Παπουλάκος :

--Για μαζέψτε όμως το νου σας και συλλογιστήτε, σαν μυαλωμένοι άνθρωποι κι όχι σαν ξιπασμένα όρνια, τι είναι τάχα τα μεγάλα τούτα κατορθώματα τ΄ ανθρώπου, που τόσο διαλαλούνε οι σοφοί κι οι κυβερνήτες του κόσμου; Αντίς να κινιέται το πλεούμενο με τη βοήθεια τ΄ αγέρα, αρμενίζει με τη φωτιά. Κι έπειτα; Είναι λένε μεγάλο κέρδος, αλλά λένε ψέματα, γιατί εγώ σας λέω πως δεν είναι κανένα κέρδος. Ποια η ωφέλεια τ΄ ανθρώπου, αν μικρύνει τον καιρό και κοντύνει το δρόμο του; Αναρωτήθηκε κανείς για ποιο τάχα σκοπό βιάζεται ο άνθρωπος να φτάσει τόσο γρήγορα σ΄ άλλο μέρος; Σίγουρα όχι. Κι όμως, μονάχα αν μας ξηγήσουν το σκοπό, της τόσης βιασύνης τους, θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τούτο το στένεμα της γης.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Μολονότι όμως δεν τον ξηγάνε το λόγο της βιασύνης τους, δε θα δυσκολευτούμε να τον ξεδιαλύνουμε αν μάσουμε λίγο το νου μας. Η φαρμακερή περηφάνεια τ΄ ανθρώπου να παραστήσει το Θεό, είναι η ρίζα σ΄ όλα τούτα τα καμώματα. Αντίς όμως να παραστήσει το μικρό Θεό με την περηφάνειά του, ο άνθρωπος παρασταίνει το μικρό διάβολο, γιατί τα έργα της περηφάνειας δεν είναι έργα του Θεού, αλλά παγίδες του σατανά. Πασχίζει να μικρύνει τον καιρό και να κοντύνει τον τόπο, μόνο για ν΄ αποχτήσει περισσότερο πλούτος και βασανίζεται από τη λαχτάρα του χρυσαφιού, γιατί θέλει, με τη βοήθειά του, να ζει άνομα κι ανώφελα. Κοροϊδεύει και κοροϊδεύεται πως τάχα μ΄ όλα τούτα θα καλυτερέψει τα΄ ανθρώπινο γένος, ενώ στο βάθος έγνοια είναι πώς να ξεσπάσουν ατιμώρητα τα πάθεια. Να μπορεί ακίντυνα να χορταίνει τη λαιμαργία του και να μπορεί χωρίς φόβο να ζει με κανόνα την πορνεία. Ο άνθρωπος πόχει για κανόνα το λόγο του Χριστού, δεν έχει χρεία από τέτοια γιατρικά του σατανά, γιατί ούτε λαίμαργος είναι, ούτε πόρνος, ούτε μοιχός, ούτε κλέφτης, ούτε ψεύτης, κοντολογίς δεν είναι περήφανος και για τούτο δε νιάζεται να μικρύνει τον καιρό και να κοντύνει τον τόπο. Όλα τούτα είναι τερτίπια του σατανά, που αδιάκοπα ποτίζει το δέντρο της περηφάνειας και ξεγελά τον άνθρωπο. Τα βαπόρια κι οι πιο τρανές ακόμα μηχανές, που θα σκαρφιστεί ο πλανταγμένος νους τ΄ ανθρώπου, δεν είναι δρόμοι που θα του χαρίσουν τη χαρά της καρδιάς και της ψυχής τη γαλήνη. Κι όσα περσότερα βρει, τόσο κοντύτερα θα νιώσει την κρυάδα του θανάτου. Και θαρθεί μέρα, όταν το ποτήρι της ανομίας γιομίσει από τέτοια βρεσίματα, που η γη, αντί να γίνει Παράδεισος, θα γίνει Σόδομα και Γόμορα. Φοβερό και φριχτό θάναι το τέλος του κόσμου της περηφάνειας. Όλα τούτα μοιάζουν με στολίδια σε σάπιον άνθρωπο. Τα στολίδια όμως στο κορμί του λωβιασμένου, ούτε τον πόνο γλυκαίνουν ούτε ξεμακραίνουν το θάνατο. Αν λωβιάσει η ψυχή μας, αν η καρδιά μας πετρώσει, αν η ζωή μας χύνει έμπυο και φαρμάκι και κανόνας της γίνει το ψέμα, η αρπαγή, η πορνεία κι η λαιμαργία, σε τι ωφελεί το στένεμα του τόπου και του καιρού; Μην ξιπάζεστε λοιπόν από τις καρότσες του σατανά και μην ξεγελιέστε από τέτοια φτιασίδια. Το ξύπνημα π΄ ακολουθεί τούτη τη νάρκωση είναι η κόλαση. Φυλαχτήτε, αδέρφια μου, γιατί μας περιμένουνε μέρες ζοφερές, μέρες που δεν ξεχωρίζουνε από το κατράμι. Μας περιμένουνε καιροί που χαμόγελο δεν θ΄ ανθεί σ΄ ανθρώπου χείλη κι όλο το σίδερο της γης κι η φωτιά του κόσμου θα κρέμουνται πάνω απ΄ τα κεφάλια μας. Για τούτο μην γυρεύουμε γιατρειά εκεί που γιατρειά δεν έχει, κι ας γυρίσουμε το γρηγορότερο στο δρόμο του Χριστού, που μας καλεί προς σωτηρία και προς χαρά και προς ανάπαψη. Μη φοβηθήτε το διωγμό και τον κατατρεγμό, τα σίδερα και το βόλι, όταν όσα πάθετε είναι γι΄ αγάπη του Χριστού και νάστε σίγουροι πως έτσι μονάχα σώνετε και την ψυχή σας και τα παιδιά σας και τα παιδιά των παιδιών σας και το γένος και τον κόσμο. Ο Θεός δεν αφήνει τους πιστούς του, κι από κει που δεν προσμένετε και την ώρα που δεν καρτερείτε, θα σας φανερωθούν οι Άγγελοι της σωτηρίας. Δείξτε όση παληκαριά δείξανε οι πατεράδες μας στον Τούρκο, γιατί οι Λουθηροκαλβίνοι κι η κριματισμένη Αγγλία και τα όργανά τους, που κρατούν στην πατρίδα μας τα κλειδιά της εξουσίας, είναι πιο άπιστοι κι από τον Ιμπραήμι κι από τον Αλή πασά.