Από την "Παρακαταθήκη" :

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Mιά φορά κι ἕναν καιρό ἦταν ἕνας καλός βασιλιάς, πού κυβερνοῦσε τήν πιό ὄμορφη χώρα τοῦ κόσμου. Ὁ καλός αὐτός βασιλιάς εἶχε καί φίλους καί συνεργάτες, βοηθούς καί ὑπουργούς, φύλακες καί βιγλάτορες, γιά να ἀγρυπνοῦν πάνω στίς σκοπιές τους και νά βλέπουν ἀπό μακριά τόν ἐχθρό, τους λύκους καί τούς κλέφτες.

Μιά μέρα, κάποιοι ἀπό τούς κλέφτες καί τούς λύκους, πού παρουσιάζονταν τώρα μέ ἀρνίσιες προβιές καί πρότειναν ὡραῖα «μέτρα γιά τήν εἰρηνική συμβίωση λύκων καί προβάτων», εἶπαν σέ μερικούς ἀπό τούς φύλακες: Δέν εἶναι καλύτερα για ὅλους μας νά ζοῦμε εἰρηνικά καί σεῖς να μήν κουράζεστε ἐπί σκοπόν ἀγραυλοῦντες;

Μερικοί φύλακες πίστεψαν στίς διαβεβαιώσεις αὐτές. Τί θά γινόταν ὅμως μ᾽ αὐτούς ἀπό τούς τσομπάνηδες-φύλακες, τά σκυλιά καί τά πρόβατα, πού θά διατηροῦσαν σοβαρές ἐπιφυλάξεις γιά την εἰλικρίνεια τῶν χαμογελαστῶν καί κουστουμαρισμένων λύκων; Ἡ πρόταση τῶν εἰρηνικῶν λύκων πρός τούς εὔπιστους βιγλάτορες ἦταν νά ἀπομονωθοῦν οἱ ἀπόψεις αὐτές ὡς «ἀκραῖες» καί «ρατσιστικές».

Οἱ εἰρηνικοί λύκοι πρότειναν μάλιστα νά ψηφισθεῖ νόμος, πού θά ἐπέσυρε βαριές ποινές γιά ὅσους θά ἀμφισβητοῦσαν τό νέο μοντέλο συνύπαρξης λύκων και προβάτων στή νέα «πολυπολιτισμική» κοινωνία, πού πρότειναν.

Πρός τόν σκοπό αὐτόν ἐπιστράτευσαν καί ὅλη τήν ἐπιχειρηματολογία, πού εἶχε τά τελευταῖα χρόνια ἀναπτυχθεῖ γύρω ἀπό τά λεγόμενα βασικά δικαιώματα. Ἕνα ἀπό αὐτά ἦταν, ὅπως ὑποστήριζαν, καί τό δικαίωμα τοῦ λύκου νά μπαίνει στό μαντρί ἐλεύθερα.

Αὐτό τό «δημοκρατικό δικαίωμα» διεκδικοῦσαν ἐδῶ καί χρόνια καί οἱ ἀλεποῦδες. Νά μπαίνουν, δηλαδή, ἐλεύθερα στό κοτέτσι, γιά νά δημιουργήσουν, ὅπως ἔλεγαν, μιά ἀνοιχτή «πολυπολιτισμική» κοινωνία ὀρνίθων καί ἀλεπούδων.

Οἱ ἴδιες βαριές ποινές θά προβλέπονταν καί γιά ὅσους θά ἐπέμεναν νά θυμοῦνται καί νά διηγοῦνται στά νεώτερα πρόβατα καί τσομπανόσκυλα τίς παλιές ἐκεῖνες ἡρωϊκές ἱστορίες αὐτοθυσίας τῶν ποιμένων καί τῶν σκυλιῶν, γιά νά σώσουν τό κοπάδι ἀπό τούς λύκους.

Ὡστόσο, ἡ μύτη τῶν περισσοτέρων ἐκπαιδευμένων σκυλιῶν «ἔπιανε» ὅτι στο βάθος κάτι δέν πήγαινε καλά σ᾽ αὐτή την ἱστορία. Αὐτοί ὅμως, πού ἔκαναν κουμάντο ἀπό πάνω, ἄλλοτε τούς διαβεβαίωναν νά μή φοβοῦνται, διότι «ἔχουσι γνῶσιν οἱ φύλακες», καί ἄλλοτε ἄφηναν καί καμμιά ἀδιόρατη ἤ σαφῆ ἀπειλή, ὅτι δέν θά γίνουν δεκτές «συμπεριφορές διασπαστικές». Ἔπρεπε πάσῃ θυσίᾳ νά διαφυλαχθεῖ, ὅπως ἔλεγαν, «ἡ ἑνότης τοῦ σώματος».

Ἔτσι εἶχαν, μέχρι προσφάτως, τά πράγματα στή χώρα τοῦ καλοῦ βασιλιᾶ, ὁ ὁποῖος παρακολουθοῦσε μέν ἄγρυπνα τά πάντα, ἤθελε ὅμως νά δεῖ πῶς θά διαχειρισθοῦν τήν κατάσταση οἱ φίλοι του (ἔτσι τούς ὀνόμαζε) ποιμένες, τά σκυλιά καί τά πρόβατα, γιατί τούς εἶχε κάνει ὅλους ἐλεύθερους καί ἡ μεγάλη του χαρά ἦταν νά τούς βλέπει νά ἀξιοποιοῦν σωστά αὐτό τό μεγάλο του δῶρο.

Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω καί ὁ νοῶν νοήτω.