Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα  31ον.

1. Οι άγιοι Μάρτυρες, αφού υπέφεραν πολλά βασανιστήρια και έδειξαν καρτερία μέχρι το θάνατο, έγιναν άξιοι για τα στεφάνια και τη δόξα. Και όσο περισσότερα και σκληρότερα ήταν τα βάσανα που υπέφεραν, τόση περισσότερη δόξα και παρρησία απέκτησαν ενώπιον του θεού. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι ψυχές που παραδόθηκαν σε διάφορες θλίψεις (είτε εξ ανθρώπων, είτε εκ σωματικών ασθενειών), αν κάνουν μέχρι τέλους υπομονή και δεν γογγύσουν, θα αξιωθούν τα ίδια στεφάνια και την ίδια παρρησία με τους Μάρτυρες. Και όλα αυτά όχι μόνο στο μέλλον θα απολαύσουν από το Θεό, αλλά και εδώ θα αξιωθούν την παρηγορία του Αγίου Πνεύματος!                                           

2. Επειδή ο δρόμος που οδηγεί στην ουράνια ζωή είναι ομολογουμένως στενός και γεμάτος θλίψεις, και είναι λίγοι εκείνοι που τον βαδίζουν, γι΄ αυτό πρέπει για χάρη της ελπίδας του Ουρανού να υπομένουμε σταθερά κάθε δοκιμασία του πονηρού. Τα παθήματα του καιρού τούτου δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που μέλλει να μας δοθεί! Γιατί, όταν ήμαστε στον κόσμο, δεν μας έβρισκαν τόσοι πειρασμοί, αλλά τώρα που ήρθαμε να υπηρετήσουμε το Θεό; Τούτο συμβαίνει επειδή φθονεί ο εχθρός την ανταπόδοση, που ελπίζουμε από τον Θεό. Και θέλει να βάλει μέσα στις ψυχές μας τη χαύνωση και τη ραθυμία, για να μη ζήσουμε ευάρεστα στο Θεό και αξιωθούμε τη Βασιλεία Του. Ας θυμηθούμε ότι και Εκείνος έτσι πέρασε σ΄ αυτόν τον κόσμο, υβριζόμενος, διωκόμενος, εμπαιζόμενος και τέλος θανατώθηκε με ατιμωτικό τρόπο επάνω στο Σταυρό.                                             

3. Αν θέλουμε να υποφέρουμε με ευκολία την κάθε θλίψη και τους πειρασμούς, ας έχουμε εμπρός στα μάτια μας πάντοτε το θάνατο για Χάρη του Χριστού μας. Τέτοια εντολή έχουμε, να σηκώνουμε το σταυρό μας και να τον ακολουθούμε πρόθυμοι και έτοιμοι για το θάνατο. Γιατί εκείνος, που επιθυμεί να πεθάνει για το Χριστό, καθόλου δεν θα δυσκολευτεί στα επίπονα και λυπηρά. Και όποιος θέλει να γίνει κληρονόμος του Χριστού, πρέπει να επιθυμεί και τα πάθη Του με ζήλο.                                                                                                                                                                        

4. Πρέπει λοιπόν και χωρίς να θέλουμε, να σπρώχνουμε τον εαυτό μας στην αρετή: Στην αγάπη, όταν στερούμεθα αγάπης. Στην πραότητα, όταν αυτή μας λείπει. Στο να έχουμε συμπαθή και φιλάνθρωπη καρδιά. Στην προσευχή, όταν δεν έχουμε πνευματική προσευχή. Βλέποντας ο Θεός τον αγώνα ν΄ αποκτήσουμε τα πιο πάνω έρχεται βοηθός και μας δίνει και μας γεμίζει με όλους τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Επίσης στο να μη κατηγορεί κανένα, να μη κατακρίνει, να μη υπερηφανεύεται. Όλα αυτά γίνονται εύκολα όταν ενωθούμε και έλθει και κατοικήσει μέσα μας ο Κύριος, που είναι το κινούν και το αίτιον εκπληρώσεως κάθε καλού και κάθε αρετής, όπως μας το είπε: «Χωρίς εμού, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε».