Πολιτικὴ νοµιµοποιήσεως τῆς ὁµοφυλοφιλίας ἄνευ ἰσχυρᾶς ἐκκλησιαστικῆς ἀντιδράσεως -- Το ῦ κ . Ἰ ω ά ν ν η Τά τ σ η , Θ ε ο λ ό γ ο υ

Η κοινοβουλευτική διαδικασία καὶ ἡ τελικὴ ψήφιση τοῦ νοµοσχεδίου γιὰ τὸ σύµφωνο συµβίωσης ὁµοφυλοφίλων ὑπῆρξε πραγµατικὰ ἀποκαλυπτικὴ γιὰ τὰ φρονήµατα τῆς πλειονότητας τῶν βουλευτῶν τῆς Ἑλλάδος. Ἀναµενόµενο νὰ πανηγυρίζουν οἱ ὁµοφυλόφιλοι γιὰ τὴν ὑπερψήφιση τοῦ νοµοσχεδίου, µὲ τρόπο µάλιστα προκλητικὸ ἐντὸς τῆς Βουλῆς. Ἀλλὰ πραγµατικὰ τραγικὴ ἡ εἰκόνα τῶν περισσοτέρων βουλευτῶν, ποὺ ἂν καὶ ἑτεροφυλόφιλοι οἱ ἴδιοι, ἔσπευσαν νὰ στηρίξουν τὰ δικαιώµατα τῶν ὁµοφυλοφίλων. Τραγικότερη ἡ πολυκοµµατικὴ στήριξη τοῦ νοµοσχεδίου ποὺ ἀπέδειξε ὅτι δὲν εἶναι ἔργο µόνο τῆς «ἄθεης ἀριστερᾶς» ἡ ἀποδόµηση τῆς οἰκογένειας καὶ τῶν ἱερῶν παραδόσεων αὐτοῦ τοῦ τόπου. Οἱ ἀπουσιάσαντες ὡς ἄλλοι Πόντιοι Πιλᾶτοι ἀδυνατοῦν νὰ ξεπλύνουν τὴν εὐθύνη τους γιὰ τὴν τελικὴ ἔκβαση τῆς διαδικασίας καὶ τὴν ὑπερψήφιση τοῦ νοµοσχεδίου. Καὶ εἰς ἀνώτερα! Ἐκεῖνο ποὺ µένει πλέον εἶναι ὅσοι πολίτες διατηροῦν στοιχειώδη λογικὴ καὶ ἐλάχιστη τιµιότητα νὰ διαχωρίσουν τὴ θέση τους ἀπὸ τὰ πολιτικὰ κόµµατα ποὺ µετατρέπουν τὴν ἀνηθικότητα σὲ νόµο καὶ τὴν ἐκτροπὴ σὲ κανόνα ζωῆς. Ἡ φωνὴ τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας πρέπει νὰ γίνει κραυγὴ διαµαρτυρίας. ∆ὲν ἀρκοῦν οἱ µεµονωµένες φωνὲς ἀντίδρασης ἐκλεκτῶν κληρικῶν καὶ ἐπισκόπων. Ἡ νωχελικὴ ἀντίδραση ὅσων προΐστανται τείνει νὰ ἐξοµοιωθεῖ µὲ τὴν ἀποχὴ τῶν προαναφερθέντων βουλευτῶν ποὺ φοβοῦνται µήπως χαρακτηριστοῦν γραφικοὶ καὶ ἀφήνουν ἀνενόχλητο τὸν «καίσαρα» νὰ νοµοθετεῖ ἀντιευαγγελικὰ καὶ διεστραµµένα. Ποῦ εἶναι τὸ «οὐκ ἔξεστί σοι»; Ποιὰ πονηρὴ δύναµη κλείνει τὰ στόµατα τῶν ἐπισκόπων;

Γιατί ἐγκαταλείφθηκε τὸ ἐπισκοπικό τους καθῆκον καὶ ἁπλῶς παρατηροῦν τὸ λύκο ποὺ ἤδη µπῆκε στὸ κοπάδι καὶ κατασπαράσσει τὰ πρόβατα; Μέχρι πότε ἡ ψευτοευγένεια, οἱ «καλὲς σχέσεις» καὶ οἱ ἤπιοι τόνοι θὰ ἐµποδίζουν τὴν ἄρθρωση τοῦ αὐτονόητου εὐαγγελικοῦ λόγου ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τάχθηκαν νὰ τὸν ὑπηρετοῦν;  Ἕως πότε οἱ πνευµατικοὶ ὁδηγοὶ θὰ καθησυχάζουν τὸν λαὸ ποὺ ἀνησυχεῖ γιὰ τὸν ἀσταµάτητο κατήφορο; Ἕως πότε ἀκυβέρνητο θὰ παραδέρνει τὸ πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὰ κύµατα τῆς πολιτικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς ἀφασίας καὶ ἀναξιότητας; Πότε θὰ ἀναλάβει κάποιος θαρραλέος κυβερνήτης νὰ ξυπνήσει τὸν καθεύδοντα Ἰησοῦ; Πότε θὰ βοήσουµε µὲ εἰλικρίνεια πρὸς τὸν Κύριο: «Κύριε, σῶσον ἡµᾶς, ἀπολλύµεθα» (Ματθ. 8,25). Μήπως οἱ καθεύδοντες ὡς ὁ Ἰωνᾶς καὶ ρέγχοντες ἐντὸς τοῦ πλοίου τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ βληθοῦν εἰς τὴν θάλασσαν, γιὰ νὰ ἀφυπνισθοῦν καὶ νὰ ἀναλάβουν ἐπιτέλους ἔργο κηρύγµατος µετανοίας; Εἶναι κοινὴ πεποίθηση ὅτι τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουµε πάρει δρόµο κατηφορικό. Τρέχουµε µὲ µεγάλη ταχύτητα πρὸς τὸν κρηµνό. Ἡ οἰκονοµικὴ κρίση δὲν λειτούργησε ἀφυπνιστικὰ στὸν πνευµατικὸ τοµέα. Ἀντὶ νὰ βροῦµε τὴν ἀληθινὴ αἰτία τῆς κατάντιας µας συνεχίζουµε µία λανθασµένη πορεία στηριζόµενοι ἐγωιστικὰ στὶς ἀνθρώπινες δυνάµεις µας ἔχοντας λησµονήσει τὴν ἐξ οὐρανοῦ βοήθεια, ζώντας ὡς ἄθεοι, ζητιανεύοντας στοὺς «ἑταίρους» µας, νοµιµοποιώντας τὰ ἁµαρτήµατά µας, σχεδιάζοντας τὴ διάλυση καὶ τῶν τελευταίων θεµελίων τῆς πίστης καὶ τῆς παράδοσής µας ποὺ ἔχουν µείνει ὄρθια καὶ ἀρνούµαστε πεισµατικὰ νὰ πάρουµε τὸ δρόµο τῆς ἐπιστροφῆς πρὸς τὴν πατρικὴ οἰκία τῆς ἁγιοπατερικῆς µας κληρονοµιᾶς. Ἡ ἄσωτη ζωή µας συνεχίζεται στὴ µακρινὴ χώρα καὶ µολονότι ἡ πατρικὴ περιουσία ἔχει πλέον ἐξανεµιστεῖ, τώρα προσπαθοῦµε νὰ χορτάσουµε τὴν πεῖνα µας ἀπὸ τὴν τροφὴ τῶν χοίρων καὶ βουλιάζουµε ἀκόµη πιὸ πολὺ στὰ λασπόνερα τῆς ἀποστασίας µας. Λιµοκτονοῦµε πνευµατικά, ἀλλὰ ἀκόµη δὲν βρήκαµε τὸ δρόµο τῆς ἐπιστροφῆς. Ἴσως χρειαστεῖ ὁ ἀληθινός µας πατέρας νὰ ἐπιτρέψει κάτι ἀκόµη πιὸ συνταρακτικό, ὥστε νὰ ξυπνήσουµε ἐπιτέλους καὶ νὰ συνέλθουµε ἀπὸ τὸν λήθαργο, στὸ ὁποῖο φαίνεται πὼς ἔχουµε πέσει.

"Ο.Τ"