Παρακολουθῶντας τὶς καθημερινὲς ἐξελίξεις ἐκεῖνος ποὺ
μαθήτευσε κοντὰ σὲ Διδασκάλους–ἐνσαρκώσεις τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου, θλίβεται βαθειὰ
γιατί διαπιστώνει ὅτι ἐμεῖς, τὸ χριστεπώνυμο Πλήρωμα –Κληρικοὶ καὶ Λαϊκοὶ– ἔχουμε
τόσο πολὺ πνευματικὰ συρρικνωθεῖ ὥστε συρρικνώσαμε σὲ βαθμὸ πνευματικοῦ
κακουργήματος τὸ ἔργο καὶ τὴν παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στὴν Πατρίδα μας, μὲ ἀποτέλεσμα
νὰ μὴν διαφέρη πλέον ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες Εὐρωπαϊκὲς Χῶρες ὡς πρὸς τὴν ἀπουσία
τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν καθημερινὴ καὶ τὴν Δημόσια ζωὴ τοῦ Κράτους! Τὸ τραγικὸ εἶναι
πώς, ὄχι μόνο καταντήσαμε σ’ αὐτὴν τὴν ἐσχάτη πνευματικὴ ἔνδεια ἀλλὰ καὶ ἔχουμε
πεισθεῖ πὼς τὸ “ὑπεροχικὸ” καὶ ...“ὑπερπνευματικὸ” κριτήριο πολιτισμοῦ καὶ
προόδου εἶναι τὸ σημερινὸ «σχῆμα τοῦ κόσμου»(!) καὶ σπεύδουμε νὰ ἐκσυγχρονίσουμε
τὴν Πίστη καὶ τὴν Ποιμαντική μας μὲ αὐτὸ τὸ ψεύτικο κοσμοείδωλο τοῦ «ἀπατεῶνος
αἰῶνος» μας! Στεκόμαστε μπροστὰ στὴν ἀπάτη τοῦ
«κόσμου», ὅπως
στέκεται ὁ κομπλεξικὸς ἄνθρωπος ἀντίκρυ στοὺς ἀνωτέρους του καὶ κάνουμε συνεχῶς
‘‘ἀβαρίες’’ γιὰ νὰ μὴν μᾶς χαρακτηρίσουν ἀφελεῖς, φοβικοὺς ἢ φονταμενταλιστές. Ἡ
στάση αὐτή, εἶναι κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς ἀπουσίας πνευματικῆς ζωντάνιας καὶ ἐλλείψεως
βιωμάτων Πίστεως καί, συνάμα, ἔνδειξη μιᾶς πολὺ βαθειᾶς ἀπελπισίας γιὰ τὴν τάχα
ἀνεπάρκεια καὶ ἀναποτελεσματικότητα τῆς Πίστεως στοὺς κατακλυσμιαίους καιρούς
μας!
Φαίνεται
καθαρά, πὼς ἔχει χαθεῖ ἀπὸ τὴν πλειονότητα τῶν θρησκευομένων ἡ ἐπαλήθευση καὶ ἡ
βίωση «τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος» καί, ἀλλοίμονο, γιατί σ’ αὐτὴν τὴν πλειονότητα ἀνήκουν
ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἄνθρωποι μὲ μεγάλα διοικητικὰ ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα! Ἡ
νόσος ἔχει ἐπεκταθεῖ καὶ σὲ ἀνθρώπους ποὺ συνανεστράφησαν μὲν ἁγίους Γέροντες ἀλλὰ
μόνο ἐπιφανειακά, καὶ γι’ αὐτὸ ὑπηρετοῦν καὶ αὐτοὶ –ἑκόντες ἄκοντες– τὴν
συρρίκνωση τῆς Ἐκκλησίας
στὰ ὅρια τῶν Ἱ.
Ναῶν καὶ τῶν συναφῶν κοινωνικοαλτρουϊστικῶν ἐπιδόσεων. Ἀγνοοῦν καὶ αὐτοὶ ἢ καὶ ἀμφισβητοῦν
–τοὐλάχιστον στὴν πράξη– τὸ μεῖζον ἀλλὰ καὶ πρωτεῦον ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, τὸ
«κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ Κτίσει» (ὥστε νὰ γίνη τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ζωὴ ὅλων τῶν
Ἐθνῶν καὶ μὴν μείνη μόνο ἁπλῆ θρησκευτικότητα) καὶ περιορίζονται στὸ νεοελληνικὸ
εὐσεβιστικὸ “ρεφραὶν”: “περιορισθῆτε στὰ τοῦ οἴκου σας! Διδᾶξτε τὸ Εὐαγγέλιο στὸ
Ναό σας γιὰ νὰ σώσετε καμμιὰ ψυχούλα, γιατί ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μόνο
τὸ Θυσιαστήριο”! Ἔτσι, ἀποτυγχάνουν καὶ στὸ ἔλλασσον, δηλαδὴ στὴ διαποίμανση τῶν
προσερχομένων σ’ αὐτοὺς πιστῶν, τοὺς ὁποίους καὶ ἀπονευρώνουν καὶ ἀποκοιμίζουν
πνευματικά, βυθίζοντάς τους σὲ μιὰ αὐτάρεσκη καὶ ἀνέξοδη πνευματικὴ νάρκη. Τὸν
τελευταῖο καιρό, μάλιστα, μετὰ τὸ ἀπίστευτο πνευματικὸ ξεχαρβάλωμα τῆς Πατρίδος
μας καὶ τὴν πρωτοφανῆ κοσμοχαλασιά, ἐδέησαν νὰ τοὺς δώσουν καὶ μία καὶ μόνη(!) ἐξωλατρευτικὴ
προτροπή: «Νὰ προσευχηθοῦμε γιὰ νὰ βοηθήση ὁ Θεὸς τὴν Πατρίδα μας»! Καὶ αὐτό,
βεβαίως, τὸ ἐννοοῦν, χωρὶς νὰ προτείνουν κάτι πού πρέπει νὰ πράξουμε ἐμεῖς γιὰ
τὸν σκοπὸ αὐτόν, κάτι δραστικό, ὡς συνέπεια τοῦ χρέους πού ἔχουμε νὰ ὑλοποιοῦμε
τὴν Πίστη μας. Τελικά, ἐπιφυλλάσσονται νὰ μᾶς συμβουλεύουν μόνο γιὰ τὸ ὅτι
πρέπει νὰ δραστηριοποιούμεθα γιὰ νὰ μαγειρεύουμε στοὺςἀνθρώπους ποὺ πεινᾶνε καὶ
νὰ μὴν περιμένουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μαγειρέψη τὰ φαγητά μας; Μήπως, ἄραγε, εἶναι ἡ
ἑτοιμασία τοῦ φαγητοῦ …ἀσυγκρίτως δυσκολότερη ὑπόθεση(!) ἀπὸ τὴν προάσπιση καὶ
διατήρηση τῆς Πίστεως τῆς Πατρίδος μας, ἀφοῦ γιὰ τὴν ἑτοιμασία τοῦ
φαγητοῦ δὲν ἀρκεῖ
μόνο ἡ προσευχή μας; Αὐτὴ ἡ ἀναλγησία μας γιὰ τὴν συρρίκνωση τῆς ἐσωτερικῆς Ἱεραποστολῆς
–σὲ βαθμό, μάλιστα, νὰ δικαιώνουμε ἐκκλησιομάχους Ἄρχοντες καὶ νὰ γινόμαστε
συμπαῖκτες τους, συμφωνοῦντες μαζί τους γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα χωρισμοῦ τοῦ
Κράτους τῆς ἁγιοτόκου Ἑλλάδος μας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία της– εἶναι ὅ,τι πιὸ ἀποτρόπαιο
ἔχει νὰ παρουσιάση ὁ Ἑλληνισμὸς ἀπὸ τῆς συστάσεώς του, καί, ὅμως, τεχνηέντως
παρουσιάζεται ὡς
ἡ πεμπτουσία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας! Ἔχουμε πλειστάκις γράψει ὅτι αὐτοῦ
τοῦ εἴδους ἡ Ἐκκλησιολογία καὶ ἡ Ποιμαντικὴ δὲν προκύπτει ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη
Θεολογία ἀλλὰ μόνο ἀπὸ τὴν Προτεσταντικὴ Πολιτειαρχία τοῦ Λουθήρου καί τοῦ
“δικοῦ” μας Θεοκλήτου Φαρμακίδου, τοῦ συμπαίκτου τῶν Βαυαρῶν κατακτητῶν μας. Δὲν
προκύπτει ἀπὸ καμμιὰ Ἁγιογραφικὴ ἢ Πατερικὴ Διδασκαλία, ἀφοῦ ὁλόκληρη ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοσή
μας εἶναι ἀντίθετη σ’ αὐτὴν τὴν μυωπικὴ καὶ ὀλέθρια
προοπτική, τοῦ νὰ περιορίζεται ἡ Παρουσία τῆς Ἐκκλησίας μόνο στὸ Θυσιαστήριο καὶ
νὰ μὴν μετουσιώνεται ἡ Πίστη σὲ Προσωπικὴ καὶ σὲ Δημόσια ζωὴ ἑνὸς ἐκ γενετῆς Ὀρθοδόξου
Κράτους! Δὲν εἶπε ποτὲ ὁ Χριστός μας στοὺς Ἀποστόλους Του
“περιορισθῆτε, ἀρκεσθῆτε στὸν μικρὸ ἀριθμὸ τῶν Πιστῶν, μὴν διεκδικῆτε τὴν ἐξάπλωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ
Εὐαγγελίου στὶς Πόλεις καὶ
στὰ Ἔθνη, «εἰς
πᾶσαν τὴν Κτίσιν»”, ἀλλά, ἀντιθέτως, τοὺς προέτρεψεἤ, μᾶλλον, «κηρύττειν ἐπέταξε (=διέταξε), λέγοντάς
τους: «Μὴ φοβηθῆτε (ἀκόμη καὶ) ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ
δυναμένων ἀποκτεῖναι. Φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι
ἐν τῇ γεένῃ» (Ματθ. 10, 28). Καὶ οἱ γνήσιοι Μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ «ἐκήρυξαν πανταχοῦ, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καὶ τὸν λόγον βεβαιοῦντος
διὰ τῶν ἐπακολουθούντων
σημείων» (Μάρκ. 16, 20). Τὸ κήρυγμα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων δὲν ἦταν κήρυγμα
μόνο λατρευτικό, γιὰ τὸν καταρτισμὸ τῶν ἤδη Χριστιανῶν, ἀλλὰ κήρυγμα δημόσιο,
κήρυγμα μεταμορφωτικό, ποὺ ἀποσκοποῦσε στὴν ἐπέκταση τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ Οὐρανοῦ
στὴν καθημερινότητα τῶν Χωριῶν, τῶν Πόλεων, τῶν Κρατῶν. Γι’αὐτὸ ἐδιώχθησαν οἱ ἅγιοι
Ἀπόστολοι καὶ οἱ ἅγιοι Πάντες, γιατί ἐνοχλοῦσαν
μὲ τὸν λόγο τους καὶ ἐμπόδιζαν τὴ συνέχιση τῆς βασιλείας τῶν κοσμοειδώλων τῆς ἐποχῆς
τους. Ἐμπόδιζαν τοὺς κρατοῦντες νὰ κατευθύνουν τὴν ζωὴ τῶν ὑπηκόων τους,
γιατί ἐκήρυτταν τὴν Ἀλήθεια καὶ ἡ Ἀλήθεια –ὅταν ἰδίως καταγγέλλεται ἀπὸ ἀνθρώπους ἀληθινούς– “σπάει κόκκαλα”,
ἀναστατώνει τοὺς κατὰ Θεὸν πα-
ραβάτες, ἐξαγριώνει
τοὺς «νοητοὺς λύκους» καὶ τοὺς ἀνθρώπους τους, καί, ἰδίως ἐκείνους, πού, ἐνῶ εἶναι
«λύκοι βαρεῖς», παρουσιάζονται
προβατόσχημοι! Ὁ
Χριστός μας δὲν ἀρκέσθηκε μόνο στὸ ἔργο τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν διαδόχων τους Ἀρχιερέων,
ἀλλὰ παρεκίνησε τοὺς Ἀρχιερεῖς
Του νὰ
κατηχήσουν Ἄρχοντες λαῶν στὴν εὐσέβεια, ὥστε ἡ Θεία Ζωὴ νὰ γίνη καὶ ἐπίγεια
βασιλεία καὶ νὰ πραγματοποιηθῆ ἡ εὐδοκία τοῦ Οὐρανοῦ, ἡ Ὁποία –ὅπως μᾶς ἐδίδαξε
ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς- πρέπει νὰ γίνη καὶ δικός μας πόθος καὶ αἴτημα: «γεννηθήτω τὸ
Θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῶ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς»!
Γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχη
ἀμφιβολία ὅτι εἶναι θεόπνευστη ἡ Ποιμαντική τῶν ἁγίων μας ὡς πρὸς τὸ νὰ
ποδηγετοῦν ἡγέτες, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μὴν ἔχουμε καμμιὰ δικαιολογία γιὰ τὴ δική
μας ἀδράνεια καὶ ἀντορθόδοξη τακτική, ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς ἐμφανίσθηκε στὸν Μ.
Κωνσταντῖνον καὶ τοῦ ὑπέδειξε τὸ πῶς πρέπει νὰ πολιτευθῆ γιὰ νὰ μεγαλουργήση
πραγματικά, εὐεργετῶντας μὲ μοναδικὸ τρόπο τοὺς ὑπηκόους του. Καὶ ὁ Μ. Κωνσταντῖνος
δὲν ἔγινε «ἀπειθὴς τῇ οὐρανίῳ ὀπτασίᾳ», ἀλλὰ ἔθεσε τὸν Χριστὸν Ἡγεμόνα τῆς
χώρας του καὶ τὸν Σταυρὸν Του Θεμέλιον καὶ Δημιουργόν τοῦ «διὰ τοῦ Σταυροῦ
Πολιτεύματος»!
Ἔτσι, ἀπρόσμενα
καὶ ἀπροσδόκητα, ἡ ἀνολοκλήρωτη καὶ πολυειδῶς σπαρασσομένη Χώρα, «διὰ τοῦ Εὐαγγελίου»
ἔγινε Αὐτοκρατορία, καὶ ὁ Μ. Κωνσταντῖνος Ἅγιος διὰ τῆς Θεοστρατηγικῆς, ποὺ τοῦ
ἐνέπνευσε ὁ Χριστὸς μὲ κάθε λεπτομέρεια, γιὰ τὴν ἐφαρμογή της σὲ κάθε πτυχὴ τῆς
Κρατικῆς εὐθύνης του, εἰς ἀπάντησιν τῶν πολλῶν προσευχῶν τοῦ ἁγίου αὐτοῦ Αὐτοκράτορος,
κάποιες ἀπὸ τὶς ὁποῖες σώζωνται γραπτῶς μέχρι τῶν ἡμερῶν μας.
Καὶ ἡ αὐτοκρατορία
ἄντεξε 1100 χρόνια καὶ ἀνεβλήθη ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, χάρις στὴ
Θεόπνευστη βασιλεία τοῦ μοναδικοῦ αὐτοῦ καὶ οὐρανομήκους ἐπιγείου βασιλέως! Ἄντεξε
καὶ μετὰ τὴν Α΄ πτώση τῆς Βασιλευούσης, τὸ 1204, ποὺ τὴν προκάλεσαν οἱ ἀνάξιοι
διάδοχοί του, οἱ ὁποῖοι κάλεσαν... “σὲ βοήθεια” τοὺς ἐχθροὺς Σταυροφόρους ἀπὸ τὴ
Δύση, γιὰ νὰ τοὺς ἐπιλύσουν τὶς προσωπικές τους διαφορὲς καὶ νὰ ἱκανοποιήσουν τὶς
ἀτομικές τους φιλοδοξίες, εἰσπράττοντας ἀπὸ αὐτούς, τελικά, σὰν “βοήθεια”, τὸν
θάνατο καὶ τὴν ἄνευ προηγουμένου βέβηλη λεηλασία!
Τὸ πνεῦμα τῆς
Βασιλεύουσας ἄντεξε καὶ μετὰ τὴν τελική της Πτώση τοῦ 1453 καί, ὄχι μόνο
κράτησε τὸ Γένος μας πνευματικὰ ζωντανό, παρὰ τὴν γιὰ 400 χρόνια ὑποδούλωσή του
σ’ ἕνα λαὸ βάρβαρο καὶ χωρὶς ἴχνος πολιτισμοῦ, κάτω ἀπὸ τὶς πιὸ ἀντίξοες καὶ ἀπάνθρωπες
συνθῆκες, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀνέστησε καὶ τὸ ἀπελευθέρωσε τὸ 1821. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς
Βασιλεύουσας, ποὺ δὲν εἶναι μόνον ἡρωϊκὸ καὶ γενναῖο, ἀλλὰ πρωταρχικὰ Ὀρθοδόξως
Χριστιανικό, συνυφάνθηκε ἀπόλυτα μὲ τὴν Ἑλληνικὴ ψυχὴ καὶ ἀπετέλεσε τὴν ψυχὴ τῆς
ψυχῆς καὶ τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ. Ριζώθηκε βαθειὰ μέσα στὸ εἶναι μας ἡ Πίστη
–δηλαδή, ἡ Ζωὴ τοῦ Χριστοῦ– καὶ μᾶς κράτησε ἀλλοιώτικους καὶ ξεχωριστοὺς ἀπὸ ὅλους
τους ἄλλους λαούς, ποὺ νόθευσαν, ἢ ἀγνόησαν τελείως τὸν Χριστιανισμό. Τὸ πνεῦμα
τῆς Πίστεως, τὸ πνεῦμα τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, τοῦ Ἁγίου Αὐτοκράτορός μας
Κωνσταντίνου τοῦ Ἰσαποστόλου, μᾶς προφύλαξε γιὰ ἄλλα 200 χρόνια μετὰ τὴν Παλιγγενεσία,
παρὰ τοὺς συνεχεῖς ἐπιπολαίους ἀκροβατισμούς μας καὶ τὶς ἐρωτοτροπίες μας μὲ τὶς
ἀλλοφροσύνες καὶ τὶς διαστροφὲς τῆς Δύσεως καὶ δὲν μᾶς ἄφησε νὰ σαπίσουμε
πνευματικὰ καὶ νὰ ἀφανισθοῦμε ἐθνικά. Αὐτὸ ὅμως δὲν θὰ συνεχισθῆ γιὰ πολὺ ἀκόμη.
Ἤδη, ἡ κατεδάφιση τῆς Πίστεώς μας, δηλαδὴ ἡ βιαία –ἀβίαστη φαινομενικὰ– ἀφαίρεση
τῆς θρησκευτικότητος τοῦ λαοῦ μας, ποὺ εἶναι ἡ εἰδοποιὸς διαφορὰ
τοῦ Ἑλληνισμοῦ
γιὰ 5000 χρόνια(!), ἔχει ἀπὸ καιρὸ ἀνατεθεῖ σὲ Εὐρωπαϊκοὺς “ἐργολάβους” γιὰ νὰ ἐπισπεύσουν
τὶς διαδικασίες. Τὸ σχέδιο εἶναι πλέον ὁλοφάνερο. Μεθοδεύεται τὸ γκρέμισμα τοῦ
παλαιοῦ Πολιτικοῦ Συστήματος γιὰ νὰ οἰκοδομηθῆ ἕνα ἄλλο, προσποιητὰ δίκαιο καὶ ἀληθινό,
ἀλλὰ στὴ φύση του ἴδιο, καί, ἐπιπροσθέτως, ἄθεο, παιδὶτοῦ ἴδιου “Κοσμοκράτορα”
«τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ ἀπατεῶνος»! Αὐτὰ δὲν πρέπει νὰ μᾶς προβληματίσουν; Πρῶτα
πρέπει νὰ προβληματίσουν ὅλους ἐμᾶς τοὺς Πνευματικοὺς Πατέρες τοῦ Τόπου μας καὶ
νὰ παύσουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ “κρατᾶμε τὸ ἴσο” στοὺς Πολιτικούς
τῆς Πατρίδος
μας, μᾶλλον δὲ νὰ ἀντισταθοῦμε μὲ τόλμη, χωρὶς τὸν φόβο τῶν ὀνειδισμῶν τῶν
πρωτοστατῶν τῆς παγκοσμίου γελοιότητος! Πῶς, ἄραγε, κάποιοι Ποιμένες μας ἔπεσαν
ἤδη θύματα τῆς πολιτικῆς πανουργίας καὶ βιάσθηκαν νὰ βοήσουν “ὠσαννὰ” σὲ
δεδηλωμένους ἀθέους; Ἀπὸ πότε, ἄραγε, «δένδρον σαπρὸν ποιεῖ καρποὺς καλούς»;
Πότε καὶ ἀπὸ ποιὸν ἐμάθαμε νὰ συλλέγουμε «ἀπὸ τριβόλων σύκα»; Ἀπὸ πότε ἔπαυσε νὰ
ἰσχύη ὁ Λόγος τῆς Παναληθείας «ὁ μὴ συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει»; Ἀπὸ πότε οἱ
Ποιμένες τοῦ Χριστοῦ ἔπαυσαν νὰ διαφωτίζουν τοὺς Πιστοὺς ὅτι εἶναι ἀδιανόητο οἱ
χρι-
στιανοὶ νὰ
ψηφίζουν δεδηλωμένους ἀθέους καὶ νὰ ἀνέχονται ἀθέους Κυβερνῆτες στὴν Ἑλλάδα, στὴν
Ἑλλάδα τοῦ ἐπ’ Ὀνόματι τῆς Ἁγίας Τριάδος Ἑλληνικοῦ Συντάγματος; Προβλέπει τὸ
Σύνταγμά μας ἄθεο Κυβερνήτη καὶ σὲ ποιὰ διάταξή του, καί, μάλιστα, χωρὶς καμμιὰ
ἀντίδραση τῶν Ποιμένων μας καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ μας, ποὺ εἶναι ὁ θεματοφύλακας τῆς
Πίστεως ἀλλὰ καὶ τῆς πιστῆς τηρήσεως τοῦ Συντάγματος; Ποιὰ ἐνδοτικότητα ὁδηγεῖ
Ποιμένες τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀσκοῦν τὴν ποιμαντική τους στὴν Πατρίδα μας σὰν νὰ εἶναι
Ποιμένες Εὐρωπα- ϊκῶν καὶ ἄλλων ξενικῶν Μητροπόλεων, δηλαδὴ σὰν ξένοι καὶ παρε-
πίδημοι,
φιλοξενούμενοι «ἐπὶ γῆς ἀλλοτρίας»; Ποιὰ ἀγαθὰ ἀποτελέσματα προσδοκοῦμε νὰ ἔχουμε
μὲ τέτοια μειοδοτικὴ Ποιμαντική; Πῶς θὰ βαστάσουμε τὴν τεράστια πνευματική μας
εὐθύνη ἐνώπιον τῆς Ἱστορίας τῆς μαρτυροβαφοῦς Ἑλλάδος καί, κυρίως, ἐνώπιον τοῦ Ἀδεκάστου
Κριτηρίου τοῦ Χριστοῦ μας, παραδίδοντες «ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ» τὸν λαὸν μας
πνευματικὰ ἀνυπεράσπιστον στὰ χέρια τῶν ἀποχριστιανιστῶν του, χωρὶς κἄν νὰ τὸν ἐνημερώσουμε
δημόσια ὅτι, ἐπιλέγοντας συνειδητοὺς ἀθέους Κυβερνῆτες, ἀρνεῖται στὴν πράξη τὴν
Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ «ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»;
Πότε ἄθεοι
Κυβερνῆτες ὠφέλησαν τὸν λαό τους; Οὐδένα καὶ εἰς οὐδὲν ὠφέλησαν ποτέ! Θὰ ἀρχίσουν
νὰ ὠφελοῦν ἀπὸ τώρα, διαψεύδοντας τὸν Χριστό; Ἐὰν ἐμεῖς οἱ Ποιμένες ἔχουμε
ξεπέσει τόσο πολὺ χαμηλὰ καὶ ντρεπόμαστε γιὰ τὸν Χριστό μας καὶ συσχηματιζόμεθα
μὲ τὸν σύγχρονο «κόσμον καὶ τὴν ἐν κόσμῳ ἀλαζονείαν τοῦ βίου» γιὰ νὰ μὴν
περιθωριοποιηθοῦμε, θεωρούμενοι φοβικοί, «φονταμενταλιστὲς» καὶ «ταλιμπὰν» ἀπὸ
τοὺς ὑβριστὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐνσάρκου Οἰκονομίας Του, τότε θὰ γίνουμε «ἅλας ἄναλον»,
σκέτο χῶμα, καὶ θὰ καταπατηθοῦμε πρῶτα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὕστερα ἀπὸ τὸν
Θεό!
Ὅποιος Ποιμένας
αὐτοῦ τοῦ ἁγιασμένου Τόπου νομίζει ὅτι ἡ Ἑλλάδα τῆς Βασιλευούσης τῶν Πόλεων πέθανε
καί, μάλιστα, ἀμαχητί, εἶναι ὁ ἴδιος πνευματικὰ ἀπὸ καιρὸ πεθαμένος, καί, ὅποιος
μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο συμπράξει μὲ τοὺς «ἀθέους ἐν τῷ κόσμῳ» γιὰ νὰ κρατηθῆ στὴν
προτίμηση τῶν ἐφημερίδων καὶ τῶν Μέσων Ἐνημερώσεως, παριστάνοντας τὸν
φωτισμένον καὶ τὸν προοδευτικό, θὰ πάρη τὴν ἱστορικὴ θέση του, δίπλα στοὺς
ριψάσπιδες καὶ στὰ ξιπασμένα “παγώνια” τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐτραπελίας! Ὁποῖος, ὅμως
–πέρα ἀπὸ τὴν προσωπική του δειλία καὶ τὴν ἀδιαφορία του γιὰ τὸν ἀφανισμὸ τῆς
συνυφασμένης μὲ τὸν Θεὸ Ἑλλάδος– κάνει χρήση τῆς Διοικητικῆς του ἐξουσίας καὶ
θελήσει νὰ φιμώση τοὺς θερμουργοὺς Ποιμένες, ἐκείνους ποὺ πιστεύουν περισσότερο
καὶ ἀπὸ τὴν ὕπαρξή τους ὅτι ἡ αἰώνια καὶ ἀμετακίνητη Ἀλήθεια τῶν πάντων εἶναι
μόνο ὁ Χριστὸς «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας», τότε αὐτός, ἄς
διαβάση καὶ πάλι τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς μετέφερε στὴ Γῆ ὁ Προφήτης Ἡσαΐας,
καθ’ ὅτι –ὅπως μᾶς δίδαξε ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος– «ὅσα προεγράφη, εἰς τήν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη»: «Ἄκουε οὐρανὲ
καὶ ἐνωτίζου γῆ, ὅτι Κύριος ἐλάλησεν. Υἱοὺς
ἐγέννησα καὶ ὕψωσα,
αὐτοὶ δὲ με ἠθέτησαν. Ἔγνω βοῦς τὸν
κτησάμενον, καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ• Ἰσραὴλ (=Ἑλλὰς) δὲ με οὐκ ἔγνω, καὶ ὁ
λαὸς οὐ συνῆκεν. Οὐαί, ἔθνος ἁμαρτωλόν,
λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν, υἱοὶ ἄνομοι! Ἐγκατελίπατε τὸν Κύριον, καὶ παροργίσατε τὸν Ἅγιον
τοῦ Ἰσραήλ. Τί ἔτι πληγεῖτε, προστιθέντες
ἀνομίαν;... Ἡ γῆ ὑμῶν ἔρημος, αἱ πόλεις
ὑμῶν πυρίκαυστοι• τὴν χώραν ὑμῶν, ἐνώπιον ὑμῶν ἀλλότριοι κατεσθίουσιν αὐτήν, καὶ
ἠρήμωται, κατεστραμμένη ὑπὸ λαῶν ἀλλοτρίων.... Πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστὴ (ἡ
Ἑλλάς), πλήρης κρίσεως; ἐν ᾗ δικαιοσύνη ἐκοιμήθη ἐν αὐτῇ... Οἱ ἀρχοντές σου ἀπειθοῦσι, κοινωνοί κλεπτῶν, ἀγαπῶντες
δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα... Οὐαί τοῖς ἰσχύουσιν ἐν Ἱερουσαλήμ (=ἐν Ἑλλάδι)! Οὐ
παύσεται γάρ μου ὁ θυμός ἐν τοῖς
ὑπεναντίοις. Οἱ γάρ ὀφθαλμοί Κυρίου, ὑψηλοί•
ὁ δέ ἄνθρωπος ταπεινός• καί
ταπεινωθησέται τό ὕψος τῶν ἀνθρώπων, καί ὑψωθήσεται Κύριος μόνος ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ»! «Τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα»!
Πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου