πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης : Θά εἶναι μεγάλο κρῖμα, ἄν πάει χαμένη καί ἡ φετεινή ἐπέτειος τῆς 25ης Μαρτίου 1821, μέ ἕναν ἑορτασμό ρουτίνας ἤ μᾶλλον μέ μιά σειρά ἀπό ἀνιαρές ἐκδηλώσεις πού μᾶς ὁδηγοῦν σιγά-σιγά στήν κατάργηση τῆς ἑορτῆς.

Εἶναι πολύ νωπές οἱ ἀπόπειρες πού ἔγιναν ἀπό πολιτικά πρόσωπα

γιά νά δοκιμασθῆ ὁ βαθμός πνευματικῆς ἀναισθησίας τοῦ λαοῦ

μας, ἄν, δηλαδή, ἔχει ἀκόμη ἤ δέν ἔχει δυνάμεις ἀντιστάσεως

στήν παραχάραξη τῆς Ἱστορίας του. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ δοκιμές

γίνονται γιά νά παραποιοῦνται συστηματικά τά Γεγονότα, ἡ Ἱστορική

Πραγματικότητα, καί τότε, ἄν ἀκυρωθοῦν τά Γεγονότα, εἶναι

προφανές ὅτι ἡ κατάργηση τοῦ ἑορτασμοῦ τους θά εἶναι αὐτονόητη!

Ἡ κατάργηση τῶν ὑπαρξιακῶν ἐπετείων τοῦ Γένους μας εἶναι

καί τό τελικό ζητούμενο καί ὁ ἐπιδιωκόμενος σκοπός τῶν ξένων

ἀλλά καί τῶν ντόπιων ξενόδουλων ὑποτακτικῶν τους, στήν προκειμένη

δέ περίπτωση, ὡς πρός τήν ἐπέτειο τῆς Παλιγγενεσίας μας,προστίθεται

καί ἕνας ἐπιπλέον λόγος, ἡ ...ἐνόχληση τῶν γειτόνων μας Ὀθωμανῶν,

οἱ ὁποῖοι, σημειωτέον, ἑορτάζουν μέ προκλητικό,

μάλιστα, τρόπο τήν ἐπέτειο τῆς Ἁλώσεως τῆς Πόλης, ὀργανώνοντας

–ἐκτός ἀπό στρατιωτικές παρελάσεις– καί ἀναπαραστάσεις τῶν

τελευταίων στιγμῶν τῆς Βασιλεύουσας!

Δυστυχῶς, οἱ ἀπόπειρες ἀποδομήσεως τῆς Ἱστορίας μας ὁλοένα

καί περισσότερο πετυχαίνουν τόν δόλιο σκοπό τους, παρά τίς πενιχρές

ἀντιδράσεις μας, τίς ὁποῖες θεωροῦμε, μάλιστα, σθεναρή ἀντίσταση,

ἀφοῦ ἔχουμε πρό πολλοῦ χάσει τό κριτήριο καί τό μέτρο τῆς

Ἀντιστάσεως πού ἀπαιτεῖται γιά νά κρατηθοῦν κραταιά καί ζωντανά

στή ζωή τοῦ λαοῦ μας τά Γεγονότα τῶν Προγόνων μας, πού εἶναι

Γεγονότα Ζωῆς, ὄχι πρόσκαιρης, ἀλλά αἰωνίου.

Αὐτά τά γράφω γιατί τό Γένος μας δέν ἑορτάζει ἐθνικοθρησκευ-

τικές ἑορτές, ὅπως συνηθίσαμε νά λέμε. Ἡ σύζευξη τῶν ἀγώνων τοῦ

Ἔθνους μέ Ἐκκλησιαστικές ἑορτές ἀποκαλύπτει τόν Ἐκκλησιαστικό

χαρακτῆρα πού εἶχε ὁλόκληρη ἡ ζωή τῶν Ἑλλήνων, γι’ αὐτό καί ἡ

πολεμική κατά τῶν Ἐθνικῶν ἐπετείων εἶναι κατ’ οὐσίαν Ἐκκλησιαστική

πολεμική. Πολλά πρέπει νά καταθέσω καί πολύ περισσότερα νά ἑρμηνεύσω

γιά νά κατανοηθῆ τό μήνυμα τοῦ ἄρθρου μου αὐτοῦ, ὡστόσο θά

προσπαθήσω ἔστω καί μέ λιγώτερα –λόγῳ τῆς περιορισμένης χωρητικότητος

ἑνός περιοδικοῦ– ἐλπίζοντας στήν ἀγαθή διάθεση τῶν

ἀναγνωστῶν μας γιά τόν πολλαπλασιασμό τους.

Ἡ 25η Μαρτίου δέν εἶναι μιά αὐτοτελής ἑορτή, μιά ἐπέτειος

μέ τήν ὁποία πανηγυρίζουμε τόν ἡρωϊσμό τοῦ λαοῦ μας, πού ἀποτίναξε

τόν Τουρκικό ζυγό καί ἐπανεῦρε, τήν ἐλευθερία του. Εἶναι,

βεβαίως, καί αὐτό, ἀλλά ὄχι μόνο αὐτό. Ἡ 25η Μαρτίου εἶναι κυρίως

ἡ ὑπόμνηση ὅτι ὁ λαός μας ἐπέτυχε τό ἐλάχιστον ἔναντι

τοῦ μείζονος πού σχεδίαζαν, οἱ Ποιμένες του, οἱ ὁποῖοι μέ «νοῦν

Χριστοῦ» προσπαθοῦσαν νά ἀνασυγκροτήσουν τήν Ἑλληνορωμαϊκή

(Βυζαντινή) Αὐτοκρατορία μας, ὥστε ἡ ἀπελευθέρωσή μας, νά μή

περιορισθῆ στήν σωματική καί στήν ἀστική μας ἀπελευθέρωση, ἀλλά

νά συνδυασθῆ μέ τό πάλαι ποτέ φυσικό πολιτικό μας περιβάλλον,

τό ὁποῖο γιά 1000 καί πλέον χρόνια μᾶς ἐξασφάλιζε τίς ἰδανικές

προϋποθέσεις γιά νά ζήσουμε τήν πνευματική μας ζωή.

Αὐτήν τήν θεώρηση τῆς ἱστορικῆς μας ἐπετείου τήν ἀγνοεῖ ἡ

Πλειοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, διότι ἡ ἀλήθεια γιά τήν ἀποτυχία

τοῦ ἀρχικοῦ στόχου τοῦ Γένους μας συσκοτίσθηκε, ἀφοῦ ὑπερκαλύφθηκε

ἀπό τούς ἡρωϊκούς ἀγῶνες τῶν προγόνων μας καί τήν θερμή

τους Ὀρθόδοξη Πίστη, σέ συνδυασμό μέ τήν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἑλλαδικοῦ

χώρου, ὁ ὁποῖος ὅμως, σημειωτέον, εἶναι μόνο τό ἕνα δέκατο

τέταρτο τῆς χαμένης Αὐτοκρατορίας μας!

Θέλω εὐθύς ἐξ ἀρχῆς νά διευκρινήσω ὅτι ἡ ἀναψηλάφιση αὐτῆς

τῆς ἱστορικῆς θεωρήσεως δέν γίνεται ἐκ μέρους μου, ὡς ἀπόπειρα

δημιουργίας στόν λαό μας διαθέσεων ἐπεκτατισμοῦ, ἀλλά γιατί πρέπει

νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι οἱ ἀγῶνες μας, γιά νά εἶναι ἀληθινοί,

ὀφείλουν νά ὑπηρετοῦν εἰς βάθος τίς ψυχοσωματικές ἀνάγκες τοῦ

λαοῦ καί ὄχι νά ἀποσκοποῦν μόνο σέ μιά ἐπιφανειακή τακτοποίηση

τῶν βιοτικῶν καί ἀστικῶν ἀναγκῶν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἐνεργεῖ ἡ

σύγχρονη διεθνής πολιτική, ἡ ὁποία, βεβαίως, ἀφοῦ δέν δίνει λύση

στά βαθύτερα ὑπαρξιακά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου, τελικά στερεῖ

τούς πολῖτες ἀκόμη καί στοιχειωδῶν προϋποθέσεων γιά τήν ἀξιοπρεπῆ

διαβίωσή τους. Ἦταν φυσικό, λοιπόν –καί αὐτό ἀπέδειξε ἡ μέχρι σήμερα                    ἱστορική πραγματικότητα– νά προκληθοῦν βαθειές ψυχικές ἀλλοιώσεις

στόν Ὀρθόδοξο Ρωμέϊκο λαό μας, λόγῳ τῆς μερικῆς καί ὄχι ὁλικῆς

ἀπελευθερώσεως ὅλων τῶν περιοχῶν τῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκρατορικῆς

Ἐπικρατείας μας, ἀφοῦ ἡ ἀπελευθέρωση μόνο τοῦ Ἑλλαδικοῦ

χώρου –καί αὐτοῦ τμηματικά– οὐσιαστικά ἐλευθέρωσε ἀνθρώπους

ψυχικά τσακισμένους, μέ πεσμένο τό ἠθικό τους καί χαμένη τήν

Ρωμέϊκη πνευματική λεβεντιά, πού ἀναγνώριζε ἀπό ἀρχαιοτάτων

Χρόνων τήν ἀξία στό Ἀληθινό καί ὄχι στό κοσμικά καί κυριαρχικά

ἐπιβεβλημένο. Ἡ ἀπελευθέρωση ἑνός –στήν πλειοψηφία του– ἐπτοημένου                        λαοῦ, γιά τούς Δυτικούς λαούς τῆς ἐπιδείξεως καί τοῦ νεοπλουτισμοῦ, γιά

τούς γεννήτορες τῆς ἀθεΐας, ἦταν ἡ καλύτερη εὐκαιρία γιά μιά ἐκ νέου

ὑποδούλωση τῶν ἐλευθερωμένων Ἑλλήνων, μιά ὑποδούλωση

ὕπουλη, ὑποδούλωση πνευματική, μέ προοπτική νά ἀλλοτριωθῆ σταδιακά

ὁ Ὀρθόδοξος λαός καί νά γίνη «υἱός γεένης διπλότερος» τῶν

Δυτικῶν, πρᾶγμα τό ὁποῖο, ἀλλοίμονο, ὁλοκληρώνεται στίς μέρες

μας! Γιά νά μή φανοῦν αὐθαίρετοι οἱ συλλογισμοί, καί τά συμπεράσματά

μου θά παραθέσω εὐθύς τήν ἄγνωστη ἱστορική πραγματικότητα,

ἡ ὁποία ἀρχίζει μέ τόν Εὐγένιο Βούλγαρη καί τήν Μ. Αἰκατερίνη

τῆς Ρωσίας καί φθάνει μέχρι τήν δολοφονία τοῦ Καποδίστρια. Μιά

πραγματικότητα τεκμηριωμένη στό ἄγνωστο γιά πολλούς (ἄγνωστο

καί στήν εἰδική ἐρευνήτρια τοῦ ἔργου τοῦ Καποδίστρια Ἑλένη

Κούκου) βιβλίο τοῦ Ἱερολοχίτου καί λοχαγοῦ τῆς Βασιλικῆς φάλαγγος

Παναγιώτου Καλεβρᾶ, τό ὁποῖο ἐκδόθηκε στήν Ἀθήνα τό

1873 καί ἀφιερώθηκε στόν Πρωθυπουργό τῆς Ἑλλάδος Κ. Ε. Δεληγιώργη.

Ὁ Καλεβρᾶς ἔζησε πολύ κοντά στόν Καποδίστρια, ὑπῆρξε ἀρχηγός

τῆς Μυστικῆς Ἀστυνομίας τῆς Ρωσίας καί ἐξιστορεῖ ὅπως

ἀφηγεῖται ὁ ἴδιος, τό τί ἔπραξε ὁ Καποδίστριας «ὡς ὑπουργός καί

μυστικός σύμβουλος ἐπί τῶν ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων τῶν δύο ἀειμνήστων

Αὐτοκρατόρων τῆς Ρωσίας Ἀλεξάνδρου τοῦ Α΄ καί Νικολάου

τοῦ Α΄ και ὡς Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος, ἵνα ἐλευθερώση τό Ἔθνος του ἀπό                                                                                             
τους ἐξωτερικούς καί ἐσωτερικούς ἐχθρούς του».

Στό προλογικό σημείωμά του ὁ Καλεβρᾶς ἐξηγεῖ στόν Πρωθυπουργό

Δεληγιώργη ὅτι τοῦ ἀφιερώνει τόν βίο τοῦ Καποδίστρια «ἵνα

καταμάθητε τόν πολιτικόν βίον του καί γενῆτε μιμητής τοῦ ἀνδρός τούτου,

ὅπερ δέν ἀμφιβάλλω ὅτι θά ἀκολουθήσετε κατά γράμμα».

Ἡ ἐξιστόρηση τοῦ Καλεβρᾶ ἔχει ἀνυπολόγιστη ἀξία, γιατί μέσα

ἀπό αὐτήν φαίνεται ἡ λυσσαλέα μάχη τῶν Προτεσταντοπλήκτων Ἑλλήνων,

ὅπως ὁ Κοραῆς, ἐναντίων τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, πού ἐπιχειροῦσαν

τήν ἀνασύσταση τῆς Ρωμαϊκῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκρατορίας

μας, ὄχι γιά νά κατακτήσουν τόν κόσμο ὡς πλανητάρχες, ἀλλά

γιά νά ἐπαναφέρουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς, πού εἶχε

παραχαραχθεῖ ἀπό τήν ἐπικράτηση τῶν Φράγκων τοῦ Καρλομάγνου

στόν Ἐπισκοπικό θρόνο τῆς Ρώμης μέ τά γνωστά ἐπακόλουθα τοῦ

Σχίσματος, τῆς Φραγκικῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως καί τῶν δογματικῶν

παραχαράξεων, πού ἔγιναν ἡ αἰτία νά ἐκτοπισθῆ ἀργότερα ὁ Θεός

ἐντελῶς ἀπό τή Δημόσια ζωή, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀνερμάτιστη καί

παράλογη ζωή πού ἐπικρατεῖ σήμερα σάν πρόοδος, πολιτισμός καί

«πολιτικά ὀρθόν»! Τά ἱστορικά στοιχεῖα τοῦ Καλεβρᾶ εἶναι ἀτράνταχτα,                            ἀφοῦ προέρχονται ἀπό χειρόγραφα τῆς Βιβλιοθήκης τοῦ διαμένοντος στήν

Μόσχα –καί ἐξ Ἰωαννίνων καταγομένου– βαθύπλουτου ἐθνικοῦ εὐεργέτου

Ζώη Ζωσιμᾶ, ἕτοιμα πρός ἐκτύπωση, ἡ ὁποία, ὅμως, δέν

ἔγινε, λόγῳ τῆς εἰσβολῆς τῶν Γάλλων στή Μόσχα καί τῆς ξαφνικῆς

ἀναχωρήσεως τοῦ Ζωσιμᾶ λόγῳ τῆς εἰσβολῆς αὐτῆς.

Ἡ Βιβλιοθήκη καί τά χειρόγραφα καθώς καί ἡ κινητή καί ἀκίνητη

περιουσία, παραχωρήθηκαν ἀπό τόν Ζωσιμᾶ στόν Καλεβρᾶ.

Ἕνα ἀπό αὐτά τά χειρόγραφα μέ τήν ὑπογραφή τοῦ Εὐγενίου

Βουλγάρεως ἀναφέρει ὅτι: «Ὁ Βολταὶρ καὶ ὁ Εὐγένιος ὁ Βούλγαρης συμμαθηταὶ

ὄντες, ὅταν ἐτελείωσαν τὰς σπουδάς των, ἦλθον εἰς ὁμιλίαν, περὶ τοῦ,

ποία φιλοσοφικὴ αἵρεσις ὠφέλησε τὴν κοινωνίαν· καὶ φιλονικείας γενομένης

ἀπεδείχθη καὶ παρεδέχθη, «ἡ τοῦ Πυθαγόρα ἐκτὸς τῆς μετεμψυχώσεως»,

ποῖον πολίτευμα ἁρμόζει εἰς τὴν κοινωνίαν καὶ ποία θρησκεία. Ταῦτα πάντα

μὲ λεπτομέρειαν καὶ ἐκτεταμένως ἐῤῥέθησαν· τὸ ῥηθὲν χειρόγραφον τὸ

ἀνέγνωσε πολλάκις, καὶ τὸ ἔφερε μαζῆ του εἰς τὴν Ἑλλάδα διὰ νὰ τὸ τυπώσῃ

μὲ ἄδειαν τοῦ Ζωσιμᾶ, διότι ἦτον περίεργον διὰ τὴν ἐν αὐτῷ ὑπάρχουσαν

φιλολογικὴν ὕλην. Ἀλλὰ πολιορκηθεὶς ὁ Καλεβρᾶς εἰς τὸ φρούριον τῶν

Ἀθηνῶν ἐπὶ Κιουταχῆ κατὰ τὸ 1827 ἔτος, βόμβα τουρκικὴ ἐπιπεσοῦσα

ἀνελπίστως εἰς τὸ κιβώτιόν του κατέστρεψεν οὐ μόνον αὐτὸ, ἀλλὰ καὶ ἄλλα

ἔγγραφα μυστικὰ χρησιμεύοντα ἐν καιρῷ τῷ δέοντι, διὰ τὴν μέλλουσαν

ἱστορίαν τῆς Ἑλλάδος. Καθ’ ὅτι οἱ δύο οὗτοι σοφοὶ καὶ πεπαιδευμένοι ἄνδρες,

ἐσυμφώνησαν τελευταῖον μυστικῶς, ὅτι ὁ μὲν Βολταὶρ νὰ γενῇ Πάπας

εἰς τὴν Ῥώμην, ὁ δὲ Εὐγένιος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν,

καὶ νὰ προσκαλέσουν ὅλας τὰς χριστιανικὰς αἱρέσεις εἰς γενικὴν Οἰκουμενι-

κὴν Σύνοδον, ὅπως διορθώσωσι τὰ κακῶς κείμενα τοῦ χριστιανισμοῦ. Ἀλλ’

ἐπειδὴ καὶ δὲν ἠδύνατο τοῦτο νὰ γίνῃ ἐν ὅσῳ ἦτον δεδουλωμένον τὸ ἑλληνι-

κὸν ἱερατεῖον εἰς τοὺς Τούρκους, ἀνέβαλον τὸν εἰρημένον σκοπόν των ἀορίστως.

Ἀλλ’ εἰς τὸ διάστημα τοῦτο φοραθέντες, ὁ μὲν Βολταίρ κατετρέχθη

ἀπὸ τὸν κλῆρον τοῦ Πάπα, ὁ δὲ Εὐγένιος ἀπὸ τὸ ἐν Κωνσταντινουπόλει

φαναριώτικον ἱερατεῖον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἕνεκα τοῦτο ὁ

σκοπός των δὲν ἐπέτυχεν. Ὁ Εὐγένιος ἐσύστησε τὴν σχολήν του εἰς τὸ Ἅγιον

Ὄρος ἄνωθεν τῆς Μονῆς τοῦ Βατοπεδίου, καὶ ἐκεῖθεν ἐσφενδόνιζε τὰς περὶ

ἐλευθερώσεως τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς ἰδέες του εἰς ὅλον τὸ τουρκικὸν

Κράτος. Πρὶν τούτου ὅμως, οὐδεὶς τῶν πολιτικῶν ἤ θρησκευτικῶν καὶ

σοφῶν προυχόντων ἀνδρῶν τοῦ ἔθνους, ποτὲ δὲν ἐσκέφθησαν, πώς πρέπει

νὰ ἐλευθερωθῇ τὸ Ἔθνος ἀπὸ τὸν τουρκικὸν ζυγὸν, παρ’ ὅλοι ἤλπιζον καὶ

ἐπεριμένον ἀπὸ τὰς προφητείας τοῦ Ἀγαθαγγέλου, τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ

ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, καὶ ἀπό τινας χρησμοὺς τῶν Αὐτοκρατόρων

τῆς Κωνσταντινουπόλεως εὑρισκομένων εἰς τὰ μνήματα αὐτῶν».

Πρέπει ἰδιαιτέρως νά θαυμάσουμε τήν ὀξυδέκρεια καί πνευματική

ὅραση τοῦ Εὐγένιου Βουλγάρεως, ὁ ὁποῖος ἔδωσε προτεραιότητα

στήν κατά Θεόν ἕνωση μέ τήν Ὀρθοδοξία τῶν ἀποκεκομμένων ἀπό

τήν Ἐκκλησία χριστιανικῶν δογμάτων, Παπικῶν καί Προτεσταντῶν,

διότι ἐγνώριζε ὅτι ἄν αὐτή δέν προηγεῖτο, δέν ἐπρόκειτο νά παύσουν

τά ἑτερόδοξα Κράτη τόν πόλεμο κατά τοῦ Ὀρθοδόξου Γένους μας.

Ἦταν, μάλιστα, τόσο βαθειά ἡ ἐπίδραση τοῦ Βουλγάρεως ἐπί τοῦ

Βολταίρου, ὥστε ὁ Βολταῖρος νά δεχθῆ νά συμπράξη στήν κατά Θεόν

ἀποκατάσταση τῶν Θεολογικῶν πραγμάτων, ἀφοῦ εἶχαν, βεβαίως,

προηγηθεῖ μεταξύ τους πάμπολλες γραπτές καί προφορικές συζητήσεις.

Τό ἐγχείρημα τοῦ Βουλγάρεως καί τοῦ Βολταίρου εἶχε ὑπόβαθρο

τήν στήριξη τῆς Μ. Αἰκατερίνης, ἡ ὁποία, ἀφοῦ παρακινήθηκε

ἀπό τίς περί ἐλευθερίας καί ἀποκαταστάσεως τῆς Ρωμέϊκης Αὐτοκρατορίας

ἰδέες τοῦ Βουλγάρεως ἐκίνησε πόλεμο κατά τῆς Τουρκίας.

Ὁ Βούλγαρης ἐνημέρωσε τούς Ἕλληνες γιά τίς ἐξελίξεις αὐτές

καί τότε, Ἐπιτροπή ἀπό Πελοποννησίους ζήτησε τό 1769 βοήθεια

ἀπό τήν Μ. Αἰκατερίνη γιά νά ἐπαναστατήση ἡ Πελοπόννησος.

