Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ταυτότητα δράσεων των ΜΜΕ και των Οικουμενιστών

Ὁ ὅσιος πατήρ ἡμῶν Ἰουστίνος Πόποβιτς

 

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,

ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Βυζαντινοῦ Ναοῦ Προφήτου Ἠλιού Θεσσαλονίκης

Παράδοξη ταυτότητα στὴ διαχείριση τῶν κρίσεων παρατηρεῖται στὶς ἡμέρες μας. Ἀπὸ τὴ μία, πολὺ φυσική μᾶς φαίνεται πλέον ἡ πρακτικὴ τῶν μέσων μαζικῆς ἐνημέρωσης (ΜΜΕ) νὰ ἀποκρύπτουν ἀπὸ τὸ κοινό τους, τὴ δυστυχία τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ἔτσι, ἔπαψαν νὰ προβάλουν εἰκόνες δυστυχισμένων ἀνθρώπων ποὺ ἀναζητοῦν τὸν ἐπιούσιο στοὺς κάδους ἀπορριμμάτων· δὲν ἀκούγονται εἰδήσεις γιὰ τοὺς δυστυχεῖς αὐτόχειρες, ποὺ ὡς ἀποτέλεσμα τῆς οἰκονομικῆς Κρίσης, ὁ ἀριθμὸς τους νομίζουμε πὼς σταμάτησε σὲ ἐκεῖνον ποὺ ἀκούγαμε ἕνα χρόνο πρίν· καὶ ἄλλα πολλὰ ποὺ συμβαίνουν στὴν καθημερινότητά μας, ἀποκρύπτονται. Εἰδήσεις πραγματικὲς γιὰ τὸν ἐξευτελισμὸ τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας ἐξαιτίας τῆς κοινωνικῆς ἀναλγησίας τοῦ Κράτους, ἐξαφανίζονται. Στὴν κατευθυνόμενη πρακτική τους αὐτήν, οἱ ὑπεύθυνοί τῆς ἐνημέρωσης, ἔκοψαν τὶς ἐνημερωτικὲς ἐκπομπὲς γύρω ἀπὸ τὶς ἐπιπτώσεις τῶν μνημονίων στὴν πατρίδα μας. Λίγες ποὺ ἐπιβίωσαν στὰ «μεγάλα κανάλια», εἶναι στὴν κυριολεξία, ἐλεγχόμενες ἀπὸ τὸ σύστημα, ἐπενδυμένες σαφῶς μὲ τὸ νεοταξικὸ τρόπο ἐπικοινωνίας μὲ τὸ λαό, δηλαδὴ τὸ φασιστικό.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο κάτι παρόμοιο συμβαίνει. Ἐνῶ ὁ ἐχθρός τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας βρίσκεται ἐντὸς τῶν τειχῶν της, οἱ ὑπεύθυνοι ποιμένες ἀσχολοῦνται μὲ ἄλλα πράγματα καθησυχάζοντας τὸν λαό. Ἡ μεγαλύτερη αἵρεση ποὺ πολέμησε ποτὲ τὴν Ἐκκλησία, ὁ Οἰκουμενισμός, δρᾶ ἀνεμπόδιστος ἁρπάζοντας ἀπὸ τὸ ποίμνιο ψυχὲς ἀνυπεράσπιστων χριστιανῶν. Οἱ πνευματικοὶ πατέρες ὅμως δὲν ἀσχολοῦνται. Συνεχίζουν νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἄλλες αἱρέσεις, ἐξωτερικές, γιὰ ἄλλα θέματα ἢ καλύτερα γιὰ ὅλα τὰ θέματα, ἐκτός τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δὲν ἀνοίγουν αὐτὸ τὸ θέμα. Δὲν γίνονται ἡμερίδες, συνέδρια, συνάξεις στὶς μητροπόλεις ἢ στὶς ἐνορίες μὲ σκοπὸ τὴν ἐνημέρωση καὶ τὴν καταπολέμηση αὐτῆς τῆς αἵρεσης. Οὔτε καν τὰ ὑπεύθυνα γραφεῖα τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγώνα τῶν ἱερῶν μητροπόλεων δὲν ἀκουμποῦν αὐτὸ τὸ ζήτημα· ἂς εἶναι ζωῆς καὶ θανάτου! Μάλιστα, ἐξαιτίας τοῦ γεγονότος ὅτι στὴν αἵρεση αὐτὴν ἀνήκουν πρωτοκλασάτα στελέχη τῆς Ἐκκλησίας, οἱ κατέχοντες τὴν ἐξουσία, ὁρμηνεύουν τοὺς πιστούς, ἱερεῖς καὶ λαϊκούς, νὰ μὴν ἀσχολοῦνται μὲ αὐτὸ τὸ θέμα! Θέτουν πάνω ἀπὸ ὅλα, τὴν χωρὶς ὅρια ὑπακοὴ στοὺς διοικοῦντες, μετονομάζοντας την ὡς ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία!

Ἡ κοινὴ διαχείριση τῶν κρίσεων, τόσο ἀπὸ τὰ κατευθυνόμενα συστημικὰ μέσα ἐνημέρωσης στὰ ζητήματα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς ὑπεύθυνους πνευματικοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἀντιμετώπιση τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχει ἕναν κοινὸ παρονομαστή. Τὸν Φόβο. Τὸ στοιχεῖο αὐτὸ κατέχει κεντρικὸ ρόλο στὴν προπαγάνδα τῶν ὑπευθύνων. Ὁ φόβος τῆς τιμωρίας, τῆς ἀπόλυσης, οὐσιαστικά της «καρατόμησης» ἐκείνου ποὺ θέλει νὰ ἀκολουθήσει διαφορετικὴ γραμμή, ἐπιβάλλεται μὲ τὸν πιὸ ἀπροκάλυπτο τρόπο. Ἀπειλὲς καὶ ἐκβιασμοί, συκοφαντήσεις καὶ δημόσιοι ἐξευτελισμοὶ εἶναι ἡ μόνιμη πρακτικὴ ὅσων θέλουν νὰ κλείσουν τὰ στόματα τῶν ἀντιδρώντων. Ἰδιαιτέρως στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, ἡ ἀπειλὴ τῆς καθαίρεσης γιὰ τοὺς ἱερεῖς ποὺ πολεμοῦν τὸν Οἰκουμενισμό, εἶναι τὸ σύνηθες.

Ποιὸς ἱερέας τολμᾶ νὰ ἀντιδράσει στὸ σύστημα; Ὁ λόγος ποὺ δὲν ἀκούγεται ἀντιπαπικὸ καὶ ἀντιοικουμενιστικὸ κήρυγμα, εἶναι ὁ φόβος. Φοβοῦνται οἱ ἱερεῖς, μὰ καὶ οἱ μητροπολίτες νὰ ποῦν πὼς ὁ Πάπας δὲν ἔχει ἱεροσύνη, πὼς ἡ παπικὴ ἐκκλησία δὲν ἔχει Χάρη, πὼς τὰ παπικὰ μυστήρια δὲν εἶναι ἔγκυρα, εἶναι ἀχαρίτωτα. Δὲν τολμοῦν νὰ ἐλέγξουν τοὺς ταγοὺς τῆς ἐκκλησίας γιὰ τὶς ντροπιαστικὲς συμπροσευχὲς καὶ τοὺς ἐξευτελιστικοὺς οἰκουμενιστικοὺς διαλόγους. Οἱ μητροπολίτες, φοβοῦνται γιὰ τὴν πατερίτσα τους, νὰ μὴν πέσουν στὴ δυσμένεια τῶν συναδέλφων τους. Οἱ ἄγαμοι ἱερεῖς φοβοῦνται πὼς ἡ σταδιοδρομία τους θὰ σταματήσει ἀδόξως κάπου ἐκεῖ, μὲ τὸ ὀφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτη. Οἱ  ἔγγαμοι ἱερεῖς, βλέπουν τὴν οἰκογένεια πίσω τους καὶ οὔτε ποὺ σκέφτονται νὰ ἀντιπαρατεθοῦν στὴν αἵρεση. Μία δυσμενὴς μετάθεση, ἕνας προϊστάμενος τοῦ συστήματος εἰδικὸς νὰ κάνει τὸν βίο ἀβίωτο, εἶναι ἀρκετὰ ἱκανὰ ὥστε νὰ θέσουν τὴν ὁποιαδήποτε ἀγωνιστικὴ διάθεση, στὶς καλένδες. Ὁπλίζονται δὲ ὅλοι αὐτοὶ καὶ μὲ τὴν ἀνιστόρητη ὑποχρέωση τῆς ἀπόλυτης ψευτοϋπακοῆς στὴν Ἐκκλησία καὶ ἠρεμοῦν τὶς συνειδήσεις…  

