Αυτό το κείμενο από τον αδελφό μας Παναγιώτη : Ο Οικουμενισμός μέσα από της προφητείες της Ορθοδοξίας και η αναγκαιότητα της αποτειχίσεως.

Ο Οικουμενισμός δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως η Παναίρεση της εποχής μας (Ιουστίνος Πόποβιτς), καθώς και αίρεσης των εσχάτων ημερών (π. Αθανάσιος Μυτιλιναίος). Ονομάζεται έτσι επειδή είναι η αίρεσης που διαστρεβλώνει τα πάντα εκ θεμελίων αφού, εν ονόματι της αγάπης πάει να καταργήσει τα δόγματα και κατ’ επέκταση την σωτηρία των ανθρώπων. Πρώτη φορά εμφανίζετε μια αίρεσης που προσπαθεί τόσο κακοηθέστατα να διαστρεβλώσει την αλήθεια (ευαγγελικό νόμο) και συγκεκριμένα την εντολή της αγάπης. Δικαίως λοιπόν έχει λάβει τα ονόματα που της αξίζουν, αφού εν ονόματι μίας ψευδούς αγάπης προσπαθεί να αλλάξει εκ θεμελίων όλη την Ορθόδοξο Εκκλησία, όχι μόνο τα δόγματα αλλά και τας παραδόσεις των Θεοπνεύστων πατέρων μας.

Ο Θεός όπως πάλαι με τους προφήτες είχε προειδοποιήσει τον Ισραήλ για τον ερχομό του Μεσσία ώστε μέσω αυτών να μπορέσουν να τον αναγνωρίσουν. Έτσι και σήμερα μέσω των Αγίων, μας έχει προειδοποιήσει για τα έσχατα, την αίρεση του Οικουμενισμού και πως αυτή θα προετοιμάσει το έδαφος για τον αντίχριστο, ώστε και εμείς να λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα.
 Όπως πάλαι με τον προφήτη Ιωνά προειδοποίησε τους Νινευίτας για την καταστροφή της πόλεως των  λόγο των αμαρτιών των, δημιουργώντας έτσι ένα κλίμα μετάνοιας που οδήγησε τελικά στην σωτηρία της πόλεως, ομοίως και σήμερα μέσω των προφητειών μας προειδοποιεί για τα αποτελέσματα του Οικουμενισμού και που μας οδηγεί.
Δυστυχώς όμως σήμερα, κάποιοι «οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι», συνεχίζουν το βιολί τους νομίζοντας ότι όλα πάνε καλά, νομίζουν ότι ο λαός του Θεού θα αντισταθεί στην αίρεση, δεν ανησυχούν, περί άλλα μεριμνούν και τυρβάζουν, οι κραυγές των προφητών ακούγονται ως «κύμβαλον ἀλαλάζον» εις τα ώτα αυτών.

Οι προφητείες όμως δεν είναι λογοτεχνικά κείμενα, η ύπαρξη τους εξυπηρετεί κάποιο σκοπό, δεν προφητεύει κάποιος Άγιος από μόνος του αλλά μετά από Θεία έμπνευση. Οι προφητείες σκοπό έχουν να μας ενημερώσουν και να μας προετοιμάσουν για τα μέλλοντα. Το αν θα τις λάβουμε υπ’ όψιν μας ή όχι είναι δικό μας θέμα. Ο Κύριος μας στέλνει μια προειδοποίηση θα την εισακούσουμε;

Ο Οικουμενισμός πολλάκις έχει χαρακτηριστεί ως ο πρόδρομος του αντιχρίστου, συνεπώς συνδέεται στενά με το άτομο του καθώς και με την περίοδο των εσχάτων. Για αυτό και μας ενδιαφέρει άμεσα καθώς σύμφωνα με μαρτυρίες πολλών Αγίων βαδίζουμε στα έσχατα χρόνια.

Ας δούμε όμως τι προφήτευσαν οι Άγιοι νεώτεροι και παλαιότεροι για την Παναίρεση του Οικουμενισμού και γενικότερα την κατάσταση της Εκκλησίας στις έσχατες ημέρες ώστε ανάλογα να πράξουμε και εμείς. Ίσως τότε, ο Κύριος να φωτίσει κάποιους και αυτοί να καταλάβουν προς τα πού βαδίζουμε.

Θα ακολουθήσει μικρός σχολιασμός σε κάποια κομμάτια.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

«Οι αγιασμένοι άνθρωποι του Θεού δεν θα πρόδιδαν την πίστη ούτε με μια λέξη».

Από όραμα που είχε τον Ιανουάριο του 1901:

«Ξαφνικά είδα ένα ολόκληρο ποτάμι από αίμα και ρώτησα τον γέροντα, ποια είναι η σημασία αυτού του αίματος και πόσο είχε χυθεί. Ο γέροντας κοίταξε γύρω και απάντησε: «Αυτό είναι το αίμα των αληθινών Χριστιανών!» Έδειξε έπειτα σε κάποια σύννεφα , και είδα πλήθος από αναμμένα καντήλια που έκαιγαν με άσπρη φλόγα. Άρχισαν να πέφτουν προς το έδαφος το ένα μετά το άλλο κατά δεκάδες και εκατοντάδες. Κατά την πτώση τους, σκοτείνιαζαν και γινόταν στάχτες. 

Τότε ο γέροντας μου είπε, «Κοίτα!», και είδα σε ένα σύννεφο εφτά καιγόμενα καντήλια. Ρώτησα ποιο είναι το νόημα των καιγομένων καντηλιών που πέφτουν στο έδαφος και μου απάντησε: «Αυτές είναι οι εκκλησίες του Θεού που έχουν πέσει σε αίρεση, άλλα αυτά τα εφτά καντήλια στα σύννεφα είναι οι εφτά Εκκλησίες της μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, που θα μείνουν μέχρι τέλους του κόσμου!».».

Σχολιασμός: Ο Άγιος Ιωάννης είδε ότι όλες οι Εκκλησίες του Θεού θα πέσουν σε αίρεση, όλες πλην επτά, ποια άλλη αίρεσης θα ήταν δυνατόν να οδηγήσει τόσο κόσμο στην απώλεια η μη μόνο η αίρεσης του Οικουμενισμού.

«Προχωρήσαμε περισσότερο και πήγαμε σε μια μεγάλη εκκλησία. Ήθελα να κάνω το σημείο του σταυρού, άλλα ο γέροντας με συμβούλευσε: «Δεν είναι ανάγκη να κάνεις το σταυρό σου, επειδή αυτό το μέρος είναι το βδέλυγμα της ερημώσεως». Η εκκλησία ήταν σκοτεινή και καταθλιπτική. Στην Αγία Τράπεζα ήταν ένα αστέρι και ένα Ευαγγέλιο με αστέρια. Κεριά καμωμένα από πίσσα καιγόντουσαν και έτριζαν σαν καυσόξυλα. Το δισκοπότηρο στεκόταν εκεί, καλυμμένο με μια απαίσια βρωμιά. Υπήρχε κι ένα πρόσφορο με αστέρια. Ένας ιερέας στεκόταν μπροστά από την Αγία Τράπεζα με ένα πρόσωπο κατάμαυρο σαν πίσσα, και μια γυναίκα βρισκόταν κάτω από την Αγία Τράπεζα, καλυμμένη με κόκκινα και με ένα αστέρι στα χείλη της και ούρλιαζε και γελούσε σε όλη την εκκλησία λέγοντας: «Είμαι ελεύθερη!» Σκέφτηκα: « Θεέ μου, πόσο τρομερό!».».

Σχόλιο: Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ αναφέρει στον Άγιο Ιωάννη ότι η Εκκλησία έξω από την οποία περνάει έχει καταστεί βδέλυγμα της ερημώσεως. Όλα τα σκεύη της Εκκλησίας αυτής είναι μιασμένα, βλέπουμε λ.χ το Ευαγγέλιο να έχει αστέρια. Το αστέρι όμως και συγκεκριμένα η πεντάλφα χρησιμοποιείτε στις μέρες μας ως σύμβολο του διαβόλου. Τα κεριά είναι από πίσσα, θέλοντας να μας δείξει πόσο αξία έχει η προσφορά τους. Βασικό σημείο είναι να προσέξουμε ότι ακόμα και το δισκοπότηρο είναι καλυμμένο με μια απαίσια βρωμιά. Αυτό μας φέρνει στο νου ότι η αναφερόμενη απαίσια βρωμιά, ίσως αναφέρεται στο μολυσμό που προέρχεται από την αίρεση. Οι πατέρες λένε ότι η κοινωνία με αιρετικούς καθιστά τα μυστήρια μολυσμένα, έτσι ίσως να εννοείτε η βρωμιά επάνω στο δισκοπότηρο. Το δισκοπότηρο όμως δεν είναι το μόνο μιασμένο όλα τα σκεύη στην Εκκλησία αυτή έχουνε μιανθεί από την αίρεση. Επομένως η κοινωνία με την αίρεση μιαίνει.

«Ο γέροντας είδε αυτό που είχε γίνει όπως και εγώ. Τον ρώτησα:» Πάτερ, πείτε μου, ποια είναι η σημασία αυτής της φοβερής εκκλησίας»; Αποκρίθηκε: «Αυτοί είναι οι κοσμικοί άνθρωποι, οι αιρετικοί, οι οποίοι εγκατέλειψαν την Αγία, Καθολική, Αποστολική Εκκλησία και αναγνώρισαν την πρόσφατη νεωτερίζουσα εκκλησία την οποία ο Θεός δεν έχει ευλογήσει. Σ' αυτή την εκκλησία δεν νηστεύουν, δεν παρακολουθούν ακολουθίες και δεν λαμβάνουν τη Θεία Κοινωνία»! Φοβήθηκα και είπα: « Ο Θεός μας ελεεί μα καταριέται αυτούς με θάνατο»! Ο γέροντας με διέκοψε και είπε: « Μη θρηνείς, μόνο προσευχήσου».».

«Είδα, επίσης, ένα ολόκληρο βουνό από βιβλία και ανάμεσα στα βιβλία σέρνονταν σκουλήκια εκπέμποντας μια τρομερή δυσοσμία. Ρώτησα το γέροντα ποια ήταν η σημασία αυτών των βιβλίων. Αυτός είπε: «Αυτά τα βιβλία είναι ασέβεια και βλασφημία που θα μολύνουν όλους τους Χριστιανούς με αιρετικές διδασκαλίες! Μετά ο γέροντας ακούμπησε το ραβδί του σε κάποια από τα βιβλία και άρπαξαν φωτιά. Ο άνεμος διασκόρπισε τις στάχτες.».».

Σχόλιο: Τα λόγια του Αγίου Σεραφείμ να ίσως να αναφέρονται στα διάφορα εγχειρίδια Οικουμενισμού που έχουν ξεκινήσει ήδη προ αρκετού καιρού να κάνουν την εμφάνιση τους.

«Προχωρήσαμε πιο πέρα, και ο γέροντας τάχυνε το βήμα του τόσο που με δυσκολία τον προλάβαινα. «Κοίτα!», μου είπε. Είδα ένα μεγάλο πλήθος από ανθρώπους να καταδιώκονται από τους δαίμονες οι οποίοι τους κτυπούσαν με πασσάλους, με δίκρανα και γάντζους. Ρώτησα τον γέροντα ποιο είναι το νόημα αυτών των ανθρώπων. Μου αποκρίθηκε: «Αυτοί είναι εκείνοι που απαρνήθηκαν την πίστη τους και άφησαν την Αγία, Καθολική, Αποστολική Εκκλησία και δέχθηκαν την καινούρια νεωτερίζουσα εκκλησία. Αυτή η ομάδα, εκπροσωπεί τους ιερείς, τους μοναχούς, τις μοναχές, και τους λαϊκούς οι οποίοι απαρνήθηκαν τους όρκους τους, ή το γάμο τους, και δεσμεύθηκαν με το ποτό, την ανηθικότητα, και όλου του είδους τις βλασφημίες και τις διαβολές. Όλοι αυτοί έχουν τρομακτικά πρόσωπα και μια τρομερή δυσοσμία βγαίνει από τα στόματά τους. Οι δαίμονες τους κτυπούσαν, οδηγώντας τους στην τρομερή άβυσσο, από την οποία βγαίνουν οι φλόγες της κολάσεως. Ήμουν πολύ φοβισμένος. Έκανα το σημείο του σταυρού ενώ προσευχόμουν, ο Κύριος να μας αποτρέψει από τέτοια μοίρα!

«Ο γέροντας κοίταξε πίσω και άρχισε να λέει: «Μη λυπάσαι, γιατί σύντομα, πολύ σύντομα θα έρθει το τέλος του κόσμου! Προσευχήσου στον Κύριο. Ο Θεός είναι εύσπλαχνος στους υπηρέτες του».».

Του Αγίου στάρετς Ανατολίου της Όπτινα

«Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα δρα με πανουργία για να οδηγήσει στην αίρεση».

«Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα δρα με πανουργία για να οδηγήσει στην Αίρεση, αν ήταν δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Δεν θα ξεκινήσει με την ψυχρή απώθηση των δογμάτων της Αγίας Τριάδος, της Θεότητος του  Ιησού Χριστού, και της παρθενίας της Θεοτόκου, αλλά θα ξεκινήσει ανεπαίσθητα να καταστρέφει τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και την μεγάλη τους πνευματικότητα, που έφτασε σε μας μέσω των Αγίων Πατέρων, από το Άγιον Πνεύμα.».

Σχόλιο: Εδώ ίσως πρέπει να γίνει αναφορά στις προφητείες του Αγίου Νείλου του Μυροβλύτη που κάποιοι έχουν την τάση να τις απορρίπτουν: «Οι άνθρωποι στερούμενοι την Χάριν του Αγίου Βαπτίσματος, εξ’ αιτίας της αμαρτίας και της ανομίας, θα διάγουν εν μέσω θλίψεων και θανάτων, δυστυχούντες από την έλλειψη αγάπης και σωφροσύ-νης, στερούμενοι από Αρχιερείς και Ιερείς Αγίους και δίκαιους. Κατά το 1900 έτος, βαδίζοντες προς τον μεσασμό τού 8ου αιώνος, άρχεται ο κόσμος τού καιρού εκείνου να γίνεται αγνώριστος. Όταν πλησιάσει ο καιρός τής ελεύσεως τού Αντιχρίστου, θα σκοτισθή ή διάνοια των ανθρώπων από τα πάθη τής σάρκας, και θα πληθυνθεί σφόδρα ή ασέβεια και ή ανομία. Τότε άρχεται ό κόσμος να γίνεται αγνώριστος...

Θα μετασχηματίζονται οι μορφές των ανθρώπων και δεν θα γνωρίζονται οι άνδρες από τις γυναίκες δια τής αναισχύντου ενδυμασίας και των τριχών της κεφαλής...».

«Οι τότε άνθρωποι θα αγριέψουν και θα γίνουν ωσάν θηρία από την πλάνην του Αντιχρίστου. Δεν θα υπάρχει σεβασμός εις τούς γονείς και γεροντοτέρους, η αγάπη θα εκλείψει, οι δε Ποιμένες των Χριστιανών Αρχιερείς και Ιερείς θα είναι ώς επί το πλείστον, άνδρες κενόδοξοι, παντελώς μη γνωρίζοντες την δεξιάν οδόν από την αριστεράν.».

Σχόλιο: Ο Αββάς Μωϋσής : «Εν ταις ημέραις εκείναις… θέλουν προχειρίζεσθαι ηγούμενοι και ποιμένες άνδρες αδόκιμοι αρετής, άπιστοι… μη διακρίνοντες την δεξιάν οδόν εκ της αριστεράς, αμελείς, φιλομέριμνοι, τα πρωτεία με δώρα αρπάζοντες… μη γνωρίζοντες κατηχείν και νουθετείν το ποίμνιον… εκ της τοιαύτης δε αμελείαςκαι καταφρονήσεως των ποιμένων απολούνται οι αδελφοί…» από Δ. Παναγόπουλου, «Άγιοι και Σοφοί περί των μελλόντων να συμβώσι», Προφητεία ΑββάΜωϋσέως, σελ. 6.

«Τότε θα αλλάξουν ήθη και παραδόσεις των Χριστιανών και της Εκκλησίας. Η σωφροσύνη θα χαθεί από τους ανθρώπους και θα βασιλεύσει η ασωτία. Το ψεύδος και η φιλαργυρία θα φθάσουν εις τον μέγιστο βαθμό και αλλοίμονο εις τους θησαυρίζοντας αργύρια.

Οι πορνείες, μοιχείες, αρσενοκοιτίες, κλοπές και φόνοι θα πολιτεύονται εν τω καιρώ εκείνω και διά την ενέργειαν της μέγιστης αμαρτίας και ασελγείας οι άνθρωποι θέλουν στερηθεί την χάριν του Αγίου Πνεύματος όπου έλαβαν εις το Άγιον Βάπτισμα καθώς και την τύψιν και τον έλεγχο της συνειδήσεως...».

Αναφέρουμε μόνο ορισμένες από τις αλλαγές που ξεκίνησαν να γίνονται ήδη από το 1924 για να δούμε το πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση:

1. Αλλαγή του ημερολογίου δήθεν για επιστημονικούς λόγους, διάσπαση της εξωτερικής ενότητας της Εκκλησίας και συνεορτασμοί με αιρετικούς κατά παράβαση των εντολών της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Αθετείτε τελείως η παράδοσης του ημερολογίου και ανατρέπεται η Εκκλησιαστική τάξις (ήχοι, Ευαγγελικά-Αποστολικά αναγνώσματα κλπ).

Σχετικά με το ημερολόγιο και πως αυτό αποτελούσε την αρχή ενάρξεως του Οικουμενισμού έχουμε άλλη μια αναφορά Βλ. σχετικά Περιοδικό «Τά Πάτρια», τ. 6ος, σελ. 102 – 106: «Τό ἔτος 1889 ἐπισκέφθηκε τό χωριό του ὁ ὅσ. Παρθένιος, γιά νά μάθει τόν μικρό Ἐμμανουήλ (αὐτό ἦταν τό κοσμικό ὄνομα τοῦ π. Κωνσταντίνου), νά φροντίζει μελίσσια. Κάποια στιγμή ὁ Γέροντας εἶπε στόν μικρό:
«Μανωλάκι, παιδί μου, νά σοῦ πῶ μία παραγγελιά;»
«Νά μοῦ πεῖς, Γέροντα, νά μοῦ πεῖς», ἀποκρίθηκε ὁ μικρός.
«Μία αἵρεσις, παιδί μου, θά ἔλθει στήν Ἐκκλησία μας καί δέν θά εἶναι ἀρεστή στό Θεό. Καί σύ πού θἆσαι τότε Ἱερέας νά μήν τήν δεχθεῖς. Νά μήν τήν δεχθεῖς, παιδί μου».
«Ὄχι, Γέροντα – εἶπε ὁ μετέπειτα ἀγωνιστής κληρικός – δέν θά τήν δεχθῶ, στό ὑπόσχομαι». Καί μέ τόν παιδικό του ἐνθουσιασμό πρόσθεσε: «Καί νά μέ κρεμάσουν ἀκόμα δέν θά τήν δεχθῶ»! Ἔπειτα ρώτησε τόν Ὅσ. Παρθένιο: «Πότε θά γίνει αὐτό Γέροντα;»
«Μά, ἀπό σήμερα, παιδί μου, ἡ πρώτη πού θά φέρει ἀναταραχή στήν Ἐκκλησία, αὐτή θά εἶναι».
Τό 1924 ὁ Ἐμμανουήλ ἦταν Ἱερεύς μέ τό ὄνομα Κωνσταντίνος, ἐφημέριος στό χωριό του. Ἦρθε ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, υἱοθετήθηκε ἡ Παπική καινοτομία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου γιά τήν προώθησή της καί ἦρθε ἀναταραχή στήν Ἐκκλησία καί διχάσθηκε ὁ ἁπλός λαός.».

2. Αθετείτε η παράδοσης των κόλλυβων που απαγορεύει να διαβάζονται αυτά τις Κυριακές. Ας μη θεωρήσει κανείς μικρός πράγμα αυτό. Οι Άγιοι Κολλυβάδες είχαν διακόψει την κοινωνία με όσους έκαναν αυτήν την πράξη και είχαν έρθει σε σφοδρή σύγκρουση με τον Πατριάρχη για αυτό το θέμα. Ο οποίος τους αφόρισε. Εμείς σήμερα έχουμε τους Αγίους Κολλυβάδες που τους τιμώμεν σαν Αγίους, ενώ τον Πατριάρχη Σωφρόνιο τον έχουμε σαν λατινόφρονα νεωτεριστή. Παρόλα αυτά διαβάζουμε τα κόλλυβα τις Κυριακές σαν τον νεωτεριστή Σωφρόνιο και χλευάζουμε όπως αυτός και οι ομοιοί του όσους μας κάνουν παρατήρηση περί του εν λόγω θέματος. Ω! της υποκρισίας.

3. Δίνονται διαζύγια από την Εκκλησία για ψήλου πήδημα όταν ο Κύριος είπε ότι δεν πρέπει το ανδρόγυνο να χωρίζει για άλλο λόγο εκτός από μοιχεία.

4. Γίνονται δεύτεροι γάμοι σε διαζευγμένους, όταν ο Κύριος λέει: «ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ παρεκτὸς λόγου πορνείας, ποιεῖ αὐτὴν μοιχᾶσθαι, καὶ ὃς ἐὰν ἀπολελυμένην γαμήσῃ μοιχᾶται». Σημειώνουμε την αντίδραση του Όσιου Θεώδορου του Στουδίτου ο οποίος ξεσήκωσε την Εκκλησία για αυτόν τον λόγο, και διέκοψε το μνημόσυνο του Αγίου Ταρασίου απλά και μόνο για τον λόγο ότι δεν καθαίρεσε τον μοιχοζεύκτη ιερέα που έκανε γάμο στον ήδη παντρεμένο αυτοκράτορα. Τι θα έκανε άραγε ο Άγιος στην σημερινή περίοδο;

5. Πολεμείται το ράσο προσπαθούνε να το καταργήσουν, σε κάποιες χώρες δεν φοράνε ενώ πολλοί φοράνε πολύχρωμα ράσα.

6. Οι αιρετικοί στις χώρες της Δύσεως δεν βαπτίζονται αλλά γίνονται δεκτή μόνο με χρίσμα.

7. Γίνονται μικτοί γάμοι παρά τις αποφάσεις των Συνόδων και την αντίθετη γνώμη των Κανόνων της Εκκλησίας μας.

«Λίγοι θα παρατηρήσουν αυτά τα καλοπιάσματα του εχθρού, μόνον εκείνοι που είναι πολύ πεπειραμένοι στην πνευματική ζωή. Οι Αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ πάνω στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες των παντού. Οι ευλαβείς θα ατενίζονται καταφρονητικά. Ο ίδιος ο Κύριος είπε ότι από τους καρπούς των θα τους αναγνωρίσετε, και έτσι, από τους καρπούς των καθώς και από τις ενέργειές των Αιρετικών, προσπαθήστε να τους διακρίνετε από τους αληθινούς ποιμένες. Αυτοί είναι πνευματικοί κλέφτες, διαρπάζοντες τη πνευματική ποίμνη, και θα εισέλθουν στο μαντρί (την Εκκλησία), σκαρφαλώνοντας με κάποιο άλλο τρόπο, χρησιμοποιώντας δύναμη και καταπατώντας τους ιερούς κανόνες. Ο Κύριος καλεί αυτούς ληστές (Ευαγ. Ιω. 10,1). Πράγματι, η πρώτη τους ενέργεια θα είναι η καταδίωξη των αληθινών ποιμένων, η φυλάκιση και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατο γι' αυτούς να διαρπάσουν το ποίμνιο.».

Σχόλιο: Έχουμε χαρακτηριστικά παραδείγματα εξορίας και διώξεως επισκόπων από συν-επισκόπους τους (βλ. Μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος, πρώην αρχηγοί των παλαιοημερολογιτών όπως ο Χρυσόστομος Καβουρίδης, καθώς και ο Πρωθιεράρχης των Ρώσων της Διασποράς Μητροπολίτης Βιτάλιος). Επίσης είναι γνωστός ο τρόπος με τον οποίο ατενίζουν οι κοινωνούντες με τους αιρετικούς του Ορθοδόξους που αποφασίζουν να διακόψουν την κοινωνία με την αίρεση, τους βαπτίζουν ετσιθελικά ως σχισματικούς και εκτός Εκκλησίας.

 «Γι' αυτό το λόγο παιδί μου, όταν βλέπεις την καταπάτηση της Πατερικής παραδόσεως, και των θείων εντολών στην Εκκλησία, των εντολών που ορίσθηκαν από το Θεό, γνώριζε ότι οι Αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και κατά το χρόνο δράσης τους μπορεί να κρύβουν την ασέβειά τους, ή να καταστρέφουν την Αγία Πίστη ανεπαίσθητα, προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα στην σαγήνευση και προσκόλληση των απείρων στα δίχτυα τους. Η καταδίωξη θα κατευθύνεται όχι μόνον εναντίον των ποιμένων αλλά εναντίον όλων των δούλων του Θεού, διότι όλοι όσοι θα καθοδηγούνται από την αίρεση δεν θα υποφέρουν την ευσέβεια.».

Σχόλιο: Βλέπουμε στις σήμερον ημέρες τους αιρετικούς να προσπαθούν να κρύψουν την ασέβεια τους και να προσπαθούν να φανούνε Ορθόδοξοι. Αρνούνται τις κατηγορίες για αίρεση, οι δηλώσεις είναι συγχυσμένες και μπλέκουν Ορθοδοξία και Οικουμενισμό μαζί. Τη μια στιγμή μπορεί να κάνουν αιρετική δήλωση και την άλλη να την απορρίψουν. Αποκαλούν τους παπικούς αιρετικούς, αλλά και «αδελφή εκκλησία». Ενώ διακρίνουμε και το διωγμό που έχουν ξεκινήσει εναντίον των Ορθοδόξων όχι μόνο κληρικών αλλά και λαϊκών (μακαριστός Νικόλαος Σωτηρόπουλος).

«Αναγνωρίστε αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την αγάπη της ισχύος. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, παντού δεικνύοντες έχθρα και κακοήθεια. Γι' αυτό ο Κύριος είπε ότι οι καρποί τους θα τους κάνουν γνωστούς. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι υπάκοοι στην Εκκλησία.».

Σχόλιο: Είναι γνωστές οι μέθοδοι στις οποίες καταφεύγουν οι αιρετικοί Οικουμενιστές συκοφαντώντας τους γνήσιους Ορθοδόξους. Έχομε υπ’ όψιν μας τις συκοφαντίες Μητροπολιτών και των υφισταμένων τους, για τους αντιοικουμενιστές ιερείς που παλαιότερα ανήκαν σε αυτούς.

«Οι Μοναστές θα ταλαιπωρηθούν υπερβολικά από τους Αιρετικούς, και η μοναστική ζωή θα καταφρονηθεί. Τα (ενεργά) Μοναστήρια θα σπανίζουν, ο αριθμός των μοναχών θα ελαττωθεί, και αυτοί που θα παραμείνουν θα υποφέρουν από βία. Αυτοί που μισούν την μοναστική ζωή, εντούτοις, έχοντας μόνο την αμφίεση της ευσεβείας, θα αγωνίζονται να προσελκύσουν τους μοναχούς με το μέρος τους, υποσχόμενοι σ' αυτούς προστασία και κοσμικά αγαθά, και απειλώντας αυτούς που τους αντιτίθενται με εξορία. Αυτές οι απειλές θα προκαλέσουν μεγάλη απόγνωση στους μικρόψυχους, αλλά εσύ παιδί μου, να χαίρεσαι για το ότι έχεις ζήσει μέχρι αυτό τον καιρό, διότι τότε οι πιστοί που δεν θα έχουν δείξει άλλες αρετές, θα λάβουν στέμματα, μόνο διότι θα έχουν μείνει σταθεροί στην πίστη, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου: «Κάθ΄ ένας που, όντας μαζί Μου (εν Εμοί), θα με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω και Εγώ, όντας μαζί του (εν αυτώ), μπροστά στον Πατέρα μου τον εν Ουρανοίς» (Ματθ. Ι-32). (Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κα' γώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν Ουρανοίς).».

Σχόλιο: Είναι γνωστές οι ποινές και οι εξορίες εναντίον των ζηλωτών πατέρων που αρνήθηκαν να συμβιβαστούν στην εορτολογική καινοτομία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Αββακούμ ο Ανυπόδητος, ο οποίος είχε πάει τρείς φορές εξορία. Σχετικά με τα τελευταία λόγια του Αγίου Ανατολίου (τα μαυρισμένα) πρέπει να γίνει αναφορά και στα λόγια του Αββά  Ισχυρίων : Κάποτε, τον 4ο αιώνα, όταν ρωτήθηκαν κάποιοι μοναχοί για το πως θα ζουν και θα είναι οι Μοναχοί και Κληρικοί τις επόμενες γενεές, και τα έσχατα χρόνια, ο Αββάς Ισχυρίων είπε τα εξής σημαντικά: «Οι Άγιοι Πατέρες της σκήτεως προφήτευσαν περί της εσχάτης γενεάς: «Πως ζούμε και τι πνευματική εργασία κάνουμε άραγε εμείς σήμερα», λέγει κάποιος από τους πατέρες της σκήτεως ; Και απαντάει ένας από αυτούς που λεγόταν Αββάς Ισχυρίων και ήταν πολύ ενάρετος και μεγάλος πνευματικά σε σχέση με όλους τους άλλους.
«Εμείς προσπαθήσαμε, αγωνιστήκαμε και τηρήσαμε τις εντολές του Θεού». Και λένε κάποιοι. «Αλήθεια μετά από εμάς τι θα πράξουν και πως θα ζουν οι επόμενοι;» Και απήντησε ο Αββάς Ισχυρίων: «Αυτοί πρόκειται να εργασθούν και να φθάσουν στα μισά απ’ ότι μπορέσαμε και φθάσαμε εμείς». Και ερώτησαν πάλι. «Και μετά απ’ αυτούς οι μετέπειτα τι θα κάνουν;» Και απήντησε: «Εκείνοι δεν πρόκειται να έχουν κανένα πνευματικό έργο και καμία ουσιαστική αρετή. Πρόκειται δε να τους έλθει πολύ μεγάλος πειρασμός και όσοι μπορέσουν να αντέξουν και να τον υπομείνουν μέχρι τέλους, θα φανούν ανώτεροι από όλους ημάς και τους αγίους μας».». 

Βλέπουμε δηλαδή πόσο οι Άγιοι αμφότεροι αναφέρουν ότι στις έσχατες ημέρες η αρετή θα έχει εκλείψει από τον κόσμο, παρόλα αυτά όμως όσοι κρατήσουν τη πίστη τους στον Χριστό και περάσουν τον πειρασμό της περιόδου εκείνης θα αναδειχθούν τουλάχιστον στα μέτρα των μεγάλων μαρτύρων. Τα παραπάνω είναι σύμφωνα με το χωρίο του κατά Λουκάν Ευαγγελίου 18,8: «λέγω ὑμῖν ὅτι ποιήσει τὴν ἐκδίκησιν αὐτῶν ἐν τάχει. πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;», ο Κύριος βλέπουμε ότι αυτό που ζητάει να υπάρχει όταν θα ξανά έλθει για να κρίνει την οικουμένη είναι η ορθή πίστης σε Αυτόν και όχι τα μεγάλα έργα αρετής. Αντιθέτως, μάλιστα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι στις έσχατες ημέρες οι Ορθόδοξοι θα έχουν λιγότερα έργα αρετής από τους κακόδοξους, για αυτό και πολύς κόσμος θα πλανηθεί από τις ψευδό αρετές του αντιχρίστου, αφού η μεγάλη δήθεν αρετή που θα επιδείξει αυτός, θα είναι κάτι το ξεχασμένο για την περίοδο εκείνη. Αυτά δεν τα γράφουμε για να αρνηθούμε την αναγκαιότητα να αποκτήσουμε αρετές στις μέρες μας, προς Θεού, αυτό θα αποτελούσε βλασφημία και παρέκκλιση από την γνήσια Ορθοδοξία και επομένως ματαίως θα γράφαμε ότι γράφουμε. Απλά θέλουμε να γίνει κατανοητό ότι ο πραγματικός πιστός στις έσχατες ημέρες δεν θα ξεχωρίζει τόσο με βάση τα έργα της αρετής όσο με βάση την υπακοή στην παράδοση της Εκκλησίας. Για αυτό και το να θέτουμε ως κριτήριο Ορθοδοξίας τους σύγχρονους γέροντες, που μπορεί να είχαν έργα αρετής, ωστόσο δεν ακολουθούσαν την Ορθόδοξη παράδοση όπως έπρεπε αφού έμεναν σε κοινωνία με την αίρεση είναι απολύτως λανθασμένο.
Το ότι η αρετή όμως παίζει σημαντικό ρόλο στη διαφύλαξη της πίστεως, γίνεται κατανοητό από το επόμενο περιστατικό, δείτε πως αναφέρεται πάνω σ' αυτό το θέμα με πολύ απλά λόγια, ο γέροντας Αρσένιος, γνωστός και σαν κατάδικος ΖΕΚ-18376,  μιλώντας στους συγκρατουμένους του: «Σάς άκουσα να κατηγορείτε την εξουσία, το σύστημα, τους ανθρώπους. Κι εμένα με κουβαλήσατε εδώ μόνο και μόνο για να βρείτε ένα σύμμαχο, πού θα σας βοηθήσει να ενοχοποιήσετε την άλλη πλευρά. Λέτε, λοιπόν, πως ο κομμουνισμός γκρέμισε εκκλησίες, φυλάκισε πιστούς, πολέμησε την Εκκλησία. Ναι, έτσι είναι. Ας εξετάσουμε όμως τα πράγματα συνολικότερα και βαθύτερα. Ας ανατρέξουμε σε όσα προηγήθηκαν. Πολύ πρωτύτερα ο λαός μας είχε χάσει την πίστη του, είχε περιφρονήσει την παράδοσή του, είχε λησμονήσει την ιστορία του, είχε αρνηθεί τα ιερά και τα όσιά του. Ποιος φταίει γι’ αυτό; Η τωρινή εξουσία; Εμείς φταίμε! Και τώρα θερίζουμε ότι σπείραμε... Ας θυμηθούμε, τι παράδειγμα έδιναν στο λαό οι διανοούμενοι, οι ευγενείς, οι έμποροι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, και προπαντός, τι παράδειγμα δίναμε εμείς, οι κληρικοί. Ήμασταν οι χειρότεροι απ’ όλους! Γι' αυτό και των παπάδων τα παιδιά, βλέποντας μέσα στις οικογένειες τους την ανηθικότητα και τη φιλοχρηματία, γίνονταν οι πιο φανατικοί άθεοι, οι πιο μαχητικοί επαναστάτες. Πολύ πριν από την επανάσταση του 1917 ο κλήρος είχε χάσει κάθε δυνατότητα καθοδηγήσεως του λαού. Είχε γίνει - αλλοίμονο! - μια κάστα επαγγελματιών, οπού βασίλευαν η απιστία και η διαφθορά. Από το πλήθος των μοναστηριών της πατρίδας μας, μόνο πέντ’ έξι ήταν φωτεινοί φάροι του Χριστιανισμού και του πνεύματος: το Βάλαμο, η Όπτινα με τους μεγάλους στάρτσι, το Ντιβέγιεβο, το Σάρωφ και ίσως ένα - δύο ακόμα. Στα υπόλοιπα όχι μόνο την πίστη και την αρετή δεν συναντούσε κανείς, αλλά και σκανδαλιζόταν από το κοσμικό φρόνημα και την ανόητη επιδεικτικότητα….». Προσθέτουμε και τα λόγια του Οσίου Σεραφείμ της Βύριτσα προς ενίσχυση της θέσεως που εκφράστηκε παραπάνω: «Θα έλθει εποχή, όταν όχι οι διωγμοί, αλλά τα χρήματα, οι ανέσεις και οι απολαύσεις θα διώξουν τους ανθρώπους από τον Θεό, και τότε θα χαθούν περισσότερες ψυχές απ' ότι στους καιρούς του ανοικτού πολέμου κατά του Θεού. Από τη μια θα ξαναστήνουν σταυρούς και θα επιχρυσώνουν τους τρούλους και από την άλλη παντού θα βασιλεύει το ψεύδος και το κακό.

    Η πραγματική Εκκλησία θα διώκεται πάντα και οι άνθρωποι θα σωθούν μόνο μέσα από τις θλίψεις και τις αρρώστιες. Οι διωγμοί θα είναι ύπουλοι και απρόβλεπτοι. Θα είναι πολύ φοβερό να ζει κανείς τότε... Λυπάμαι αυτούς που θα ζουν τότε...».

«Φοβού τον Κύριο τέκνο μου. Φοβού να χάσεις το στέμμα που ετοιμάστηκε για σένα,  φοβού το να ριχτείς από το Χριστό στο εξώτερο σκότος και στα αιώνια βάσανα.  Στάσου γενναίος στην πίστη, και αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε καταδίωξη και άλλες λύπες, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και πνευματικοί θα κοιτάζουν σε σένα και τον αγώνα σου με ευχαρίστηση. Αλλά αλλοίμονο στους μοναχούς εκείνες τις ημέρες που θα καθηλωθούν από ιδιοκτησίες και πλούτη, οι οποίοι λόγω της αγάπης της ειρήνης (ανάπαυσης) θα είναι έτοιμοι να υποταχθούν στους αιρετικούς. Θα αποκοιμίζουν την συνείδησή τους, λέγοντας:

«Εμείς διατηρούμε και σώζουμε το Μοναστήρι και ο Κύριος θα μας συγχωρήσει». Οι ατυχείς και τυφλοί αυτοί δεν λογαριάζουν καθόλου ότι δια της αιρέσεως οι δαίμονες θα εισέλθουν στο Μοναστήρι, και κατόπιν δεν θα είναι ένα Άγιο Μοναστήρι, αλλά μόνο τοίχοι, από τους οποίους η Χάρη θα έχει απομακρυνθεί. Ο Θεός εντούτοις είναι ισχυρότερος από τον εχθρό, και δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τους δούλους του. Οι αληθινοί Χριστιανοί θα παραμείνουν μέχρι το τέλος αυτής της περιόδου, μόνο θα προτιμήσουν να ζουν σε απομονωμένα ερημικά μέρη».».

Σχόλιο: Οι πραγματικοί Ορθόδοξοι στις έσχατες ημέρες θα προτιμήσουν να ζουν σε απομονωμένα ερημικά μέρη και κατ’ επέκταση να λειτουργούνται και σε ιδιωτικούς ναούς μακριά από την αίρεση. Αυτό ίσως πρέπει να βάλει σε σκέψεις όλους τους άχρι καιριστές οι οποίο μένουνε στις Εκκλησίες των αιρετικών πεισματωδώς και αρνούνται να τις εγκαταλείψουν. Σε αυτήν την περίπτωση ας θυμηθούμε και τα λόγια του στάρετς Λαυρεντίου του Chernigov: «Δεν βλέπετε πόσο υποκριτικά έχουν ετοιμασθεί όλα; Όλες οι εκκλησίες θα είναι απόλυτα μεγαλοπρεπείς, όπως ποτέ πριν. Αλλά κανείς δεν πρέπει να πηγαίνει σ' αυτές τις εκκλησίες (την εποχή του Αντιχρίστου, τονίζεται). Ο Αντίχριστος θα στεφθεί βασιλιάς σε ένα μεγάλο ναό στην Ιερουσαλήμ με την συμμετοχή κλήρου...

   ...Θα υπάρχουν εκκλησίες, αλλά οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν πρέπει να πηγαίνουν σ' αυτές (τον καιρό που θα βασιλεύει ο Αντίχριστος), διότι η αναίμακτη Θυσία του Κυρίου Ιησού Χριστού δεν θα προσφέρεται εκεί. Αντ' αυτού θα γίνονται σατανικές συναθροίσεις. Και εξ αιτίας της ανομίας, η Γη θα αρνείται να προσφέρει καρπούς...

   ...Πηγαίνετε στην εκκλησία όσο ακόμα υπάρχει καιρός, ειδικότερα για τη Λειτουργία, κατά την οποία η αναίμακτη θυσία προσφέρεται για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Να εξομολογείσθε και να λαμβάνετε το Σώμα και Αίμα του Κυρίου Ιησού πιο συχνά, και ο Κύριος θα σας στερεώσει».

Όλα τα παραπάνω μας φέρνουν στο νου τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Έσται γάρ καιρός ότε τής υγιαινούσης διδασκαλίας ουκ ανέξονται, αλλά κατά τάς επιθυμίας τάς ιδίας εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν, και από μέν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν, επί δε τούς μύθους εκτραπήσονται». (Προς Τιμόθεον Β κεφ 4,3-4).

Αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε πει για τους ιερείς των εσχάτων καιρών ότι: «Οἱ κληρικοὶ θὰ γίνουν οἱ χειρότεροι καὶ οἱ ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων».

Ο Άγιος Ιππόλυτος επίσης: «Οι ποιμένες ως λύκοι γενήσονται. Οι ιερείς το ψεύδος ασπάσονται. Οι μοναχοί τα του κόσμου ποθήσουσιν…» από
Άγιος Ιππόλυτος ΒΕΠΕΣ 6, 278. 

ΑΒΒΑΣ ΠΑΜΒΩ

«Θα έρθουν ημέρες που οι Χριστιανοί θα προσθέτουν, θα αφαιρούν και θα μεταβάλλουν τας βίβλους των Αγίων Ευαγγελίων, των Αγίων Αποστόλων, των Προφητών και των Ιερών Πατέρων και θα μαλακώσουν τις Αγίες Γραφές, γράφοντας τροπάρια και άσματα και λόγους τεχνολογικούς, διότι η ερχόμενη γενεά θα μεταβάλει τας γραφάς σύμφωνα μη την δική της επιθυμία».

Συμπληρώνουμε στα όσα αναφέραμε προηγουμένως:

Στο «Σώσον Κύριε τον λαόν σου» το «νίκα τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος» αλλάχθηκε σε «νίκα τοις ευσεβεύσι κατ΄ εναντίον δωρούμενος», στην εκκλησία του νέου ημερολογίου. 

Η κατάργηση της ανάγνωσης των ορισθέντων αναθεμάτων, υπό των Αγίων 7 Οικουμενικών Συνόδων, κατά των αιρετικών, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, στην εκκλησία του νέου ημερολογίου.

Η άρση της ακοινωνησίας και της αμνημονησίας με τους αιρετικούς παπικούς και των κατά αυτών αναθεμάτων, ορισθέντων υπό της Πανορθοδόξου Συνόδου που συνεκλήθει υπό του Μέγα Φωτίου, το 879 μ.Χ. και εν γένει η ένωση των θρησκειών υπό του Πάπα). Οι Ιερωμένοι θα το ρίξουν στην αναρχία, οι δε μοναχοί θα ξεκλίνουν προς την αμέλεια.
Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες θα θεωρούν ανάξιο πράγμα να φροντίζουν για την σωτηρία της δικής τους ψυχής αλλά και του ποιμνίου τους, θα είναι οκνηροί στις προσευχές τους και πρόχειροι στις κατακρίσεις τους. Τους βίους, τις διδαχές και τα παραδείγματα των Αγίων Πατέρων δεν θα ενδιαφέρονται μήτε να τα μιμηθούν, μήτε καν να τα ακούσουν. Σε εκείνους πλέον τους καιρούς, όποιος μπορέσει να σώσει την ψυχή του και παρακινήσει κι άλλους να σωθούν, θα ονομασθεί μέγας εις την Βασιλεία του Θεού».

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

«Θα έχει ως κατοικία του (ο αντίχριστος) το ναό του Θεού, όχι μόνο αυτόν που είναι στα Ιεροσόλυμα (του Σολομώντος), αλλά και σε όλες τις τοπικές εκκλησίες», (τότε ο αντίχριστος θα έχει γίνει παγκόσμιος ηγέτης και άρχων της οικουμενικής εωσφορικής «εκκλησίας», που θα προκύψει ως αποτέλεσμα της ένωσης των επί μέρους θρησκειών της υφηλίου, σε μια Πανθρησκεία, συμμετεχόντων και των αποστατών «Χριστιανών»).

 ΑΓΙΟΣ ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ

«Η έννοια της σφραγίδας του αντίχριστου, είναι ότι: «Αρνούμαι τον Ποιητην του ουρανού και της γης. Αρνούμαι το Άγιον Βάπτισμα. Αρνούμαι να λατρεύω τον Χριστό. Αρνούμαι την Βασιλεία των ουρανών και αγαπώ την κόλασιν. Αρνούμαι τον Σταυρόν και δέχομαι το δικό σου σφράγισμα. Θα θρηνήσει τότε η Εκκλησία του Θεού, με πένθος μεγάλο, διότι μήτε Λειτουργία, μήτε το Τίμιο Σώμα και Αίμα του Χριστού, δεν θα φανεί εκείνες τις ημέρες, η λειτουργία θα σβήσει, οι αναγνώσεις των γραφών δεν θα ακούγονται και οι διδαχές και οι ψυχωφελείς διηγήσεις, θα καταργηθούν (το μείζον μέρος τους πληρώματος της Εκκλησίας, θα συνταχθεί με τον αντίχριστο, δια της ένωσης των θρησκειών και του σφραγίσματός του, οπότε και δεν θα αποτελεί τμήμα της -διωκόμενης τότε- Εκκλησίας υπό του αντίχριστου, αλλά ως κατέχοντες τα οικοδομήματα και τον τύπο μόνο της πίστεως, απέχοντες όμως εκ της Χάριτος του Άγιου Πνεύματος και της σωτηρίας, θα τελούν υπό αυτού, προσκυνώντας τον σαν «θεό»).».

Σχόλιο: Αυτό το οποίο θέλει ο αντίχριστος να πετύχει είναι να σβήσει η Θεία Λειτουργία και να καταργηθούν τα μυστήρια, αυτό σύμφωνα με προφητέιες θα το πετύχει ο αντίχριστος μέσω μιας ψευδό Οικουμενικής συνόδου. Ο ψευδοπροφήτης του θα είναι η τότε κεφαλή της Εκκλησίας και αυτός που με το κέλευσμα του αντιχρίστου θα καταργήσει τα μυστήρια από την Εκκλησία και κατ’ επέκταση με απόφαση «οικουμενικής» συνόδου θα καταργηθεί η Ορθοδοξία, ακριβώς όπως το προέβλεψε ο Οσιομάρτυς Κοσμάς Φλαμιάτος. Ο Οικουμενισμός διακηρύσσει την ένωση των θρησκειών εν ονόματι της «αγάπης». Το πρόσωπο του αντιχρίστου θα το προσκυνήσουν πάσαι αι φυλαί της γής. Θα είναι ένας νέος μεσσίας για όλους τους λαούς και όλες τις θρησκείες, στο πρόσωπο του θα ενσαρκωθεί ο Οικουμενισμός.

Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ

«Ο Κύριος απεκάλυψε σε μένα τον ταπεινό Σεραφείμ, ότι θα υπάρξουν μεγάλες δυστυχίες στη ρωσική γη. Η Ορθόδοξη πίστη θα καταπατηθεί, και οι ιεράρχες της Εκκλησίας του Θεού και άλλοι κληρικοί θα απομακρυνθούν από την καθαρότητα της Ορθοδοξίας (Παρατήρηση συντελείτε ήδη αυτή η αποστασία στις μέρες μας αλλά κάποιοι κάνουν ότι δεν την βλέπουν). Και για αυτό ο Κύριος θα τους τιμωρήσει δριμύτατα. Εγώ, ο άθλιος Σεραφείμ, ικέτευσα εναγωνίως τον Κύριο για τρεις ημέρες και τρεις νύκτες, ότι θα μπορούσε να με αποστερήσει από το Βασίλειο του Ουρανού, και να δώσει συγχώρηση σε εκείνους».
    Αλλά ο Κύριος απάντησε: «Δεν πρόκειται να δώσω συγχώρηση σε εκείνους, διότι διδάσκουν διδασκαλίες, εντάλματα ανθρώπων, και με τη γλώσσα τους με τιμούν, αλλά η καρδιά τους απέχει μακριά από Εμένα».».

    Είναι προφανές, ότι η απομάκρυνση από την καθαρότητα της Ορθοδοξίας σημαίνει αλλοίωση του Ορθοδόξου φρονήματος από το κοσμικό πνεύμα, και υποχωρήσεις στις πιέσεις από το (ντόπιο, ρωσικό, και διεθνές) Νεοταξικό κατεστημένο. Η Νέα Τάξη μοιάζει να προχωράει αλληλένδετη με την πλάνη της αποκαλούμενης Νέας Εποχής και της Πανθρησκείας.

Αναγκαία η αποτείχιση

Όλα τα παραπάνω μπορούν να αποφευχθούν άμα υπάρχει ισχυρή αντίδραση στον Οικουμενισμό, και όταν λέμε αντίδραση δεν εννοούμε μόνο τη συγγραφή αντί-οικουμενιστικών βιβλίων, αλλά ομιλούμε περί απομακρύνσεως των Ορθοδόξων από τους αιρετικούς, μόνο έτσι διαφυλάγεται η Ορθόδοξος πίστης. Η Εκκλησία θα γίνει έτσι όπως αναφέρεται στις προφητείες επειδή δεν υπάρχει αντίσταση από τον λαό του Θεού. Οι κοινωνούντες με τους αιρετικούς σιγά-σιγά θα αφομοιωθούν από αυτούς και θα χάσουν την Ορθόδοξη πίστη όπως συνέβη και με τον αρχαίο Ισραήλ, ο οποίος αντί να εξαφανίσει από προσώπου γης τα βασίλεια των ειδωλολατρών στην γη της επαγγελίας, σύμφωνα με την εντολή του Θεού, ήλθε σε συμφωνία μαζί τους και τους επέτρεψε να επιβιώσουν. Αποτέλεσμα ήταν τελικώς να αφομοιωθεί θρησκευτικώς υπ’ αυτών, αφού «ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ». Το ότι οι Ορθόδοξοι έχουνε ήδη αρχίσει να επηρεάζονται από την αίρεση προκύπτει αν αναλογιστούμε τα παρακάτω:

Ὁ μέγας ἐκκλησιάρχης Σίλβεστρος Συρόπουλος μᾶς περιγράφει στά ἀπομνημονεύματά του καί μία θαυμάσια ἀντίδρασι καί ἀποτείχισι τοῦ λαοῦ ἀπό τόν ἱερέα τῆς ἐνορίας των. Ὁ ἱερεύς αὐτός, ἀπό ἁπλή, θά λέγαμε, περιέργεια, ἠθέλησε νά ἰδῆ πῶς γίνεται ἡ ἐνθρόνισις τοῦ νέου Πατριάρχου. Ὅταν λοιπόν, κατά τήν διάρκεια τῆς Συνόδου τῆς Φλωρεντίας ἀπεβίωσε ὁ Πατριάρχης Ἰωσήφ, ἐξελέγη μέ τήν προτροπή τοῦ αὐτοκράτορος ὁ Λατινόφρων καί ἑνωτικός Κυζίκου Μητροφάνης. Κατά τήν πομπή αὐτή καί τελετή ἦτο παρών καί ὁ Λατίνος Ἐπίσκοπος Χριστοφόρος.Ὁ Συρόπουλος περιγράφει τά γεγονότα καί τά σχετικά μέ τόν ἱερέα Θεοφύλακτο ὡς ἑξῆς: «Ἡτοιμάσθη τοίνυν ὁ Κυζίκου καί ἐδέξατο τό μήνυμα · προσεκαλέσατο δέ καί τόν Τραπεζοῦντος καί τόν Ἡρακλείας παραγενέσθαι ἐν τῷ μηνύματι, καί οὐκ ἦλθον. Τῇ τετράδι οὖν, καθ’ ἥν ἀποδίδοται ἡ ἑορτή τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως, ἥτις ἥν καί τετάρτη τοῦ Μαΐου, ἦλθεν εἰς τά βασίλεια καί προεβλήθη παρά τοῦ βασιλέως πατριάρχης. Παρῆμεν δέ καί ἡμεῖς καί ἐν τῷ μηνύματι καί ἐν τῇ προβλή σει καί προεπέμπομεν αὐτόν εἰς τό πατριαρχεῖον · παρῆν δέ καί ὁ τοῦ πάπα λατινεπίσκοπος ὁ Χριστοφόρος παρ’ ὅλην τήν ὁδόν πλησιάζων τῷ δεξιῷ μέρει τοῦ πατριάρχου καί μηδόλως αὐτοῦ ἀφιστάμενος. Τοῦτο δέ καί πλείονα μέμψιν ἀπό τοῦ λαοῦ καί ἀποστροφήν προὐξένει τῷ πατριάρχῃ, ὡς ἀποδεχομένῳ τόν λατινισμόν, καί ἐδέχετο ὁ λαός τήν εὐλογίαν τοῦ πατριάρχου λίαν ἀηδῶς, τινές δέ καί ὑπεχώρουν ἵνα μή θεωρῶσι τήν εὐλογίαν αὐτοῦ. Προσθήσω δέ καί τι μικρόν ἀφήγημα πρός παράστασιν τοῦ πρός τήν ὀρθοδοξίαν θερμοῦ ζήλου τοῦ εὐσεβοῦς καί χριστιανικωτάτου τοῦδε λαοῦ καί ἄλλως χαρίεν. »Ἱερεύς τις ἠθέλησεν ἰδεῖν ὅπως γίνεται ἡ τοῦ πατριάρχου πρόβλησις · ὄνομα τῷ ἱερεῖ Θεοφύλακτος. Ἐδανείσατο οὖν ἵππον (οὐδέ γάρ ἐκέκτητο) καί ἦλθεν εἰς τά βασίλεια, καί ἰδών τήν πρόβλησιν, ἦλθε μεθ’ ἡμῶν μέχρι καί τοῦ πατριαρχείου. Εἶτα ὑπέστρεψεν εἰς τό ἴδιον οἴκημα, καί κατά τήν ὥραν τοῦ ἑσπερινοῦ ἐσήμανεν (ἦν γάρ ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως), καί οὐδείς ἦλθεν εἰς τόν ναόν αὐτοῦ · ὡσαύτως καί εἰς τόν ὄρθρον, καί οὐδείς ἦλθε · ἐξεδέχετο δέ καί εἰς τήν ὥραν τῆς λειτουργίας, ἵνα φέρῃ τις αὐτῷ λειτουργίαν, καί οὐκ ἔφερε · διό οὐδέ ἐλειτούργησεν · Ἀγανακτήσας προσῆλθε τοῖς εἰωθόσιν ἐκκλησιάζεσθαι ἐν τῷ ναῷ καί ἠρώτα τίνος χάριν οὐκ ἦλθον ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἑορτῆς οὔσης; Οἱ δέ ἔλεγον αὐτῷ · Διότι ἠκολούθησας καί σύ τῷ πατριάρχῃ καί ἐλατίνισας. Ἔλεγεν οὖν ὁ ἱερεύς · Καί πῶς ἐλατίνισα; ἐγώ ἀπῆλθον ἁπλῶς ἵνα ἴδω τήν τάξιν μόνον ἥν οὐδέποτε εἶδον, καί οὔτε ἐφόρεσα οὔτε ἔψαλα οὔτε τι ἱερατικόν ἐποίησα. Πῶς οὖν ἐλατίνισα; Οἱ δέ εἶπον · Ἀλλ’ ἀνεμίχθης καί συνοδοιπόρεις μετά τῶν λατινισάντων ἔμπροσθεν τοῦ λατινόφρονος πατριάρχου καί ἔφθανέ σοι ἡ εὐλογία αὐτοῦ. Τότε ἠγανάκτησεν, ἵνα δυσωπῇ αὐτούς μεθ’ ὑποσχέσεων ἐνόρκων, ὡς οὐκέτι ἀπελεύσεται εἰς τόν πατριάρχην ἤ εἰς τούς πλησιάζοντας αὐτῷ, καί μόλις ἠδυνήθη καταπεῖσαι αὐτούς συνέρχεσθαι πάλιν εἰς τήν ἐκκλησίαν. Εἰ οὖν ὥσπερ ἥδυσμά τι προσετέθη τοῦτο τῷ λόγῳ, ἀλλ’ οὖν καί ἐκ τοῦτου ἔξεστι τοῖς βουλομένοις τεκμαίρεσθαι ὁποίαν τινά διάθεσιν ἔχει Θεοῦ χάριτι περί τά ὑγιῆ τῆς Ἐκκλησίας δόγματα ὁ χριστιανικώτατος ὅδε λαός καί ὅπως ἀποστρέφεται καί μισεῖ τά νόθα τε καί ἀλλότρια» (ὅπ. ἀν., σελ. 554). Ἀπό τήν περιγραφή αὐτή φαίνεται ἡ στάσις τοῦ λαοῦ καί ἡ συμβολή του εἰς τήν ἀποκατάστασι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ λαός ὄχι μόνο ἐγνώριζε τήν πίστι του, ἀλλά καί τήν  στάσι πού ἔπρεπε νά κρατήση ὅταν αὐτή ἐπροδίδετο. Καί ἡ στάσις αὐτή ἦτο ἡ ἀποτείχισι. «Από το βιβλίο Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως Ἐπισκόπου Κηρύσσοντος ἐπ’ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν, Ευθυμίου Τρικαμηνά Iερομονάχου».

Ας δούμε όμως στις μέρες μας πως έχουνε τα πράγματα:

Ἡ ὕπαρξις περιπτώσεων ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας Ὀρθοδόξων - ἑτεροδόξων, πού θάἀναφέρουμε κατωτέρω, ἀποδεικνύουν ὅτι “οἰκουμενιστικές” παραφωνίες -παρόμοιες μάλιστα μέ τίς σημερινές- συνέβαιναν καί λίγες δεκαετίες πρό τοῦ σχίσματος τοῦ 1924, χωρίς ὅμως οἱ Πατέρες να διακόπτουν τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς ὑπευθύνους τῶν ἐνεργειῶν αὐτῶν…..
Κατά τίς ἀρχές τοῦ ιθ΄ αἰῶνος «εἰς πλείστους ὀρθοδόξους κληρι-κούς καί λαϊκούς ἐπεκράτει δεινή ἄγνοια καί σύγχυσις, ἐπί τῶν σχέσεων Ὀρθοδοξίας καί ἑτεροδόξων... Εἷς τῶν ξένων ἱεραποστόλων, ὁ ἑλληνομαθής Ἄρτλεϋ, ἱδρύσας σχολήν ἐν Αἰγίνῃ, ἐκήρυττεν ἀπό τοῦἄμβωνος τοῦ ὀρθοδόξου ναοῦ τῆς νήσου, ἔχων μεταξύ τῶν ἀκροατῶν του τόν ἐπίσκοπον τότε Ταλαντίου Νεόφυτον Μεταξᾶν. Οὗτος δέ, καί ὡς ἐπίσκοπος Ἀττικῆς, εἶχε στενάς σχέσεις μετά τῶν ξένων ἱεραποστόλων, συμπαριστάμενος ἐν κηδείαις προτεσταντῶν ἐν ὀρθοδόξοις ναοῖς τελουμέναις. Κατά τήν ὑποδοχήν τοῦ Ὄθωνος, τό πρῶτον ἐλθόντος εἰς Ἀθήνας, ὁ Νεόφυτος, ἐνδεδυμένος τά ἀρχιερατικά ἄμφια, εἶχε καί προτεστάντας πάστορας ἐν τῇ συνοδείᾳ αὐτοῦ! Προτεσταντική ἀκολουθία, Ὀρθόδοξος ἱεράρχης καί Παπικός βασιλεύς ἀπετέλουν σύνθεσιν, ὑπενθυμίζουσαν τήν ἐξωτερικήν οἰκουμενιστικήν ἑνότητα! Αἱ οἰκουμενιστικαί ἀντιλήψεις διεβίβρωσκον ἤδη εἰς βάθος τήν ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίαν».
Τό 1837 ὁ Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ΣΤ΄ ἐπέτρεψε «νά γίνουν Ἁγιασμοί χάριν τῶν Ἀρμενίων», ἐνῶ τό 1874 ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἐπέτρεψε τήν μετάδοσι τοῦ ΜεγάλουἉγιασμοῦ στούς ἀνωτέρω αἱρετικούς.
Τό 1879 ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεωςἐπέτρεψε ἐπίσης κατ᾿ οἰκονομία στούς Ὀρθοδόξους ἱερεῖς «βαπτίζειντά τῶν Ἀρμενίων τέκνα, ὀρθοδόξως μεταδιδόναι τά μυστήρια ἐν ὥρᾳ θανάτου τοῖς Ἀρμενίοις ὡς Ἀρμενίοις, καί τελεῖν στέψεις αὐτῶν δι᾿ ἔλλειψιν ἱερέως» µόνο  «ἐν ἀνάγκῃ κατεπειγούσῃ καί ἀναποδράστῳ». Μέ ἄλλα λόγια «εἰσήγετο ἡ ἐν τῇ Θ. Εὐχαριστίᾳ τῷ Βαπτίσματι καίτῷ Γάμῳ μυστηριακή μετά τῶν Ἀρμενίων ἐπικοινωνία». Ἕως τότε ὁ Ὀρθόδοξος κλῆρος τῶν Ἰονίων νήσων «δέν ἐδίσταζε νά βαπτίζῃ τά τέκνα τῶν Βρεττανῶν», «ὅτε δέν εἶχον Ἄγγλους ἱερεῖς», καθώς ἐπίσης νά στεφανώνῃ καί νά ἐνταφιάζῃ τούς «Ρωμαιοκατολίκους (Οὐνίτας) τῆς Συρίας».
Τήν τέλεσι μικτῶν γάμων μεταξύ Ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων ἐπέτρεψαν κατά τά μέσα τοῦ ιθ΄ αἰῶνος διά σχετικῶν τους ἀποφάσεωντόσο ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος ὅσο καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
Τό 1869 ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεωςἀποφάσισε ἀκόμη «ὅπως ἐν ἐλλείψει ἑτεροδόξου ἱερέως κηδεύωνταιἐπί τῇ βάσει καθορισθέντος ἰδίου Τυπικοῦ, ἑτερόδοξοι ὑπό ὀρθοδόξων ἱερέων, ὡς καί νά θάπτωνται εἰς τά ὀρθόδοξα νεκροταφεῖα».
«Ἐν ἔτει 1863 Ἀγγλικανός κληρικός ἐγένετο δεκτός εἰς τό Μυστήριοντῆς Θ. Εὐχαριστίας ἐν Σερβίᾳ, ἐγκρίσει τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας». «Για περισσότερα στο βιβλίο «Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, Τά δύο ἄκρα και Βασίλειου Παπαδάκη, Το σχίσμα του Παλαιοημερολογιτικού Ζηλωτισμού».

Διακρίνουμε μετάλλαξη του Ορθοδόξου φρονήματος και όχι μόνο στον απλό λαό, αλλά ακόμα και στους σπουδαγμένους και έχοντας γνώσι αντί-οικουμενιστές. Αυτοί αντί να διαμαρτυρηθούν και να αντιδράσουν όπως οι Ορθόδοξοι που αναφέρει ο Συρόπουλος, αντιθέτως χρησιμοποιούν τα κακά παραδείγματα της περιόδου τους για να μείνουνε σε κοινωνία με την αίρεση. Αυτό δείχνει ότι οι Ορθόδοξοι νεοημερολογίτες σιγά-σιγά συνηθίζουν αυτήν την κατάσταση του να βρίσκονται μονίμως σε πνευματική επικοινωνία μετ’ αιρετικών.
Οι Άγιοι της Εκκλησίας προτρέπουν ούτε να συντρώγομαι με αιρετικούς για να μη συνηθίσουμε στις φιλικές επαφές μαζί τους, ούτε να πιάνουμε φιλίες μαζί τους επειδή μετά λόγο της φιλικής σχέσεως είναι πολύ πιο δύσκολο να τους νουθετήσουμε να εγκαταλείψουν την αίρεση. Η φιλική σχέση με αιρετικούς μας κάνει να συνηθίζουμε την παρουσία τους και την φιλία τους ασχέτως εάν είναι εχθροί του Θεού. Αυτό μας οδηγεί στο να παραμερίσουμε να τους νουθετήσουμε και να τους ελέγξουμε για να μη τους στεναχωρήσουμε. Αποτέλεσμα είναι να συνηθίζουμε σε αυτήν την κατάσταση και τελικά να μην έχουμε θέμα με τους αιρετικούς είτε μείνουνε στην πλάνη τους είτε όχι. Έτσι αργά αλλά σταθερά οι Ορθόδοξοι απεμπολούν την Ορθοδοξίας τους χωρίς να το καταλάβουν.

Στην εκπλήρωση των προφητειών και στην νέα αντίχριστη νεωτερίζουσα ψευδό εκκλησία οδηγεί αυτή η κοινωνία με τους Οικουμενιστές και όσους βρίσκονται σε κοινωνία μαζί τους. Νομίζετε ότι ο Θεός δεν θα ζητήσει λόγο από αυτούς που θα αφήσουν την Εκκλησία του να καταλήξει έτσι;

Αυτό το οποίο χρειάζεται σήμερα ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός δεν είναι μόνο η αποτείχιση και η απομάκρυνση από την αίρεση, αλλά και η επιστροφή στην γνήσια πατερική παράδοση της καθάρσεως, του φωτισμού και της θεώσεως. Χρειάζεται μετάνοια απ’ όλους μας.

Κλείνουμε με μια αναφορά από το βιβλίο του σύγχρονου ομολογητού Αγιορείτου Θεοδώρητου Μαύρου «Διάλογοι της Ερήμου περί Οικουμενισμού», το οποίο φαίνεται κάπως προφητικό:

«Τό συνηθισμένο λοιπόν ερώτημα: «Καλά νά φύγουμε από τόν Οικουμενισμό, αλλά σέ ποιά Έκκλησία νά παμε;» δέν έχει τή θέση του σήμερα. Γιατί δέν πρόκειται νά παμε πουθενά, αλλά νά μείνουμε στήν Εκκλησία του Χριστού, στήν 'Εκκλησία των Πατέρων· ν' αρνηθουμε τίς παραποιήσεις καί νά μείνoυμε στήν αλήθεια πού από απαλων ονύχων γνωρίσαμε' αλλά δυσκολευόμαστε πιά ν' αναγνωρίσουμε σ' αυτό πού μας λέγουν στι είναι δηθεν Έκκλησία. Αυτή τήν άρνηση του ψεύδους καί των παραποιήσεων θά τήν πραγματοποιήσουμε εκεϊ πού βρισκόμαστε, διακόπτοντας απλά κάθε κοινωνία μαζί της. Καί τότε, σαν θά έχουμε κάνει τό πρώτο βήμα πού περιμένει από μας ό Θεός, θά έλθει ό ίδιος σέ συνάντησή μας, καί θ' ανοίξει τά μάτια μας, πού μέχρι τότε όνομα είχαν δτι βλέπουν, αλλά ηταν ανίκανα νά δουν τόν αληθινό Χριστό. Καί όταν τόν δούμε θά τρέξουμε στόν πιό ακριβό μας φίλο, Όπως έτρεξε ό Φίλιππος στόν Ναθαναήλ καί θά τόν καλέσουμε νά 'ρθη καί νά δει κι αυτός, οσο κι άν αμφιβάλλει γιά τό καλό πού μπορεί νά έρθει από τή Ναζαρέτ. 'Έτσι σχηματίζεται τό «μικρό ποίμνιο», ή μικρή τοπική εκκλησία. Οί αληθινοί Ίσραηλιτες βρίσκουν ό ένας τόν άλλον καί έρχονται μαζί στόν Χριστό, λαϊκοί καί ίερεις καί Έπίσκοποι.

»Αυτή ή δραματική αλλά ευλογημένη διαδικασία είναι ήδη από δεκαετίες γνωστή στή Ρωσία. ΟΗ λεγομένη «Εκκλησία των Κατακομβων» δέν έχει καμιά εξωτερική όμοιότητα μέ τίς όργανωμένες Έκκλησίες πού ξέρουμε, καί μόνον μέ τίς Έκκλησίες της εποχής των μεγάλων διωγμών όμοιάζει. ΟΗ κατάσταση πού επικρατεί τώρα στή Ρωσία σιγά -σιγά θά γενικευθεί παντού. Όρθόδοξοι Έπίσκοποι ελάχιστοι, διάσπαρτοι στόν κόσμο, κρυμμένοι καί άγνωστοι στούς πολλούς. Ίερεις μετρημένοι θά εκτελούν αποστολικές περιοδείες από πόλη σέ πόλη, από ενορία σέ ενορία, από χώρα σέ χώρα, ανακουφίζοντας τίς πνευματικές ανάγκες των πιστων καί ένώνοντάς τους όλους, γνωστούς καί αγνώστους μεταξύ τους, μέ τούς άφθαρτους δεσμούς τού αναστημένου Σώματος καί Αίματος τού Χριστού...

Καί ή εποχή τού Άντιχρίστου θά προχωρεί πρός τήν αποκορύφωσή της. Τό ποίμνιο του Χριστού ολο καί θά μικραίνει. Όμως οσο πιό δυνατός ό πόνος των ήμερων πού έρχονται, τόσο κοντύτερά μας θά είναι ό Κύριος, φθάνει νά μείνουμε πιστοί μέχρι τό τέλος. Τό πλοίο πού μας έφερε μέχρι εδώ, ή συνοδική, διοικητική, όργανωμένη μορφή της Έκκλησίας εξώκειλε στά ρηχά της αποστασίας καί διαλύεται από τή βία των κυμάτων ...». (Περιοδικόν «οί Ρίζες», Δεκ. 1982, σ. 3-4).».