Κίνδυνος νέου Σχίσµατος εἰς τήν Ἐκκλησίαν; -- Τοῦ Σεβασµιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείµ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 16ῃ/9/2015

 Ἡ κυριότερη αἰτία, ἀπό ὀρθοδόξου θεολογικῆς ἐπόψεως, τῆς παγκοσµίου κρίσεως, πού διέρχεται σήµερα ἡ ἀνθρωπότητα, θά πρέπει νά ἑστιαστεῖ στήν ἀποµάκρυνση, τήν ἀποστασία ἀπό τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό καί τήν ἀµετανοησία, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στήν ὑποδούλωση καί αἰχµαλωσία στήν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκου- µενισµοῦ. Ὁ σατανοκίνητος καί δαιµονικός Οἰκουµενισµός, ὄργανο στά χέ- ρια τῆς Μασονίας καί τοῦ διεθνοῦς φρικώδους Σιωνισµοῦ, πού ἀποσκοπεῖ στήν ἐγκαθίδρυση τοῦ Ἀντιχρίστου, ὡς µοναδικοῦ παγκοσµίου βασιλέως, ἀλλοιώνει τίς συνειδήσεις καί ἔχει διαβρώσει σχεδόν τούς πάντες καί τά πάντα. Ἀπόδειξη τῶν ἀνωτέρω –γιά νά περιοριστοῦµε µόνο στά τελευταῖα οἰκουµενιστικά γεγονότα– εἶναι ἡ διαθρησκειακή συνάντηση γιά τήν δῆθεν εἰρηνική συνύπαρξη Χριστιανῶν καί Μουσουλµάνων χωρίς τήν ἀποκήρυξη τοῦ ἐγκληµατικοῦ Κορανίου τοῦ δῆθεν αἰωνίου λόγου τοῦ Θεοῦ πού διατάσσει τήν «σφαγή τῶν ἀπίστων», πού πραγµατοποιήθηκε σέ ξενοδοχεῖο τῆς Ἀθήνας στίς 2 καί 3-9-20151 , τό ∆ιεθνές Θεολογικό Συµπόσιο γιά τήν 75η ἐπέτειο ἀπό τήν ἵδρυση τῆς παπικῆς οἰκουµενιστικῆς κοινότητας στό Ταϊζέ ἀπό τίς 30-8 ἕως τίς 6-9-20152 , ἡ διαθρησκειακή συνάντηση, ἡ ὁποία διοργανώθηκε ἀπό τήν οἰκουµενιστική κοινότητα τοῦ «ἁγίου Αἰγιδίου» στά Τίρανα τῆς Ἀλβανίας στίς 6-9-20153 , τό∆ιεθνές Συνέδριο «ὀρθόδοξης πνευµατικότητας», πού ἔλαβε χώρα στήν οἰκουµενιστική µεικτή καί διοµολογιακή µοναστική κοινότητα τοῦ Μποζέ τῆς Ἰταλίας ἀπό τίς 9 ἕως τὶς 12-9- 20154 καί τό ∆ιεθνές Συνέδριο τῆς Ἑταιρείας τοῦ ∆ικαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν, πού πραγµατο- ποιήθηκε στή Θεσσαλονίκη στίς 10- 9-20155 .

Ὁδοδείκτης ἡ Β´ Βατικανή

∆υστυχῶς ὅµως στή Σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου καί τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν τῶν λεγοµένων Νέων Χωρῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού πραγµατοποιήθηκε στό Φανάρι ἀπό τίς 29-8 ἕως τίς 2- 9-20156 ὁ Παναγιώτατος Οἰκουµενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολοµαῖος, ἐνέµεινε στό οἰκουµενιστικό του κοσµοείδωλο. Τοῦτο ἀποδεικνύει καί ἡ ξένη πρός τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία εἰσήγησή του7 , πού ἐξεφώνησε στίς 29-8-2015 πρός τούς Ἱεράρχες τοῦ Θρόνου, µέ τήν ὁποία ἔδωσε τίς κατευθυντήριες γραµµές γιά τίς σχέσεις, πού πρέπει νά ἀναπτύξουν µέ τούς αἱρετικούς, τούς ἑτεροδόξους καί τούς ἀλλοθρήσκους, στηριζόµενος περισσότερο στίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου καί τή νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Παπισµοῦ, παρά στήν Ὀρθόδοξη θεολογία καί παράδοση.

