Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα  29^ον.

1. Εκείνος που περιμένει να λάβει από το Θεό το σπόρο της Χάριτος, πρέπει πρώτα να καθαρίζει τη γη της καρδιάς του, ώστε να πέσει ο σπόρος του Αγίου Πνεύματος, για να δώσει πολλαπλάσιους καρπούς. Αν δεν γίνει πρωτύτερα αυτό και δεν καθαρίσει τον εαυτόν του από κάθε μολυσμό σαρκικό και πνευματικό, είναι ακόμη σάρκα και βρίσκεται μακριά από την αληθινή ζωή.                                                                                                                                                                          2. Από όλες τις πλευρές πρέπει να παρατηρούμε τα τεχνάσματα και τα κακούργα σχέδια του εχθρού. Διότι ο σατανάς φροντίζει και γίνεται και άγγελος φωτός ακόμη, ώστε όλους να τους οδηγήσει στην απώλεια. Έτσι ο σατανάς στους προσευχομένους προξενεί έπαρση, στους νηστεύοντας οίηση, στους αξιωθέντας Θείου Φωτός εμφανίζεται σαν άγγελος φωτός, για να τους ρίξει στην πλάνη. Δηλαδή στους πάντες τα πάντα μεταχειρίζεται, για να τους υποσκελίσει. Γι΄ αυτό με πολλή προσοχή πρέπει να φυλάγουμε την καρδιά μας, να μη πλανεθεί και αντί κατοικητήριο του Θεού γίνει κατοικητήριο των δαιμόνων.                                                                                                   

3. Γι΄ αυτό και αν ακόμη κάνουμε όλα τα έργα της αρετής να τα αποδίδουμε στο Θεό και όχι στον εαυτό μας. Έτσι και το ότι είμεθα άνθρωποι κι αυτό είναι έργο του Θεού. Γι΄ αυτό τα πάντα να αποδίδουμε στο Θεό και σ΄ Αυτόν να αναθέτουμε τα πάντα.                                                                                                                                     
4. Όταν η γυναίκα έρθει σε συμβίωση και γάμο με τον άνδρα, γίνεται κυρία όχι μόνο στα υπάρχοντα του άνδρα, αλλά και στο ίδιο του το σώμα. Έτσι και η αληθινή και μυστική γάμου κοινωνία της νύμφης ψυχής με το Χριστό, καθιστά αυτήν κυρία όλων των ανεκφράστων θησαυρών Του. Γιατί, όταν ο Θεός γίνει δικός της, είναι φανερό ότι τα δικά του όλα είναι δικά της.                                        

5. Όσο καιρό ο Ισραηλιτικός λαός ευαρεστούσε τον Κύριο, τον οδηγούσε η πύρινη στήλη και η νεφέλη και η Ερυθρά Θάλασσα του άνοιγε διάβαση και πολλά άλλα θαυμαστά απολάμβανε. Όταν όμως απομακρυνόταν από την αγάπη Του, τότε παραδινόταν στους εχθρούς και υποτασσόταν σε πικρές δουλείες. Το ίδιο συμβαίνει και στην ψυχή, η οποία με τη Χάρη γνώρισε το Θεό, και αφού πρώτα καθαρίστηκε από πολλούς μολυσμούς, έπειτα έγινε και άξια να λάβει και θείες δωρεές. Επειδή όμως δεν κράτησε ως το τέλος την πρέπουσα αγάπη στον ουράνιο άνδρα της, ξέπεσε από τη ζωή την κοντά στο Θεό. Γιατί, όπως γίνεται χαρά στον Ουρανό—κατά τας Γραφάς—για ένα αμαρτωλό που μετανοεί, έτσι γίνεται και λύπη για μια ψυχή που χάνει την αιώνια ζωή.                                                                                                                                                        
6. Όταν η ψυχή κριθεί άξια να λάβει τη Χάρη, τότε ο Θεός ακόμη περισσότερο της δίνει χρήσιμα δώρα, γνώση, φρόνηση και διάκριση. Αυτά δίνει ο Θεός εις τους ζητούντας, για να ζουν με φόβο Θεού και να μη κάνουν τίποτε, που δεν είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού.