«Κρείσσον γαρ τω θανάτω ακολουθείν ή υμίν, καν μυριάκις πάλιν είπης με αλαζόνα και ανυπότακτον».

Θα θέλαμε πολύ και θα ήταν καλό να υπακούουμε στους επισκόπους και να τους αφήσουμε να οικονομούν  τα της σωτηρίας μας. Επειδή όμως από επισκόπους και ιερείς προέκυψαν οι εχθροί της αληθείας, οι αιρετικοί, είναι απολύτως δικαιολογημένο να δοκιμάζουμε το «κρείττον από του χείρονος» και από τους καρπούς να κρίνουμε αν πρέπει να προστρέχουμε στους επισκόπους ή να χωριζόμαστε από τους ανίερους, όταν τέμνουν διαφορετικούς δρόμους από αυτούς των Αποστόλων και των Αγίων. Δεν δόθηκε η εξουσία στους επισκόπους και σε κανέναν άλλον, να διδάξουν ή να πράξουν διαφορετικά από όσα εκείνοι. Ένας μοναχός Λάζαρος που κατηγορήθηκε επίσης από επίσκοπο «ως λάλος και περιττός και ανυπότακτος» την εποχή του λατινόφρονος πατριάρχου Βέκκου, γράφει στον επίσκοπο: «Κρείσσον γαρ τω θανάτω ακολουθείν ή υμίν, καν μυριάκις πάλιν είπης με αλαζόνα και  ανυπότακτον».