Πῶς θά ἀνοίξη ἡ Χάλκη

Σχολιάζοντας µερικά βασικά σηµεῖα τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Παναγιωτάτου, ἐπιθυµοῦµε νά τονίσουµε τά ἑξῆς: Ἡ δεινή καί τραγική πραγµατικότητα, πού εἶναι πλήρως ἀντίθετη µέ τάς σκέψεις τοῦ Παναγιωτάτου, ἀποδει- κνύει ὅτι ἡ Οἰκουµενι(στι)κή Κίνηση, µέ ἀποκλειστική εὐθύνη, ὄχι τῶν µα- χητικῶν καί ἀντιοικουµενιστικῶν ἱστολογίων, ἐφηµερίδων καί ἄλλων Μ.Μ.Ε., ἀλλά τῶν ἰδίων τῶν αἱρετικῶν καί ἑτεροδόξων ἀπό τή µιά, καί τῶν οἰκουµενιστῶν ἀπό τήν ἄλλη, εἶναι ΑΛΥΣΙΤΕΛΗΣ. Οἱ µέν αἱρετικοί καί ἑτερόδοξοι διακρίνονται γιά τήν ἔλλειψη εἰλικρίνειας καί µετανοίας, ἐµµένοντες σατανικῶς στήν κακοδοξία. Οἱ δέ οἰκουµενιστές διακρίνονται γιά τήν ἔλλειψη µαρτυρίας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τόν ὑπερτονισµό τῆς ἀγάπης καί τόν ὑποτονισµό τῆς ἀληθείας, τήν πρακτική τοῦ νά µή συζητοῦνται τά χωρίζοντα, ἀλλά τά ἑνοῦντα, τήν ἄµβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, τήν ἀµοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος χωρίς διακοινωνία, πού εἶναι σχιζοφρενική κατάσταση, τόν διάλογο ἐπί ἴσοις ὅροις, τήν ὑπογραφή καί υἱοθέτηση κοινῶν ἀντορθοδόξων κειµένων, τίς ἀντικανονικές συµπροσευχές καί τόν λαϊκό Οἰκουµενισµό. Τό µόνο, πού ἐπιτυγχάνεται µέ τήν Οἰκουµενι(στι)κή Κίνηση, εἶναι ἡ σύγχυση καί ὁ συγκρητισµός. Ἐνῷ ἐάν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀκολουθοῦσε τήν Πατερική ὁδό µαχίµου ἐπανευαγγελισµοῦ τῆς Οἰκουµένης καί κονιορτο- ποιοῦσε τίς αἱρέσεις µέ παγκόσµιο λόγο καί πατερική παρρησία, θἀ ἐδό- ξαζε τόν Θεό καί θά διεσφάλιζε τό ἀνθρώπινο πρόσωπο. Ὁ καθηγητής ΜΜΕ τοῦ Πανεπιστηµίου Χάρβαρντ κ. Καµπουράκης, ὡς µοῦ ἐγνώρισε εἶχε προτείνει τήν δηµιουργία δορυφορικῆς πλατφόρµας γιά τήν Ὀρθόδοξη µαρτυρία σέ 17 γλῶσσες, ἀλλά συνήντησε παντοῦ κλειστές πόρτες. Ἄν αὐτό εἶχε γίνει µέ τήν ἀείζωο χάρη τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ καί τήν παγκόσµια ἀναγνώριση καί τό Οἰκουµενικό µας Πατριαρχεῖο τότε θά εἶχε τήν δυνατότητα καί τήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης νά ἀνοίξει καί τό διεθνές status νά τοῦ ἀναγνωριστεῖ ἀπό τήν Τουρκική Πολιτεία καί οἱ περίπυστοι ναοί τῆς Κωνσταντινουπόλεως νά µή µεταβάλονται σέ τεµένη, ἀλλά νά τοῦ ἀποδοθοῦν ὡς λατρευτικοί χῶροι.

