Μετὰ παρρησίας καὶ ἀκατακρίτως ---- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στην εποχή µας εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού µέ παρρησία διατυπώνουν τήν ἄποψή τους γιά διάφορα ἐκκλησιαστικά θέµατα καί εἰδικότερα, γιά τήν παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ. ∆υστυχῶς, στόν οἰκουµενισµό πρωτοστατοῦν µεγαλόσχηµοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι συχνά κραδαίνουν τό σπαθί τῆς τιµωρίας, γιά νά ἐπιβάλουν στούς πιστούς τήν ὑπακοή στίς ἀπαράδεκτες ἐπιλογές τους καί νά «καλλιεργήσουν» στούς ζηλωτές τήν εὐσέβεια πού οἱ ἴδιοι στεροῦνται!

Μέ δεδοµένη τήν τακτική τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων καί τήν ἔλλειψη στοιχειώδους δηµοκρατικῆς εὐαισθησίας καί ὁµολογιακοῦ φρονήµατος, τί πρέπει νά κάνει ὁ συνειδητός χριστιανός; Τό ἐρώτηµα εἶναι εὔλογο καί καίριο. Καί ἡ ἀπάντηση εὔκολη. Ἐκεῖνος πού ὄντως πιστεύει καί ἀγωνίζεται κατά Θεόν, δέν ὑπολογίζει τίς ἀπειλές τῶν ἐνόχων. Ὁ ἴδιος δέν ζητάει ἀπό κανένα καµιά προσωπική βοήθεια, δέν ἐπιζητεῖ τήν ἀναγνώριση ἀπό τούς ἄλλους, δέν ἐπιδιώκει τήν προώθησή του κάπου, ἀλλά ἁπλά ἀνησυχεῖ γιά τήν πορεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγµάτων καί ἐπιθυµεῖ τή βελτίωσή τους.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τούς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι συνήθως ἀντιµετωπίζουν τήν ἐνόχληση ἤ καί τήν ὀργή τῶν ἐπισκόπων τους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά τούς φιµώσουν γιά νά µή ἀκούγονται φωνές διαφορετικές ἀπό τή…. σιωπή τους! Ἀλλά καί γιά νά µή χαλάει ἡ εἰκόνα, νά µή δηµιουργεῖται ἡ ἐντύπωση στούς ἄλλους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς ὅτι δέν ἐλέγχουν τήν κατάσταση καί ἀφήνουν τούς ζηλωτές νά διαφοροποιοῦνται καί νά παρακινοῦν τούς ἁπλούς ἀνθρώπους σέ «ἀσεβεῖς» ἐνέργειες.

Γιά τούς περισσότερους ἀρχιµανδρίτες βέβαια δέν χρειάζεται νά πῶ κάτι, ἁπλούστατα δέν ὑπάρχει παρρησία, ἀφοῦ περιµένουν ἀνυπόµονα πότε θά γίνουν ἐπίσκοποι, γιά νά πραγµατοποιηθεῖ τό ὄνειρό τους, πού εἶναι καί ὁ µοναδικός σκοπός τῆς ζωῆς τους. Ἡ ὁµολογία πίστεως καί ἡ ἀντίδρασή τους στούς οἰκουµενιστές γι᾿ αὐτούς δέν ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία. Ἀλήθεια, ἔχουν φωνή αὐτοί οἱ ἄνθρωποι; Ἔχουν εὐαισθησία καί θάρρος νά µιλήσουν γιά τήν παν- αίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ καί νά διαφωνήσουν µέ τούς πρωτεργάτες του; Κατά τά ἄλλα εἶναι θεοφοβούµενοι καί πνευµατικοί καί ὁδηγοῦν τά πνευµατικά τους τέκνα στήν κατά Χριστόν ζωή! Ἔχουν ὅµως ἕτοιµο καί τόν περιφρονητικό τους λόγο γιά τούς διαφορετικούς κληρικούς, πού τούς διακρίνει ἡ παρρησία καί ἐλέγχουν τίς αἱρετικές ἀποκλίσεις καί τήν περιφρόνηση τῶν ἱερῶν κανόνων καί τῆς παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας ἐκ µέρους τῶν οἰκουµενιστῶν.

Αὐτά πού γράφω τώρα –τά ἔχω ξαναγράψει πολλές φορές- ἐνοχλοῦν µερικούς ἀδελφούς, ὄχι γιατί δέν περιγράφουν µέ ἀκρίβεια τήν πραγµατικότητα, ἀλλά γιατί ἀποκαλύπτουν εὐρύτερα τή θλιβερή πραγµατικότητα, ἐνῶ θά ἔπρεπε, κατ᾿ αὐτούς, νά εἶναι γνωστή µόνο ἐν οἴκῳ. Καί αὐτό γιά νά µή χαλάσει ἡ ὡραία εἰκόνα, πού προβάλλεται µέ περισσή ὑποκρισία. ∆ηλαδή, τά δυσάρεστα καί σκανδαλώδη νά σκεπάζονται καί τά ὑποκριτικά καί παραπλανητικά νά προβάλλονται πρός ὠφέλειαν τῶν πιστῶν! Σηµειώνω ἕνα σχετικό περιστατικό. Μιά φορά εἶχα στείλει µερικά βιβλία µου σέ µιά ἡγουµένη, µετά ἀπό παραγγελία της καί σέ λίγες µέρες µοῦ ἐπέστρεψε τά µισά, γιατί εἶχε διαπιστώσει ὅτι σέ ἐκεῖνα ἤλεγχα ἐπισκόπους καί κληρικούς, κάτι πού γιά τήν ὁσιωτάτη ἦταν ἀπαράδεκτο. Καί µέ παρακαλοῦσε νά τίς στείλω ἄλλα βιβλία, ἀκίνδυνα. Φυσικά ἀνταποκρίθηκα ἀµέσως, ἀλλά µέ ἀρνητικό τρόπο. Τίς ἐπέστρεψα τά χρήµατα, γιά νά ἠρεµήσει ἡ συνείδησή της. ∆υστυχῶς, ἔτσι σκέφτονται πολλοί ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας. ∆ηµοσίως δέν λένε τίποτα, ψιθυρίζουν ὅµως πολλά καί κάνουν περισσότερα πού εἶναι ἀπαράδεκτα καί τά ὁποῖα, ἐάν περιέγραφε κάποιος, θά ἐξόργιζε τούς ἀναγνῶστες ὄχι γιατί τά ἔγραψε, ἀλλά γιατί συµβαίνουν. Ἀλλά ἄς µή δώσω συνέχεια. Ἐπιστρέφω στό θέµα µου.

Ὁ ἀείµνηστος Φώτης Κόντογλου σέ ἐπιστολή του πρός λατινίζοντα µητροπολίτη τό 1965, ἔγραψε καί κάτι προσωπικό πού ἔχει σχέση µέ τά ὅσα ἀναφέρω ἐδῶ καί εἶναι ἐξόχως διδακτικό: «Αἱ ἀντιλήψεις µου δύναµαι νά βεβαιώσω ὅτι δέν ὀφείλονται εἰς ἐλατήρια µισαλλοδοξίας ἤ ἀγνοίας, ἀλλ᾿ εἰς βαθεῖαν πίστιν καί γνῶσιν τοῦ µυστηρίου τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποίαν ἔσχον, χάριτι Θεοῦ, παιδιόθεν, ἐξ ἧς ἀναβρύει ἡ πρός αὐτήν βαθυτάτη ἀγάπη καί σεβασµός, πιστούµενος διά µιᾶς ζωῆς θυσιῶν καί ἀγώνων, καταδικασάντων µε εἰς ἀκτηµοσύνην ἑκουσίαν, καθ᾿ ὅν χρόνον θά µοί ἦτο εὐχερές νά ἀποκτήσω πολλά χρήµατα, δεδοµένου ὅτι ὁ πλουσιοδότης Κύριος ἐπροίκισε ἐµέ, τόν ἀνάξιον, διά πολλῶν προσόντων, ἐξ ἐκείνων ἅτινα ἐξασφαλίζουν ἐπιτυχίαν ὑλικήν, καί φήµην, ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ τῷ ἀπατεῶνι» (Φωτίου Κόντογλου, Ἀντιπαπικά, 1993, σελ. 19). Μακάρι κάποτε νά ἀποκτήσουµε τήν ἀρετή τῆς παρρσίας καί νά ἐγκαταλείψουµε τή δειλία τοῦ ψιθύρου καί τήν ἐνοχή τῆς κατάκρισης.

“Ορθόδοξος Τύπος”