Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης, οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη εἶναι -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Βολουδάκη -- ολόκληρο το άρθρο

Ο ΣΥΓ-ΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΣΕΩΣ Ή  ΤΗΣ  ΜΑΤΑΙΩΣΕΩΣ  ΤΟΥ

Τὰ θέματα τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης καὶ ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Χρονικά εἴμαστε στά πρόθυρα τῆς συγκλήσεως ἤ τῆς ματαιώσεως τῆς Πολυμελοῦς Συνόδου τῆς Κρήτης. Προσωπικά ἐξακολουθῶ νά παρακαλῶ τὸν Θεό μας, καὶ εὔχομαι νὰ μὴν συγκληθῆ ἡ Σύνοδος αὐτή, καί, ὅπως ἔγραψα ἀπό τόν Φεβρουάριο τοῦ 2016, «βαθειὰ μέσα μου, μάλιστα, ἔχω καὶ τὴν βεβαιότητα ὅτι δὲν θὰ ἐπιτρέψη ὁ Θεὸς νὰ συγκληθῆ».¹

Ὅπως, ὅμως, καί ἄν ἔχουν –τελικά– τά πράγματα, ἐφ’ ὅσον τό θέμα τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου εἶναι ὑπαρκτό, ὀφείλουμε, μέχρι τήν ὑστάτη ὥρα νά ἐκθέτουμε τίς σκέψεις μας, ἀσχέτως τοῦ ἄν ἀκουσθοῦν ἤ ὄχι τά λόγια μας ἀπό ἐκείνους πού τήν προετοίμασαν καί ἀπό ἐκείνους πού θά συμμετάσχουν στήν Σύνοδο. Τό ποιμαντικό χρέος μας ὑποχρεώνει νά μήν σιωποῦμε ἀλλά νά ἐνημερώνουμε τόν λαό τοῦ Θεοῦ, πρόθυμοι –πάντοτε– νά διορθώσουμε ὅποιες ἀπόψεις μας ἀποδειχθοῦν ἐσφαλμένες.

Ἄφησα νά κυλίση ὁ χρόνος πρίν ὁλοκληρώσω τίς σκέψεις καί τούς προβληματισμούς μου γιά τήν πολυσυζητημένη Σύνοδο, περιμένοντας ἔστω κάποια λογικά ἐπιχειρήματα, τά ὁποῖα στοιχειωδῶς νά ἀναπαύουν τόν κοινό ἀνθρώπινο νοῦν, περί τῆς ὀνομασίας της, τῆς δομήσεως καί λειτουργίας της, τῆς ἀναγκαιότητος καί τῆς χρησιμότητος αὐτῆς τῆς Συνόδου. Περίμενα ἐρωτήσεις καί ἀπαντήσεις. Ἐρωτήσεις ἐκ μέρους τῶν ἀντιτιθεμένων στήν Σύνοδο, στούς ὁποίους συγκαταλλέγομαι, καί ἀπαντήσεις ἐκ μέρους τῶν διοργανωτῶν καί ὑποστηρικτῶν αὐτῆς. Περίμενα καί τίς ἀπαντήσεις καί τίς ἀντιθέσεις στά ἐρωτήματα πού ὑπέβαλα στό ἄρθρο μου τῆς 26ης Φεβρουαρίου 2016. Ἔγραφα τότε: «θέτω μερικά ἐρωτήματα πρός τούς ἀναγνῶστες μας καί, ἄν ὁ Θεός καί οἱ ἄνθρωποι ἐπιτρέψουν, θά τοποθετηθῶ προσεχῶς ἐπ’ αὐτῶν».

Ἀντί τούτων, καθημερινά ἐκπλήσσομαι μέ αὐτά πού διαβάζω καί ἀκούω ἑκατέρωθεν περί τῆς Συνόδου, καί ἀπό τῆς πλευρᾶς τῶν «ἀνθενωτικῶν» καί ἐκ μέρους τῶν νεωτεριστῶν «ἑνωτικῶν» καί θιασωτῶν τῆς Συνόδου. Ἀποφάσισα, λοιπόν, νά ἀρθρώσω λίγες ἀκόμη λέξεις ἐπί τοῦ θέματος, ἀνταποκρινόμενος καί στήν ὑπόσχεση πού ἔδωσα στό μνημονευθέν ἄρθρο μου.

Πῶς παρουσιάσθηκε ὡς σπουδαῖο γεγονός

ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης;

Ἡ θρυλουμένη Σύνοδος χρησίμευσε στίς μέρες μας –σύν τοῖς ἄλλοις– καί σάν καταλύτης καί μέσον γιά νά διαγνώσουμε γιά μιά ἀκόμη φορά τήν ἔλλειψη ἑνιαίας στρατηγικῆς μας ὡς πρός τήν ἔκφραση τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος «πρός τούς ἔξω». Καί λέγοντας «πρός τούς ἔξω», δέν ἐννοῶ μόνο τούς ἐντελῶς ἐκτός τῆς Πίστεως ἀλλά συμπεριλαμβάνω καί ὅλους τούς σημερινούς Οἰκουμενιστάς καί «Ἑνωτικούς», πού ἐξακολουθοῦν νά εἶναι συνεχιστές τῶν ἀπ’ αἰώνων Ἑνωτικῶν καί νά ἐπιμένουν στίς ἑνωτικές τους προσπάθειες, παρ’ ὅτι οἱ ἀπ’ αἰώνων «Ἑνωτικοί» γνώρισαν τήν κατακραυγή τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορικῆς ἐμπειρίας. Καί ἐπιμένουν καί σήμερα οἱ κατά πνεῦμα συγγενεῖς τῶν παλαιῶν «Ἑνωτικῶν» στήν ἀθεολόγητη, ἀντιπνευματική καί προδοτική τους συμπεριφορά, γιατί ἐκεῖ τούς ὁδηγεῖ ἡ προσωπική τους ζωή πού τούς καθοδηγεῖ, ὅπως μᾶς ἔχει ἀποκαλύψει ὁ μοναδικός ἀνατόμος τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, ὁ ἅγιος Χρυσόστομος: «Φαῦλος βίος, φαῦλα δόγματα γεννᾶ καί φαῦλα δόγματα, φαῦλον βίον εἰσάγουν»! Ὅσοι ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς-«Ἑνωτικούς» ἔχουν ἀντίρρηση, ἄς μή σπεύσουν νά μέ χαρακτηρίσουν ὡς ὀπαδό τῶν «Καθαρῶν» καί ἠθικιστή, ἀλλά νά μοῦ ὑποδείξουν ἔστω καί ἕναν ἅγιο της Ἐκκλησίας μας –ἀπό τοῦ Σχίσματος μέχρι σήμερα– πού νά συμμερίσθηκε τίς δοξασίες, ἀπόψεις καί ἐπιδιώξεις τους.

Ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων ἀπέδειξε ὅτι, τελικά, πέσαμε στήν παγίδα τῶν οἰκουμενιστῶν σέ πολλά σημεῖα. Θά προσπαθήσω νά γίνω ὅσο τό δυνατόν ἐπιγραμματικός, γιατί τά ζητήματα εἶναι πολλά.

Πρῶτον: Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς χαιρέτισαν πολλοί ἐκ τῶν ἀντιοικουμενιστῶν τήν σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου, ἰσχυριζόμενοι ὅτι «ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι Ἐκκλησία τῶν Συνόδων» καί ὡς ἐκ τούτου δέν εἶναι δυνατόν νά μήν ἔχη συγκληθεῖ ἐδῶ καί τόσους αἰῶνες μιά τέτοια Σύνοδος, διότι μιά Ἐκκλησία χωρίς Συνόδους εἶναι νεκρά!

Ἡ τοποθέτηση αὐτή εἶναι ἐντελῶς λανθασμένη. Ἡ Ἐκκλησία μας, πράγματι ἀποκαλεῖται «Ἐκκλησία τῶν Συνόδων», ὄχι, ὅμως, ἐπειδή συγκαλεῖ ἤ πρέπει νά συγκαλῆ συνεχῶς Συνόδους, ἀλλά γιατί βιώνει αὐθεντικά τόν Χριστό, ὅπως Τόν διετράνωσαν μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἱ Ἑπτά Οἰκουμενικές Σύνοδοι. Ἡ Ἐκκλησία μας δέν εἶναι Ἐκκλησία πού στηρίζεται στόν Πάπα καί στίς κατά καιρούς ἀποφάνσεις του, ἀλλά εἶναι Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἑπτά Συνόδων. Κατά τόν ἅγιον Ἰουστῖνον Πόποβιτς αἱ Ἑπτά Οἰκουμενικαί Σύνοδοι «λύουν εἰς τήν πραγματικότητα ἕν πρόβλημα, ἕν παμπρόβλημα τοῦ πλανήτου τούτου καί τοῦ ἐπ’ αὐτοῦ ἀνθρωπίνου γένους: Τό πρόβλημα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ… Εἶναι φανερόν εἰς τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν τό ἑξῆς κύριον δίδαγμα τῶν Ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων: Μέ τήν λύσιν τοῦ προβλήματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ –τῆς Ἀποστολικῆς καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του– λύονται ἀμέσως καί ἐμμέσως ὅλα τά σπουδαιότερα προβλήματα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς».²

Δέν ἔχει, λοιπόν, ἀνάγκη ἡ Ἐκκλησία μας νά συγκαλῆ συνεχῶς Συνόδους γιά νά ἐπιβεβαιώνη τήν Ὑπαρξή Της καί τήν Ζωή Της καί, μάλιστα σέ τέτοιες ἐποχές, ὅπως ἡ δική μας, ὅπου βασιλεύει ἡ πολιτική σκοπιμότητα καί ἔχει ὑποτάξει τούς ἐκκλησιαστικούς ἡγέτες στά θελήματά της.

Τελικά, χωρίς νά σκεφθοῦμε, χαιρετίσαμε μέ τέτοιον ἐνθουσιασμό τήν Σύνοδο, ὥστε ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἄδραξε τήν εὐκαιρία καί ἀπήντησε ἀμέσως ὅτι θά ἐπακολουθήσουν πολύ σύντομα καί ἄλλες Σύνοδοι!

Πῶς υἱοθετήθηκε ἡ ὀνομασία της;

Δεύτερον: Υἱοθέτησαν πάντες οἱ ἀντιοικουμενισταί –πλήν τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου»– τόν χαρακτηρισμόν πού προσέδωσαν στήν Σύνοδο οἱ διοργανωτές της, ἀποκαλώντας την –μᾶλλον ἀπό τήν ἄκρα …ταπεινοφροσύνη τους(!)– «Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον» (!), χωρίς νά κάνουν τόν παραμικρό κόπο νά μᾶς ἐξηγήσουν ποῦ στηρίζουν αὐτόν τόν χαρακτηρισμό της.

Ὅπως ἔγραψα πολύ πρόσφατα, «ὁ προσδιορισμός τῆς Συνόδου ὡς «Ἁγίας καί Μεγάλης» δέν ἀνταποκρίνεται στήν πραγματικότητα, ἀλλά μόνο στίς ἐπιδιώξεις ἐκείνων πού τήν διοργάνωσαν. Γιατί σκοπός τους εἶναι νά καθαγιάσουν μέσῳ τοῦ τίτλου τῆς Συνόδου ὅλα ἐκεῖνα πού σχεδιάζουν νά ἀποφασίσουν, ὥστε ὁ ἀπληροφόρητος λαός νά δεχθῆ τά ἀποφασισθέντα ὡς προερχόμενα ἐκ τῆς ἐμπνεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὔτε Μεγάλη, βεβαίως, μπορεῖ νά αὐτοπροσδιορισθῆ αὐτή ἡ Σύνοδος, καθ’ ὅτι τό Μεγάλη, προϋποθέτει μεγάλα καί σημαντικά θέματα καί ὄχι τό πλῆθος τῶν συμμετεχόντων σ’ αὐτήν Ἀρχιερέων. Πολυμελής ἤ πολυπληθής θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθῆ, ποτέ ὅμως Μεγάλη».³

Ἡ ἐπιμονή νά χαρακτηρισθῆ Οἰκουμενική

ἡ Κρητική Σύνοδος

Τρίτον:Τό ἀκόμη παραδοξότερο εἶναι ὅτι ἀρκετοί ἐκ τῶν ἀντιοικουμενιστῶν ἐπέμειναν νά ὀνομασθῆ αὐτή ἡ Σύνοδος …«Οἰκουμενική»(!) καί ὅταν αὐτό –εὐτυχῶς– δέν ἔγινε, διέκριναν ὅτι ὑπῆρξε σκοπιμότητα ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου γιά νά μήν ἀναγνωρίση ὡς Οἰκουμενικές, τίς Συνόδους τοῦ Ἁγίου καί Μεγάλου Φωτίου καί τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ!

Αὐτό, ὅμως, ἀπό ποῦ προέκυψε; Νομίζω ἀπό τήν σύγχυση πού δημιουργήθηκε ἐπειδή κάποια σεβαστά καί λόγια πρόσωπα ἐξέφρασαν αὐτήν τήν ἄποψη. Τό θέμα τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν ἀνωτέρω Ἁγίων Συνόδων ὡς Οἰκουμενικῶν, δέν σχετίζεται μέ τόν χαρακτηρισμό τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης.

Γιατί;

α) Γιατί αἱ Σύνοδοι τοῦ Μ. Φωτίου (879/880) καί τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ (1368), δέν εἶναι Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἀλλά Σύνοδοι μέ οἰκουμενικό κύρος, ἐφ’ ὅσον δέν ἐδογμάτισαν κάποια ἕως τότε ἀδιατύπωτη Ἀλήθεια τῆς βεβιωμένης Πίστεως, ἀλλά ἀνέλυσαν τά διατυπωθέντα ὑπό τῶν Ἁγίων Ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἡ μέν Σύνοδος τοῦ Ἁγίου Φωτίου ἐπανέφερε στήν Ὀρθοδοξία τούς Δυτικούς, ἀποδοκιμάζουσα τό Filioque καί τονίζοντας τό Σύμβολον τῆς Νικαίας, ἡ δέ Σύνοδος τοῦ Ἁγίου Παλαμᾶ, ἀνέλυσε μέ κάθε λεπτομέρεια τά δογματισθέντα ὑπό τῆς Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, περί τῆς καταδίκης τῆς φιλοσοφίας ὡς ἀπλανοῦς ὁδοῦ Θεογνωσίας. Ἀπόδειξις τούτου εἶναι ὅτι ἡ Σύνοδος τοῦ ἁγίου Παλαμᾶ στηρίχθηκε ἐξ ὁλοκλήρου στά Πρακτικά της Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Αἱ Σύνοδοι, λοιπόν, τοῦ Μ. Φωτίου καί τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, δέν εἶναι Οἰκουμενικές ἀλλά ἀνέδειξαν τούς δύο αὐτούς Πατέρες ὡς Οἰκουμενικούς Διδασκάλους!

Αὐτά τά ἐγνώριζε πολύ καλά καί ὁ ἅγιος καί μέγιστος Θεολόγος τῆς ἐποχῆς μας π. Ἰου-στῖνος Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος δέν διανοεῖται νά χαρακτηρίση τίς προαναφερθεῖσες Συνόδους ὡς Οἰκουμενικές καί γι’ αὐτό ἔγραψε περί τῶν προϋποθέσεων τῆς ὅποιας μελλοντικῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Πᾶσα νέα Οἰκουμενική Σύνοδος δέν θά εἶναι οὔτε Ἁγία, οὔτε Οἰκουμενική, οὔτε Ὀγδόη, ἐάν πρωτίστως δέν δεχθῆ τάς προγενεστέρας Οἰκουμενικάς καί ἀσαλεύτους ἀποφάσεις των».⁴ Ἐάν ἐδέχετο ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὅτι ὑπῆρξαν ὀγδόη καί ἐνάτη Οἰκουμενικές, δέν θά ἔγραφε «δέν θά εἶναι οὔτε Ὀγδόη» ἡ μελλοντική, ἀλλά θά τήν ὀνόμαζε Δεκάτη.

Και β) Γιατί κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, περιττεύει νά ἐξηγήσουμε τό γιατί ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης δέν εἶναι δυνατόν νά χαρακτηρισθῆ οὔτε Ἁγία, οὔτε Οἰκουμενική, ἐφ’ ὅσον, ὄχι μόνο δέν προβλέπει ἡ θεματολογία της ἀποφάσεις περί ἑνός ἕως σήμερα ἀδιατυπώτου δόγματος τῆς Πίστεως (ἄν ἦταν δυνατόν νά ὑπάρξη κάτι τέτοιο), ἀλλά, ἀντιθέτως, μάλιστα, ἐκ τῆς θεματολογίας της προαναγγέλεται ἡ καταπάτηση καί τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μέ τήν συζήτηση καί τίς προβλεπόμενες ἀποφάσεις περί συγχρωτισμοῦ, συνεργασίας, συμπνευματισμοῦ καί συμπροσευχῆς Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν!

Γνώμη μου εἶναι ὅτι αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι

θά παραμείνουν Ἑπτά

Πάντως, γνώμη μου εἶναι ὅτι αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι θά παραμείνουν Ἑπτά. Ὁ ἀριθμός ἑπτά στήν Ἁγία Γραφή καί στήν Ἐκκλησία μας εἶναι δηλωτικός τοῦ ἀπείρου. Ἑπτά εἶναι τά μυστήρια ὡς προϋποθέσεις γιά τήν μετοχή μας στήν Θεία Κοινωνία, ἐνῶ τά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του δέν περιορίζονται στόν ἀριθμό αὐτόν ἀλλά εἶναι ἄπειρα. Ἑπτά καί αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι πού μᾶς ἔδωσαν κατά τόν ἅγιον Ἰουστῖνον «τήν λύσιν τοῦ προβλήματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ –τῆς Ἀποστολικῆς καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του – (καί γι’ αὐτό, δί’ αὐτῶν) λύονται ἀμέσως καί ἐμμέσως ὅλα τά σπουδαιότερα προβλήματα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς», χωρίς νά ἀποκλείεται ἡ σύγκληση στό μέλλον πολυαρίθμων Συνόδων μέ οἰκουμενικό κῦρος.

Ἡ   Ἐκκλησία μας ἐμφαντικά τονίζει αὐτήν τήν ὁλοκλήρωση τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων μέ τό νά τούς ἀφιερώση ὁλόκληρη ἀσματική Ἀκολουθία, τονίζοντάς μας τί σημαίνει ὁ ἀριθμός Ἑπτά: «Τήν Τριάδα πᾶσιν ἐκ τῶν πραγμάτων, τῆς κοσμογενείας οὖσαν αἰτίαν, τρανῶς παρεδώκατε, τρισόλβιοι Πατέρες. Τρεῖς γάρ καί τέσσαρας Συνόδους, μυστικωτάτῳ λόγῳ θέντες, καί ἔκδικοι φανέντες, τοῦ Ὀρθοδόξου λόγου τά στοιχεῖα τά τέσσερα ὄντα, καί τήν Τριάδα ἐνεφήνατε, κτίσασαν ταῦτα, καί κόσμον ποιήσασαν». Καί πάλι: «Τό τοῦ Νόμου γράμμα παισίν Ἑβραίων, ἔθετο τιμίαν τήν ἑβδομάδα, σκιά προσανέχουσι, καί λατρεύουσι ταύτη. Ἥνπερ Πατέρες συνδραμόντες ἐν Ἑπτάδι Συνόδων, νεύσει Θεοῦ τοῦ ἐν ἑξάδι ἡμερῶν σύμπαν τόδε ἀπαρτίσαντος, καί τήν ἑβδόμην εὐλογήσαντος, σεμνοτέραν εἰργάσασθε, ὅρον ἐκθέμενοι Πίστεως».   Γι’ αὐτό «τάς Ἑπτά Συνόδους τάς τῶν Πατέρων, κατά διαφόρους καιρούς συστάσας, εἰς ἕνα συνήθροισεν ἑνί Κανόνι, τῷ δέ μάλα καλῶς ὁ Πατριάρχης ὁ Γερμανός ὁ νέος, γράφων ὁμοῦ τε καί κρατύνων τά δόγματα τά τούτων».

Καί νά σημειωθῆ ὅτι ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός ὁ νέος, τό ἔτος 1226 ‘’ἔκλεισε’’ τόν ἀριθμό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καθιερώνοντας τόν κοινό ἑορτασμό καί τῶν Ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων (ἐνῶ ἐγνώριζε, βεβαίως, τήν Σύνοδο τοῦ 880 τοῦ ἁγίου Φωτίου), ὅταν εὑρίσκετο στήν Νίκαια, μετατεθέντος ἐκεῖ του θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως λόγῳ τῆς Ἁλώσεως τοῦ 1204.

Ἔχουν ἀνάγκη ἀναγνωρίσεως οἱ Ἅγιοι

Μ. Φώτιος καί Γρηγόριος Παλαμᾶς;

Καί ἄν ἀκόμη δέν ἴσχυαν, ὅμως, ὅσα προείπαμε, πῶς θά δικαιολογήσουν τήν ἐπιμονή τούς ὅσοι πιστεύουν ὅτι χρειάζονται ἀναγνώριση δύο Σύνοδοι (Μεγάλου Φωτίου καί Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ), τίς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει πρό αἰώνων ἀναγνωρίσει καί ὑψώσει στήν Πράξη; Τοῦ μέν ἁγίου Φωτίου οἱ διευκρινήσεις τῆς Συνόδου του γιά τό filioque, ἐσφράγισαν τήν διαχωριστική γραμμή μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Φραγκοπαπισμού καί τήν ἐπεκύρωσαν μέ τήν ὁλοκληρωτική καί τελεσίδικη Ἀπόσχιση τῆς Πλάνης ἀπό τήν Ἀλήθεια, τοῦ δέ ἁγίου Παλαμᾶ καί ἡ διδασκαλία καί τό πρόσωπό του ἔλαβαν Οἰκουμενικό κῦρος μέ τήν Πανορθόδοξον καθιέρωση τῆς μνήμης του κατά τήν Β΄Κυριακή τῶν Νηστειῶν.

Ποιός ἀμφισβητεῖ σήμερα τούς δύο αὐτούς ἁγίους καί τήν Διδασκαλία τους, ὥστε νά ἀπαιτεῖται ἐπιπρόσθετη ἐπιβεβαίωση τῆς Ἐκκλησίας; Τό μόνο πού κατώρθωσε ἡ μέχρι σήμερα ἀδιάπτωτη ἐπιμονή –ἐντίμων καί κατά πάντα ἀξιολόγων καί σεβαστῶν ὑπερασπιστῶν τῆς Πίστεως μας– εἶναι ὅτι προσέδωσαν ἀνέλπιστα τόσο μεγάλο κῦρος σέ μιά Σύνοδο μέ τυπικές προδιαγραφές ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ, ὥστε νά περιμένουν ἀπό αὐτήν, ἀκόμη καί τήν ἀναγνώριση τῆς ἤδη ἐπικυρωμένης Δογματικῆς Πίστεως τῆς Μίας, Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας!

Τά θέματα τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης

Στά θέματα τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης ἔχουν ἐνταχθεῖ καί τά κωλύματα τοῦ Γάμου καί ἡ Νηστεία, τά ὁποῖα εἶναι θέματα καί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου, ἐφ’ ὅσον καί ὁ δεύτερος Γάμος τῶν Κληρικῶν καί ἡ ἀθέτηση ἐκ μέρους τους τῆς Νηστείας, ἐπισύρουν τήν ποινή τῆς καθαιρέσεώς τους, πράγματα τά ὁποῖα σχεδιάζουν νά ἀνατρέψουν στήν πολυπληθῆ Σύνοδό τους!

Σ’ αὐτά ἔχουν προστεθεῖ τά θέματα τῆς διακυβερνήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Διασπορᾶς καί οἱ προϋποθέσεις τῆς χορηγήσεως τοῦ Αὐτονόμου (δηλαδή τοῦ Αὐτοκεφάλου) καί ποιός ἔχει ἁρμοδιότητα νά τό χορηγῆ. Ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» ἦταν τὸ μόνο ἔντυπο, τὸ ὁποῖο ἐνημέρωσε τὸ Ὀρθόδοξο Πλήρωμα περὶ τῆς κρισιμότητος καὶ ἐπικινδυνότητος τῶν θεμάτων αὐτῶν (φ.2117/20-5-2016).

Αὐτά τά ζητήματα, βεβαίως, εἶχαν ἀπό πεντηκονταετίας τεθεῖ καί ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔχει γράψει ἀλήθειες πού πρέπει ἰδιαιτέρως νά προσέξουν ὅσοι συμμετάσχουν στήν Σύνοδο. Ἔγραφε: «Εὑρίσκεται μία κρυφή ἐπιθυμία τῶν ἀνθρώπων τοῦ σημερινοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως (ἔγραφε ὁ π. Ἰουστῖνος τό 1977, ὅταν Πατριάρχης ἦταν ὁ Δημήτριος ἀλλά κυβερνοῦσε ὄπισθεν αὐτοῦ ὁ σημερινός Πατριάρχης), ὅπως … ἐπιβληθῆ σήμερον τελικῶς καί ὁριστικῶς εἰς τάς Ὀρθοδόξους Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας καί γενικῶς εἰς τόν Ὀρθόδοξον κόσμον καί εἰς ὅλην τήν ὀρθόδοξον Διασποράν, καί ὅπως ἐπικυρώση καί κατοχυρώση τοῦτο τήν νεοπαπιστικήν του ἐπιβολήν ταύτην διά μιᾶς «Οἰκουμενικῆς Συνόδου». Διά τοῦτο συμπεριελήφθησαν μεταξύ τῶν δέκα διά τήν Σύνοδον ἐπιλεγέντων θεμάτων, καί μάλιστα ὡς τά πρῶτα τέσσαρα, ἐκεῖνα ἀκριβῶς τά θέματα, τά ὁποῖα σαφῶς ἀποδεικνύουν τήν ἐπιθυμίαν τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως ὑποτάξουν εἰς αὐτήν ὅλην τήν Ὀρθόδοξον Διασποράν –τοῦτο δέ σημαίνει ὁλόκληρον σχεδόν τόν κόσμον!– καί ὅπως ἐξασφαλίσουν ἀποκλειστικῶς δι’ ἑαυτούς τό δικαίωμα τοῦ χορηγεῖν τό Αὐτοκέφαλον καί τήν Αὐτονομίαν εἰς ὅλας ἐν γένει τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας εἰς τόν κόσμον, παρούσας καί μελλοντικάς, ταὐτοχρόνως ἀπονέμοντες εἰς αὐτάς καί τήν ἐξ ἀπόψεως τάξεως καί σειρᾶς θέσιν ἐκείνην, τήν ὁποίαν αὐτοί μόνοι θά ὁρίσουν»⁵ !

Ἑνωτικοί καί Ἀνθενωτικοί

ὅπως ἦσαν στά πρόθυρα τῆς Ἁλώσεως

Τό πιό θλιβερό εἶναι ὅτι ὅλοι, Ἑνωτικοί καί Ἀνθενωτικοί, παρουσιάζουμε σήμερα τήν ἴδια εἰκόνα μέ τούς ὁμολόγους μας πρό τῆς Ἁλώσεως:

Οἱ Ἑνωτικοί, ἀλλοτριωμένοι, ἔχοντες τήν Πίστη καί τήν Ἱερωσύνη μόνο ὡς ρόλο κατεξουσιασμοῦ τῶν θρησκευομένων ἀνθρώπων, ὑποστηρικτές καί συμπαῖκτες τῆς Πολιτικοεκκλησιαστικῆς Γιάλτας, πού ἔχει γιά προκαλύμματά της στό Ὀρθόδοξο θρησκευόμενο Πλήρωμα τά Πατριαρχεῖα καί τίς Ἀρχιεπισκοπές, καί μέ τά Μέσα Ἐνημερώσεως πού ἐλέγχουν ἀλλά καί μέ τά χρήματα πού ἀφειδῶς τούς προσφέρει ἡ Πολιτική ἐξουσία, εὐχερῶς παραπληροφοροῦν τούς ἀνθρώπους καί τούς στρέφουν μέ τό μέρος τους.

Καί οἱ Ἀνθενωτικοί, θρησκόληπτοι, δεισιδαίμονες, προφητολάγνοι, ἀθεολόγητοι καί ἀδιάκριτοι, χωρίς λόγο αὐτοκίνητον, συγκροτημένον, καθοδηγητικόν καί ἀνατρεπτικόν τῆς ψυχοπνευματικῆς ἀλλοιώσεως τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ μας.

Βεβαίως, δέν ἑξαιρῶ τόν ἑαυτόν μου ἀπό αὐτήν τήν εἰκόνα, οὔτε ὑποτιμῶ τούς ἀγῶνες τιμίων ἀγωνιστῶν, ἀλλά ἐξομολογοῦμαι ὅτι αἰσθάνομαι πολύ ἔντονα τήν ἐνοχή μου καί ντροπή γι’ αὐτήν τήν εἰκόνα μας «πρός τούς ἐγγύς καί τούς μακράν».

Ὡστόσο, αὐτό πού προέχει εἶναι τό συμφέρον τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἡ διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Γι’ αὐτό, ἐπιθυμῶ νά ὁλοκληρώσω τό ἄρθρο μου αὐτό, ἐπαναλαμβάνοντας τά λόγια τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, τά ὁποῖα, συγχρόνως εἶναι καί μιά προειδοποίηση πού βαρύνει ὅλους μας: «Σέβομαι καί ἐκτιμῶ βαθύτατα τάς μακραίωνας προσφοράς καί διακονίας, ἀρετάς καί ἀνδραγαθήματα τοῦ Πατριαρχείου τούτου, ἤτοι τῆς Μεγάλης του Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καί βαθέως ὑποκλίνομαι ἐνώπιον τοῦ σημερινοῦ σταυροῦ αὐτῆς, ὅστις οὔτε μικρός, οὔτε ἁπλοῦς εἶναι, καί ὅστις κατά τήν φύσιν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σταυρός ὅλης της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας… Ὑπενθυμίζω μόνον ὅτι οὔτε εὐαγγελικόν, οὔτε Ὀρθόδοξον, οὔτε Κανονικόν θά ἦτο νά ἐπιτραπῆ εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν, ἤ εἰς οἱονδήποτε ἄλλο Πατριαρχεῖον, ὅπως λόγω τῶν δυσκολιῶν ἤ δυσχερειῶν, εἰς τάς ὁποίας εὑρίσκεται, ὁδηγήση ὅλην τήν Ὀρθοδοξίαν εἰς τό χεῖλος τῆς ἀβύσσου, ὡς εἶχε συμβεῖ παρομοίως κατά τήν θλιβεράν ἐποχήν τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Φλωρεντίας»⁶

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ: «ΦΑΝΑΡΙ»   Ἤ   «ΛΥΧΝΙΑ»; («ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», 26-2-2016).

2. Ἐπικίνδυνος ἡ σύγκλησις Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀθῆναι 1971,σελ. 8.

3. Περιοδικὸ «Ἐνοριακὴ Εὐλογία», τεῦχος Ἰουνίου- Ἰουλίου 2016.

4. ὅ. ἀν. σέλ. 8

5.Περὶ τὴν μελετωμένην Μεγάλην Σύνοδον τῆς Ὀρθοδ. Ἐκκλησίας, Ἀθῆναι 1977, σελ.15.

6. ὅ. ἀν. σελ. 15

Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

Πρωτοπρεσβύτερος