«Ο Θεός
υπερηφάνοις αντιτάσσεται» Παροιμ. 3,34
Του θεολόγου, Β.
Χαραλάμπους
_______________
«Οι άνθρωποι
σήμερα υπερηφανεύονται για τα πάθη τους», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος. Λόγος
αγωνίας του μεγάλου αυτού Γέροντος, και σε όσους με απαράδεκτο τρόπο
επιδεικνύουν την «επηρμένην οφρύν» των, εμμένοντας στην αμετανόητη υπερηφάνεια
για το ομοφυλοφιλικό πάθος. Είναι πολύ μεγάλη κατάντια, να
«υπερφρονούν» για τούτα τα «πάθη ατιμίας».
Πρόσφατα γίναμε
μάρτυρες απαράδεκτων «φεστιβάλ» «Pride Festivals», όπου με αναίσχυντο τρόπο διεφημίζετο η
ομοφυλοφιλία και τα λοιπά πάθη απωλείας. Γιατί δεν ερυθριούν για την
ατιμία; Γιατί δεν αισχύνονται για το κολάσιμο πάθος; Προς τι η τόση
υπερηφάνεια; Ο Απόστολος Πάυλος λέγει «ότι εν ταις εσχάταις ημέραις
ενστήσονται καιροί χαλεποί· έσονται γαρ οι άνθρωποι φίλαυτοι,…αλάζονες ,
υπερήφανοι,…ανόσιοι» Β΄ Τιμ. 3,1-2
Τα λόγια του
Αποστόλου Παύλου, στην Προς Τιμόθεον Επιστολή «αρσενοκοίταις…και ει τι έτερον
τη υγιαινούση διδασκαλία αντίκειται» (Α΄Τιμ. 1,10), ξεκάθαρα αναφέρονται στο
γεγονός, ότι τα «πάθη ατιμίας» εν τέλει αντιστρατεύονται την αληθινή διδασκαλία
του Χριστού. Να υπενθυμίσομε και τα λόγια του από την Προς Ρωμαίους
Επιστολή «Δια τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας. Αι τε γαρ
θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν » Ρωμ. 1,26.
Να πούμε ότι, δεν
έχει κανείς το δικαίωμα να κατακρίνει τον συνάνθρωπό του, για οποιοδήποτε
πάθος. Η κατάκριση φανερώνει υπερηφάνεια και πως θα βοηθήσεις στον
τερματισμό τούτης της αλλόκοτης υπερηφάνειας που διαφημίζεται από την
Οργάνωση ΛΟΑΤ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφισεξουαλικοί,
Τρανσέξουαλ); Όμως δεν πρόκειται περί καταδίκης ή κατακρίσεως των
συνανθρώπων μας, που ταλαιπωρούνται από τούτη την «αλλόκοτον λύσσαν» κατά τον
Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλλά για την καταδίκη του ομοφυλοφιλικού πάθους.
Τέτοιες καταστάσεις αντιμετωπίζονται με διάκριση και χωρίς τη παραμικρό ίχνος
κατάκρισης.
Γιατί αν όντως το
κάρφος βλέπει κάποιος, στον οφθαλμό του αδελφού του, με σκληροκαρδία και
διάθεση κατακρίσεως, ίσως ο Θεός επιτρέψει να δει την δοκό, στο δικό του
οφθαλμό. Δεν πρόκειται για «το κάρφος όμως, το εν τω οφθαλμώ» των
συνανθρώπων μας, αλλά για το «υπερφρονείν», από μέρους των ομοφυλοφίλων, για
τούτα τα κολάσιμα πάθη.
«Οι άνθρωποι
σήμερα υπερηφανεύονται για τα πάθη τους», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος. Σε
ερώτηση κάποτε του δημοσιογράφου-συγγραφέα Τάσου Μιχαλά, στον Γέροντα Παΐσιο,
«αν έχουν και οι μοναχοί πάθη», ο Γέροντας απάντησε: «Πολλά. Αλλά ο
μοναχός δεν καμαρώνει για τα πάθη του, αλλά αγωνίζεται να τα ξεριζώσει. Ο
μοναχός συνεχώς πολεμάει τα πάθη του, κλαίει για τα πάθη του, ασκείται και
πολλές φορές τα νεκρώνει»
Σε ερώτηση πάλι
του ιδίου δημοσιογράφου, στον Γέροντα Παΐσιο, «αν οι λαϊκοί καυχόνται για τα
πάθη τους», ο Γέροντας απάντησε: «Ναι, αυτό γίνεται καμιά φορά. Θυμάμαι
όταν ήμουν στον κόσμο, πολλοί συνομήλικοί μου αμάρταναν με γυναίκες κι έπειτα
διηγούνταν τις εμπειρίες τους γελώντας. Θεωρούσαν επιτυχία την
αμαρτία. Και μου λένε ότι στην τηλεόραση βλέπεις συχνά ανθρώπους που
μιλούν για τα πάθη τους»*.
Μακριά από
δικαιικές τοποθετήσεις, η Εκκλησία μας προτάσσει την ελπίδα του Σταυρού και της
Ανάστασης. Οι Άγιοι μας διδάσκουν τη σωτήριο μετάνοια. «Η
μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου», έλεγε ο Γέροντας
Παΐσιος.
Καταληκτικά
ας παραθέσομε τους λόγους του Γέροντος Παϊσίου για τη Θεία παρηγορία, που
φέρνει η σωτηριώδης μετάνοια. «Όσο περισσότερο υποφέρει ο άνθρωπος και
λυπάται για την αμαρτωλότητά του ή για την αχαριστία του προς τον Θεό και
κλαίει φιλότιμα που λύπησε με τις αμαρτίες του τον Θεό Πατέρα του, τόσο
περισσότερο τον ανταμείβει με θεία αγαλλίαση και τον γλυκαίνει εσωτερικά.
Αυτή η λύπη έχει μεν πόνο, αλλά έχει και ελπίδα και παρηγοριά. Όποιος
όμως θέλει τη θεία παρηγοριά, δεν πρέπει να ζητάει παρηγοριά. Πρέπει να
νοιώσει το σφάλμα του, να μετανοιώσει και τότε θα έρθει από μόνης της η θεία
παρηγοριά».
*Από το βιβλίο
του Τάσου Μιχαλά «Τέσσερις ώρες με τον π. Παΐσιο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου