Η ορθόδοξος
λατρεία είναι το Ευαγγέλιον του Χριστού και η Ιερά Παράδοσις μεταφρασθέντα και
μεταποιηθέντα εις τους θαυμαστούς ύμνους και τας προσευχάς, εις τας ωδάς και
αναστεναγμούς, τας κραυγάς και τα δάκρυα. Όλη η θεανθρωπίνη Αλήθεια, η
θεανθρωπίνη Αγάπη, και Δικαιοσύνη και Σοφία, και Ζωή, και Αθανασία, και
Αιωνιότης μας προσφέρεται εδώ ως προσευχή, ως λατρεία, ως θεία Κοινωνία, ως
μυστήριον, ως αρετή, ως σωτηρία. Ο,τιδήποτε εγγίζη ο άνθρωπος μέσα εις την
λατρείαν εγγίζει την ζώσαν και Ιεράν Παράδοσιν:
τα νεύρα της, τα οστά της, το αίμα και την καρδίαν της, τους οφθαλμούς
και την συνείδησιν, τον νουν και το φρόνημά της. Και όταν η ψυχή παραδίδεται
δια της προσευχής εις αυτάς τας θεανθρωπίνας αληθείας και εκχύνεται εις την
θεανθρωπίνην ζωήν της Εκκλησίας, τότε αυξάνουν μέσα της όλαι αι αρεταί «την
αύξησιν του Θεού» (Κολ. 2, 19), η ιδία δε ψυχή αυξάνει εις τον κατά χάριν
θεάνθρωπον, τον όντως χριστιανόν.
Δια της
βιώσεως λοιπόν αυτής της λατρείας και της λατρευτικής ζωής της Εκκλησίας,
οικοδομείται το πρόσωπον του χριστιανού, δηλαδή το πρόσωπον του κατά χάριν
θεανθρώπου μέχρις ότου καταντήση «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του
πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 13). Η οδός της λατρείας είναι η πλέον ασφαλής
οδός και η άσκησίς της η πλέον σωτήριος δια τον άνθρωπον. Κάθε προσευχή και
ικεσία, κάθε δάκρυ και κραυγή, κάθε οδυρμός και εξομολόγησις, είναι μία νέα
πέτρα εις την οικοδομήν και την εν χάριτι θεανθρωπίνην αύξησιν του ανθρώπου. Το
έργον αυτό της κατά χάριν θεανθρωπίνης αυξήσεώς μας δια των προσευχών και της
λατρείας της Εκκλησίας γίνεται πάντοτε μετά των Αγίων και υπό την χειραγώγησίν
των, διότι ούτοι είναι «οι οφθαλμοί της Εκκλησίας Χριστού» που μας οδηγούν εις
τον θεανθρώπινον προορισμόν της ανθρωπίνης μας υπάρξεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου