Στὸν βίο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἐκδ. «Ὀρθοδόξου Τύπου»
διαβάζουμε ἕνα συγκλονιστικὸ παράδειγμα ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀποστασίας.
«῞Οταν ἐπρόκειτο νὰ κυριευθῆ ἡ Θεσσαλονίκη ἀπὸ τοὺς Τούρκους, μερικοὶ εὐσεβεῖς
Χριστιανοὶ πήγαιναν στὴν Θεσσαλονίκη, γιὰ τὴ γιορτὴ τοῦ ῾Αγίου. Ἔφθασαν στὸ
μεγάλο δρόμο, ποὺ εἶναι κοντὰ στὸν Βαρδάρη, ἔξω ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ
εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους ὁλοφάνερα ἕνα στρατιώτη, ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ τὴν
Θεσσαλονίκη καὶ ἕνα ἀρχιερέα, ποὺ ἐρχόταν ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς
Λάρισας. Σὲ κάποιο σημεῖο τοῦ δρόμου ὁ στρατιώτης καὶ ὁ ἀρχιερεύς συναντήθηκαν
καὶ χαιρετήθηκαν. Ὁ στρατιώτης εἶπε στὸν ἀρχιερέα· —Χαῖρε, ἀρχιερεῦ τοῦ Θεοῦ,
Ἀχίλλιε! —Χαῖρε καὶ σὺ στρατιῶτα τοῦ Χριστοῦ, Δημήτριε, εἶπε ὁ ἀρχιερεύς.
Οἱ Χριστιανοὶ σὰν ἄκουσαν τὰ ὀνόματα αὐτὰ φοβήθηκαν. Στάθηκαν
παράμερα καὶ τοὺς κοίταζαν ἔκπληκτοι. — ᾿Απὸ ποῦ ἔρχεσαι ἀρχιερεῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ
ποῦ πηγαίνης; ρώτησε ὁ στρατιώτης. — Γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, εἶπε
δακρυσμένος ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος, διέταξε ὁ Θεός νὰ βγῶ ἀπὸ τὴν Λάρισα, ποὺ τὴν
φύλαγα. Αὐτὴ θὰ παραδοθῆ στὰ χέρια τῶν ᾿Αγαρηνῶν. Γι᾿ αὐτὸ βγῆκα καὶ πηγαίνω
ὅπου μὲ προστάζει... Καὶ σὺ πὲς μου ἀπὸ ποῦ ἔρχεσαι; ρώτησε τὸν στρατιώτη. —
Κι᾿ ἐγώ, εἶπε δακρυσμένος ὁ Δημήτριος, τὸ ἴδιο ἔπαθα. Πολλὲς φορὲς βοήθησα τοὺς
Θεσ σαλονικεῖς καὶ τοὺς γλύτωσα ἀπὸ τὶς αἰχμαλωσίες, ἐπιδημίες καὶ θανατικά,
τώρα ὅμως, γιὰ τὶς πολλὲς τους ἁμαρτίες ἀπομακρύνθηκε ἀπ᾿ αὐτοὺς ὁ Θεός καὶ μὲ
διέταξε νὰ τοὺς ἀφήσω νὰ παραδοθοῦν στὰ χέρια τῶν ᾿Αγαρηνῶν. ῾Υπήκουσα στὴν
προσταγή Του καὶ βγῆκα ἕτοιμος νὰ πάω, ὅπου μὲ προστάξη. Καὶ οἱ δυό τους, ἀφοῦ
εἶπαν αὐτά, ἔσκυψαν περίλυποι τὰ κεφάλια τους στὴ γῆ καὶ ἔκλαψαν. ῎Επειτα, ἀφοῦ
ἀσπάσθηκαν καὶ ἀποχαιρετήθηκαν, ἔγιναν ξαφνικὰ ἄφαντοι. ῞Οταν εἶδαν τὸ θαῦμα
αὐτὸ οἱ Χριστιανοὶ ἐκεῖνοι δὲν τόλμησαν νὰ μποῦν στὴ Θεσσαλονίκη, ἀλλὰ γύρισαν πίσω
καὶ διηγοῦντο ὅσα θαυμαστὰ εἶδαν καὶ ἄκουσαν. Δὲν πέρασε δυστυχῶς, ἕνας μήνας
καὶ τόσο ἡ Λάρισα, ὅσο καὶ ἡ Θεσσαλονίκη, κυριεύτηκαν καὶ λεηλατήθηκαν ἀπὸ τοὺς
Τούρκους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου