Γεννήθηκε η ταλαιπωρημένη εκείνη ύπαρξη χωρίς να απολαμβάνει το θείο δώρο
της όρασης. Άκουε μόνο για τις ομορφιές της φύσεως και η δοκιμασία του ήταν
ακόμα πιο ασήκωτη γιατί αδυνατούσε να έχει πρόσβαση στη θέαση εικόνων και
πραγμάτων. Δεν μπορούσε να κοιτάξει ούτε το διπλανό του. Η ζωή του ήταν τόσο
ανυπόφορη. Βυθισμένη στην κυριολεξία στο σκοτάδι. Αξιολύπητη ύπαρξη. Ο άνθρωπος
αυτός, βέβαια, βίωνε οδυνηρά τη στέρηση της σωματικής όρασης. Πολύ όμως πιο
τραγική ήταν σίγουρα η θέση των Φαρισαίων, οι οποίοι ήταν βυθισμένοι στο
πνευματικό σκοτάδι, στο εφιαλτικό έρεβος της υποκρισίας τους. Είχαν ερμητικά
κλειστά τα μάτια της ψυχής τους. Στην περίπτωσή τους ίσχυε ο λόγος του
Ευαγγελιστή Ιωάννη, ο οποίος διαπιστώνει: «Το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και
ηγάπησαν μάλλον οι άνθρωποι το σκότος ή το φως».
Έβλεπε ψυχικά
Με την απουσία της σωματικής του όρασης ο τυφλός δεν μπορούσε να έχει
αντίληψη των πραγμάτων. Ωστόσο, εκείνο που τελικά αποδείχθηκε στην πράξη ήταν
ότι η όραση των ματιών της ψυχής του βοηθούσε να κατανοεί βαθύτερα
πραγματικότητες της ζωής. Αυτό, λοιπόν, συνέτεινε στο να κατανοήσει ότι αυτός
που τον θεράπευσε δεν ήταν κάποιος τυχαίος θαυματοποιός. Ήταν «προφήτης».
Πίστευε για τον Κύριο που τον θεράπευσε ότι ήταν «θεοσεβής». Ότι «πράττει το
θέλημα του Θεού» και ότι «αν δεν ήταν απεσταλμένος από τον Θεό, δεν θα μπορούσε
να κάνει απολύτως τίποτε, ούτε θαύματα ούτε οποιοδήποτε καλό».
Οι υγιείς...τυφλοί
Οι κατά τα άλλα υγιείς Φαρισαίοι, συλλαμβάνονταν σχεδόν κατά κανόνα να
κρατούν ερμητικά κλειστά τα μάτια της ψυχής τους. Οι όχι αγαθές προθέσεις και
διαθέσεις τους, τούς άφηναν αδιάφορους μπροστά στην αλήθεια και το αγαθό.
Δυστυχώς και στις δικές μας μέρες είναι πολλοί εκείνοι που αρνούνται επίμονα να
δεχθούν την αλήθεια της Εκκλησίας και κλείνονται στο εγώ τους. Στερούνται των
ψυχικών οφθαλμών για να αντικρίσουν την αλήθεια. Έρχεται όμως και σήμερα ο
Χριστός για να μάς απαλλάξει από την «τυφλότητα» μας. Την παθογένεια που μάς
προσβάλλει και δεν μας επιτρέπει να βλέπουμε καθαρά τις εικόνες της ζωής και
την αλήθεια της. Ωστόσο, πολλές φορές μάς αφήνει αδιάφορους η παρουσία του.
Προτιμούμε να ζούμε στο σκοτάδι και να αρνούμαστε το αληθινό φως. Το λυτρωτικό
του έργο δεν άγγιζε μόνο τους ανθρώπους μιας εποχής αλλά επεκτείνεται στους
αιώνες και το φως του καταυγάζει τα πάντα. Αρκεί να τον δεχθούμε στη ζωή μας,
να του ανοίξουμε τη θύρα της ψυχής μας και να του προσφέρουμε κατάλυμα στην
καρδιά μας. Αγαπητοί αδελφοί, ο τυφλός πίστεψε στον Χριστό και ομολόγησε την
Θεότητά του. Άφησε ανοικτή την ύπαρξή του για να δεχθεί τις ευεργετικές του
ενέργειες και να βρει το φως του. Η σωματική τυφλότητα αφήνει κάποιους
συνανθρώπους μας να έχουν τη δική τους δοκιμασία στη ζωή. Τα συμπτώματα όμως
της ψυχικής τύφλωσης είναι πολύ πιο φοβερά γιατί δεν αφήνουν τον άνθρωπο να
δεχθεί στην ύπαρξή του την χαρά της αληθινής ζωής. Τον αφήνουν να ασφυκτιά στις
αναθυμιάσεις και να γεύεται τις οσμώσεις του θανάτου. Είναι χαρακτηριστικό αυτό
που έλεγε στους ψαλμούς του ο Δαβίδ: «Κύριε, φώτισον τους οφθαλμούς μου μήποτε
υπνώσω εις θάνατον». Ας εμπιστευθούμε, λοιπόν, τον εαυτό μας στις αγκάλες του
Χριστού, ώστε να πορευόμαστε μέσα από την ακτινοβολία του φωτός της θείας
παρουσίας.
http://www.churchofcyprus.org.cy/article.php?articleID=4377
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου