Ορθόδοξη Λειτουργική και Π.Σ.Ε.

«Εἴ τις κληρικὸς ἤ λαϊκὸς εἰσέλθοι εἰς συναγωγὴν

Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καὶ
καθαιρείσθω καὶ ἀφοριζέσθω» (ΞΕ΄ Ἀποστολ. Κανὼv)

Η  Εκκλησία κηρύττει,

Ένας Κύριος, Μία Πίστις, Εν βάπτισμα, ως αδιαίρετο Σώμα του IC-XC.
Αντ’ αυτού ο Οικουμενισμός κηρύττει πως δεν ισχύει τίποτε απ’ όλα αυτά. Μπορείς να είσαι βουδιστής Ινδιάνος… και θα σωθείς. Αυτό το πιστεύω μηδενίζει την αποστολή του Ιησού Χριστού στη γη και την παρουσιάζει ως μια άχρηστη πράξη.
Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, διότι είναι το σώμα του Ενός και Μοναδικού Χριστού. Είναι οντολογικώς αδύνατος ο χωρισμός της Εκκλησίας γι’ αυτό και δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, αλλά χωρισμός από την Εκκλησία. Εκ της Εκκλησίας του Χριστού είς διαφόρους καιρούς απεσχίσθησαν ουκ ολίγοι, σχηματίζοντας την αιρετική λεγεώνα, με αιχμή του δόρατος σήμερα τον Οικουμενισμόν και την συναγωγή του διαβόλου.

Ο Οικουμενισμός είναι κάτι πολύ χειρότερο της αιρέσεως.                                       

Οι αιρέσεις ήταν φανεροί εχθροί της Εκκλησίας. Συνεπώς η Εκκλησία μπορούσε να παλέψει εναντίον τους και να τις κατατροπώσει.

Ό Οικουμενισμός όμως αδιαφορεί για τα δόγματα και για τις δογματικές διαφορές των Εκκλησιών. Είναι υπέρβαση, αμνήστευση, παραθεώρηση, νομιμοποίηση και δικαίωση όλων των αιρέσεων και των δαιμονολατριών. Και ακραιφνώς απ’ εδώ προέρχεται ο πνευματικός θάνατος.  Στην πραγματικότητα όλα αυτά υποκινούνται από τον Σιωνισμόν και την Διεθνή Μασoνία. Στόχος η εξαφάνιση της μοναδικής αλήθειας της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών αναφέρεται το εξής: Στον θρόνο του Βατικανού θα καθίσει ο Μεσσίας. Είναι σαφέστατοι.

Ο Οικουμενισμός είναι η Παγκόσμια χειραγώγηση στην Μασονική Λατρεία.  Στην Μασονική λατρεία προσφωνείς τον θεόν όπως θέλεις και την ίδια στιγμή, όλοι μαζί συμπροσεύχονται στον έναν θεόν  -  όπως  ακριβώς  και  στον  Οικουμενισμό.

Πώς συνάδει λοιπόν να προσευχόμαστε στον ίδιο θεό; Πώς επιτρέπεται να συμπροσευχόμαστε με αντίχριστους, Μουσουλμάνους, Ραβίνους, ειδωλολάτρες και μάγους όπως οι βραχμάνοι, οι Ινδιάνοι της Αμερικής και της Αυστραλίας, όλες τις δαιμονολατρίες ανά τον κόσμο, τις, αιρέσεις και όλες τις Σέκτες του πλανήτη;

Τότε ποια η ένοια της λέξεως Ορθόδοξος;  Οι αποφάσεις των Αποστόλων και των Οικουμενικών Συνόδων οριοθετούν τα σύνορα της Εκκλησίας του Χριστού, διαχωρίζοντας το Φώς από το σκότος. Αντίθετα ο Οικουμενισμός έχει το αξίωμα, του Πίστευε ότι θέλεις και μην ζητάς αποκλειστικότητα στην σωτηρία, διότι όλες οι θρησκείες υπηρετούν τον θεόν.
Ο κόσμος τούτος εν τω πονηρώ κείται. Ο ελλαδικός εκκλησιαστικός χώρος έγινε κατοικητήριον δαιμονίων και φυλακή παντός πνεύματος ακαθάρτου.

Η Ορθή Πίστις είναι η πρώτη και κύρια προϋπόθεση για την σωτηρία του ανθρώπου. 

Η Εκκλησία κατέχει το πλήρωμα της Αληθείας, ενώ αντίθετα η αίρεση αποτελεί άρνηση της αληθείας και θανατώνει τον άνθρωπο πνευματικά.
Το Δόγμα εκφράζει την εμπειρία και το βίωμα της Εκκλησίας.

Μόνο στην ακεραιότητα της πίστεως υφίσταται η Ορθοδοξία και το Αγιο Πνεύμα.
Είναι αδύνατον να έχει Άγιο Πνεύμα αυτός που το βλαστημάει.

Οσοι  ανήκουν  στο  Π.Σ.Ε.  Βλασφημούν  το  Αγιο  Πνεύμα.  

Η  διδασκαλία  του  Π.Σ.Ε.  είναι  ότι  όλα  τα  μέλη  έχουν μερίδα της αληθείας και της σωτηρίας. Δηλαδή, όλοι είναι κλαδιά του ίδιου κορμού, προεξάρχοντος του Πάπα Ρώμης. Το Π.Σ.Ε. αριθμεί σήμερα 350 θρησκευτικές δοξασίες. Δηλαδή έχουμε ένα μωσαϊκό της αληθείας με 350 άρθρα: Παπικών, Αγγλικανών, Προτεσταντών, Ραβίνων, Βουδιστών, Μουσουλμάνων, Βραχμάνων, Ινδιάνων, Μασόνων και όλων των διαβόλων, αδύνατον αριθμείσαι. Όλοι αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλες οι ψευδοεκκλησίες, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αίρεση παραπλεύρως στην άλλη αίρεση. Το κοινό ευαγγελικό όνομα τους είναι παναίρεση. Αυτό λέγεται σε απλά ελληνικά ο ορισμός της βλασφημίας κατά   του Αγίου Πνεύματος. Σημειωτέον, ο Χριστός είναι ξεκάθαρος στο Ευαγγέλιο:                                                     

Όλα θα συγχωρεθούν εκτός από την βλασφημία  του  Αγίου  Πνεύματος.

Μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία κατέχει την ορθήν πίστιν και την σώζουσαν πλήρη αλήθειαν και κατά συνέπειαν εκτός αυτής δεν υπάρχει σωτηρία.

Οι Οικουμενιστές αρνήθηκαν την εντολή του Πιστεύω, της Μίας Αγίας, Καθολικής Εκκλησίας, αναγνωρίζοντας τον Οικουμενισμόν ο οποίος κηρύττει το ακριβώς αντίθετο. Οι Οικουμενιστές κηρύττουν την ύπαρξη ενός Θεού με δόγμα το αρκεί να είσαι καλός άνθρωπος. Αυτό το πιστεύω μηδενίζει την αποστολή του Ιησού Χριστού στη γη και την παρουσιάζει ως μια άχρηστη πράξη.
Τα μέλη που ανήκουν σ’ αυτόν τον οργανισμό  μπορούν να ενωθούν με οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, χωρίς να κάνουν οικονομία στην δική τους πίστη.
Για τον  IC – XC  πιστεύουν πως ήταν ένας καλός άνθρωπος που έφερε κάποιες αλλαγές και δίδασκε τους ανθρώπους να είναι καλοί μεταξύ τους. Δηλαδή ένας Χριστός κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του κάθε ενός. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να γίνει μέλος του Π.Σ.Ε. Όλα αυτά όμως αποδεικνύουν την μοχθηρία τους για τον Ιησού Χριστόν, θέλοντας να σβήσουν τον σκοπό για τον οποίο ήρθε στη γη. Πολλές θρησκείες που ανήκουν στο Π.Σ.Ε. αρνούνται την Αγία Τριάδα, αρνούνται τον Χριστόν ως Υιό του Θεού, αρνούνται την ανάσταση και την παρθενογένεση.

Αυτό  αποτελεί Πνευματική και υπαρξιακή πτώση. Προδοσία  της Άνωθεν εντολής του θεού, της Μίας Αγίας Καθολικής Εκκλησίας.

Ο αρχιοικουμενιστής  Πατριάρχης  Βαρθολομαίος  αλλά  και στο  παρελθόν  ο  Αθηναγόρας,  αντιθέτως προς τη Γραφή λέγουν:  ότι σε όλες τις Θρησκείες ο αυτός Θεός υπάρχει και όλοι οι λαοί τον αυτό  Θεό λατρεύουν με διαφορετικό τρόπο.

Ερωτούμε: Δεν είναι τούτο ολοφάνερη αίρεση, η οποία θα έπρεπε να εξεγείρει  σε  διαμαρτυρία  όλους  τους πιστούς;  Και  μάλιστα  σε  επίσημο Ανάθεμα;                                       

Οι  οικουμενικές  Σύνοδοι,  Αναθεμάτισαν  7  φορές  τους  αιρετικούς,  για  ψύλλου  πήδημα  σε  σχέση  με  τον  Οικουμενισμό  που  έχουμε  απέναντι  σήμερα.                                                                 

Συνεπώς, εάν λοιπόν κάποιος επίσκοπος   λέγει  κάτι σαφώς διαφορετικό και αντίθετο από την Πίστι,  τότε  οι πιστοί  και  ο  κλήρος  έχουν το δικαίωμα να θεωρούν  τον  λόγο  του αίρεση  και  αυτόν αιρετικό,  σαφώς  και  προ  Συνοδικής  διαγνώμης.

 π.χ.  αν εγώ τρελαθώ και κηρύξω, ότι η Θεία Kοινωνία δεν είναι μυστήριο της Εκκλησίας,  χρειάζεται  μήπως  Συνοδική απόφαση για να θεωρηθώ αιρετικός και να υποστώ κριτική  και έλεγχο;  Και  όμως  ο  Οικουμενισμός  με  τους  δαιμονολάτρες  κηρύττει  ασυγκρίτως  μεγαλύτερη  βλασφημία  κατά  του Αγίου  Πνεύματος.

Θεολογικώς ισχύουν τα κάτωθι:

Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού. Δεν χαρακτηρίζεται από πρόσωπα, αλλά από την αλήθεια και την ακρίβεια της πίστεως. Συνεπώς όσοι είναι της Εκκλησίας του Χριστού, είναι της αληθείας και όσοι δεν είναι της αληθείας, δεν είναι ούτε της Εκκλησίας.

Το Πιστεύω ομολογεί μία Εκκλησία. Τούτο σημαίνει ότι το σώμα, δηλαδή ο οργανισμός της Εκκλησίας έχει κεφαλή τον Χριστόν.
Η κεφαλή είναι κεφαλή του σώματος και το σώμα είναι σώμα της κεφαλής, ώστε να είναι αχώριστα το εν από το άλλο και το εν πλήρωμα του άλλου.
Όπου δεν υπάρχει Χριστός εκεί δεν υπάρχει ούτε το Άγιον Πνεύμα, διότι ο Χριστός ζεί εν τη Εκκλησία διά του Αγίου Πνεύματος το οποίον αποτελεί την ψυχήν της και η Εκκλησία ζεί διά του Αγίου Πνεύματος εν τω Χριστώ, ο οποίος αποτελεί την κεφαλήν της.

Διά του Αγίου Πνεύματος (Χρίσμα) εντοιχιζόμεθα είς το σώμα της Εκκλησίας, διότι ο άνθρωπος γίνεται μέλος της Εκκλησίας του Χριστού μόνον διά του Αγίου Πνεύματος.               

  Όπου είναι το Άγιον Πνεύμα εκεί είναι και ο Χριστός και όπου είναι ο Χριστός εκεί είναι και το Άγιον Πνεύμα.
Η πίστις και η παράδοση δεν μεταβάλλονται, παρά μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο.                

Όποιος κηρύττει Καινοτομίες δεν εκφράζει την εμπειρία της Εκκλησίας.
Ορθή πίστις είναι να κηρύττεις στηριζόμενος στο βάθος και την εμπειρία της Εκκλησίας, η οποία παραμένει πάντα η ίδια και αναλλοίωτη και αυτό πού διδάσκει περιλαμβάνεται στην Αποστολική Διαδοχή. Δηλαδή, Αυτό πού Πάντοτε παντού και τα υπό πάντων επιστεύθη, διά των Αποστολικών και Οικουμενικών συνόδων.
Η Αποστολικότητα της Εκκλησίας δεν εξαντλείται στο αδιάσπαστο της αιρετικής αλυσίδας της Αποστολικής Διαδοχής. Μία τέτοια αλυσίδα επικαλείται και ο Πάπας Ρώμης,  αλλά  και  όλοι  οι  αιρετικοί.

Η Αποστολική Διαδοχή εκφράζεται και νοείται μόνο με την πιστότητα και την τήρηση της Αποστολικής παραδόσεως.

Στο αδιαχώριστο της Αποστολικής διαδοχής και της Αποστολικής παραδόσεως βρίσκεται η πληρότητα του Παναγίου Πνεύματος και της Πεντηκοστής

Ιερομόναχος  Γρηγόριος  Ζιώγος