Ἀποτυχία τῶν ∆ιαλόγων

Οἱ «χειροτονίες» γυναικῶν στόν ἱερατικό καί ἐπισκοπικό βαθµό καί ἡ θεσµοθέτηση τῆς ὁµοφυλοφιλίας στόν Προτεσταντικό κόσµο, ὅπως οἱ εἰσηγηταί στήν Σύναξη Μητροπολῖται Σασίµων κ. Γεννάδιος καί Αὐστρίας κ. Ἀρσένιος παρεδέχθησαν, πού ἀποτελεῖ ἀνατροπή τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας καί καθιερώνει µιά κίβδηλη ἀνθρωπολογία ὡς ἡ κορωνίδα τῶν ἁµαρτιῶν, καθώς καί ἡ ἀναγνώριση τῶν «γάµων» µεταξύ τῶν ὁµοφυλοφίλων, ἀποδεικνύουν ὅτι καθόλου δέν ἐπηρεάστηκε οὔτε πλησίασε ἡ αἵρεση καί ἡ ἑτεροδοξία πρός τήν ὀρθόδοξη κατεύθυνση, θεολογία καί ζωή. Ἡ δήλωση παραίτησης τοῦ Γέροντος Μητροπολίτου Περγάµου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα ἀπό τήν θέση τοῦ συµπροέδρου τοῦ Ἐπισήµου Θεολογικοῦ ∆ιαλόγου µεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, ἄν καί τελικῶς δέν ἔγινε ἀποδεκτή ἀπό τόν Παναγιώτατο Οἰκουµενικό Πατριάρ- χη κ. Βαρθολοµαῖο, ὡς ἐκείνη τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ, πού εἶχε συνοδευθεῖ µέ τήν δήλωσή του περί «ἀνοσίου παιγνίου», ἀποτελοῦν ἀποδείξεις, ἴσως τίς πιό τρανταχτές, τῆς ἀκαρπίας τοῦ ἑκατόχρονου ἐγχειρήµατος τῆς Οἰκουµενι(στι)κῆς Κινήσεως καί ἐπιβεβαίωση τοῦ Παυλείου λόγου «αἱρετικόν ἄνθρωπον µετά µίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁµαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος»8 . Ἡ αἵρεση δέν εἶναι ἁπλῶς µία ἰδιοτροπία στήν ἀντίληψη τῶν θεολογικῶν πραγµάτων, ἀλλά µία δαιµονική στρέβλωση τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, µέ τροµακτικές συνέπειες πέραν τοῦ πνευµατικοῦ θανάτου. Θά ἔπρεπε ὁ Παναγιώτατος νά ἀποφύγει τήν ἀναφορά του στόν µῦθο τῆς «µαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως» ἐκ µέρους τῶν οἰκουµενιστῶν στά πλαίσια τῆς οἰκουµενι(στι)κῆς κινήσεως καί τῶν θεολογικῶν διαλόγων, διότι οἱ ἐπαίσχυντες συµφωνίες τοῦ Μπάλαµαντ καί τοῦ Σαµπεζύ, ἡ υἱοθέτηση τῶν ἀντορθοδόξων κειµένων τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, τῆς Ραβέννας καί τοῦ Πουσάν, ἡ ὑπογραφή Κοινῶν ∆ηλώσεων µέ τόν αἱρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώµης, οἱ ἀντικανονικές συµπροσευχές καί τά ἡµισυλλείτουργα µέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους, καταδεικνύουν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο.

Τά ὀψώνια τῆς αἰρέσεως

Ἀπόδειξη τῶν τραγικῶν συνεπειῶν τῶν αἱρέσεων εἶναι ἡ βλάστηση τοῦ δαιµονιώδους Ἰσλάµ, µέ τό φρικιαστικό ἰδεολόγηµά του περί ὑποταγῆς τῶν πάντων, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ ἕνα συµπίληµα τῶν χριστολογικῶν αἱρέσεων τοῦ Ἀρειανισµοῦ, τοῦ Νεστοριανισµοῦ καί τοῦ Μονοφυσιτισµοῦ, πού ἀρνήθηκαν τήν κατ’οὐσίαν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου καί ἀνεκήρυξαν πανηγυρικά τόν Θεό ἀπρόσιτο καί ἀµέθεκτο ἀπό τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί ἑποµένως ἡ ὑποταγή (Ἰσλάµ) νά εἶναι ἡ µόνη πνευµατική σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Οἱ χριστιανικοί πληθυσµοί τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου, τῶν Ἁβησσυνῶν τῆς Αἰθιοπίας, τῶν Νεστοριανῶν Ἀσσυρίων καί τῶν Ἰακω- βιτῶν Μονοφυσιτῶν τῆς Συρίας σφαγιάζονται ἀπό τό πνευµατικό τους ἔκγονο, τό Ἰσλάµ, πού οἱ πατέρες τους ἀφρόνως δηµιούργησαν µέ τήν σατανική στρέβλωση τῆς Ὀρθοδόξου Χριστολογίας. Ἡ ἱστορία δυστυχῶς ἐπαναλαµβάνεται. Ἄς θυµηθοῦµε τήν γενοκτονία τῶν µονοφυσιτῶν Ἀρµενίων ἀπό τούς νεότουρκους Ἰσλαµιστές.

∆ογµατικός καί λαϊκός Οἰκουµενισµός

Κατόπιν ὅσων ἐλέχθησαν προηγουµένως, ἡ δήλωση τοῦ Παναγιωτάτου, κατά τήν ὁποία οἱ συνθῆκες ὑποχρεώνουν δῆθεν τούς Ὀρθοδόξους νά µετέχουν σέ συµπροσευχές καί κοινή λατρεία µέ τήν ἑτεροδοξία, ἀποτελεῖ πλήρη ἐκκοσµίκευση τῆς Ἐκκλησίας, συνιστᾶ κατάφωρη παραβίαση τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς Ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως, ἡ ὁποία ρητῶς ἀπαγορεύει, καί µάλιστα µέ τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως, τίς συµπροσευχές καί τήν κοινή λατρεία καί εἶναι µία ἄπελπις προσπάθεια νά συντηρηθεῖ τό πτῶµα τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, τό ὁποῖο, ὅπως ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν ἀνωτέρω, εἶναι ὀδωδώς καί τυµπανιαῖο, ἐφ’ὅσον ἡ ἑτεροδοξία δέν ἀποπτύσει τίς πάµπολλες αἱρέσεις της. Ἡ µέν αἵρεση τοῦ Παπισµοῦ συνεχίζει νά ἐµµένει στό παγκόσµιο πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα τῆς Ρώµης, στή διασάλευση τοῦ µυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος καί στήν ἄρνηση τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου µέ τήν κτιστή χάρη. Ἡ δέ αἵρεση τοῦ Προτεσταντι- σµοῦ ἐµµένει κι αὐτή στήν εἰκονοµαχία, στήν ἄρνηση τοῦ µυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ µυστηρίου τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου. Ἐπιπλέον, ἡ αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισµοῦ, παρά τίς ψευδολογίες τῆς ἐπαίσχυντης συµφωνίας τοῦ Σαµπεζύ τῆς Γενεύης τό 1991 , µνηµονεύει τούς αἱρεσιάρχες Σεβῆρο καί ∆ιόσκορο καί ἀρνεῖται τήν ἐν δυσί φύσεσι Ὀρθόδοξη Χριστολογία, προσθέτουσα καί τίς κακοδοξίες τοῦ Μονοθελητισµοῦ καί τοῦ Μονοενεργητισµοῦ, καθώς καί τίς αἱρέσεις τοῦ Θεοπασχητισµοῦ καί τῆς ἱκανοποιήσεως τῆς Θείας ∆ικαιοσύνης. Σχετικά µέ τό θέµα τῶν µικτῶν γάµων, στούς ὁποίους ἀναφέρεται ὁ Παναγιώτατος, αὐτοί ἔχουν καταστεῖ ἕνα ἀπό τά µέσα, µέ τό ὁποῖο προωθεῖται ὁ λαϊκός Οἰκουµενισµός, µέ ἀπώτερο στόχο νά νοθευθεῖ καί νά ἀλλοιωθεῖ ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Σύµφωνα µέ τήν κανονική ἀκρίβεια τῆς Καθο- λικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας1 , οἱ µικτοί γάµοι ἀπαγορεύονται. Κατ’οἰκονοµίαν, ὅµως, ἡ Ἐκκλησία δέχεται καί τελεῖ µικτούς γάµους µέ τήν προϋπόθεση ὅτι τό αἱρετικό µέλος θά ἀποκηρύξει τήν αἵρεση καί τήν πλάνη του γραπτῶς, καί θά συµφωνήσει ὅτι τά παιδιά θά βαπτιστοῦν καί θά ἀνατραφοῦν µέ τό ὀρθόδοξο δόγµα. Ἡ χρησιµοποίηση τῆς οἰκονοµίας τῆς Ἐκκλησίας ὡς δικαιολογία γιά συµπροσευχές καί κοινή λατρεία εἶναι ἐντελῶς ἄστοχη.

Ὄχι αἰρετικοί εἰς τήν Σύνοδον

Ὅσον ἀφορᾶ στήν Ἁγία καί Με- γάλη Σύνοδο τοῦ 2016, τήν ὁποία ὁ Παναγιώτατος χαρακτήρισε ὡς µή Οἰκουµενική,διότι δέν συµµετέχουν οἱ ἐκ τῆς ∆ύσεως «χριστιανοί», διερωτώµεθα: Πῶς εἶναι δυνατόν νά συµµετέχουν οἱἑτερόδοξοι «χριστιανοί» τῆς ∆ύσεως, ὅταν εἶναι καταδικασµένοι ἀπό Οἰκουµενικές Συνόδους ἐπί αἱρέσει; Ὅπως π.χ.ἀπό τήν Γ΄ Οἰκουµενική γιά τήν ἄρνηση τοῦ ἀειπαρθένου τῆς Θεοτόκου, ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουµενική γιά τήν εἰκονοµαχίακαί τήν ἄρνηση τοῦ µυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό τήν Η΄ Οἰκουµενική γιά τό Filioque; Κατά τήν συλλογιστικήτοῦ Παναγιωτάτου, οἱ Ε΄, ΣΤ΄ καί Ζ΄ Οἰκουµενικές Σύνοδοι, κακῶς ὀνοµάζονται Οἰκουµενικές, ἐπειδή δέν συµµετεῖχανοἱ ἀντιχαλκηδόνιοι λαοί τῶν Ἀρµενίων, τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου, τῶν Ἀσσυρίων καί Ἰακωβιτῶν τῆς Συρίας καίτῶν Κοπτῶν τοῦ Μαλαµπάρ τῶν Ἰνδιῶν; Ἡ θέση τοῦ Παναγιωτάτου ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν δύναται πλέον νάσυγκαλεῖ Οἰκουµενική Σύνοδο, ἐξ αἰτίας τῆς µή συµµετοχῆς τῶν ∆υτικῶν, εἶναι παντελῶς ἐσφαλµένη. Οὐσιαστικάδιακηρύσσει µέ τήν θέση του αὐτή ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἐλλειµµατική, ἀσθενής καί ἀτελής Ἐκκλησία, καίµόνο ὅταν «ἑνωθεῖ» µέ τόν Παπισµό καί τόν Προτεσταντισµό, θά εἶναι τέλεια Ἐκκλησία, ὁπότε θά µπορεῖ τότε µαζί µέτούς ∆υτικούς νά συγκαλεῖ Οἰκουµενική Σύνοδο. Ἡ θέση, ὅµως, αὐτή ἀπέχει παρασάγκας ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία.

