Ο Ιησούς μπροστά
στον Πιλάτο ακούει την άδικη κατηγορία των Ιουδαίων και σιωπά. Ο ηγεμόνας, ενώ
πείθεται για την αθωότητα του Ιησού, προτείνει την ανταλλαγή του με τον ληστή
Βαραββά. Αποτυγχάνει και νίβοντας τα χέρια του τον παραδίδει στους σταυρωτές
του λέγοντας: «Αθώός ειμι από του αίματος του δικαίου τούτου· υμείς όψεσθε».
Και αυτοί επίμονα κραυγάζουν: «Το αίμα αυτού εφ΄ ημάς και επί τα τέκνα ημών»
(Ματθ. 27: 24-25). Η φράση αυτή έμελλε να αποδειχθεί προφητεία, που εκπληρώθηκε
παράδοξα κατά διττό τρόπο. Το αίμα του Ιησού Χριστού πέφτει πάνω στους
ανθρώπους και, ανάλογα με τη στάση τους απέναντί του, γίνεται γι΄ αυτούς κατάρα
ή ευλογία, καταδίκη ή λύτρωση. Όπως ακριβώς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού είναι
ο λίθος ο ακρογωνιαίος, που όσοι πέφτουν πάνω του συντρίβονται στα πέταυρα του
άδη ή εκτοξεύονται στα ύψη του ουρανού, όπως όλος ο Κύριός μας είναι το
αντιλεγόμενο σημείο, που ελέγχει και κρίνει τον άνθρωπο απέναντι στην υπόθεση
της πίστεως και της σωτηρίας, έτσι και το αίμα του Χριστού σταθμίζει τη ζωή μας
για τη λύτρωση ή όχι.
Στην περίπτωση που ταπεινά το δεχόμαστε, είναι το
«λύτρον» και ζούμε τη λυτρωτική του δύναμη. Στην αντίθετη, ταυτίζεται με την
καταδίκη και τον αιώνιο χαμό μας. Αν παρακολουθήσουμε την ιστορία των προσώπων,
που άδικα και ανάλγητα έχυσαν το αίμα του Χριστού στο σταυρό, θα διαπιστώσουμε
τα αποτελέσματα της εκούσιας σκληρότατης κατάρας, που οι ίδιοι επέσυραν στα
κεφάλια τους και στα παιδιά τους. Προτού ακόμα ο Διδάσκαλος υψωθεί στο σταυρό,
ο Ιούδας κρεμόταν από τα κλαδιά ενός δένδρου «μεταμεληθείς». Έτσι φοβερά
προαναγγέλλει σ΄ όλους τους ενόχους τη θεία τιμωρία. Ο Ηρώδης Αντύπας και ο
Πιλάτος, που συμφιλιώθηκαν για το κοινό έγκλημα, περιφρονημένοι, δίχως εξουσίες
και αξιώματα, που τόσο τα αγάπησαν, πεθαίνουν στην εξορία. Οι φοβεροί
πρωτεργάτες της συνωμοσίας, οι αρχιερείς του Ισραήλ Άννας και Καϊάφας,
συνεχίζουν να διώκουν τους μαθητές του Χριστού. Με μανία εναντιώνονται στους
αποστόλους, εξαγγέλλουν διωγμό, θανατώνουν με ικανοποίηση τον Στέφανο. Τρία
χρόνια, όμως, μετά τον σταυρικό θάνατο του Χριστού ο Καϊάφας καθαιρείται από το
αρχιερατικό αξίωμα. Ο Άννας γεύεται μία μία τις πίκρες των συμφορών του· ο γιος
του θανατώνεται από άγνωστο μέσα στα Ιεροσόλυμα. Αλλά και το τέλος του
αλλοπρόσαλλου λαού οικτρό. Το αίμα του Χριστού τους έπνιξε με τη θέλησή τους. Ο
Βαραββάς και οι εκπρόσωποι του Καίσαρα αντάμειψαν με το παραπάνω την προτίμηση
του λαού. Μετά τη σταύρωση ληστές, ηγεμόνες και Καίσαρες μαστίζουν ανελέητα τον
Ισραήλ. Ανώνυμοι κακοποιοί κι εγκληματίες φέρνουν το θάνατο. Ψευδοπροφήτες
παρασέρνουν το λαό σε φονικές περιπέτειες. Και αποκορύφωμα της καταστροφής
είναι η πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τον Βεσπασιανό και τον Τίτο. Φόνοι, πείνα,
κακοποιήσεις, ιεροσυλίες, από ληστές και ρωμαίους στρατιώτες. Δάσος από
σταυρούς υψώνεται στους γύρω λόφους της ένδοξης πόλεως. Αλλόφρονες οι Ιουδαίοι
θαρρείς και τρέχουν, για να σταυρωθούν. Η επιθυμία τους πραγματοποιείται κατά
τον πιο πιστό τρόπο· «Το αίμα αυτού (του Χριστού) εφ΄ ημάς και επί τα τέκνα
ημών». Τα λόγια, όμως, αυτά είχαν και μια άλλη, ευλογημένη, εκπλήρωση. Ο
μανιασμένος όχλος, την ώρα που παράφρονα επέμενε και αλόγιστα ζητούσε την
καταδίκη του Αθώου, λειτούργησε χωρίς να το καταλάβει σαν προφήτης. Όπως ο
αρχιερέας Καϊάφας μίλησε προφητικά χωρίς να το ξέρει, όταν συμβούλεψε τους
Ιουδαίους ότι συμφέρει να χαθεί ένας άνθρωπος για χάρη του λαού, έτσι και η
κραυγή του όχλου έγινε η προφητεία για τη λύτρωση, που θα έφερνε το αίμα του
Χριστού στους παρόντες και στους επερχομένους των αιώνων. Πράγματι, από το
σταυρό ακόμη το αίμα του Χριστού πέφτει πάνω στους ληστές και ενώ τον ένα τον
κατεβάζει στον άδη, τον άλλο τον βάζει στον παράδεισο. Ο εκατόνταρχος δοξάζει
τον Θεό με το λόγο· «Όντως ο άνθρωπος ούτος δίκαιος ην» (Λουκ. 23: 47). Και ο
λαός, οι πιστοί μαθητές και μαθήτριες, χαίρονται σε λίγο την ανάσταση του
Χριστού και ασφαλίζονται μέσα στην Εκκλησία. Αλλά και από τους υβριστές και
τους σταυρωτές, όσοι αργότερα μετανοούν, με την πίστη τους και τη μετάνοια
μεταστρέφουν την οργή του Θεού, που τους πλάκωνε, σε έλεος και χάρη, που τους
καλύπτει με το αίμα του Χριστού. Η θυσία του Θεανθρώπου διαιωνίζεται μέσα στην
Εκκλησία μας με το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας και το αίμα του Χριστού
κρίνει πάντοτε τους ανθρώπους. Πόθος και λαχτάρα των πιστών είναι η κοινωνία
τους με τον Χριστό. Το σώμα και το αίμα Του μεταγγίζει δύναμη και αγιότητα.
Δίνει τη λύτρωση και εξασφαλίζει την αιωνιότητα. Καταστροφή και καταδίκη,
«φλέγων άνθραξ» γίνεται γι΄ αυτούς που αναξίως κοινωνούν τον Χριστόν. «Ος αν εσθίη
τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται του
σώματος και αίματος του Κυρίου» (Α΄ Κορ. 11: 27). Και η ενοχή αυτή μεταφράζεται
σε απουσία χαράς, ειρήνης και ισορροπίας, σε θάνατο πνευματικό. Η ιστορία των
ενόχων και η ιστορία των πιστών επαναλαμβάνεται ίδια με την ιστορία των πρώτων
ανθρώπων που αντιμετώπισαν το αίμα του Χριστού στο Γολγοθά. Οι μορφές ίσως
διαφέρουν, αλλά η προφητεία ισχύει· ο Κύριος σταλάζει το αίμα Του πάνω μας και
ή μας αγιάζει ή μας κατακρίνει. Τις μέρες αυτές που η Εκκλησία μας ξαναζή και
ερμηνεύει το Πάθος με τη σοφία και τη σύνεση που της δίνει το Πνεύμα το άγιο, η
ευθύνη μας μπροστά στο σταυρό προβάλλει πιο έντονη και πιο ιερή. Με κατάνυξη
αλλά και με πόθο ερχόμαστε, Κύριε, κάτω από το σταυρό Σου και απλώνουμε τα
τρέμοντα χέρια μας κάτω από τις ροές των πληγών Σου. Γέμισε, Ιησού, τις χούφτες
μας με το τίμιο αίμα Σου, πρόσεξέ μας, μη ρίξουμε σταγόνα στο χώμα! Το αίμα Σου
πάνω μας και πάνω στα παιδιά μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου