Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Θα τεθή το εξής ερώτημα: που είναι οι συγκεκριμένοι καρποί αυτής της θεανθρωπίνης Κοινωνίας; Πως εξηγείται το γεγονός, ότι εντός του πεδίου ακτινοβολίας της Ορθοδοξίας ανεπτύχθη «η πλέον ριζική εκκοσμίκευσις εις την ανθρώπινην ιστορίαν;» (Joseph Piper). Δεν υπάρχει ο ανατολικός «ουμανισμός» (λ.χ. καισαροπαπισμός, ουμανισμός μερικών Βυζαντινών φιλοσόφων κ.τ.λ.); Η επιτυχία του αθέου κοινωνικού ουμανισμού επί του εδάφους της Ορθοδοξίας δεν αποδεικνύει «την ανικανότητα της Ορθοδοξίας» να λύση τα πλέον στοιχειώδη κοινωνικά προβλήματα;                                                                    

Είναι γεγονός ότι ο κόσμος ούτος κείται εν τω πονηρώ και εν τη αμαρτία.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ροπή προς τον γυμνόν ανθρωπισμόν είναι εις την πραγματικότητα η ατμόσφαιρα εντός της οποίας ζη, αναπνέει και προς την οποίαν στρέφεται η πεπτωκυία ανθρωπίνη φύσις και γενικώς ο άνθρωπος, όπου και αν ούτος ευρίσκεται. Ως εκ τούτου ουδόλως είναι θαυμαστόν ότι τα κύματα της φιλαμαρτησίας, όπως και τα κύματα των ψευδοχριστιανικών δηλητηρίων της Ευρώπης, περιελάμβανον κατά καιρούς και τους ορθοδόξους λαούς. Μία όμως είναι η αναντίρρητος αλήθεια: η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία ουδέποτε εδογματοποίησεν οιονδήποτε ουμανισμόν, είτε πρόκειται περί καισαροπαπισμού είτε περί οιουδήποτε άλλου-ισμού. Δια της αληθούς και ακεραίας θεανθρωπότητος και ευαγγελικής γνησιότητός της, δια της ακαταπαύστου προσκλήσεώς της εις μετάνοιαν δια παν ό,τι δεν είναι εκ του Θεανθρώπου και κατά τον Θεάνθρωπον, εφύλαξε δυνάμει του Αγίου Πνεύματος την σωφροσύνην και την παρθενίαν της καρδίας της και της ψυχής της. Ούτως, ήτο και έμεινεν «άλας της γης», του ανθρώπου και της κοινωνίας. H τραγωδία δε της δυτικής Χριστιανοσύνης έγκειται ακριβώς εις το ότι προσεπάθησεν, είτε διορθώνουσα το πρόσωπον του Θεανθρώπου είτε αρνουμένη αυτό, να εισαγάγη εκ νέου τον δαιμονισμένον ουμανισμόν, τον χαρακτηρίζοντα την πεπτωκυίαν ανθρωπίνην φύσιν. Και που; Εις αυτήν την καρδίαν του θεανθρωπίνου οργανισμού της Εκκλησίας, και μάλιστα την στιγμήν, κατά την οποίαν το νόημα της Εκκλησίας είναι απελευθέρωσις εκ του τοιούτου ουμανισμού. Είναι φυσικόν ο ουμανισμός αυτός εν συνεχεία να εισδύση δια της Εκκλησίας εις όλας τας περιοχάς της ζωής, του προσώπου και της κοινωνίας και να ανακηρύττεται εις ύψιστον δόγμα, ή μάλλον εις παν-δόγμα.                                                                                                                 

Ούτως η δαιμονισμένη ανθρωπίνη υψηλοφροσύνη, κρυμμένη υπό τον μανδύαν της Εκκλησίας, γίνεται δόγμα πίστεως, μεταβαλλόμενον εις δόγμα ζωής, άνευ του οποίου δεν υπάρχει σωτηρία! Είναι φοβερόν και μόνον να σκεφθή κανείς πόσον μάλλον να ειπή, ότι κατ΄ αυτόν τον τρόπον, το μοναδικόν «εργαστήριον της σωτηρίας» εις τον κόσμον τούτον μεταβάλλεται βαθμηδόν εις δαιμονοποιημένον «εργαστήριον» εκβιασμού ανθρωπίνων συνειδήσεων και απανθρωπίας! Εργαστήριον παραμορφώσεως του Θεού και του ανθρώπου και της κοινωνίας δια της παραμορφώσεως του Θεανθρώπου.