Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σὲ λόγο του ἀναφέρει :

 «Ἡ ψυχὴ ὁμοιάζει μὲ λυχνάρι, ποὺ ἔχει ὡς ἔλαιο τὴν ἀγαθοεργία, ἀντὶ γιὰ φυτίλι φέρει τὴν ἀγάπη, ἐπάνω στὴν ὁποία ἐπαναπαύεται ἀντὶ γιὰ φῶς ἡ χάρις τοῦ Πνεύματος. Ὅταν ἐξαφανισθῆ τοῦτο τὸ ἔλαιο, δηλαδὴ ἡ ἀγαθοεργία, ἀναγκαστικὰ ἡ ἀγάπη ποὺ ἐνυπάρχει στὴν ψυχὴ ἀντὶ γιὰ φυτίλι ψυχραίνεται κι᾽ ἔτσι τὸ φῶς τῆς κηδεμονίας τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀπέφυγαν τὴν ἀρετὴ καὶ ἐφυγάδευσαν τὴν ἀγάπη»