Όπότε, θὰ ἀφήσουμε νὰ ἐπιβάλει ὁ φόβος τοὺς κανόνες του; Θὰ ἀφήσουμε τὸν οἰκουμενιστὴ διάβολο νὰ ἐπικρατήσει μὲ τὰ ὄργανά του;

Πιστεύω πὼς αὐτὸ ποὺ πράγματι χρειάζεται, εἶναι νὰ ἐνδυθεῖ κάθε ἄνθρωπος σὲ ὅποια θέση καὶ ἂν βρίσκεται, μὲ τὴν Πίστη στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Σκέπη τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Νὰ προσεύχεται γιὰ αὐτό, νὰ ζητᾶ ἐπιμόνως τὴν αὔξηση τῆς Πίστης. Νὰ παρακαλᾶ ἰδιαιτέρως ὅμως γιὰ δύο πράγματα. Πρῶτον, νὰ ἐνισχυθεῖ στὴν Ὁμολογία τῆς Πίστεως καὶ στὴν προάσπισή της ἀπέναντι στὴν κυριότερη ἐκ τῶν αἱρέσεων, τὸν Οἰκουμενισμό. Δεύτερον, νὰ βάλει ὡς ἀρχὴ καὶ νὰ τὸ κάνει ὡς θέμα στὴν προσευχή του, νὰ μὴν ἐναντιώνεται σὲ ὅσους ἀντιστέκονται. Νὰ μὴν τοὺς ἐχθρεύεται, νὰ μὴν τοὺς πολεμᾶ, νὰ μὴν τοὺς συκοφαντεῖ, ἀλλὰ μυστικὰ νὰ προσεύχεται γιὰ αὐτούς, νὰ τοὺς παραδέχεται καὶ νὰ τοὺς θαυμάζει. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, θὰ δεχτεῖ εἰδικὴ Χάρη ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει, γρήγορα θὰ ξεπεράσει τὸν φόβο. Γιατί ἀλήθεια, πραγματικὸς ἀγωνιστής, δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲ φοβᾶται, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ τιθασεύει τὸν φόβο του.

Τελειώνω μὲ μία φράση τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Ἰουστίνου Πόποβιτς: «Ἡ Ἐλπὶς ἠμῶν νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων καὶ εἰς ὅλην τὴν αἰωνιότητα εἶναι μία καὶ μοναδική:  Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν τῷ Θεανθρωπίνω του σώματι, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων… Πάντα ταῦτα διεφυλάχθησαν ἀλώβητα  μόνον ἐν τῇ ἁγιοπατερικῇ Ὀρθοδοξίᾳ, περὶ τῆς ὁποίας οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἶναι κεκλημένοι νὰ μαρτυροῦν ἀφόβως ἐνώπιον τῆς Δύσεως καὶ τῆς ψευδοπίστεώς της καὶ τῆς ψευδοαγάπης της».

Νὰ ἔχουμε ὅλοι τὴν Χάρη Τοῦ Χριστοῦ μας. Καλὴ Παναγιὰ.-