Ὑβριστικὸν καὶ βλάσφηµον τὸ Ἑλληνικὸν Κοινοβούλιον. Συνένοχος ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἡγεσία -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁµοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

 Συνέβη καὶ αὐτὸ τὸ πρωτοφανὲς καὶ πρωτάκουστο στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, τὴν προχριστιανικὴ καὶ τὴν χριστιανική. Οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἑλλήνων, οἱ Ἕλληνες Βουλευτές, µέσα στὴν ἐκκλησία τοῦ δήµου, στὸν ναὸ τῆς δηµοκρατίας, στὸ κτήριο τῆς Βουλῆς, ὕψωσαν τὸ µικρό, τὸ σπιθαµιαῖο ἀνάστηµά τους µπροστὰ στὸ εὐσεβές, τὸ θεοσεβὲς καὶ µεγαλειῶδες παρελθὸν τῆς µακραίωνης ἑλληνικῆς ἱστορίας καὶ τὴν ἐµαγάρισαν. Ἐψήφισαν µὲ µεγάλη πλειοψηφία ἀσεβῆ καὶ θεοµίσητο νόµο, τὸ «σύµφωνο συµβίωσης τῶν ὁµοφύλων», δηλαδὴ τῶν ἀρσενοκοιτῶν, τῶν ἀσελγῶν, τῶν Σοδοµιτῶν, τῶν «κιναίδων», ὅπως τοὺς ὀνόµαζαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, διότι ὁ σεξουαλικός τους προσανατολισµός, ἡ ὁµοφυλοµανία ἐθεωρεῖτο ντροπή, «κινοῦσε τὴν αἰδώ», προκαλοῦσε ντροπή. Νόµο ντροπῆς λοιπόν, καὶ ἀσεβείας ἐψήφισαν στὶς 22 ∆εκεµβρίου τοῦ 2015, παραµονὲς Χριστουγέννων, οἱ ἀσεβεῖς καὶ θεοµάχοι Ἕλληνες βουλευτές καὶ πρόσφεραν τὸ χειρότερο δῶρο στὸν γεννηθέντα Χριστό, ὁ Ὁποῖος γεννήθηκε ἀπὸ Παρθένο γυναίκα, τὴν Ὑπεραγία, Ἁγνή, Ἄσπιλη καὶ Ἀµόλυντη Θεοτόκο Μαρία, καὶ παρέµεινε ὁ ἴδιος διὰ βίου Παρθένος, Ἀρχιπάρθενος, γιὰ νὰ δείξει ὅτι πρέπει καὶ µποροῦµε νὰ ἀπαλλαγοῦµε ἀπὸ τὶς ἡδονὲς τῆς σάρκας, ἀπὸ τὴν δουλεία στὰ σαρκικὰ πάθη καὶ νὰ ὑψωθοῦµε στὴν ἐλευθερία τοῦ πνεύµατος· ὅτι δὲν εἴµαστε ἄλογα ζῶα, ποὺ ἀγόµαστε, χωρὶς ἀντίσταση, ἀπὸ ἔνστικτα καὶ ὁρµέµφυτα, ἀλλὰ ἐλεύθερα λογικὰ ὄντα, αὐτεξούσια· µποροῦµε ὡς εἰκόνες Θεοῦ νά «νεύσουµε», νὰ κλίνουµε πρὸς τὸ ἀρχέτυπο, πρὸς τὸν Θεό, καὶ νὰ θεωθοῦµε, ὅπως θεώθηκαν ἑκατοµµύρια ἁγίων, ὁσίων καὶ παρθένων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ὄχι µόνο στὸ παρελθόν, ἀλλὰ καὶ σήµερα στὸν χῶρο τοῦ Μοναχισµοῦ, ἀπ᾽ ὅπου προῆλθαν οἱ σύγχρονοι παρθένοι Ἅγιοι, Νεκτάριος,

Παΐσιος, Πορφύριος καὶ πολλοὶ ἄλλοι. Κατὰ τὴν µεγαλειώδη χριστιανικὴ ἀνθρωπολογία, τὴν µόνη ποὺ ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο στὸ ὕψος τῆς θεότητος, καὶ ἀφήνει τοὺς ἄθεους ὑλιστὲς καὶ τοὺς ἐξελικτικοὺς νὰ καµαρώνουν καὶ νὰ χαίρονται τὴν φθαρτή, παθητὴ καὶ ὑλώδη σάρκα τους, τὴν καταγωγή τους ἀπὸ τὸν πίθηκο, ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι οὔτε µόνον ὕλη, οὔτε µόνον πνεῦµα, ἀλλὰ εἶναι µεῖγµα, κράµα ὕλης καὶ πνεύµατος, µεικτὴ ὑλικοπνευµατικὴ ὕπαρξη· µπορεῖ νὰ περνᾶ ἐδῶ τὴν ζωή του φαινοµενικὰ ὡς ἕνα ζῶο, ἀλλὰ ἔχει τὴν δυνατότητα µὲ τὸ πνευµατικό του µέρος, τὴν ψυχή του, νὰ «νεύσει», νὰ κλίνει πρὸς τὴν θεότητα καὶ νὰ θεωθεῖ. Ὅπως ἀνεπανάληπτα ἐκθέτει αὐτὴν τὴν µεγαλειώδη ἀνθρωπολογία ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος, ὁ µεγάλος αὐτὸς Καππαδόκης θεολόγος, φιλόσοφος, ρήτωρ καὶ ποιητὴς στὸν Λόγο του «Εἰς τὰ Θεοφάνεια, εἴτουν Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος», ὁ ἄνθρωπος εἶναι «ζῶον ἐνταῦθα οἰκονοµούµενον καὶ ἀλλαχοῦ µεθιστάµενον καὶ πέρας τοῦ µυστηρίου, τῇ πρὸς Θεὸν νεύσει θεούµενον»1 . Ὁ ἴδιος θεόπνευστος θεολόγος στὴν ἀρχὴ τοῦ προαναφερθέντος Λόγου, τὴν ὁποία ἐπὶ λέξει δανείσθηκε καὶ ὁ ἄλλος µεγάλος ὑµνογράφος Ἅγιος Κοσµᾶς ὁ Μαϊουµᾶ στὸν κανόνα τῶν Χριστουγέννων, µᾶς συµβουλεύει ὅτι µὲ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ξεκολλήσουµε ἀπὸ τὰ σαρκικά, ἀπὸ τὰ γήϊνα, καὶ νὰ ὑψωθοῦµε πρὸς τὰ οὐράνια, πρὸς τὴν θεότητα: «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε».

2. Βδέλυγµα καὶ πάθος ἀτιµίας ἡ ὁµοφυλοφιλία κατὰ τὴν Ἁγία Γραφή καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες

Αὐτὴν τὴν ὕψωσή µας ἐπιδιώκει ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Γραφή, ποὺ καταδικάζει µὲ αὐστηρότητα τὸ βρωµερὸ πάθος τῆς ὁµοφυλοφιλίας. Ἡ Π. ∆ιαθήκη διηγεῖται παραστατικὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόµων καὶ Γοµόρρων µέ «πῦρ καὶ θεῖον» ἐξ οὐρανοῦ, ὅταν ὁ Θεὸς διεπίστωσε ὅτι ἡ διαστροφὴ τῆς ὁµοφυλοφιλίας εἶχε καταλάβει ὅλη τὴν πόλη, ὅπως φάνηκε καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ζητοῦσαν οἱ κάτοικοί της ἀπὸ τὸν Λὼτ νὰ τοὺς δώσει τοὺς δύο ἀγγέλους, τοὺς ὁποίους ὡς δύο ἄνδρες φιλοξενοῦσε στὸ σπίτι του, γιὰ νὰ ἀσελγήσουν ἐπ᾽ αὐτῶν: «Ποῦ εἰσιν οἱ ἄνδρες οἱ εἰσελθόντες πρὸς σὲ τὴν νύκτα; Ἐξάγαγε αὐτοὺς πρὸς ἡµᾶς, ἵνα συγγενώµεθα αὐτοῖς». ∆ὲν πίστευε ὁ Θεός, ὁ δηµιουργὸς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ µόνος ἄριστος γνώστης τῆς ὀντολογίας καὶ φυσιολογίας τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ὁποῖο ἔπλασε ὡς «ἄρσεν καὶ θῆλυ», ὅτι ἦταν δυνατὸν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀλλάξουν τὸ ἔργο τοῦ ∆ηµιουργοῦ, νὰ µεταβάλουν τὸ «κατὰ φύσιν» τῆς ἑνώσεως ἀνδρὸς καὶ γυναικός, στό «παρὰ φύσιν», στὴν ἀφύσικη καὶ διεστραµµένη ἕνωση ἀνδρὸς καὶ ἀνδρὸς ἢ γυναικὸς καὶ γυναικός. Γι᾽ αὐτὸ µὲ τοὺς δύο ἀγγέλους ὡς ἄνδρες θέλησε νὰ διαπιστώσει ὁ ἴδιος τὴν διαστροφή· «Εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόµων καὶ Γοµόρρας πεπλήθυνται πρὸς µε, καὶ αἱ ἁµαρτίαι αὐτῶν µεγάλαι σφόδρα. Καταβὰς οὖν ὄψοµαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχοµένην πρός µε συντελοῦνται, εἰ δὲ µή, ἵνα γνῶ». Εἶναι µάλιστα χαρακτηριστικὸ τῆς διαστροφῆς τους, ὅτι ἐνῶ ὁ Λὼτ µὲ πόνο ψυχῆς, προσφέρθηκε νὰ τοὺς δώσει τὶς δύο νεαρὲς παρθένες κόρες του γιὰ συνεύρεση, γιὰ νὰ τοὺς γλυτώσει ἀπὸ τό «παρὰ φύσιν», ἐκεῖνοι ἐπέµειναν στὴν ἀρρενοµανία τους· γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς ἀφοῦ ἀποµακρύνθηκε ὁ Λὼτ µὲ τὴν οἰκογένειά του «ἔβρεξεν ἐπὶ Σόδοµα καὶ Γόµορρα θεῖον καὶ πῦρ ἐξ οὐρανοῦ καὶ κατέστρεψε τὰς πόλεις ταύτας καὶ πᾶσαν τὴν περίχωρον καὶ πάντας τοὺς κατοικοῦντας ἐν ταῖς πόλεσι καὶ τὰ ἀνατέλλοντα ἐκ τῆς γῆς. Καὶ ἐπέβλεψεν ἡ γυνὴ αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ ἐγένετο στήλη ἁλός». Ἡ γυναίκα τοῦ Λὼτ ἔγινε στήλη ἅλατος, διότι παρήκουσε τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Λὼτ νὰ µὴ γυρίσει κανείς τους νὰ κοιτάξει πρὸς τὰ πίσω, ὡς δεῖγµα τῆς τέλειας ἀποκοπῆς κάθε σχέσεως, κάθε ἐνδιαφέροντος πρὸς τὴν ἁµαρτωλὴ πόλη. Ἔδειξε ἡ γυναίκα τοῦ Λὼτ ὅτι δὲν εἶχε ξεκολλήσει ἡ καρδιά της ἀπὸ ὅσα ἄφησε στὰ Σόδοµα, περιουσία, φίλους, γνωστούς2 . Τὴν αὐστηρότητα αὐτὴ πρὸς τὴν πόλη τῶν ὁµοφυλοφίλων καὶ πρὸς τοὺς ὁµοφυλοφίλους ὡς ἀµετανόητους καὶ διεστραµµένους ἁµαρτωλοὺς ἐπιβεβαιώνει καὶ µὲ ἄλλες θέσεις της ἡ Π. ∆ιαθήκη· µνηµονεύουµε µόνον δύο διατάξεις τοῦ Λευϊτικοῦ, ἡ µία ἀπὸ τὶς ὁποῖες χαρακτηρίζει ὡς «βδέλυγµα» τὴν ὁµοφυλοφιλία καὶ ἡ ἄλλη, ἐπαναλαµβάνουσα τὸν χαρακτηρισµό «βδέλυγµα», ἐπιβάλλει θανατικὴ ποινὴ εἰς ἀµφοτέρους, καὶ εἰς τὸν ἐνεργοῦντα καὶ εἰς τὸν πάσχοντα3 . Θεωρεῖ ὁ θεόπνευστος συγγραφεύς, µέσῳ τοῦ ὁποίου ὁµιλεῖ ὁ Θεός, ὅτι πολλὰ ἁµαρτήµατα, µεταξὺ τῶν ὁποίων τὸ βδέλυγµα τῆς ὁµοφυλοφιλίας, µολύνουν καὶ µιαίνουν τὴν γῆ, ὅτι ἡ γῆ ἀγανακτεῖ καὶ ἀηδιάζει γιὰ ὅσους τὴν µολύνουν καὶ τὴν µιαίνουν, ἀναλαµβάνει δὲ ὁ Θεὸς νὰ τὴν δικαιώσει καὶ νὰ τὴν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸ µίασµα καὶ τὴν µόλυνση4 . Στὴν συνάφεια µάλιστα αὐτὴ ταιριάζει νὰ ἀναφέρουµε, λόγῳ καὶ τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, στὶς παραµονὲς τῆς ὁποίας νοµιµοποίησαν οἱ βουλευτὲς τὸ βδέλυγµα αὐτὸ τῆς ὁµοφυλοφιλίας, ὅτι ὁ Ἅγιος Νικόδηµος ὁ Ἁγιορείτης ἑρµηνεύοντας τὸν κανόνα τῶν Χριστουγέννων τοῦ Ἁγίου Κοσµᾶ τοῦ Μελωδοῦ «Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε» στὰ Προλεγόµενα τῆς ἑρµηνείας καὶ σὲ µία ἐκτενῆ ὑποσηµείωση ὁµιλεῖ γιὰ τρία θαύµατα ποὺ συνέβησαν κατὰ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Λέγει δὲ τὰ ἑξῆς γιὰ τὸ τρίτο θαῦµα: «Τρίτον δὲ καὶ τελευταῖον θαῦµα ἠκολούθησεν ἐν τῇ Χριστοῦ Γεννήσει· λέγει γὰρ ἕνας ∆ιδάσκαλος, ὅτι τὴν νύκτα ἐκείνην, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη ὁ ∆εσπότης Χριστός, ἔστειλε πρῶτον ἕνα Ἄγγελον καὶ ἐθανάτωσε ὅλους τοὺς ἀρσενοκοίτας, ὅπου ἦσαν εἰς τὸν κόσµον, καὶ ἔπειτα ἐγεννήθη, διὰ νὰ µὴ εὑρεθῇ τότε εἰς τὴν γῆν µία τοιαύτη Θεοµίσητος ἁµαρτία (παρὰ Ἱερωνύµῳ)»5 . Ὁ ἴδιος Ἅγιος στό «Πηδάλιό» του ἑρµηνεύοντας καὶ σχολιάζοντας τὸν 7ο κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου, ὁ ὁποῖος ἐπιβάλλει ἐπὶ τριάντα ἔτη ἀπαγόρευση τῆς Θ. Κοινωνίας στοὺς ὁµοφυλοφίλους, ἄλλοι δὲ κανόνες ἐπιεικέστερα σὲ δεκαπέντε ἢ σὲ τρία ἔτη, παρουσιάζει καὶ πάλιν µαρτυρία τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύµου, σύµφωνα µὲ τὴν ὁποία «διὰ µόνην τὴν ἁµαρτίαν αὐτὴν ἀργοπόρησεν εἰς τόσας χιλιάδας χρόνων νὰ γένη ἄνθρωπος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ». Προφανῶς, ἐπειδὴ οὔτε οἱ ἄνθρωποι µὲ τὴν νοµοθεσία, ἀλλὰ οὔτε καὶ ὁ νόµος τῆς Π. ∆ιαθήκης, κατάφεραν νὰ ἀναστείλουν τὸ βδελυκτὸ πάθος, ἐπενέβη ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς καὶ ἐθανάτωσε διὰ τοῦ Ἀγγέλου ὅλους τοὺς ὁµοφυλοφίλους τὴν νύκτα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. «∆ιὰ τοῦτο», συνεχίζει ὁ Ἅγιος Νικόδηµος, «καὶ οἱ εὐσεβεῖς βασιλεῖς, εἰς τὸν θεῖον τοῦτον νόµον ἀκολουθοῦντες ἐθανάτωναν τοὺς ἀρσενοκοίτας». Μνηµονεύει δὲ στὴ συνέχεια νόµους βυζαντινῶν βασιλέων, ὅπως τοῦ Ἰουστινιανοῦ, τοῦ Λέοντος Στ´, τοῦ Σοφοῦ, καὶ ἄλλων, οἱ ὁποῖοι ἐπέβαλλαν κατ᾽ ἀρχὴν τὴν δηµόσια διαπόµπευση καὶ κατόπιν τὸν θάνατο τῶν ἀρσενοκοιτῶν, καὶ τοῦ ποιοῦντος καὶ τοῦ ὑποµένοντος. ∆ὲν παραλείπει ὁ Ἅγιος Νικόδηµος νὰ παραθέσει καταδικαστικὲς µαρτυρίες τῆς ὁµοφυλοφιλίας ἀπὸ ἀρχαίους Ἕλληνες συγγραφεῖς καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας6 . Τὴν ἴδια καὶ µεγαλύτερη αὐστηρότητα ἀπέναντι στὸ βδελυκτὸ πάθος τῆς ὁµοφυλοφιλίας ἐπιδεικνύει καὶ ἡ Κ. ∆ιαθήκη διὰ τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στὴ συνέχεια δὲ καὶ ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ πλεῖστοι τῶν ὁποίων καὶ µὲ τὴν ζωὴ καὶ µὲ τὰ συγγράµµατά τους ὕµνησαν καὶ ἐτίµησαν τὴν Παρθενία· ἀπέρριψαν καὶ κατεδίκασαν τὸ «παρὰ φύσιν» ἁµάρτηµα, δὲν ἔµειναν οὔτε στό «κατὰ φύσιν» τοῦ τιµίου γάµου, ἀλλὰ κατόρθωσαν τὸ «ὑπὲρ φύσιν» τοῦ ἀγγελικοῦ τῶν Μοναχῶν βίου· ἔζησαν ὡς ἄσαρκοι ἄγγελοι ἐπὶ τῆς γῆς: «Τῶν δαιµόνων ὤλεσαν τὰς φάλαγγας, τῶν ἀγγέλων ἔφθασαν τὰ τάγµατα, ὧν τὸν βίον ἀµέµπτως ἐζήλωσαν», ὅπως ψάλλει ὁ ἀφιερωµένος στοὺς ὁσίους ἀσκητὰς ὕµνος. ∆ὲν πρόκειται βέβαια ἐδῶ νὰ παραθέσουµε τὴν διδασκαλία τῆς Κ. ∆ιαθήκης καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων περὶ τοῦ παρθενικοῦ τῶν Μοναχῶν βίου, ὡς νέου καταλλήλου τρόπου ζωῆς τῶν Χριστιανῶν στὸν νέο αἰώνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, χωρὶς βέβαια νὰ ἀπορρίπτεται ὁ τίµιος γάµος. Τὸ ἐπράξαµε αὐτὸ παλαιότερα σὲ ἐπιστηµονικὴ θεολογικὴ µελέτη, τὴν ὁποία ὑποβάλαµε ὡς ἐπὶ ὑφηγεσίᾳ διατριβὴ στὸ Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης7 . Ἐνδεικτικὰ µόνο θὰ παρουσιάσουµε τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς αὐστηρότητος τῆς Π. ∆ιαθήκης ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, καὶ ἐλάχιστες γνῶµες Ἁγίων Πατέρων. Ἤδη, ὅπως εἴπαµε, ὁ παλαιὸς αἰώνας ἔκλεισε µὲ τὴν νέα ἐν Χριστῷ κτίση, στὴν ὁποία, χωρὶς νὰ ἀπορρίπτεται ὁ γάµος, ἐπαινεῖται καὶ προβάλλεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ ἡ παρθενία· «οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου γαµοῦσιν καὶ γαµίσκονται, οἱ δὲ καταξιωθέντες τοῦ αἰῶνος ἐκείνου τυχεῖν καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς ἐν νεκρῶν οὔτε γαµοῦσιν οὔτε γαµίζονται»8 . Ὁ Χριστὸς ἐπαινεῖ καὶ προβάλλει ἐπίσης ὅσους «ηὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν»9 , παρέµειναν δηλαδὴ διὰ βίου παρθένοι, ὅπως ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος καὶ µερικοὶ ἀπὸ τοὺς κορυφαίους Ἀποστόλους, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ εὐαγγελιστής, ποὺ ὀνοµάζεται καὶ Παρθένος, καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἐπανειληµµένως καὶ ἀπαξιωτικὰ ἀναφέρεται ὁ Χριστὸς στὰ Σόδοµα καὶ στὰ Γόµορρα ἐπικυρώνοντας ἔτσι τὴν θεϊκὴ τιµωρία τους: «Καὶ καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡµέραις Νῶε, οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡµέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἤσθιον, ἔπινον, ἐγάµουν, ἐξεγαµίζοντο, ἄχρι ἧς ἡµέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσµὸς καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας. Ὁµοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡµέραις Λώτ· ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ᾠκοδόµουν· ᾗ δὲ ἡµέρᾳ ἐξῆλθε Λὼτ ἀπὸ Σοδόµων, ἔβρεξε πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾽ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας»10. Καὶ σὲ ἄλλη περίπτωση ἀναφερόµενος σὲ πόλεις ποὺ δὲν δέχθηκαν τὸ κήρυγµα τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ µάλιστα στὴν Καπερναούµ, ὅπου κατοικοῦσε, καὶ τῆς ὁποίας οἱ κάτοικοι εἶδαν νὰ ἐπιτελοῦνται τόσες «δυνάµεις», τόσα θαύµατα δηλαδή, λέγει ὅτι ἡ πόλη τῶν Σοδόµων θὰ κριθεῖ ἐπιεικέστερα κατὰ τὴν ἡµέρα τῆς κρίσεως ἀπὸ τοὺς ἀρνητὰς τοῦ Εὐαγγελίου: «Καὶ σὺ Καπερναούµ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα, ἕως ἅδου καταβιβασθήσῃ· ὅτι εἰ ἐν Σοδόµοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάµεις αἱ γενόµεναι ἐν σοί, ἔµειναν ἂν µέχρι τῆς σήµερον. Πλὴν λέγω ὑµῖν ὅτι γῆ Σοδόµων ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡµέρᾳ κρίσεως ἢ σοί»11. Ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων θὰ µνηµονεύσουµε ὅσα λέγουν ὁ πρωτοκορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων Ἅγιος Πέτρος, ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας καὶ ὁ συγκορυφαῖος τοῦ Πέτρου Ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγει ὅτι ἔκανε στάχτη ὁ Θεὸς τὰ Σόδοµα καὶ τὰ Γόµορρα, ὡς παράδειγµα γιὰ τοὺς ἀσεβεῖς τοῦ µέλλοντος, ἐνῶ γλύτωσε τὸν δίκαιο Λώτ, ὁ ὁποῖος ἐστενοχωρεῖτο ἀπὸ τὴν συναναστροφὴ µὲ ἀσελγεῖς καὶ ἀθέσµους: «Καὶ πόλεις Σοδόµων καὶ Γοµόρρας τε- φρώσας καταστροφῇ κατέκρινεν, ὑπόδειγµα µελλόντων ἀσεβεῖν τεθεικώς, καὶ δίκαιον Λὼτ καταπονούµενον ὑπὸ τῆς τῶν ἀθέσµων ἐν ἀσελγείᾳ ἀναστροφῆς ἐρρύσατο»12. Ὡς παράδειγµα τιµωρίας ἀπὸ τὸ αἰώνιο πῦρ τῆς κολάσεως παρουσιάζει καὶ ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας τὰ Σόδοµα καὶ τὰ Γόµορρα καὶ τὶς γύρω ἀπὸ αὐτὲς πόλεις, ποὺ ἐκπορνεύθηκαν ὄχι µὲ τὸν οἰκεῖο, τὸν κατὰ φύσιν τρόπο, ἀλλὰ µὲ τὸν ξένο, τὸν ἕτερο τρόπο τῆς ὁµοφυλοφιλίας: «Ὡς Σόδοµα καὶ Γόµορρα καὶ αἱ περὶ αὐτὰς πόλεις, τὸν ὅµοιον τούτοις τρόπον ἐκπορνεύσασαι, καὶ ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας, πρόκεινται δεῖγµα πυρὸς αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι»13. Πολὺ ἐνδιαφέρουσα εἶναι ἡ γνώµη τοῦ Ἀπο- στόλου Παύλου γιὰ τὴν ὁµοφυλοφιλία, διότι τὴν ἐκλαµβάνει ὡς καρπὸ καὶ ἀποτέλεσµα τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀγνοήσεως τοῦ Θεοῦ, ὅπως συµβαίνει καὶ στὶς ἡµέρες µας στὴν ἄθεη Εὐρώπη καὶ τώρα µὲ τὴν ἄθεη κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ὕψωσε τὴ σηµαία τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐπεκτείνει ἐπίσης τὸ ἁµάρτηµα καὶ στὶς γυναῖκες, διότι συνήθως γίνεται λόγος µόνον γιὰ ἀρσενοκοιτία καὶ ἀρρενοµανία. Λέγει λοιπὸν ὅτι οἱ θεωρούµενοι ὡς σοφοὶ ἐµωράνθησαν καὶ ἄλλαξαν τὴν λατρεία τοῦ ἀφθάρτου καὶ ἀθανάτου Θεοῦ µὲ τὴν λατρεία φθαρτῶν καὶ θνητῶν ἀνθρώπων ἀλλὰ καὶ πτηνῶν, τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν. Τοὺς ἄφησε, λοιπόν, γι᾽ αὐτὸ ὁ Θεὸς νὰ κυριαρχηθοῦν ἀπὸ ἀκάθαρτες ἐπιθυµίες καὶ νὰ ἀτιµάζουν τὰ σώµατά τους µὲ πάθη ἀτιµίας, ἀφοῦ ἀντάλλαξαν τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ µὲ τὸ ψεῦδος, γιατὶ σεβάστηκαν καὶ ἐλάτρευσαν τὴν κτίση καὶ ὄχι τὸν κτίσαντα. Οἱ γυναῖκες τους, κυριαρχηµένες ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἄτιµο πάθος, ἀντικατέστησαν τὶς φυσικὲς σχέσεις µὲ ἀφύσικες, τὸ ἴδιο ἐπίσης ἔκαναν καὶ οἱ ἄνδρες· ἄφησαν τὴν φυσιολογικὴ χρήση τῆς γυναίκας καὶ φλογίστηκαν ἀπὸ τὴν ἐπιθυµία τοῦ ἑνὸς γιὰ τὸν ἄλλο, διαπράττοντας αὐτὴν τὴν ἀσχήµια, ἀρσενικοὶ µὲ ἀρσενικούς, πληρώνοντας µὲ τὸ ἴδιο τους τὸ σῶµα, τὸ τίµηµα ποὺ ταίριαζε στὴν πλάνη καὶ ἀποστασία τους. Εἶναι πολὺ δυνατὸ τὸ ἴδιο τὸ κείµενο: «Φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐµωράνθησαν, καὶ ἤλλαξαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁµοιώµατι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν. ∆ιὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυµίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιµάζεσθαι τὰ σώµατα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες µετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀµήν. ∆ιὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιµίας. Αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν µετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁµοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχηµοσύνην κατεργαζόµενοι καὶ τὴν ἀντιµισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαµβάνοντες»14. Ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας θὰ περιορισθοῦµε σὲ δύο. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστοµος ἑρµηνεύοντας τὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἰς τὴν Πρὸς Ρωµαίους ἐπιστολὴ καὶ ἀναλύοντας ἐν ἐκτάσει τὸ βρωµερὸ αὐτὸ πάθος λέγει ὅτι ὅλα τὰ πάθη εἶναι ἄτιµα, πιὸ ἄτιµο ὅµως ἀπ᾽ ὅλα εἶναι ἡ Ὁµοφυλοφιλία: «Πάντα µὲν οὖν ἄτιµα τὰ πάθη, µάλιστα δὲ ἡ κατὰ τῶν ἀρρένων µανία»15. Κανένα πάθος δὲν ἐξισώνεται µὲ αὐτὴν τὴν παρανοµία, ἡ ὁποία ἀνατρέπει ὄχι µόνο τοὺς θετοὺς ἀνθρώπινους νόµους, ἀλλὰ καὶ τοὺς νόµους τῆς φύσεως: «Καὶ ὅπερ ἂν εἴποις ἁµάρτηµα, οὐδὲν ἴσον ἐρεῖς τῆς παρανοµίας ταύτης... Οὐ γὰρ οἱ θετοὶ µόνον, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ τῆς φύσεως ἀνατρέπονται νόµοι»16. Σὲ ἄλλο του ἔργο, ὅπου ὑπάρχει ἐκτενὴς ἐπίσης ἀναφορὰ στὴν Ὁµοφυλοφιλία, τὴν χαρακτηρίζει ὡς «κολοφῶνα τῶν κακῶν καὶ κεφάλαιον τῆς συµφορᾶς»17. Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας σὲ ἕνα εἰδικὸ ἔργο του γράφει ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ βρωµερὸ καὶ ἀκάθαρτο ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἁµαρτία: «Οὐδὲν γὰρ ἀληθῶς µυσαρώτερον ἢ ἀκαθαρτώτερον τῶν οὕτω πορνευοµένων καὶ πορνευόντων»18.