Μέ τήν μεσολάβηση τοῦ Ὀρλώφ ἡ Μ. Αἰκατερίνη ἔδωσε στόλο καί

χρήματα. Ὅμως, «ἐλθοῦσα ἡ εἰρημένη ἐπιτροπὴ εἰς τὴν Πελοπόννησον

εὗρε δυστυχῶς ὅτι μόνον δύο ἐπαρχίαι τῆς Πελοποννήσου ἔλαβον τὰ ὅπλα,

αἱ δὲ λοιπαὶ ἐκάγχαζον χὰ, χὰ, χά! θὰ μᾶς ἐλευθερώσουν οἱ Ῥῶσσοι, καθὼς

λέγει ὁ Ἀγαθάγγελος1. Δὲν ἔλαβον τὰ ὅπλα διότι ἦτο ἀδιοργάνιστος καὶ

ἀπροετοίμαστος τότε ὁ λαὸς καὶ ἀνίδεος· διότι ἤλπιζε τὴν ἐλευθερίαν του

ἄνωθεν. Πληροφορηθεὶς ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Αὐστρίας Μετερνὶχ συνεννοήθη

μετὰ τῆς Ἀγγλίας καὶ ἀπὸ κοινοῦ διεκοίνωσαν εἰς τὴν αὐτοκράτειρα τῆς

Ῥωσσίας, ὅτι δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ διεγείρῃ εἰς ἐπανάστασιν τοὺς ὑπηκόους

τοῦ Σουλτάνου διὰ τῆς βίας, διότι εἰσὶν εὐχαριστημένοι ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα των,

ὡς ἀπεδείχθη ἀπὸ τὴν ἀκινησίαν των· ἑπομένως ἠπείλησαν τὴν Αὐτοκράτειρα,

ὅτι ἄν δὲν παραιτηθῇ τοῦ ἀδίκου τούτου κινήματος, εἶναι βιασμέναι καὶ αἱ

δύο δυνάμεις νὰ καύσωσι τὸν στόλον της. Ἰδοὺ τὸ ἀληθὲς ἱστορικὸν τοῦτο

γεγονός· φοβηθεῖσα ἡ Αἰκατερίνη ἑκοῦσα ἄκουσα ἔκλεισε τὴν εἰρήνην καίτοι

προόδευον τὰ ὅπλα της.

Μάτην κατηγοροῦσι λοιπὸν τινὲς ἱστορικοὶ καὶ δημοσιογράφοι τὴν

Ῥωσσίαν ὅτι ἐγκατέλειπε τοὺς Ἕλληνας εἰς τὴν βαρβαρότητα τῶν Τούρκων,

παρακινούμενοι ἀπὸ εἰσηγήσεις τῆς τουρκιζούσης διπλωματίας ἵνα

τὴν μισήσουν οἱ Ἕλληνες καὶ μὴ ἔχουν φιλίαν ἤ καὶ ἀπὸ ἄγνοιαν ἱστορικὴν

ἀδίκως, διότι οἱ ἡμέτεροι ἔσφαλον καὶ οὐχὶ ἡ Ῥωσσία· διότι ἄγουρον ἐκόπει

τὸ πορικὸν τῆς Ἐπαναστάσεως· διὰ τοῦτο πρέπει νὰ εἴμεθα δὶκαιοι καὶ νὰ

εὐγνωμονῶμεν εἰς τοὺς εὐεργέτας μας, διότι ὁ σκοπὸς τῆς τουρκιζούσης

διπλωματίας εἶναι νὰ μᾶς ἔχῃ εἰς διχόνοιαν πάντοτε μετὰ τῆς Ῥωσσίας».

Ἡ ἱστορία ἐκτείνεται πολύ. Σημασία ἔχει, ὅμως, νά πληροφορηθοῦμε

τό πῶς καί τό γιατί ἐφθάσαμε μέχρι σήμερα νά ὑποπτευόμεθα

ἕνα λαό, τήν Ρωσία, ἡ ὁποία οὐδέποτε μᾶς ἐπρόδωσε ἤ μᾶς ἀδίκησε

καί, ὅλως παραδόξως νά ἐμπιστευόμεθα τήν Εὐρώπη, ἡ ὁποία –ὡς

καθαρά Φραγκική καί οὐδεμία σχέση ἔχουσα μέ τήν Ἑλληνορωμαϊκή

Ὀρθόδοξη Αὐτοκρατορία μας– ἀπό τοῦ 9ου αἰῶνος μέχρι σήμερα

συνεχῶς μᾶς προδίδει, μᾶς ἀποχριστιανίζει καί μᾶς ἀτιμάζει μέ τούς

κληρικολαϊκούς πολυποίκιλους πράκτορές της.

Ἡ προσπάθεια τοῦ Βουλγάρεως καί τῆς Μ. Αἰκατερίνης γιά τήν

ἀνασύσταση τῆς Αὐτοκρατορίας μας συνεχίσθηκε

ἀπό τόν Καποδίστρια καί τόν Αὐτοκράτορα τῆς Ρωσίας Ἀλέξανδρο,

ἀλλά προς στιγμήν τήν ἀνέκοψε ἡ μεσολάβηση τοῦ Κοραῆ στόν Ναπολέοντα

(τοῦ ὁποίου, σημειωτέον, ἦταν πράκτορας), γιά νά ὑπαγάγη τήν Ἑλλάδα

στούς Γάλλους! Αὐτό, βεβαίως, ἄν εἶχε πραγματοποιηθῆ, θά

ἦταν ὀλέθριο, ἀφοῦ ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ ἐθνική μας συνείδηση, πού

εἶναι συνυφασμένα, θά ἦσαν πρό πολλοῦ παρελθόν γιά τό Γένος μας!

1. Ἡ προφητεία τοῦ Ἀγαθαγγέλου ἔγινεν ἀπὸ ἱερωμένον πρόσωπον κατὰ τὴν ἐν

Φλωρεντίᾳ σύνοδον.

Ὅπως σημειώνει ὁ Καλεβρᾶς, ἄν εἶχε συμβῆ ἡ ὑπαγωγή μας στή

Γαλλία, τότε «οἱ Ἕλληνες αὐθέντην μόνον ἤθελον ἀλλάξει καί οὐχί νά

ἐλευθερωθοῦν»! Τό καταστρεπτικό αὐτό σχέδιο γιά τό μέλλον τοῦ Ἑλληνισμοῦ

ἦταν μέν ἰδέα τοῦ Ρήγα Φερραίου ἀλλά τό υἱοθέτησε καί τό προώθησε

στόν Ναπολέοντα ὁ Κοραῆς. Ὡστόσο, φάνηκε γιά ἄλλη μιά φορά ἡ διπλωματική  δεινότητα τοῦ Καποδίστρια ἀλλά καί ἡ προσήλωσή του στίς ἀξίες τοῦ Γένους

μας. Δέν προσπάθησε νά γίνη ἐχθρός τοῦ Ναπολέοντα μέ τό νά

τόν ἀντιστρατευθῆ, οὔτε, ὅμως, ἦταν δυνατόν νά ἀφήση τούς Γάλλους

νά ἀναλάβουν αὐτοί διαπαντός τήν διακυβέρνηση τοῦ Κράτους

μας. Σημειώνει ὁ Καλεβρᾶς ὅτι ὁ Καποδίστριας «ἐπρότεινεν εἰς

τὸν Αὐτοκράτορα τῆς Ῥωσσίας Ἀλέξανδρον νὰ προτείνῃ δι’ αὐτοῦ εἰς τὸν

Βονοπάρτην, νὰ τοῦ δώσῃ τὴν αὐταδέλφην του ὡς σύζυγον (αὐτὴν ὅπου

ἐνυμφεύθη ὁ Λαχταμβὲργ) ἵνα ἀποκτήσῃ, διαδόχους ἀπὸ Βασιλικὴν οἰκογένειαν,

(διότι ἡ σύζυγός του Ἰωσηφῖνα δὲν ἐτεκνοποιοῦσε). Τούτου

γενομένου ὁ Βονοπάρτης παρεδέχθη τὴν πρότασιν τοῦ Καποδίστρια, ἐπὶ

σκοπῷ μυστικῷ νὰ ἀφιερώσῃ τὸν δευτερότοκον υἱόν του εἰς τὸ ἀνατολικὸν

δόγμα καὶ νὰ ἀνατραφῇ εἰς τὴν Ῥωσσίαν βασιλικῶς, ὥστε νὰ διορίσουν

αὐτὸν ἐν καιρῷ τῷ δέοντι Αὐτοκράτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως διὰ νὰ

εἶναι ὑπὸ τὴν προστασίαν τῶν δύο μεγάλων δυνάμεων, ἔπειτα νὰ ὁρμήσουν

ἀμφότεροι εἰς τὰς Ἰνδίας καὶ νὰ ἀποπέμψουν τοὺς Ἄγγλους ἀπὸ αὐτὰς. Ταῦ-

τα ἀναμφιβόλως ἔπρεπε νὰ μένουν μυστικά. Ἰδοὺ καὶ δευτέρα προσπάθεια

τοῦ Καποδιστρίου τίνι τρόπῳ καὶ μὲ ποῖα μέσα μετεχειρίζετο διὰ τῆς Ῥωσσίας

πρὸς ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἔθνους του, ὦ ἀναγνῶστα. Ταῦτα τὰ ἐδιηγεῖτο

ὁ Καποδίστριας εἰς τὸν Ζωσιμᾶν καὶ ὁ Καλεβρᾶς ἔλαβε σημείωσιν καὶ τὰ

ἠξεύρει». Καί πάλι, ὅμως, ἐπενέβη ἡ πανουργία τοῦ Μέτερνιχ γιά νά

ματαιώση τήν ἀνασύσταση τῆς Αὐτοκρατορίας μας γνωρίζοντας τι θά ἐσήμαινε           μιά τέτοια ἀντίσταση γιά τό μέλλον τοῦ κόσμου πού σχεδίαζαν

ἀπό τότε οἱ λεγόμενες Μεγάλες, κατ’ ἀκρίβειαν, ὅμως, ἐλεεινές Δυνάμεις.

Ὁ Μέτερνιχ, πληροφορηθείς τό σχέδιο τοῦ Καποδίστρια –προφανῶς

ἀπό Ἕλληνες προδότες τοῦ καιροῦ ἐκείνου– τό ἀνεκοίνωσε

«εἰς τὴν Ἀγγλίαν, ὥστε ἐκ συμφώνου ῥαδιουργήσασαι εἰς τὴν μητέρα τῆς

νύμφης δὲν ἐτελεσφόρησεν τὸ συνοικέσιον αὐτὸ καὶ ἀμέσως ἐνήργησαν εἰς

τὸ Δοβλέτι καὶ ἐδιορίσθη νέος Ἡγεμὼν εἰς τὴν Βλαχίαν, ὁ Ἰω. Καρατζᾶς ἔχων

πρῶτον γραμματέα του τὸν ἐν Ἑλλάδι διατρίψαντα Ἀλέξανδρον Μαυροκορδάτον.

Ταῦτα πάντα τὰ ἤκουσεν ὁ Καλεβρᾶς ἀπὸ τὸν Ζωσιμᾶν διηγούμενον,

ὅστις τὰ ἤκουσεν ἀπὸ τὸν Καποδίστριαν καὶ ὁ Καλεβρᾶς ἔλαβε σημείωσιν.

Μετὰ ταῦτα διὰ συμβουλῆς τοῦ Μέτερνιχ ἐσχημάτισεν ὁ Καρατζᾶς τὴν

ἑταιρίαν τοῦ λέοντος (σύμβολον τῆς Τουρκίας) ἵνα πείσουν τὸν Σουλτάνον

νὰ παραχωρήσῃ εἰς ἕκαστον προνομιοῦχον ἐκ τῶν ἐν Φαναρίῳ οἰκογενειῶν

ἀνὰ μίαν ἐπαρχίαν ἐκ τοῦ Κράτους του ὡς ἰδιοκτησίαν αὐτῶν διαδοχικῶν,

ἵνα ἐξ αὐτῆς τῆς οἰκογενείας νὰ γίνεται Ἀρχιερεὺς εἰς τὴν αὐτὴν ἐπαρχίαν,

τὰ δὲ εἰσοδήματα αὑτῆς νὰ τὰ εἰσπράττῃ ἡ αὐτὴ ἡ οἰκογένεια καὶ νὰ ζῇ ἐν

ἀνέσει πρὸς διαφύλαξιν τὴν ἀξιοπρεπείας τοῦ βαθμοῦ της, διατηρουμένου

καὶ τοῦ Ἀρχιερέως νὰ ζῇ καὶ οὗτος ἐκ τῶν εἰσοδημάτων τῆς ἐπαρχίας

ταύτης ἀξιοπρεπῶς· ἐπὶ σκοπῷ καὶ τούτῳ, ἵνα μὴ δυνηθῶσιν οἱ Ἕλληνες

νὰ σχηματίσουν συνομωσίαν κατὰ τῆς Τουρκίας, (καθὼς διαλαμβάνει ἐν

ἐκτάσει καὶ μὲ λεπτομέρειαν περὶ τῆς ἑταιρίας ταύτης ὁ Καλεβρᾶς εἰς τὸ

πονημάτιόν του «ἡ ἐν Ἑλλάδι πολυκέφαλος πολιτικὴ λερναῖα ὕδρα»)».

Ἀπό τότε καθιερώθηκε καί ἐπίσημα πλέον ἡ προδοσία τῆς Πατρίδος

μας ὡς μέσον κοινωνικῆς, πολιτικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἀνόδου

στά ὕπατα κρατικά καί ἐκκλησιαστικά ἀξιώματα. Ἀπό τότε

ἡ παρέμβαση τῶν Μεγάλων Δυνάμεων στά ἐσωτερικά τῆς Πατρίδος

μας ἔγινε συστηματική καί ἀδιάκοπη και, βεβαίως, συνεχίζεται μέ

ταχύτατους ρυθμούς καί πολλά γιά τούς Δυτικούς ἀποτελέσματα,

ἀφοῦ οἱ Ἕλληνες προδότες ἔχουν πολλαπλασιασθεῖ.

Ὁ Καποδίστριας καί πάλι ἀντέδρασε: «κατέτρεξε καὶ διεσκόρπισε

διὰ τῆς Ῥωσσίας καὶ τὴν ἑταιρίαν τοῦ λέοντος καὶ τὸν Καρατζᾶν Ἡγεμόνα

τῆς Βλαχίας μετὰ τοῦ Ἀλεξ. Μαυροκορδάτου γραμματέως του, οἵτινες

κατέφυγον εἰς τὴν Πίσαν ὑπὸ τὴν προστασίαν τῆς Αὐστρίας

ἵνα σωθῶσι· καὶ μετὰ ταῦτα διωρίσθη νέος ἡγεμὼν τῆς Βλαχίας

ὁ Ἀλέξ. Σοῦζτος· (βλέπεις, ὦ ἀναγνῶστα, ποίαν ἀδιάκοπον διπλωματικὴν

πάλην εἶχεν ὁ Καποδίστριας μὲ τὸν Μετερνὶχ περὶ τῆς ἐλευθερώσεως τοῦ                        Ἑλληνικοῦ ἔθνους καὶ κατὰ πόσον ἦτον ἄγρυπνος, καὶ ποῖα μέσα μετεχειρίζετο          διὰ τῆς Ῥωσσίας διὰ νὰ εὐκολύνῃ τοὺς μέλλοντας σκοπούς του)».

Μετά τήν ματαίωση ὅλων τῶν σχεδίων τοῦ Βουλγάρεως καί τοῦ

Καποδίστρια γιά τήν ἀνασύσταση τῆς Αὐτοκρατορίας μας ὁ ἀγώνας

ἐπικεντρώθηκε μόνο στήν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου,

πρᾶγμα τό ὁποῖο ἐπιθυμοῦσαν σφόδρα οἱ Δυτικοί, ἀφοῦ ἔτσι θά

ἐξέλιπε ὁ κίνδυνος νά γίνουν κάποια μέρα οἱ Ἕλληνες διεκδικηταί

τῆς Ἑλληνορωμαϊκῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκρατορίας.

Ἡ ἱστορία πού ἔγραψε ὁ Καποδίστριας προσπαθῶντας νά ὠφελήση τήν             Πατρίδα μας καί νά τήν ἐξασφαλίση ἀπό τίς πολυποίκιλες

ἐπιβουλές τῶν τάχα πολιτισμένων Δυτικῶν, εἶναι πολύ μεγάλη καί

πολύπτυχη. Δέν εἶναι, ὅμως, δυνατόν νά ἐπεκταθοῦμε ἄλλο σέ αὐτό

τό ἄρθρο μας. Ἀρκεῖ ἐπί τοῦ παρόντος νά μεταφέρουμε τά λόγια

τοῦ Καλεβρᾶ, μέ τά ὁποῖα εὔγλωτα χαρακτηρίζει τήν προσφορά τοῦ

Καποδίστρια: «Ὥσπερ ἄλλος Μωϋσῆς τούς Ἑβραίους» ἔτσι «ὦ ἀναγνώστα

ὠφέλησε κατά καιρούς τήν Ἑλλάδα ὁ Καποδίστριας». Μεταχειριζόμενος

περίτεχνους τρόπους καί μέσα, κατώρθωνε μέ αὐτά νά «διευκολύνη

τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἔθνους του».

Ὡστόσο δέν εἶναι δυνατόν νά μή προστεθῆ ὅτι ὁ Καποδίστριας

ὡς πραγματικός ἄγγελος τῆς Ἑλλάδος ἀπέτρεψε στήν πιό κρίσιμη

στιγμή τήν ματαίωση τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, τήν ὁποία πάλι

ὁ Μέτερνιχ μέ δολιότητα διπλωματική σχεδίαζε.

Ὅπως διηγεῖται ὁ Καλεβρᾶς, ὁ Μέτερνιχ εἶχε πληροφορίες ὅτι στήν

Ρωσία γίνονται κινήσεις γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος. «Ὅθεν

εὐφυῶς σκεφθεὶς πρὸς μηδένισιν κάθε περὶ τούτου σκοποῦ, ἐπροσκάλεσεν ἐν

Λαϊμπὰχ εἰς σύνοδον κατὰ τὸ 1821 ἔτος ὅλους τοὺς ἡγεμόνας τῆς Εὐρώπης,

ἵνα σκεφθῶσι περὶ τῆς παραγραφῆς νόμου τῶν ἐθνῶν, ὅσα ἔθνη δηλ. εἶναι

δεδουλωμένα ὑπὲρ τὰ 200 ἔτη καὶ δὲν ἠλευθερώθησαν μὲ κανένα τρόπον,

νὰ μὴ ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἐλευθερωθοῦν, ἀλλὰ νὰ συγχωνευθῶσι μὲ τὸ

ἐπικρατέστερον, ἀλλ’ οὔτε καμμία δύναμις ξένη νὰ μὴ τὰ προστατεύσῃ· καὶ

τοῦτο τὸ ἐπρόβλεψεν ὁ Μετερνὶχ διὰ τοὺς Ἕλληνας μὲ τὴν Ῥωσσίαν. Γνοὺς

ταῦτα ὁ Καποδίστριας καὶ τὸν σκοπὸν τῆς Συνόδου ὅτι ἀπέβλεπε μόνον

διὰ τοὺς Ἕλληνας ἔγραψεν εἰς τὸν Ἀλέξανδρον Ὑψηλάντην (τὸν ὁποῖον

ἐδιόρισεν ἡ ἐπιτροπὴ τῶν φιλικῶν Φενικὸν ἀρχηγὸν τῆς ἐπαναστάσεως)

νὰ κηρύξῃ τὴν ἐπανάστασιν τοῦ ἑλλ. ἔθνους (μεγάλη ἀπελπιστικὴ τόλμη

ὅμως) διότι ἡ ἐπανάστασις ἔμελλε νὰ γενῇ κατὰ τὸ 1831 ἔτος καὶ οὐχὶ εἰς τὸ

21, (διότι δὲν εἴμεθα ἑτοιμασμένοι, οὔτε ὅπλα, οὔτε πολεμοφόδια εἴχομεν,

οὔτε τοὺς ἐμπείρους ἀρχηγοὺς τοῦ πολέμου ὅπως παντοῦ διορίσωμεν, οὔτε

νὰ διοργανόσωμεν στρατὸν μὲ πειθαρχίαν)».

Ἔτσι ἐφθάσαμε στό 1821 μέ τίς γνωστές ἐξελίξεις, ἔνδοξες καί

ἄδοξες, ἡρωϊκές καί προδοτικές. Ἐφθάσαμε καί στό 2014 νά τιμοῦμε

ἀκόμη τούς ἀγῶνες τοῦ Γένους μας, ἀλλά μέ πολύ ξεθωριασμένη μνήμη

καί ἀλλοιωμένα μηνύματα, ἀφοῦ ἔχουμε πρό πολλοῦ ἀποκοπεῖ

ἀπό τίς πραγματικά Ἱστορικές Πηγές μας.

Τό Ἀρχεῖο τοῦ Καποδίστρια εἶναι διάσπαρτο σέ Ἑλλάδα καί Ρωσία,

σέ Εὐρώπη καί ποιός ἄραγε γνωρίζει ποῦ ἀλλοῦ, ἀλλά παραμένει

ἀνέγγιχτο ἀπό ἐρευνητικά μάτια, ἀφοῦ ἡ ψυχή μας ἔχει μάθει νά θεωρῆ                      πολιτισμό ὅτι ἀνταποκρίνεται στίς 5 αἰσθήσεις μας. Καί ἐπειδή

οἱ αἰσθήσεις κατ’ ἐξοχήν χαϊδεύονται ἀπό τήν Ἀμερικανοευρωπαϊκή

κατασκευαστική μανία, ἔχουμε στρέψει ὁλόκληρο τό εἶναι μας στή

Δύση. Συνειδητοποιοῦμε, ὅμως, ἄραγε ὅτι ἡ Δύση ἔχει ὁριστικά δύσει

καί δέν ἔχει νά μᾶς προσφέρει ἀπολύτως τίποτε, πλήν τῆς τεχνογνωσίας

της; Συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἡ Δυτική νοοτροπία μαζί μέ τόν

«θάνατο τοῦ Θεοῦ» κατεργάζεται καθημερινά καί τόν ψυχοσωματικό

θάνατο τῶν ἀνθρώπων;

Ἀπό τόν βαθμό αὐτῆς τῆς συνειδητοποιήσεως θά κριθῆ ὁ καθένας

μας καί στό παρόν, ἀλλά, κυρίως, στό Αἰώνιο Μέλλον του!