Ὁ κίνδυνος πρό τῶν θυρῶν

Τό θέµα τοῦ κοινοῦ ἑορτασµοῦ τοῦ Πάσχα µεταξύ Ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων, πού πρόκειται νά ἐξετάσει ἡ Μεγάλη Σύνοδος, εἶναι κολοσσι- αίας σηµασίας, διότι µία σύνοδος, ὅπως τήν προσδιορίζει ὁ Παναγιώτα- τος, µέ οἰκουµενιστικές προδιαγραφές καί προϋποθέσεις,δέν µπορεῖ ν’ἀλλάξει ἀπόφαση Οἰκουµενικῆς Συνόδου καί συγκεκριµένως τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουµενικῆς Συνόδου τῶν ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων. Ἄν αὐτό συµ- βεῖ, τότε νά προετοιµαζόµεθα γιά νέο παλαιοηµερολογητικό σχίσµα πού θά ἔχει δυστυχῶς καί κανονική θεµελίωση. Τέλος, ἡ πρόσφατη σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου ἀποτελεῖ µία µικρή πρόγευση τῶν ὅσων πρόκειται νά διαδραµατιστοῦν στήν µέλλουσα νά συγκληθεῖ Ἁγία καί Μεγάλη Συνόδου τοῦ 2016. Τονίζουµε, ὅµως, µέ ἰδιαίτερη ἔµφαση ὅτι µία Σύνοδος, ἡ ὁποία θά βασίζεται στήν ἀρχή τῆς περιεκτικότητας καί τοῦ οὑµανισµοῦ-ἀνθρωπισµοῦ καί θά νοµιµοποιήσει τήν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ οἰκουµενισµοῦ, θά ἀποτελέσει πραγµατική τορπίλλη στά θεµέλια τῆς πανορθοδόξου ἑνότητος, διότι θά δηµιουργήσει περισσότερα προβλήµατα ἀπ’ ὅσα δῆθεν θά λύσει καί θά ὁδηγήσει σέ ἀναταραχές, σύγχυση καί σχίσµατα. Πάντως, µία τοιαύτη Σύνοδος δέν πρόκειται νά γίνει ἀποδεκτή ἀπό τόν Ὀρθόδοξο κλῆρο καί τόν λαό τοῦ Θεοῦ, θά καταγραφεῖ στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία ὡς ληστρική καί ψευδοσύνοδος, ὅπως καί τόσες ἄλλες, καί οἱ ἀποφάσεις της θά καταστοῦν ἀνίσχυρες, διότι ὁ Οἰκουµενισµός παραποιεῖ τήν εἰκόνα τοῦ Θεανθρώπου, ἀποβαίνει ὀλετήρας τῆς Ἀληθείας καί ὁδηγεῖ ἀναποδράστως στόν πνευµατικό καί φυσικό ὄλεθρο.

Σηµειώσεις: 1. ttp://www.romfea.gr/diafora/2823- imerida-gia-tin-eiriniki-sunuparjixristianon-kai-mousoulmanon-foto,http://romfea.gr/epikairotitaxronika/2826-gallias-emmanouil-oixristianoi-sti-mesi-anatoli-den-einaifilojenoumenoi 2.http://aktines.blogspot.gr/2015/ 08/75_25.html, http://aktines.blogspot.gr/2015/08/75.html 3. http://www.romfea.gr/ekklisies-ts/ekklisia-albanias/2859-poluarxieratikosulleitourgo-sta-tirana-foto 4. http://aktines.blogspot.gr/2015/09/ 22.html 5.http://www.romfea.gr/diafora/2973-sunedrio-kanonikou-dikaiou-stithessaloniki-foto 6. http://fanarion.blogspot.gr/2015/08/blog-post_29.html 7. http://fanarion.blogspot.gr/2015/08/blogpost_53.html 8. Τίτ. 3, 10-11. 9. http://entoytwnika1.blogspot.gr/2013/11 /blog-post_5337.html 10. ιδ΄ Κανών τῆς Δ΄, οβ΄ Κανών τῆς ΣΤ΄, ι΄, λα΄ Κανόνες τῆς ἐν Λαοδικείᾳ καί κθ΄ Κανών τῆς ἐν Καρθαγένῃ.