3. Τὸ θράσος καὶ ἡ οἴηση τοῦ πρωθυπουργοῦ καὶ ἄλλων. Ἑωσφορικὴ κατάσταση.

Παραθέσαµε µὲ ὅση συντοµία µπορούσαµε τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ γίνει κατανοητὸ τὸ µέγεθος τοῦ ἀτοπήµατος ποὺ διέπραξαν ὁ πρωθυπουργός, ἡ κυβέρνηση καὶ ὅσοι βουλευτὲς συµφώνησαν µὲ τὸ σύµφωνο αὐτὸ τῆς ἀσεβείας καὶ τῆς διαστροφῆς. ∆ὲν εἶναι ὑπερβολὴ ὁ χαρακτηρισµὸς τῆς Βουλῆς ὡς ὑβριστικῆς καὶ βλάσφηµης, ἀφοῦ ἀνατρέπει τὴν θεϊκῆς προέλευσης φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἀρσενικοῦ καὶ θηλυκοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δηµιουργίας. Στρέφεται ἔτσι εὐθέως ἐναντίον τοῦ ∆ηµιουργοῦ καὶ ἀµφισβητεῖ τὴν σοφία Του, στὴν πλάση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ γράφει στὰ παλιά της τὰ παπούτσια τὸν θεῖο νόµο, ὁ ὁποῖος µὲ τόση σαφήνεια, συνέχεια, σταθερότητα, σεβασµὸ τηρήθηκε ἐπὶ αἰῶνες, µέχρι τοῦ σηµείου νὰ ὑπάρχουν νόµοι, πολιτειακοὶ καὶ κανόνες ἐκκλησιαστικοί, ποὺ ἐπιβάλλουν ὄχι ἁπλῶς πνευµατικὰ ἐπιτίµια, ἀλλὰ ἀκόµη καὶ τὴν κατ᾽ ἀρχὴν φαινόµενη ὡς ἀπάνθρωπη θανάτωση τῶν ὁµοφυλοφίλων. Ἂν οἱ ἄνθρωποι νοµοθέ- τες διὰ τῶν αἰώνων, µέχρι καὶ σήµερα, σὲ περιπτώσεις µεγάλων ἐγκληµάτων ποὺ ἀνατρέπουν τὴν εἰρηνικὴ κοινωνικὴ συµβίωση καὶ ἀπειλοῦν περισσότερες ζωὲς ἀπὸ αὐτὴν τοῦ ἐγκληµατίου, δικαιολογοῦν τὴν ἐπιβολὴ τῆς θανατικῆς ποινῆς, θὰ ἀµφισβητήσουµε τὴν σοφία τοῦ ∆ηµιουργοῦ, ποὺ ὡς δηµιουργός, κατασκευαστής, τεχνίτης, ἀρχιτέκτων, ἰατρὸς καὶ θεραπευτὴς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τιµώρησε αὐστηρὰ τοὺς Σοδοµίτες, ὥστε ὡς παράδειγµα ἀσεβείας καὶ ἀνώµαλης φυσικῆς λειτουργίας, ὡς ἡδονοθηρικὴ χρήση ὀργάνων τοῦ σώµατος ποὺ κατασκευάσθηκαν γιὰ ἄλλη λειτουργία, νὰ παραδειγµατίζουν καὶ νὰ σώζουν ὅλες τὶς γενιὲς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας; Ὑπάρχει ἄλλος θεσµὸς ἰσχυρότερος τῆς οἰκογενείας ποὺ νὰ συνέχει τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες καὶ νὰ ἀποτελεῖ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους θεµέλιο ψυχικῆς ἀνάπαυσης καὶ ἀνάπτυξης; Ὑπῆρξε ποτὲ οἰκογένεια ποὺ νὰ προῆλθε ἀπὸ ἕνωση ἀνδρῶν ἢ ἕνωση γυναικῶν; Μόνον ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν καὶ ὄργανα τοῦ ἀπ᾽ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνου ∆ιαβόλου θὰ ἐπιχειροῦσαν νὰ ἀνατρέψουν αὐτὴν τὴν θεϊκὴ τάξη καὶ σοφὴ διευθέτηση τοῦ ∆ηµιουργοῦ. Ἡ νέα θεώρηση καὶ ἀντιµετώπιση τῆς Ὁµοφυλοφιλίας ὡς ἀθώας καὶ ἀνένοχης διαφορετικότητας, ποὺ τείνει νὰ κυριαρχήσει καὶ νὰ ἐπιβληθεῖ ἀκόµη καὶ στὰ σχολεῖα, συνιστᾶ νέα πτώση, νέο προπατορικὸ ἁµάρτηµα, ποὺ θυµίζει πολὺ τὸ ἁµάρτηµα τῶν πρωτοπλάστων. Ὑπῆρχε τότε ἕνας ἀπαγορευµένος καρπός, παράλληλα µὲ πολλοὺς ἄλλους ἐπιτρεπόµενους στὴν ἀπόλαυση καρπούς. Ὑπάρχει τώρα καὶ ἀπ᾽ ἀρχῆς ἀπαγορευµένη ἡ Ὁµοφυλοφιλία, ἐνῶ ἐπιτρέπεται ἡ κατὰ φύσιν ἀπόλαυση, µεταξὺ ἑτεροφύλων, τῆς σαρκικῆς συνάφειας. Καὶ ἔρχεται ὁ νέος ὄφις, ἡ Νέα Ἐποχὴ καὶ ἡ Νέα Τάξη πραγµάτων, µὲ τὰ ἐπιτελεῖα της, τοὺς πολιτικούς, τοὺς διανοουµένους τῆς ἀριστερῆς καὶ ἄθεης κουλτούρας, πολλοὺς δηµοσιογράφους, παρουσιαστὲς εἰδήσεων, καναλάρχες, ἠθοποιούς, ἐκδότες, δηµάρχους καὶ ὑποψιθυρίζει στὰ αὐτιὰ τῶν ἀνθρώπων: «Μὴν ἀκοῦτε τί λέγουν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες· δὲν εἶναι ἁµαρτία ἡ ὁµοφυλοφιλία· δοκιµάστε νὰ δῆτε πόσο ὡραία εἶναι· ὁ Θεὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία µᾶς φθονοῦν, δὲν θέλουν νὰ καλοπερνᾶµε· ἐµεῖς δοκιµάσαµε, καὶ αὐτὴν τὴν ἀπόλαυση», ὅπως εἶπε σὲ παλαιότερη συνέντευξή του ὁ ἀµετανόητος δήµαρχος τῆς Θεσσαλονίκης Γ. Μπουτάρης, ποὺ δὲν τὸν ἔχουν ἀκόµη ἐξωεκκλησιάσει οὔτε ὁ µητροπολίτης Θεσσαλονίκης, οὔτε τὸ Ἅγιον Ὄρος. Συγκλονισθήκαµε ἀπὸ τὸ θράσος καὶ τὴν οἴηση τοῦ πρωθυπουργοῦ Ἀλ. Τσίπρα, ὁ ὁποῖος καυχώµενος καὶ ἐπαιρόµενος «ὑπὲρ πάντα Θεὸν καὶ σέβασµα»19 κατεδάφισε καὶ ἐγκρέµισε τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια ὄχι ἁπλῶς τοῦ Γένους, τοῦ Ἑλληνισµοῦ, ἀλλὰ τῆς ἀνθρωπότητος, ἐµφανιζόµενος ὡς νέος Μεσσίας καὶ ἀναµορφωτὴς τῶν ἠθῶν. Ἰσχυρίσθηκε ὁ ταλαίπωρος ὅτι ἡ ψήφιση τοῦ νόµου γιὰ τὸ σύµφωνο συµβίωσης τῶν ὁµοφυλοφίλων ἀποτελεῖ µεγάλη ἱστορικὴ στιγµή, διότι «κλείνει ἕνας κύκλος ὀπισθοδρόµησης καὶ ντροπῆς»· συνέχισε µάλιστα µὲ τὸν ἱσχυρισµὸ ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ ζητήσουµε καὶ συγγνώµη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς ποὺ µέχρι τώρα τοὺς εἴχαµε ταλαιπωρήσει. Αὐτὰ τὰ ὄντως ὑβριστικά, βλάσφηµα καὶ ἑωσφορικά, γιατὶ ἀπὸ τὸν Ἑωσφόρο ἐµπνεύσθηκαν, σηµαίνουν ὅτι γιὰ τὸν Ἕλληνα πρωθυπουργό, καὶ γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ Ἕλληνα πρωθυπουργό, -αὐτὴν τὴν ἀσεβῆ καὶ βλάσφηµη πρωτιὰ τοῦ τὴν ἀναγνωρίζουµε- ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς ποὺ ἐνέπνευσε τὴν συγγραφὴ τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Κ. ∆ιαθήκης, ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, εἶναι ὀπισθοδροµικοί· προέβαλαν καὶ ἐδίδαξαν ἤθη ὀπισθοδροµικὰ ποὺ προκαλοῦν ντροπή· εἶναι ὀπισθοδροµικὸ τὸ Εὐαγγέλιο, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ νέος Μεσσίας, ὁ νέος ἠθικὸς ἀναµορφωτὴς τῆς Ἑλλάδος, τῆς Εὐρώπης καὶ βάλε, κλείνει αὐτὸν τὸν κύκλο τῆς ὀπισθοδρόµησης καὶ τῆς ντροπῆς, καὶ ἀνοίγει νέα περίοδο προόδου καὶ ἀξιοπρέπειας. Εἶναι ὀπισθοδροµικοὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, «οἱ φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος», ποὺ ἐπύρσευσαν τὴν Οἰκουµένη µὲ τὶς ἀκτῖνες τῶν θείων δογµάτων καὶ συγκαταλέγονται ἀπὸ τὴν παγκόσµια ἱστορικὴ ἔρευνα, στοὺς µεγαλύτερους διανοητὲς καὶ ἠθικοὺς ἀναµορφωτὲς ὅλων τῶν αἰώνων, εἰς τρόπον ἔστω τοὺς Τρεῖς ἐξ αὐτῶν νὰ τοὺς ἔχουµε ὡς προστάτες καὶ πρότυπα τῆς παιδείας, µέχρι νὰ τὸ καταργήσει καὶ αὐτὸ ἡ ἀθεϊστικὴ λαίλαπα τῶν κυβερνώντων τοῦ Τσίπρα. Ποῦ νὰ γνωρίζει ὁ κακοµοίρης ὅτι µᾶς γυρίζει πολὺ πίσω, στὸ σκοτάδι τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς, ὁ ὁποῖος Χριστὸς µόνος, γιὰ πρώτη, µοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη στὴν ἱστορία φορά, ἄνοιξε τὴν καινὴ ἐποχή, τὴν ἀληθινὴ Νέα Ἐποχή, ποὺ δὲν παλιώνει, γιατὶ εἶναι θεϊκή -τὰ ἀνθρώπινα παλιώνουν- καὶ µᾶς παρουσίασε στὸ πρόσωπό του καὶ στὴν διδασκαλία του τὸν καινούργιο ἄνθρωπο, ἀπαλλαγµένο καὶ ἐλεύθερο ἀπὸ τὶς κακίες καὶ τὰ πάθη. ∆ὲν σκέφτεται ὅτι σὲ λίγο, ὅσο τὸν ἀφήσει ὁ Θεὸς νὰ κυβερνᾶ ἀναξίως ἕναν ἄξιο, ἀλλὰ ζαλισµένο ἀπὸ τὶς κακουχίες, λαό, τὸ δικό του ὄνοµα θὰ χαθεῖ ἢ θὰ µείνει γιὰ λίγο στὴν ἱστορία ὡς ὄνοµα ἑνὸς βλάσφηµου καὶ διαφθορέως πρωθυπουργοῦ, ἐνῶ τὸ ὄνοµα τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ δύο τώρα χιλιάδες χρόνια ὑµνεῖται, σαγηνεύει, ἀνανεώνει, σώζει ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν βοῦρκο τῆς ἁµαρτίας; Ὑπάρχει ἄλλο βιβλίο στὸν κόσµο, ποὺ µπορεῖ νὰ συναγωνισθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο σὲ ἀριθµὸ ἐκδόσεων καὶ γλωσσῶν ποὺ µεταφράσθηκε, σὲ ἀριθµὸ ἀντιτύπων ποὺ κυκλοφόρησε, σὲ ἀριθµὸ ἀνθρώπων ποὺ ἀνακαίνισε καὶ ἀνέπλασε, σὲ ἀριθµὸ ἁγίων ποὺ ἀνέδειξε, σὲ ἔργα πολιτισµοῦ καὶ τέχνης ποὺ ἐνέπνευσε, σὲ ἱστορικὴ τοµὴ ποὺ ἐπετέλεσε, ὥστε ὅλη ἡ ἱστορία νὰ χαρακτηρίζεται ὡς ἡ πρὸ Χριστοῦ καὶ µετὰ Χριστὸν ἐποχή; Καὶ αὐτὸ ἀπολύτως δικαιολογηµένα, διότι, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ∆αµασκηνός, τὸ µορφωτικὸ ἐπίπεδο τοῦ ὁποίου οὔτε κατὰ διάνοιαν µποροῦν νὰ προσεγγίσουν ὁ πρωθυπουργὸς καὶ οἱ ὑπουργοί του -καὶ ἂς σηµειώσουµε ὅτι, πρὶν γίνει µοναχός, ἦταν πρωθυπουργὸς στὸ ἀραβικὸ χαλιφᾶτο τῆς ∆αµασκοῦ-, ὅπως λοιπὸν λέγει ὁ ∆αµασκηνὸς ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἦταν καὶ εἶναι τὸ µεγαλύτερο ἀνακαινιστικὸ γεγονὸς ὅλης τῆς ἱστορίας: «Καὶ Θεὸς ὤν τέλειος, ἄνθρωπος τέλειος γίνεται, καὶ ἐπιτελεῖται τὸ πάντων καινῶν καινότατον, τὸ µόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον»20. Μήπως νοµίζουν ὁ πρωθυπουργὸς καὶ οἱ µετ᾽ αὐτοῦ ὅτι ἀποτελοῦν νέο ὅµιλο, ὅπως ὁ Χριστὸς καὶ οἱ µαθηταί Του, ποὺ θ᾽ ἀλλάξουν τὸν κόσµο καὶ θὰ διαιρέσουν τὴν ἱστορία εἰς τὴν πρὸ Τσίπρα καὶ µετὰ Τσίπραν ἐποχήν; Στὴν περίπτωση πάντως αὐτῆς τῆς ἄθεης κυβέρνησης, ποὺ κυβερνᾶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα - ἐλπίζουµε γιὰ λίγο- ἐφαρµόζεται ἀπόλυτα αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ µεγάλος Ντοστογιέφσκυ, ὅτι «ὅπου δὲν ὑπάρχει Θεὸς τὰ πάντα ἐπιτρέπονται», τὸ ὁποῖο ἐπαναλαµβάνει αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ ᾽Απόστολος Παῦλος στὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς Πρὸς Ρωµαίους Ἐπιστολῆς, ὅτι δηλαδὴ ἡ ἠθικὴ κατάπτωση καὶ παρακµὴ τοῦ ἀρχαίου κόσµου ὀφείλεται στὴν ἀθεΐα του, στὴν ἄγνοια τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ: «Καὶ καθὼς οὐκ ἐδοκίµασαν τὸν Θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιµον νοῦν, ποιεῖν τὰ µὴ καθήκοντα»21. Ἐλπίζαµε ὅτι ἡ ἀδικαιολόγητη καὶ ἀντιπνευµατικὴ ἀνοχὴ ποὺ ἐπέδειξαν πρὸς τὸν ἄθεο καὶ βλάσφηµο πρωθυπουργὸ ὑψηλόβαθµοι κληρικοὶ καὶ πνευµατικοὶ θὰ ἐβοηθοῦσε στὸ νὰ συνέλθει καὶ νὰ ἀναθεωρήσει κάποιες θέσεις καὶ ἀποφάσεις του. ∆υστυχῶς αὐτὲς ἔθρεψαν τὸν ἐγωϊσµό του· τὶς παρερµήνευσε καὶ ἐνόµισε ὅτι τὸν φοβοῦνται, τὸν φοβᾶται ὁ Θεὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του, καὶ ἔγινε θρασύτερος καὶ χειρότερος. Εἶναι καὶ αὐτὸ καλὸ µάθηµα Ποιµαντικῆς πρὸς τοὺς ποιµένες, ποὺ δὲν µποροῦν νὰ διακρίνουν τὴν ἀρρώστια ἀπὸ τὴν ὑγεία, καὶ µὲ τὰ φάρµακα ποὺ δίδουν, τὰ ψευτοαγαπητικὰ καὶ δῆθεν φιλάνθρωπα, ἐπιδεινώνουν τὴν ἀσθένεια. Ἔτσι, ἐνῶ ἔκανε τοῦ κόσµου τὶς κωλοτοῦµπες στοὺς κοσµικοὺς ἄρχοντες ποὺ καταδυναστεύουν τοὺς Ἕλληνες, ὄρθωσε τὸ µικρὸ ἀνάστηµά του καὶ κάνει τὸ παλληκάρι µπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία Του. Τὸν πληροφοροῦµε ὅτι πρέπει νὰ ξαναδιαβάσει καὶ νὰ διδαχθεῖ πὼς εἶναι βαθιὰ νυκτωµένος, ἂν νοµίζει ὅτι µπορεῖ νὰ συγκρουσθεῖ µὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ βγεῖ νικητής. Ἂς ρωτήσει τοὺς ὁµοϊδεάτες του ἀθέους ἀριστεροὺς τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης καὶ τῶν ἄλλων χωρῶν, πῶς κατέρρευσε ὅλο τὸ οἰκοδόµηµά τους ὡς χάρτινος πύργος ἐν µιᾷ νυκτί· ἂς ἀφήσει τοὺς Νεοεποχίτες ἄθεους ἄρχοντες τῆς ∆ύσεως καὶ νὰ µιµηθεῖ τὸν νέο Μεγάλο Κωνσταντῖνο τῆς ἱστορίας, τὸν Ρῶσο πρόεδρο Βλαδ. Πούτιν, ποὺ καθιστᾶ τὴν Ρωσία νέο Βυζάντιο, νέα Ρωµιοσύνη, ἔχοντας στὴν καρδιά του τὸ Χριστό, τὸ Εὐαγγέλιο, τοὺς Ἁγίους Πατέρες, τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία, καὶ νοµοθετώντας ἐπὶ τῇ βάσει τῶν θεοπαραδότων νόµων γιὰ πολλὰ ἄλλα, ἀλλὰ καὶ ἐναντίον τῆς ἀγαπητῆς στοὺς ∆υτικοὺς ὁµοφυλοφιλίας. Ὁ κύκλος τοῦ σκότους, τῆς ὀπισθοδρόµησης καὶ τῆς ἐντροπῆς ἔκλεισε µὲ τὸν Χριστό, καὶ ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος τὸν ξανανοίγει συµµαχώντας µὲ τὴν σκοτεινὴ ∆ύση, ἡ ὁποία µὲ τοὺς ὑπερανθρώπους τοῦ Νίτσε γέννησε τὸν Μάρξ, τὸν Ἔγκελς, τὸν Χίτλερ καὶ τὸν Μουσολίνι, τὸν δαιµονικὸ καὶ ζοχαδιακό ἄθεο Φρόϋντ, ὅπως λέγει ὁ Φ. Κόντογλου, καὶ γέµισε ἀγκάθια καὶ συντρίµµια τὴν ἀνθρωπότητα22. ∆ὲν βρίσκονται βέβαια µόνον στὸ κυβερνητικὸ στρατόπεδο τὸ σκοτάδι, ἡ ὀπισθοδρόµηση καὶ ἡ ντροπή, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὲς πτέρυγες τῆς ἀντιπολίτευσης, ἀλλοῦ σὲ καθολικὴ ἔκταση, ἀλλοῦ περιορισµένα. Εἶχε ὄντως δίκαιο ἡ βουλευτὴς Ντόρα Μπακογιάννη, ποὺ κατηγόρησε γιὰ οἴηση σὲ πολιτικὸ ἐπίπεδο τὸν πρωθυπουργό, ἡ ἴδια ὅµως σὲ πνευµατικὸ ἐπίπεδο χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἴδια οἴηση καὶ τὸ ἴδιο θράσος, ὅπως καὶ ὁ ἀδελφός της Κυριάκος Μητσοτάκης καὶ οἱ ἄλλοι τῆς Ν. ∆ηµοκρατίας, ποὺ ὑπερψήφισαν τὸ σύµφωνο συµβίωσης ὁµοφυλοφίλων, ἐλθόντες σὲ ἀντίθεση µὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸ θεῖο θέληµα, οἱ µικροὶ καὶ ἐλάχιστοι, µὲ τὸν µεγάλο καὶ παντοδύναµο Θεό. Τί νὰ εἰπεῖ κανεὶς καὶ γιὰ τὸν ἀρχηγὸ τοῦ νεοεισελθόντος κόµµατος «Ἕνωση Κεντρώων» στὴ Βουλή, ποὺ διέψευσε τὸ ἐπίθετό του, ἀφοῦ ἡ λεβεντιὰ καὶ ἡ ἀνδρειοσύνη δὲν συµβιβάζονται µὲ τὸν κιναιδισµὸ καὶ τὴν θηλυπρέπεια. Κατηγόρησε τὴν Ἐκκλησία γιὰ µεσαιωνικὴ νοοτροπία καὶ δὲν βλέπει τὸν Μεσαίωνα τῆς Εὐρώπης, ποὺ ἀποχριστιανίσθηκε τελείως καὶ κινδυνεύει νὰ ὑποδουλωθεῖ, ὡς θεϊκὴ τιµωρία, στὸ Ἰσλάµ, µὲ ἀνάξιους ἡγέτες, µερικοὺς µάλιστα καὶ ξεφωνηµένους πόρνους, µοιχοὺς καὶ κιναίδους. Καὶ ὅµως βαρέθηκε ὁ κόσµος νὰ τὸν ἀκούει νὰ ἐπαινεῖ τὴν Εὐρώπη τῆς ἀποσύνθεσης καὶ τῆς παρακµῆς, ποὺ ὄχι µόνον τὴν ὁµοφυλοφιλία ἀλλὰ καὶ τὴν κτηνοβασία νοµιµοποιεῖ, σιγά-σιγὰ καὶ τὴν παιδεραστία καὶ παιδοφιλία. Λεβέντες καὶ λεβεντιὰ κ. «Λεβέντη» χαρακτηρίζουν τοὺς ἁγίους ποὺ ἐνίκησαν τὰ πάθη τους καὶ δὲν φοβοῦνται ἀκόµη καὶ τὸν θάνατο, ὅπως δὲν τὸν ἐφοβοῦντο καὶ οἱ γενναῖοι καὶ ἀνδροπρεπεῖς στρατιῶτες καὶ ἀκρίτες τῆς Ρωµιοσύνης τοῦ Βυζαντίου, τοῦ µοναδικοῦ χριστιανικοῦ κράτους ποὺ ἔζησε ἐπὶ 1150 χρόνια, ἀµυνόµενο ἐναντίον ποικιλωνύµων βαρβάρων ἐχθρῶν, ἀλλὰ καὶ οἱ ἥρωες τοῦ 21 καὶ τῶν ἄλλων ἡρωϊκῶν περιόδων, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν ὄχι µόνο γιὰ τὴν πατρίδα, ποὺ στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία ἦταν πάντα θεοσεβής, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία, τὴν ὁποία καταρρακώσατε χωρὶς λεβεντιὰ καὶ φιλότιµο µέσα στὸ Κοινοβούλιο καὶ ἀποδειχθήκατε ἀνάξιοι τῶν Ἑλλήνων. Οἱ Ἕλληνες στὴν ἱστορία τους, ἀκόµη καὶ σὲ δυσµενεῖς ἱστορικὲς περιόδους, ποὺ οἱ στρατιωτικοὶ καὶ πολιτικοὶ συσχετισµοὶ ἦταν ἐναντίον τους, παρέµειναν ἀπροσκύνητοι λεβέντες, ἀκρίτες, ἁρµατωλοὶ καὶ κλέφτες, ἄφηναν τὸ βιός τους καὶ τοὺς συγγενεῖς τους καὶ ἔβγαιναν στὰ βουνά, γιὰ νὰ διώξουν τοὺς κατακτητές, τοὺς ὁποίους τώρα ἐσεῖς προσκυνᾶτε καὶ ὑπογράφετε µαζὶ συµφωνίες ὑποταγῆς καὶ ἐθελοδουλείας. Αὐτὸ δὲν εἶναι λεβεντιά, εἶναι δειλία καὶ ἀναξιοπρέπεια. Ὅσο γιὰ τὸν Κώστα Ζουράρι τῶν «Ἀνεξαρτήτων Ἑλλήνων», ποὺ διέψευσαν τὴν ἀνεξαρτησία τους, ἐπρόδωσε τὶς ψήφους τῶν Χριστιανῶν, ποὺ τὸν ἔστειλαν στὴν Βουλὴ καὶ ἐπαλήθευσε ὅσους δὲν τὸν ἔπαιρναν στὰ σοβαρά, γιατὶ ποτὲ ὁ λόγος του δὲν ἦταν εὐαγγελικὸς καὶ πατερικός, ἀλλὰ διασκεδαστικὸς µὲ τὶς ἐξυπνάδες καὶ εὐφυολογίες του. Ἄφησε τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ µετακόµισε σὲ ἄλλους χώρους, ἀπ᾽ ὅπου στὸ ἑξῆς θὰ παίρνει καὶ ἀξιώµατα καὶ ψήφους. ∆ὲν τοῦ ἦταν πάντως ἄγνωστη αὐτὴ ἡ χώρα, γιατί, ὅπως µάθαµε, ὁ ἴδιος τώρα δικαιολογῶν τὴν φυγή του ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία λέγει ὅτι πάντοτε ἦταν ἀναρχικὸς καὶ ἀριστερός, καὶ ὡς προσήλυτος στὴν πατερικὴ Ὀρθοδοξία προσκολλήθηκε στοὺς Νεορθόδοξους τοῦ Γιανναρᾶ, τῶν φιλοσοφούντων καὶ ἀριστεριζόντων θεολόγων. Ὑπενθυµίζει πάντως ἡ περίπτωσή του τὸν Βαρλαὰµ τὸν Καλαβρό, ὁ ὁποῖος ἐµφανίσθηκε στὴν Θεσσαλονίκη ὡς Ὀρθόδοξος µοναχός, ἐπανῆλθε ὅµως στὸν Παπισµό, ἐκεῖ ποὺ ἀνῆκε, καὶ ὅπως λέγει ὁ διαπρεπὴς καθηγητὴς καὶ µελετητὴς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαµᾶ Γρηγόριος Παπαµιχαήλ, «ἀποπτύσας τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἠσπάσθη καὶ αὖθις τὰ τῆς ρωµάνας Ἐκκλησίας, ἐπὶ τὸν ἴδιον ἐπανιὼν ἔµετον»23. Ὅλοι πάντως οἱ πολιτικοὶ πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι κάποτε ὅλοι καὶ ὅλα ἀποκαλύπτονται καὶ ὅτι ἡ στάση τους ἀπέναντι στὸ σύµφωνο συµβίωσης ἦταν ἡ λυδία λίθος, ποὺ δοκίµασε τὴν γνησιότητα τῆς χριστιανικῆς τους πίστης καὶ τοὺς περισσοτέρους τοὺς ἀπέδειξε ὑποκριτὲς καὶ ψηφοθῆρες. Ἂς µὴ περιµένουν πλέον χριστιανικὲς ψήφους.

4. Οἱ εὐθύνες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας

Μπροστὰ σ᾽ αὐτὴν τὴν πρωτοφανῆ ἠθικὴ ἀνατροπὴ καὶ παρακµή, ἡ ἐκκλησιαστική µας ἡγεσία, ἐκτὸς ἀπὸ µερικὲς φωτεινὲς ἐξαιρέσεις ἐπισκόπων, ἀποδείχθηκε κατώτερη τῶν περιστάσεων· δὲν µπόρεσε νὰ βαστάσει τὸ βάρος τῆς ἡµέρας, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἀναδειχθέντες, σὲ µάρτυρες καὶ ὁµολογητές. ∆ὲν φταίει τὸ βάρος, ὁ ὄγκος τῆς πνευµατικῆς ἐπίθεσης τοῦ Πονηροῦ, ποὺ δὲν ἦσαν βέβαια, ὅπως πάντοτε, εὐκαταφρόνητα. Ἁπλῶς δὲν δοκίµασε καθόλου νὰ εἰσέλθει στὸν πνευµατικὸ πόλεµο, ἄφησε τὸ ποίµνιο ἀνυπεράσπιστο, τοὺς λύκους νὰ µπαίνουν µέσα στὸ µαντρὶ καὶ νὰ κατασπαράσσουν τὰ πρόβατα, δὲν πολέµησε, δὲν χρησιµοποίησε τὰ πνευµατικά της ὅπλα δὲν µπαρουτοκαπνίσθηκε, πολλὲς φορὲς µάλιστα συµµάχησε µὲ τοὺς λύκους καὶ τοὺς ἔντυσε ὡς πρόβα- τα, γιὰ νὰ µὴν ἀντιληφθοῦµε τὴν ἀπειλή. Μετὰ τὰ πρῶτα ἀκροβολίσµατα καὶ τὶς πρῶτες τουφεκιὲς γιὰ τὴν τιµὴ τῶν ὅπλων καὶ τὴν δῆθεν ἀµυντικὴ διάθεση, ἀκολούθησε φυγοµαχία καὶ πλήρης ὑποχώρηση. Ἐπὶ σαράντα χρόνια τώρα συνδέσαντες ἀρνητικὰ τὸν πατριωτισµὸ καὶ τὴν χριστιανικὴ πίστη οἱ ἄθεοι καὶ ἀντίθεοι πολιτικοὶ µὲ τὸ «Ἑλλὰς ῾Ελλήνων Χριστιανῶν» τῆς ἑπταετοῦς δικτατορίας, µὲ τὸ πρόσχηµα δῆθεν τῆς ἀποχουντοποίησης ὀργάνωσαν καὶ ἐξαπέλυσαν µία πρωτοφανῆ καὶ µεγάλης ἔκτασης ἐπίθεση γιὰ τὴν κατασυκοφάντηση καὶ ἀχρήστευση αἰωνόβιων ὑγιῶν θεσµῶν, ὅπως ἡ πατρίδα, ἡ θρησκεία, ἡ οἰκογένεια, ἡ γλώσσα, ἡ ἱστορία, οἱ παραδόσεις, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιµά µας. Κατὰ γενικὴ διαπίστωση ἡ παιδεία καὶ ὁ πολιτισµός, ἀκόµη καὶ ὅταν κυβερνοῦσαν δεξιὰ κόµµατα, παραδόθηκαν στὶς µεταρρυθµιστικὲς ἢ καλύτερα ἀπορρυθµιστικὲς ὀρέξεις τῆς ἄθεης διανόησης καὶ κουλτούρας. Ὅσοι, ὡς ἐκπαιδευτικοί, ζήσαµε µέσα στὰ σχολεῖα αὐτὴν τὴν δῆθεν «ἀλλαγή» γνωρίζουµε ἐκ τῶν ἔσω τὸ ἐκθεµελίωµα καὶ ξεχαρβάλωµα τῆς ἐθνικῆς καὶ χριστιανικῆς µας ταυτότητος, καὶ πολλοὶ δώσαµε µάχες, γιὰ νὰ ἀποτρέψουµε τὴν νέα αὐτὴ πολὺ χειρότερη ἅλωση, ποὺ γκρέµιζε ὄχι κάστρα καὶ τείχη ἀλλὰ αἰωνόβιες, πολύτιµες ἀδαµάντινες ἀρχὲς καὶ ἀξίες24. ∆ὲν θέλουµε ἐδῶ νὰ ἐπεκταθοῦµε σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ οἱ περισσότεροι τὰ γνωρίζουν. Ἡ οἰκογένεια πάντως, τὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο, ὁ τίµιος καὶ εὐλογηµένος γάµος δέχθηκαν ἰσχυρότατα πυρά. Προηγήθηκαν ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς µοιχείας, ὁ πολιτικὸς γάµος, τὸ σύµφωνο συµβίωσης ἑτεροφύλων, καὶ τώρα ποὺ τὰ πράγµατα εἶναι πιὸ εὔκολα µὲ τὴν ἄθεη ριζοσπαστικὴ κυβέρνηση νοµιµοποιήσαµε τὸ πιὸ φρικτό, τὸ πιὸ βρωµερὸ πάθος, τὸ βδέλυγµα τῆς ὁµοφυλοφιλίας, καὶ ὅπως σχεδιάσθηκε στὸ νόµο, ἀλλὰ πρὸς τὸ παρὸν ἀπο- φεύχθηκε, θὰ ἀκολουθήσει ἡ παροχὴ τῆς δυνατότητας στὰ ὁµοφυλόφιλα ζευγάρια νὰ υἱοθετοῦν παιδιά, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ ἔτσι τὸ ἐγχείρηµα τῆς παντελοῦς καταστροφῆς τῆς οἰκογενείας µὲ τὴν παράδοση τῆς νέας γενιᾶς στὶς ἀνώµαλες συνθῆκες ἑνὸς µὴ ὑγιοῦς καὶ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἡ νέα αὐτὴ παιδοκτονία, τὸ νέο παιδοµάζωµα. Στὸ θέµα αὐτὸ οἱ εὐθύνες τῆς Ἐκκλησίας ἐντοπίζονται σὲ δύο σηµεῖα. Ἐν πρώτοις ἀπέφυγε νὰ ἀσκήσει τὸ στοιχειῶδες χρέος καὶ καθῆκον της νὰ κατηχήσει, νὰ διδάξει τοὺς πιστοὺς γιὰ τὰ θέµατα αὐτὰ τῶν σαρκικῶν σχέσεων µὲ βάση τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Πατερικὴ Παράδοση, γιατὶ φοβήθηκε λόγῳ τῆς αὐστηρῆς γραµµῆς τοῦ Εὐαγγελίου µήπως χαρακτηρισθεῖ ὡς ὀπισθοδροµικὴ καὶ µεσαιωνική. Οἱ ἀρετὲς τῆς ἁγνότητος καὶ τῆς παρθενίας, ποὺ πρὶν ἀπὸ µερικὲς δεκαετίες, τηροῦνταν ἀπὸ ὅλους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες πρὸ τοῦ γάµου, τώρα ἔχουν δυσφηµισθῆ, καὶ σπάνια βρίσκεις κάποιους Χριστιανοὺς νέους καὶ νέες νὰ κοσµοῦνται ἀπὸ αὐτές. Προηγουµένως ἦταν σπάνιες οἱ προγαµιαῖες σχέσεις. Μία ἐπιθετικὴ σεξοµανία, ἕνας πανσεξουαλισµός, ἀπολυτοποίησε καὶ ἐµφάνισε τὸ σὲξ ὡς ἀπόλυτο ἀγαθὸ καὶ ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ψυχολογικὴ εὐστάθεια τοῦ ἀνθρώπου, ὄχι µόνο µέσα στὸ γάµο, ἀλλὰ καὶ πρὸ τοῦ γάµου καὶ ἔξω ἀπὸ τὸ γάµο. Ἡ Ἐκκλησία ἔλαβε βέβαια θέση, γιὰ τὴν τιµὴ τῶν ὅπλων, καὶ ἐκφράσθηκε ἐναντίον τῶν προγαµιαίων σχέσεων µὲ µισὴ καρδιὰ καὶ σβησµένη φωνή, ἄφησε ὅµως ἀσύδοτους καὶ ἀτιµώρητους ἐπισκόπους, κληρικούς-πνευµατικούς, λαϊκοὺς θεολόγους νὰ προπαγανδίζουν τὴν χαρὰ τοῦ ἔρωτα, ποὺ δὲν ἦταν δύσκολο νὰ διολισθήσει καὶ στὸ χῶρο τῶν ὁµοφυλοφιλικῶν σχέσεων. Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἔχει καταγγελθῆ, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν ἀείµνηστο Ἁγιορείτη Γέροντα Θεόκλητο ∆ιονυσιάτη ὁ ἀσεβὴς ἐρωτισµὸς καὶ Νεονικολαϊτισµὸς τοῦ καθηγητοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ, ποὺ σχηµάτισε γύρω του σχολὴ Νεονικολαϊτῶν κληρικῶν καὶ θεολόγων, µερικοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους αὐτὲς τὶς ἡµέρες τάχθηκαν ὑπὲρ τοῦ συµφώνου συµβίωσης25. Καταγγελίες καὶ µηνύσεις ἀκόµη καὶ ἀπὸ ἐπισκόπους, πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο γιὰ τὴν ἀρνητικὴ αὐτή, ἀντιβιβλικὴ καὶ ἀντιπατερικὴ κατήχηση, πετιοῦνται στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων. ∆ύο περιστατικὰ ἀπὸ τὴν πανεπιστηµιακή µου ἐµπειρία ἐπιβεβαιώνουν τὰ γραφόµενα. Σὲ περίοδο ποὺ τὸ κίνηµα τῶν Νεορθοδόξων τὴ δεκαετία τοῦ 1980 βρισκόταν σὲ ἔξαρση καὶ ἄνθηση στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης καὶ ἐξεπροσωπεῖτο καὶ ἀπὸ ἰδιαίτερο φοιτητικὸ Σύλλογο, τὴν ΑΘΕΚ26, λίγο πρὶν µπῶ σὲ αἴθουσα διδασκαλίας καὶ προφανῶς γιὰ νὰ µὲ προκαλέσουν, ἐπειδὴ λίγο ἐνωρίτερα εἶχα καλέσει τὸν π. Θεόκλητο καὶ µίλησε στοὺς φοιτητὲς γιὰ τὸν νοσηρὸ ἐρωτισµὸ τῶν Νεορθοδόξων, κάποιος φοιτητὴς αὐτῆς τῆς ὁµάδος, ποὺ τώρα εἶναι καὶ σύµβουλος τῶν Θεολόγων στὴ Μακεδονία καὶ µέλος τοῦ ἀκαίρου καὶ ἐπικινδύνου «Καιροῦ», ἔγραψε µὲ κιµωλία στὸν µαυροπίνακα τὸ ἑξῆς «ἠθικώτατο» καί «πατερικώτατο» δίστιχο: «Παράτα τὰ θρανία καὶ τ᾽ ἀµφιθέατρα κ᾽ ἔλα στὴν παραλία νὰ κάνουµε ἔρωτα» Κατὰ τὸ δεύτερο περιστατικό: Μεταπτυχιακὸς φοιτητὴς εἶχε διορισθῆ ὡς ἀναπληρωτὴς καθηγητὴς σὲ σχολεῖο τῆς Θεσσαλονίκης. Οἱ µαθητές, φιλοπαίγµονες καὶ ἐξεταστικοὶ τοῦ φρονήµατος τῶν νέων καθηγητῶν, τὸν ἐρώτησαν ἂν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ ἡ Ἐκκλησία καταδικάζουν τὴν ὁµοφυλοφιλία. Μολονότι τὸν βρῆκαν ἀπροετοίµαστο, γιὰ νὰ ἀπαντήσει µὲ βάση κείµενα καὶ πηγές, ἐν τούτοις, πιὸ πολὺ ἀπὸ τὴν γενικὴ γνώµη καὶ λιγώτερο ἀπὸ γνώση, ἀπήντησε σωστὰ λέγοντας ὅτι ἡ Ἐκκλησία καταδικάζει τὴν ὁµοφυλοφιλία ὡς ἁµαρτία. Ὁπότε δέχθηκε ἰσχυρὴ τὴν ἀντίδραση τῶν µαθητῶν ποὺ τοῦ εἶπαν ὅτι ἡ προηγουµένη γυναίκα θεολόγος, τὴν ὁποία ἀναπληροῦσε, τοὺς εἶπε ὅτι ἡ ὁµοφυλοφιλία δὲν εἶναι ἁµάρτηµα, ἀλλὰ µία φυσιολογικὴ διαφορετικότητα. Καὶ ἦλθε τὴν ἄλλη µέρα στὸ γραφεῖο µου στὸ Πανεπιστήµιο, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσει ἂν ἀπήντησε σωστὰ καὶ νὰ µοῦ ζητήσει βιβλικὴ καὶ πατερικὴ στήριξη, τὴν ὁποία ἤδη ἐδῶ ἔχω παραθέσει. Συµπέρασµα ὡς πρὸς τὸ πρῶτο σηµεῖο τῆς εὐθύνης τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας· ἄφησε νὰ ὑπονοµευθεῖ ὁ ἀκµαῖος θεσµὸς τῶν κατηχητικῶν σχολείων καὶ δὲν ἀνέπτυξε στὴ θέση τους ἀνάλογη κατηχητικὴ δραστηριότητα. Ἀντίθετα ἄφησε ἀσύδοτους, ἀνεπίσκοπους, ἀνεξέλεγκτους καὶ ἀτιµώρητους κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς θεολόγους νὰ νοθεύουν τὴν βιβλικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση εἰς τὰ τοῦ γάµου καὶ τῶν σαρκικῶν σχέσεων καὶ νὰ κολακεύουν τὰ ἄγρια πάθη τῆς σάρκας, νὰ ἀποµυθοποιοῦν καὶ νὰ καταργοῦν ὅσα περὶ πολέµου «σαρκὸς καὶ πνεύµατος» διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ δεύτερο σηµεῖο τῆς εὐθύνης ἀφορᾶ στὴ στάση καὶ ἀντίδραση τῆς ἐκκλη σιαστικῆς ἡγεσίας εἰδικῶς ἀπέναντι στὴν σχεδιασµένη προβολὴ τῆς ὁµοφυλοφιλίας, ἰδιαίτερα µὲ τίς «παρελάσεις ὑπερηφανείας» (Gay Pride) ἐν πρώτοις στὴν Ἀθήνα, ἐδῶ καὶ περισσότερα ἀπὸ δέκα χρόνια, καὶ στὴν Θεσσαλονίκη ἐπὶ τέσσερα ἔτη, πρωτοστατούντων καὶ καυχωµένων τῶν δηµάρχων Καµίνη καὶ Μπουτάρη. Ἀρκετοί, ἐλάχιστοι πάντως, κληρικοί δὲν παραλείψαµε ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν, ἀφ᾽ ὅτου ἀφηνίασαν καὶ ἐξεµάνησαν οἱ ἀνὰ τὸν κόσµο ὑποστηρικτὲς τῆς ὁµοφυλοφιλίας, πρωτοστατούντων τῶν «Μέσων Μαζικῆς Ἐξαχρειώσεως» νὰ στηλιτεύουµε, νὰ διαµαρτυρόµαστε, νὰ γράφουµε, νὰ ὀργανώνου- µε ἐκδηλώσεις ἐναντίον τῶν παρελάσεων καυχήσεως, µὲ πρῶτο ἀγωνιστὴ τὸν θαρραλέο καὶ ἀπτόητο µητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείµ. ∆υστυχῶς ἡ ποιµαίνουσα Ἐκκλησία ὡς θεσµὸς ἀπο- δείχθηκε κατώτερη τῶν περιστάσεων· ὄχι µόνο δὲν ἄντεξε, δὲν σήκωσε τὸ βάρος τῶν καιρῶν, ἀλλὰ σὲ πολλὲς περιπτώσεις συµµάχησε, στήριξε, ἐπιβράβευσε τοὺς ἐνόχους. Ἤδη τὸ 2014, µετὰ τὴν παρέλαση τῶν ὁµοφυλοφίλων τὸν Ἰούνιο στὴ Θεσσαλονίκη, περιγράψαµε τὴν κατάσταση µὲ ἄρθρο µας ὑπὸ τὸν τίτλο «Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδραση κατὰ τῆς Ὁµοφυλοφιλίας. Ἀνύπαρκτη στὴν Ἀθήνα, ὑποτονικὴ στὴν Θεσσαλονίκη». Ἐκεῖ, µεταξὺ ἄλλων, γράψαµε: «Ποῦ εἶναι οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ποιµένες, νὰ ἐκδιώξουν, νὰ ἀποκόψουν τὰ σεσηπότα, γιὰ νὰ προφυλάξουν τοὺς ὑγιεῖς, νὰ ἀγωνισθοῦν, νὰ συµπλακοῦν πρὸς τοὺς δαίµονας, νὰ λυτρώσουν καὶ τοὺς δαιµονιῶντας ἀκολάστους; Γιατὶ σιωποῦν καὶ ἀπρακτοῦν; Γιατὶ περὶ ἄλλα µεριµνοῦν καὶ τυρβάζουν; Γιὰ ἐπισκοπικοὺς θρόνους καὶ ἐκλογὲς ἡµετέρων, γιὰ καλοπέραση καὶ φιληδονία, µὲ τὸ “κουσούρι” τῆς ὁµοφυλοφιλίας νὰ ἐξαπλώνεται στὶς τάξεις τῶν κληρικῶν καὶ νὰ µᾶς καθιστᾶ ἀναπολογήτους; ... Ἀκόµη καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος ὑποδέχθηκε καὶ ὑποδέχεται µὲ τιµὲς καὶ ἐπαινετικοὺς λόγους καὶ προσφωνήσεις τὸν ἀρχιτέκτονα τοῦ σκανδαλισµοῦ καὶ ὑποστηρικτὴ τῆς βδελυρῆς ἁµαρτίας δήµαρχο Γιάννη Μπουτάρη, εὐτυχῶς µὲ ἀξιέπαινες ἀν τιδράσεις ὀλίγων µοναχῶν κελλιωτῶν». Καταλήγαµε δὲ ἐπισηµαίνοντας τὸ χρέος τοῦ ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς συνόδου, τῶν µητροπολιτῶν καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους: «Ὅσοι Θεσσαλονικεῖς ἀντιδράσαµε καὶ ἀντιδροῦµε θὰ ἐξακολουθήσουµε µὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων, νὰ ἐπιτελοῦµε τὸ µικρὸ αὐτὸ χρέος τῆς ὁµολογίας. Περιµένουµε ὅµως καὶ ἀπὸ τοὺς ἀρχιποιµένες καὶ συµποιµένες νὰ ἐπιτελέσουν τὸ χρέος τους. Ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο καὶ τὴν σύνοδο νὰ καταδικάσουν τὶς παρελάσεις ὁµοφυλοφίλων καὶ νὰ µὴ παίρνουν µέρος σὲ καµµία ἐκδήλωση ποὺ παρίσταται ὁ προστάτης τους στὴν Ἀθήνα δήµαρχος Γ. Καµίνης, στὸν ὁποῖο νὰ ἀπαγορεύσουν τὴν εἴσοδο στοὺς ναούς, µέχρις ὅτου σταµατήσει τὶς σκανδαλώδεις ἀσχηµοσύνες τῶν παρελάσεων. Ἀπὸ τὸν µητροπολίτη Θεσσαλονίκης νὰ πράξει τὸ ἴδιο µὲ τὸν δήµαρχο Γιάννη Μπουτάρη, καὶ τοῦ χρόνου νὰ ἀναλάβει ὁ ἴδιος µὲ τοὺς ἐφηµερίους νὰ ὀργανώσει τὶς ἐκδηλώσεις καὶ νὰ καλέσει καὶ ἄλλους ἐπισκόπους σὲ παµµακεδονικὸ συλλαλητήριο. Προτεραιότητα ἔχουν τὰ θέµατα τῆς πίστεως καὶ ὕστερα τῆς πατρίδος, ἡ ὁποία ἄλλωστε χωρὶς τὴν πίστη δὲν πρόκειται νὰ σωθεῖ. Τὸ ράσο πρέπει νὰ φανεῖ, νὰ κυµατίσει, νὰ ἀναπαύσει συνειδήσεις καὶ ὄχι φοβισµένο νὰ κρύβεται. Τοὺς δὲ ἀγαπητοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες παρακαλοῦµε νὰ µὴ δεχθοῦν στὸ ἑξῆς τὸν δήµαρχο Θεσσαλονίκης στὸ Ἅγιον Ὄρος, πολὺ δὲ περισσότερο νὰ µὴ τὸν τιµήσουν, γιατὶ ἔτσι συµµετέχουν στὸ βλάσφηµο ἔργο του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας καὶ ἐναντίον τῆς ζωῆς τῶν Ὁσίων Ἀθωνιτῶν Πατέρων. ∆ὲν θὰ χαθεῖ ὁ κόσµος, ἂν ἡ “῾Αγιορειτικὴ Ἑστία” στερηθεῖ τὴ βοήθεια τοῦ ∆ηµάρχου. Θὰ ἔχει τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν Ἀθωνιτῶν Ὁσίων Πατέρων»27. Στὸ ἴδιο πνεῦµα, κινεῖται καὶ ἐπιστολὴ σεβαστῶν καὶ ἐναρέτων Γερόντων καὶ λοιπῶν Μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀπὸ σκῆτες καὶ κελλιά, οἱ ὁποῖοι µὲ ἐνυπόγραφη ἐπιστολή τους πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, µὲ ἡµεροµηνία 5 Ἰουνίου 2014, ζητοῦν τὴν πλήρη διακοπὴ κοινωνίας πρὸς τὸν ∆ήµαρχο Θεσσαλονίκης, διότι «ἂν ἐκεῖνος δὲν µπορεῖ νὰ ἀρθεῖ στὸ ὕψος τῶν ἀπαιτήσεων τοῦ ρόλου του, διατί νὰ κατάγεται ἡ Ἱερὰ Κοινότης, καὶ στὸ πρόσωπο αὐτῆς καὶ σύµπαν τὸ Ἁγιώνυµον Ὄρος, στὸ ἐπίπεδο τῆς σιωπηλῆς µέν, ἀλλὰ θεσµικῆς καὶ ἐνόχου ἀποδοχῆς τῆς σοδοµιτικῆς κιναιδικῆς («κινούσης τὴν αἰδώ») διαστροφῆς καὶ ἁµαρτίας;»28. Καὶ ἡ «Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» εὐθυγραµµιζόµενη πρὸς τὴν αὐστηρὴ Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ γραµµὴ τοῦ ἐλέγχου τῶν βλασφήµων ἀρχόντων ἀπέστειλε καὶ αὐτὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τὸ ἑπόµενο ἔτος (2015), γιὰ νὰ µὴν ἐπαναληφθεῖ ἡ παρέλαση τῶν Ὁµοφυλοφίλων στὴν Θεσσαλονίκη, καὶ εὐσεβάστως παρακαλοῦσε νὰ διασκεφθοῦν οἱ τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας «ἐπὶ τῶν ἑξῆς, τὰ ὁποῖα θὰ ἐβοήθουν καὶ τὸν δήµαρχον νὰ ἀναθεωρήση τουλάχιστον κάποιας ἐνεργείας του καὶ τὸ ὀρθόδοξον πλήρωµα θὰ ἀνέπαυον: α) Νὰ παρακληθῆ ὁ κ. Γ. Μπουτάρης, σεβόµενος καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ προέδρου τῆς “Ἁγιορειτικῆς Ἑστίας”, νὰ µὴ συµβάλλῃ τοῦ λοιποῦ εἰς τὴν ὀργάνωσιν καὶ προβολὴν τῆς ὁµοφυλοφιλίας ἀρχῆς γινοµένης ἀπὸ τοῦ παρόντος ἔτους (Ἰούνιος 2015). β) Νὰ τοῦ δηλωθῆ ἐγγράφως ὅτι, εἰς περίπτωσιν µὴ συµµορφώσεώς του πρὸς τὸ θεῖον θέληµα τῆς καταδίκης τοῦ σοδοµισµοῦ ἢ τουλάχιστον τῆς µὴ βλασφήµου ὑποστηρίξεώς του, ἡ Ἱερὰ Κοι- νότης ἢ θὰ τοῦ ἀπαγορεύση τὴν εἴσοδον εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἂν αὐτὸ εἶναι ἐφικτὸν ἢ θὰ παύση νὰ ἔχη µετ᾽ αὐτοῦ οἱανδήποτε σχέσιν ὡς προέδρου τῆς “Ἁγιορειτικῆς Ἑστίας”, ὅπερ ἀναγκαῖον καὶ εὐχερές»29. ∆υστυχῶς διαµαρτυρόµασταν εἰς ὦτα µὴ ἀκουόντων. Ἂν ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας ἀντιλαµβανόταν τὴν σοβαρότητα τοῦ προβλήµατος καὶ τὸ µέγεθος τῶν εὐθυνῶν της καὶ ἐπανελάµβανε τὸ τοῦ Προδρόµου καὶ Βαπτιστοῦ πρὸς τὸν πανίσχυρο Ἡρώδη «οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου», γιὰ µικρότερο ἁµάρτηµα τοῦ βδελύγµατος τῆς ὁµοφυλοφιλίας, καὶ τηροῦσε τὴν στάση πολλῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Ὁµολογητῶν, ποὺ δὲν ἐπέτρεψαν τὴν εἴσοδο στοὺς ναοὺς ἀσεβῶν αὐτοκρατόρων ἢ τοὺς ἤλεγξαν µὲ δριµύτητα καὶ παρρησία, τὰ πράγµατα ἴσως νὰ ἦσαν διαφορετικά, ὁπωσδήποτε ὅµως θὰ ἀποφευγόταν ὁ σκανδαλισµὸς τοῦ πληρώµατος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ περιρρέρουσα βλάσφηµη ἐκτίµηση ὅτι, ἀφοῦ καὶ ἡ ἐπίσηµη Ἐκκλησία δὲν ἀντιδρᾶ, ἔχουν δίκαιο ὅσοι ἀθωώνουν καὶ προβάλλουν τὴν ὁµοφυλοφιλία καὶ ὅτι τὸ πρόβληµα ἔχουν µερικοὶ ζηλωτὲς καὶ ἀκραῖοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ καὶ ὄχι ὁ εἰρηνικὸς καὶ φιλικὸς προκαθήµενος καὶ οἱ περὶ αὐτόν. Ἔτσι ἀφοῦ ὁ Σατανᾶς κατέλαβε τὴν τοπικὴ αὐτοδιοίκηση στὰ πρόσωπα τῶν δηµάρχων τῶν δύο µεγαλουπόλεων, Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης, χωρὶς ἀντίσταση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγεσιῶν, προχώρησε καὶ στὴν αἴσχιστη καὶ ἐπονείδιστη κατάληψη τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων µὲ ἐξασφαλισµένη, σίγουρη τὴν µὴ ἀντίδραση τὴν ἀνοχὴ τῆς Ἐκκλησίας. ∆ὲν ὑπῆρχαν ἄλλα κοινωνικὰ καὶ οἰκονοµικὰ προβλή µατα πρὸς ἐπίλυση· ἔπρεπε νὰ ἐκπληρωθεῖ ὡς προαπαιτούµενο ἡ ἄθεη ἀριστερὴ ἰδεολογία καὶ οἱ ἀπαιτήσεις τῶν ἀνὰ τὸν κόσµο Νεοεποχιτῶν καὶ Νεοταξιτῶν ποὺ θέλουν πρῶτα ἀπ᾽ ὅλα τὴν διάλυση τῶν ἠθικῶν ἀντιστάσεων τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία στὶς ἐκτιµήσεις τους ἦταν παραδοσιακή, συντηρητικὴ καὶ δὲν θὰ παραδιδόταν εὔκολα. ῎Εγινε µάλιστα αὐτὸ παραµονὲς Χριστουγέννων, ποὺ «ἀνέτειλε τῷ κόσµῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως», στὸ πρόσωπο καὶ στὸ ἔργο τοῦ γεννηθέντος Θεανθρώπου Χριστοῦ, ὥστε τὸ σκοτάδι τῆς ἠθικῆς κατάπτωσης καὶ παρακµῆς νὰ ἁπλωθεῖ καὶ στὴν Ἑλλάδα τῆς Εὐρώπης, νὰ πάρει τὴν ἐκδίκησή του ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Χριστὸς νὰ παραµερισθεῖ ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο. Ὅλοι γνωρίζουµε τὴν ἀνύπαρκτη ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησίας µετὰ τὴν ψήφιση τοῦ ἐπαίσχυντου νόµου γιὰ τὸ σύµφωνο συµβίωσης τῶν ὁµοφυλοφίλων. Περιµέναµε µετὰ τὴν κορύφωση αὐτὴ τῆς βλασφηµίας καὶ τῆς ὕβρεως ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου του νὰ ἀφυπνισθοῦν, νὰ ξυπνήσουν ἀπὸ τὶς κραυγὲς καὶ τὶς διαµαρτυρίες τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας ποὺ γέµισαν τὶς χριστιανικὲς ἱστοσελίδες στὸ ∆ιαδίκτυο ἀλλὰ καὶ σὲ δηµοσιεύµατα τοῦ Τύπου. Ἀντίθετα εἴδαµε ἔκπληκτοι τὸν προκαθήµενο καὶ ἄλλους ἐπισκόπους νὰ δέχονται µὲ χαρὰ τὸν βλάσφηµο κυβερνήτη καὶ τοὺς βουλευτάς, νὰ τοὺς µοιράζουν τὴν πρωτοχρονιὰ τὴν βασιλόπιττα, νὰ τοὺς ἀναµένουν καὶ νὰ τοὺς ἀνέχονται στὴν πρωτοχρονιάτικη δοξολογία καὶ στὴν τελετὴ τοῦ ἁγιασµοῦ τῶν ὑδάτων, κάποιος δὲ ἀρχιεπισκοπι κὸς τιτουλάριος µητροπολίτης, µὲ ἄνωθεν προφανῶς ὁδηγία, νὰ τοὺς ἀναγνωρίζει καὶ ἱερατικὰ καθήκοντα, δίνοντας σὲ τρεῖς ἐξ αὐτῶν, ἐκ τῶν ὁποίων δύο πρωτοστάτορες καὶ προστάτες στὴν ὑποστήριξη τοῦ βδελύγµατος τῶν Σοδόµων, τὸν Τίµιο Σταυρό, γιὰ νὰ τὸν ρίξουν στὰ νερὰ τῆς «∆εξαµενῆς» στὸ Κολωνάκι. ∆ὲν εἶναι καθόλου βαρὺ νὰ ποῦµε ὅτι ὄντως ἐδόθησαν «τὰ Ἅγια τοῖς κυσί». Καὶ ἐνῶ στὸν Ἰορδάνη «ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις» ὁ ἀνάξιος ἐπίσκοπος µᾶς ἐφανέρωσε ἄλλη «τριάδα» βλάσφηµη καὶ ὑβριστικὴ τῆς Ἁγίας, ἀδιαιρέτου, ὁµοουσίου καὶ ζωοποιοῦ Τριάδος. Εἴµαστε βέβαιοι πλέον πὼς ἡ σιωπὴ καὶ ἡ ἀνοχὴ δὲν προέρχεται ἀπὸ δειλία, ἀλλὰ εἶναι σχεδιασµένη συµµαχία µὲ γεωπολιτικὲς µάλιστα προεκτάσεις ποὺ στοχεύουν στὴν ἀποδυνάµωση τῆς προσπάθειας ποὺ κάνει ὁ µεγάλος ἡγέτης τῆς Ρωσίας Βλαδίµηρος Πούτιν νὰ µὴ ἐπιτρέψει τὴν «δυτικὴν ἀµαυρότητα», τὸ δυτικὸ σκοτάδι, νὰ ἐπεκταθεῖ στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Ἤδη ἐµάθαµε ὅτι στὴν Ρωσία, ἐξεπλάγησαν ἀπὸ τὴν ἐκκωφαντικὴ σιωπὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ σύµφωνο συµβίωσης τῶν ὁµοφυλοφίλων. Ἐκκλησιαστικοὶ κύκλοι ἀπευθυνόµενοι πρὸς τοὺς δικούς µας ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες ἐκ τοῦ µακρόθεν ἔλεγαν: «Μᾶς ξεκουφάνατε µὲ τὴ σιωπή σας». Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ πρώτη ὀρθόδοξη χώρα ποὺ νοµοθετεῖ ὑπὲρ τῶν ὁµοφυλοφίλων· ἂς ἐλπίσουµε πὼς στὴν ἐπιλογή της αὐτή, ὡς κακὸ παράδειγµα, δὲν θὰ τὴν ἀκολουθήσουν καὶ ἄλλες ὀρθόδοξες χῶρες. ∆ὲν εἶναι ἄµοιρος εὐθύνης στὸ θέµα αὐτὸ καὶ ὁ Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης. Ἔχει ἐν πρώτοις τεράστια, γιγαντιαία, πρώτιστη εὐθύνη γιὰ τὴν χαλάρωση σὲ θέµατα πίστεως µὲ τὸν συγκρητιστικὸ Οἰκουµενισµό, µὲ συνέπεια νὰ ὑπάρχει χαλάρωση καὶ στὰ ἤθη καὶ ἐκκοσµίκευση τῆς Ἐκκλησίας. Εἷναι ἀξιωµατικὴ ἡ πατερικὴ διαπίστωση ὅτι πίστη καὶ βίος, δόγµα καὶ ἦθος πηγαίνουν µαζί. Ὅπου ἔχουµε ἐκπτώσεις σὲ θέµατα πίστεως, δόγµατος, ἔχουµε ἐκπτώσεις καὶ σὲ θέµατα ἤθους. Οἱ φίλοι του, οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες, εἶναι ἐπιρρεπεῖς καὶ καθόλου αὐστηροὶ στὰ σαρκικὰ ἁµαρτήµατα. Σείεται τὸ Βατικανὸ ἀπὸ τὴν αὔξηση τῶν κρουσµάτων παιδεραστίας µεταξὺ τῶν παπικῶν κλη- ρικῶν, ἡ δὲ ὁµοφυλοφιλία εἰσῆλθε ἐπισήµως καὶ στό «ἱερὸ θυσιαστήριο» τῶν Προτεσταντῶν µὲ διακηρυγµένους ὁµοφυλόφιλους ἱερεῖς καὶ λεσβίες ἱέρειες, παπαδίνες, ποὺ εὐλογοῦν ἀνενδοίαστα ὄχι «σύµφωνα συµβίωσης», ἀλλὰ γάµους ὁµοφυλοφίλων. Ἀλλοίµονο, ἂν ἐπιµείνει τὸ Φανάρι, ὅπως διαφαίνεται, στὴν ἀναγνώριση ὅλων αὐτῶν ὡς ἐκκλησιῶν µὲ Χάρη καὶ ἔγκυρα µυστήρια κατὰ τὴν µέλλουσα νὰ συνέλθει Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο. Ἤδη εἶναι προδιαγεγραµµένη ἡ ἀποτυχία καὶ ἡ ἀπόρριψη τῆς Συνόδου, καὶ δὲν εἶναι ἄνευ θεϊκῆς συνεργασίας τὰ παρουσιαζόµενα ἐµπόδια στὴν προετοιµασία της. Εὐχόµαστε νὰ µὴν εἶναι ἀληθινὰ ὅσα ἐκυκλοφορήθησαν γιὰ προσπάθεια νὰ ὑποστηριχθεῖ καὶ στὰ συνοδικὰ κείµενα ἡ ὁµοφυλοφιλία, ὡς ἀνθρώπινο δικαίωµα ὅσων ἔχουν «διαφορετικό» σεξουαλικὸ προσανατολισµό. Εἰδικῶς ὅµως πικρία καὶ θλίψη προκαλεῖ τὸ γεγονὸς τῆς ἐκ µέρους τοῦ πατριάρχου προσωπικῆς στηρίξεως ὅλων αὐτῶν τῶν «προοδευτικῶν» οἰκουµενιστικῶν κύκλων, τῶν «φωτισµένων» ἱεραρχῶν καὶ λαϊκῶν θεολόγων κατὰ τὸν ὑπουργὸ Παιδείας κ. Φίλη, τὸν χειρότερο καὶ πιὸ ἀκατάλληλο ὑπουργὸ Παιδείας ποὺ ἀνέδειξε ποτὲ ἡ Ἑλλάδα, τὸν ὁποῖο ὁ πατριάρχης µετὰ χαρᾶς ἐδέχθη καὶ εὐλόγησε. Τοῦ εἶπε ἆραγε τίποτε γιὰ τὸ µάθηµα τῶν Θρησκευτικῶν, τὸ ὁποῖο ἐπιµένει νὰ µεταβάλει σὲ θρησκειολογικὸ ὑποτιµώντας καὶ εἰς αὐτὸ τὴν µοναδικότητα καὶ τὴν σωτηριολογικὴ ἀποκλειστικότητα τοῦ Εὐαγγελίου; ∆ὲν θὰ µακρηγορήσουµε ἐπὶ τοῦ θέµατος αὐτοῦ γιὰ νὰ παρουσιάσουµε ὅσα θέµατα ἔχει προωθήσει ἡ οἰκουµενιστικὴ ἀντιπατερικὴ «Ἀκαδηµία Θεο- λογικῶν Σπουδῶν» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ∆ηµητριάδος καὶ οἱ «φωτισµένοι» θεολόγοι τοῦ «Καιροῦ», µὲ τοὺς ὁποίους συνεργάζεται καὶ τοὺς ὁποίους προβάλλει τὸ Φανάρι ἐν συµπνοίᾳ στὸ θέµα αὐτὸ µὲ τὴν Ἀθήνα. Ἀµφότερες οἱ πλευρὲς ἐρίζουν καὶ διαφωνοῦν γιὰ δικαιοδοσίες καὶ θρόνους, συµπλέουν ὅµως καὶ συνοδοιποροῦν στὰ οἰκουµενιστικὰ καὶ µεταπατερικὰ ἐγχειρήµατα. Τὴν ὅλη πάντως ἀδιαφορία τοῦ πατριάρχου γιὰ τὸ θέµα τῆς ὁµοφυλοφιλίας µᾶς ἔδειξε ἐνεργῶς ἡ εἰκόνα, περισσότερο καὶ ἀπὸ χίλιες λέξεις, ποὺ τὸν ἔδειχνε σὲ λειτουργία στὴ Σµύρνη νὰ προσφέρει τὴν Θεία Κοινωνία ἰδίαις χερσὶ στὸν ἀµετανότητο ὑποστηρικτὴ τοῦ Σοδοµισµοῦ δήµαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη. Ἀσφαλῶς γνωρίζει ὁ πατριάρχης ὅτι ὁ Θεὸς ἀπεχθάνεται ἀπείρως περισσότερο τὴν µόλυνση τοῦ πνευµατικοῦ περιβάλλοντος ἀπὸ τὴν µόλυνση τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος· δὲν Τὸν ἐνοχλοῦν τὰ ὑλικὰ σκουπίδια, ὅσο τὰ πνευµατικὰ σκουπίδια. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐµόλυνε µὲ «πῦρ καὶ θεῖον», µὲ θειάφι καὶ φωτιά, ἴχνη τῶν ὁποίων µέχρι σήµερα ὑπάρχουν στὴν Νεκρὰ Θάλασσα τῆς Παλαιστίνης, προκειµένου νὰ καθαρίσει ἀπὸ τὸν Σοδοµισµὸ τὰ Σόδοµα καὶ τὰ Γόµορρα. Ὁ Γιάννης Μπουτάρης µολύνει ἐπὶ ἔτη τὸ πνευµατικὸ περιβάλλον τῆς Θεσσαλονίκης, τῆς βυζαντινῆς συµπρωτεύουσας καὶ πρώτης πόλεως τῶν «Νέων Χωρῶν». ∆ὲν τὸν ἀπασχολεῖ τὸν πατριάρχη αὐτὴ ἡ µόλυνση; ∆ὲν ἀκούσαµε λόγο ἐλεγκτικὸ καὶ προφητικό, παρὰ µόνο διεκδικήσεις δικαιοδοσίας καὶ θρόνων. Εὐτυχῶς ποὺ τὴν κατάσταση καὶ τὸ κῦρος τῆς Ἐκκλησίας διέσωσαν εὐάριθµοι ἀρχιερεῖς, περὶ τοὺς 10- 15, οἱ ὁποῖοι ἀντέδρασαν στὴν ψή- φιση τοῦ ἁµαρτωλοῦ νόµου, οἱ ὁποῖοι συνεννοούµενοι καὶ αὐξανόµενοι εἰς ἀριθµὸν θὰ µποροῦσαν νὰ ὑποχρεώσουν τὸν ἀρχιεπίσκοπο, σύµφωνα µὲ τὸν Καταστατικὸ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας, νὰ συγκαλέσει ἐκτάκτως τὴν σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία, ἀντιδρῶσα δυναµικῶς µὲ πάνδηµες ἐξεγέρσεις καὶ συλλαλητήρια, µπορεῖ νὰ καταστήσει ἀνενεργό τὸν ψηφισθέντα νόµο, ὅπως κατέστησε ἀνενεργό καὶ τὸν περίφηµο νόµο τοῦ Τρίτση τὸ 1987 γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ περιουσία. Τὶ κρίµα! Πόση πνευµατικὴ φτώχεια δείχνει τὸ νὰ ἀγωνιζόµαστε γιὰ τὰ ὑλικὰ καὶ νὰ ἀδιαφοροῦµε γιὰ τὰ πνευµατικά! Τὸ πόση δύναµη ἔχει ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν οἱ ἡγέτες της δὲν ἔχουν πνεῦµα δειλίας, ἀλλὰ δυνάµεως καὶ παρρησίας, ἔδειξαν ἡ παρουσία καὶ ὁ δυναµικός, εὐρὺς καὶ πειστικὸς λόγος τοῦ µητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶµ στὴν τηλεοπτικὴ ἐκποµπή «Ἀνατροπή» τοῦ Γιάννη Πρετεντέρη στὸν τηλεοπτικὸ σταθµὸ Mega. Ἐκεῖ ἐκφράσθηκε ἡ συνείδηση ἡ διαχρονικὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἐκεῖ ἦταν ἡ Ἐκκλησία, καὶ ὄχι στὸ Συνοδικὸ Μέγαρο οὔτε στὴν Ἀρχιεπισκοπή. Ὅπως µοῦ εἶπε γυναίκα θεολόγος ἀπὸ τὶς Σέρρες τηλεφωνικῶς οἱ ὑποστηρικτὲς τῆς ὁµοφυλοφιλίας «µουγκάθηκαν», δὲν ἤξεραν τί νὰ ἀπαντήσουν, ὁ δὲ λαλίστατος καὶ συνήθως καλὰ προετοιµασµένος ὑπεύθυνος τῆς ἐκποµπῆς τὰ ἔχασε, διότι ἡ ἐκποµπὴ πῆρε εὐνοϊκὴ τροπὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, καὶ τὸ µόνο ποὺ κατάφερε, λόγω ἔλλειψης ἐπιχειρηµάτων, ἦταν νὰ ψελλίσει στὸ τέλος κλείνοντας µία εὐχὴ γιὰ νὰ ἐξισώσει τὴν ὁµαλότητα µὲ τὴν ἀνωµαλία, τό «κατὰ φύσιν» µὲ τό «παρὰ φύσιν»· εὐχήθηκε «καλὰ Χριστούγεννα καὶ στὰ ἑτερόφυλα καὶ στὰ ὁµόφυλα ζευγάρια», δείχνοντας πόσο βαθιὰ νυκτωµένος εἶναι στὰ θεολογικὰ καὶ πνευµατικὰ θέµατα.

Σηµειώσεις 1. Εἰς τὰ Θεοφάνεια, εἴτουν Γενέθλια τοῦ Σωτῆρος 11, ΕΠΕ 5, 54. 2.Τὰ σχετικὰ μὲ τὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα εὑρίσκονται στὰ κεφάλαια 18 καὶ 19 τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως. 3. Λευϊτ. 18, 22: «Καὶ μετὰ ἄρσενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν· βδέλυγμα γάρ ἐστι». Αὐτόθι 20, 13: «Καὶ ὃς ἂν κοιμηθῇ μετὰ ἄρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι· θανάτῳ θανατούσθωσαν· ἔνοχοί εἰσιν». 4. Λευϊτ. 18, 24-25, 27-29: «Μὴ μιαίνεσθε ἐν πᾶσι τούτοις· ἐν πᾶσι γὰρ τούτοις ἐμιάνθησαν τὰ ἔθνη ἃ ἐγὼ ἐξαποστέλλω πρὸ προσώπου ὑμῶν. Καὶ ἐξεμιάνθη ἡ γῆ, καὶ ἀνταπέδωκα ἀδικίαν αὐτοῖς δι᾽ αὐτὴν καὶ προσώχθισεν ἡ γῆ τοῖς ἐγκαθημένοις ἐπ᾽ αὐτῆς… Πάντα γὰρ τὰ βδελύγματα ταῦτα ἐποίησαν οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς οἱ ὄντες πρότερον ὑμῶν καὶ ἐμιάνθη ἡ γῆ. Καὶ ἵνα μὴ προσοχθίση ὑμῖν ἡ γῆ ἐν τῷ μιαίνειν ὑμᾶς αὐτήν, ὃν τρόπον προσώχθισε τοῖς ἔθνεσι, τοῖς πρὸ ὑμῶν, ὅτι πᾶς ὃς ἐὰν ποιήση ἀπὸ πάντων τῶν βδελυγμάτων τούτων, ἐξολοθρευθήσονται αἱ ψυχαὶ αἱ ποιοῦσαι ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῶν». 5. Ἑορτοδρόμιον, ἔκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2002, τόμ. Α´, σελ. 144-145. 6. Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός, ἤτοι τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, ἐκδοτ. οἶκος «Ἀστήρ», Ἀλ. καὶ Ε. Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι 1990, σελ. 593-594. 7. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, Τέχνη Παρθενίας. Γάμος καὶ ἀγαμία εἰς τὰ Περὶ Παρθενίας πατερικὰ ἔργα, Θεσσαλονίκη 1997. Τοῦ αὐτοῦ, «Γάμος καὶ ἀγαμία. Ἀξιολόγηση καὶ ἱεράρχηση κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης», εἰς Τοῦ αὐτοῦ, Μοναχισμός. Μορφὲς καὶ θέματα, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 47-68. 8. Λουκᾶ 20, 34-35. Μάρκ. 12, 25. Ματθ. 22, 30. 9. Ματθ. 19, 11-12. 10. Λουκᾶ 17, 26-29. 11. Ματθ. 11, 23-24. 12. Β´ Πέτρ. 2, 5-7. 13. Ἰούδα 7. 14. Ρωμ. 1, 23-27. 15. Εἰς τὴν Πρὸς Ρωμ. Ὁμ. 4, 1, PG 60, 416-417. 16. Αὐτόθι 2, PG 60, 410. 17. Πρὸς τοὺς πολεμοῦντας τοῖς ἐπὶ τὸ μονάζειν εἰσάγουσι 3, 8, PG 47, 360-361. 18. Λόγος στηλιτευτικὸς κατὰ εὐνούχων, PG 76, 1109. 19. Β´ Θεσ. 2, 4. 20. Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως Γ´ (1) 45, ΕΠΕ 1, 282. 21. Ρωμ. 1, 23. 22. Βλ. Φ. Κοντογλου, Μυστικὰ ἄνθη, Ἐκδ. οἶκος «Ἀστήρ», Ἀλ. καὶ Ε. Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι, Γ´ ἔκδο- ση, σελ. 111-112: «῾Η ἀπιστία εἶναι θρονιασμένη στὴν καρδιά μας… Οἱ ψυχὲς τῶν νέων εἶναι ρημαγμένες ἀπὸ τὰ ἄγρια ἔνστικτα, ποὺ τὰ ἀνεβάσανε στὴν ἐπιφάνεια ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ τάρταρα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κάποιοι ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου, κάποιοι πνευματικοὶ ἀνθρωποφάγοι, ποὺ ἀνάμεσά τους πρωτοστατεῖ ἕνας τρελλὸς λύκος λεγόμενος Νίτσε, μιὰ μούμια σὰν παληόγρια, λεγόμενη Βολταῖρος, κάποιος ζοχαδιακὸς Φρόϋντ κι᾽ ἕνα πλῆθος ἀπὸ τέτοια ὄρνια καὶ κοράκια καὶ νυχτερίδες. Ὅσοι τοὺς θαυμάζανε, ἂς καμαρώσουνε σήμερα τὰ φαρμακερὰ μανιτάρια, ποὺ φυτρώσανε μέσα στὶς καρδιές καὶ στὶς ψυχές τῆς γαγγραινιασμένης ἀνθρωπότητος». Βλ. ἐπίσης Κ. Καβαρνοῦ, Ἑλλὰς καὶ Ὀρθοδοξία, Ἀθῆναι 1987, σελ. 35, 44, 45. 23. Γρ. Παπαμιχαήλ, Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Πετρούπολις 1911, σ. 93. Ὅπως λέγει ὁ πατριάρχης Φιλόθεος Κόκκινος γιά τόν Βαρλαάμ, θέλησε «τοῖς ἡμῶν ἱεροῖς δολερῶς καὶ κακομηχάνως ἐμπαῖξαι μετὰ προσωπείου τε καὶ τοῦ σχήματος». Σὲ λίγο ὅμως «αἰσχρῶς ἐπανῆλθε πρὸς τοὺς ἰδίους παθὼν ἅπερ ἤλπισε δράσειν ἑτέρους». Φιλοθέου Κοκκίνου, Δογματικὰ Ἔργα, Λόγος 12, 19-35, ἔκδ. Δ. Καϊμάκη, Θεσσαλονίκη 1983, σελ. 480. 24. Βλ. σχετικὰ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμός. Νέα αἰχμαλωσία καὶ ἀντίσταση, Θεσσαλονίκη 1995. Τοῦ αὐτοῦ, Ὁ σημερινὸς Ἑλλη- νισμὸς καὶ ἡ Κληρονομιὰ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, Θεσσαλονίκη 2015. 25. Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ἡ αἵρεσις τῶν Νεορθοδό- ξων, Ἀθῆναι 1988. Τοῦ αὐτοῦ, Ὁ Νικολαϊτικὸς ἐρωτισμὸς τῶν Νεορθοδόξων, Ἀθήνα 1989. Τοῦ αὐτοῦ, «Κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας…», Θεσσαλονίκη 1999. Στό θέμα ἐπα- νέρχεται ὁ θεολογικώτατος και διακριτικώτατος συγγραφεὺς στὰ προλεγόμενα τοῦ βιβλίου του (ἐπιμέλεια) Χριστοκεντρικὲς ἐμπειρίες ἑνὸς ἐρημίτου, Ἀθήνα 1991. 26. ΑΘΕΚ = Ἀνεξάρτητη Θεολογικὴ Κίνηση. 27. Βλ. ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο εἰς Θεοδρομία 16 (2014) 163-170. 28. Βλ. τὸ κείμενο καὶ τὶς ὑπογραφὲς εἰς Θεοδρομία 16 (2014) 195- 198. 29. Τὸ κείμενο εἰς Θεοδρομία 17 (2015) 42-43.