Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα  19^ον.

1. Μερικοί επαναπαύονται, ότι έχουν τόση Χάρη Θεού μέσα τους, ώστε να μπορούν να συγκρατούν τον εαυτόν τους και να μη τους νικά η αμαρτία που κατοικεί μέσα τους. Κι΄ έτσι συμβαίνει, τώρα να έχουν προσευχή νηφάλια και ανάπαυση, έπειτα να ενεργούνται από ακάθαρτους λογισμούς και να δελεάζονται από την αμαρτία, ενώ έχουν μέσα τους τη Θ. Χάρη. Έτσι οι επιπόλαιοι, όταν έννοιωσαν μέσα τους την ενέργεια της Θείας Χάριτος, νόμισαν ότι ελευθερώθηκαν για πάντα από την αμαρτία, ενώ οι διακριτικοί και νουνεχείς δεν θ΄ αργήθούν ότι, και όταν κατοικεί μέσα τους η Χάρη του Θεού και πάλι ταράζονται από αισχρούς και άτοπους λογισμούς.                                                                                                                                                                   2. Όπως είναι αδύνατο χωρίς μάτια ή γλώσσα, αυτιά και πόδια, να βλέπει κανείς ή να μιλάει, ή ν΄  ακούει ή να περπατάει, έτσι επίσης είναι αδύνατο χωρίς το Θεό και τη Θεϊκή ενέργεια να γίνει κανείς κοινωνός των Θείων μυστηρίων και να γνωρίσει τη σοφία του Θεού ή ν΄ αποκτήσει τον πλούτο του Αγίου Πνεύματος. Έτσι οι δούλοι του Θεού καταρτίζονται συνεχώς με τη Θεϊκή γνώση και με τη Χάρη του Θεού.                                                                                                                                         
3. Καταλήγοντας λέω ότι και αυτοί ακόμη οι Απόστολοι, που ήσαν γεμάτοι από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, δεν ήσαν ολότελα απαλλαγμένοι από φροντίδες. Αλλά μαζί με την αγαλλίαση και την ανέκφραστη χαρά είχαν και κάποιο φόβο. Γιατί ο Κύριος και από τους τελείους ακόμη ζητεί να είναι το θέλημα της ψυχής στην υπηρεσία του Αγίου Πνεύματος, ώστε να συμβαδίζουν και τα δύο. «Μη σβήνετε την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος» (Απ. Παύλος). Το να μιλάει κανείς για την απάθεια και την τελειότητα είναι εύκολο. Δύσκολο όμως είναι το να μάθει με την πείρα και αληθινά πως κατορθώνεται η τελειότητα.                                                                                                                                                                             4. Όσοι λένε πνευματικά λόγια χωρίς να τα γεύονται, τους παρομοιάζω με άνθρωπο που, ενώ δεν έχει φάει ποτέ μέλι, προσπαθεί να δώσει στους άλλους να εννοήσουν τι είδους είναι η γλυκύτητά του. Τέτοιοι είναι πράγματι όσοι δεν δοκίμασαν στην πράξη και μ΄ εσωτερική πληροφορία τα σχετικά με την τελειότητα και τον αγιασμό και την απάθεια και θέλουν να μιλούν γι΄ αυτά στους άλλους. Κινδυνεύει δηλαδή κάπως ο Χριστιανισμός λίγο-λίγο να ξεφύγει από τον γεμάτο χαρά κι΄ ευφροσύνη δρόμο του και να πέσει στην έρημο της αθεϊας. Είναι δηλαδή ο Χριστιανισμός, σαν να δώσει κανείς σ΄ ένα διψασμένο ένα γλυκό ποτό και να τον κάνει,--όχι μόνο από τη δίψα, αλλά και από την ηδονή του ποτού—να το επιθυμεί πιο άπληστα!... Αυτά όμως δεν νοούνται μόνο με λόγια χωρίς πείρα, αλλά επιτελούνται με τη νοερή και μυστική εργασία του Αγίου Πνεύματος και έτσι λέγονται. Έτσι ο Χριστιανισμός είναι σαν φαγητό και ποτό, που, όσο περισσότερο τον γεύεται κανείς, τόσο ανάβει και η επιθυμία του και δεν τον χορταίνει!