Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα 9^ον.

1. Το έργο της προσευχής, όταν γίνεται όπως πρέπει, είναι ανώτερο από κάθε αρετή και εντολή. Μαρτυρεί γι΄ αυτό ο ίδιος ο Κύριος: «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνιάς για τόσα πολλά, ενώ ένα μόνο χρειάζεται (=η συνομιλία με το Θεό). Η Μαρία έκανε την καλή εκλογή, που δεν θα της αφαιρεθεί ποτέ». Αυτό το είπε για να προτάξει το μεγαλύτερο από το μικρότερο. Το ίδιο και οι Απόστολοι, ενώ στην αρχή υπηρετούσαν στα Τραπέζια των πιστών, κατόπιν προέκριναν ν΄ αφιερωθούν στην προσευχή και το κήρυγμα του Θείου Λόγου.                                                                                                               
2. Εκείνους που πειθαρχούν στο λόγο του Θεού, τους συνοδεύουν τα εξής σημάδια: στεναγμοί, σκυθρωπότητα, ησυχία, προσευχή, σιωπή, επιμονή, αγρυπνία, νηστεία, εγκράτεια, πραότητα, μακροθυμία, αδιάλειπτη προσευχή, μελέτη των Θ. Γραφών, πίστη, ταπείνωση, φιλαδελφία, υποταγή, κόπος, κακοπάθεια, αγάπη, καλωσύνη, κοσμιότητα, φως, που είναι ο Κύριος. Εκείνων που δεν παράγουν καρπό ζωής σημάδια είναι: αφροντισιά, μετεωρισμός, περίεργο βλέμμα, απροσεξία, γογγυσμός, κουφότητα, πολυφαγία, οργή, θυμός, καταλαλιά, έπαρση, ακαιρολογία, απιστία, ακαταστασία, λησμοσύνη, ταραχή, αισχροκέρδεια, φιλαργυρία, άκαιρο γέλιο, επιδίωξη δόξας και σκότος, που είναι ο Σατανάς.                                                                                                                            
3. Κατά θεία Οικονομία, δεν παραπέμφθηκε ευθύς ο πονηρός στη γέεννα, που μόνος του διάλεξε, αλλά αφέθηκε για δοκιμασία και έλεγχο του ανθρώπου και του αυτεξουσίου του. Και αυτό για να κάνει χωρίς να το θέλει πιο άξιους με την υπομονή τους τους Αγίους και να γίνει γι΄ αυτούς αίτιος μεγαλύτερης δόξας, τον εαυτόν του δε να κάνει αξιώτερο της κολάσεως.                                                                                                          
4. Αφού εξαπάτησε ο διάβολος τον Αδάμ και κυριάρχησε πάνω του, του αφαίρεσε την εξουσία και ονομάστηκε ο ίδιος «άρχοντας του κόσμου τούτου»…  Άρχοντας όμως του κόσμου τούτου και κύριος των ορατών αρχικά ήταν ο άνθρωπος, ορισμένος από τον Κύριο. Γιατί ούτε η φωτιά τον έκαιγε, ούτε το νερό τον έπνιγε, ούτε τα θηρία τον έτρωγαν, ούτε και το φίδι τον εφόβιζε. Αφού όμως υποχώρησε στην απάτη του διαβόλου, παρέδωσε σ΄ αυτόν την αρχή που είχε. Απ΄ αυτή την αιτία μάγοι και αγύρτες με διαβολική ενέργεια και κατά παραχώρηση του Θεού γίνονται θαυματοποιοί. Δηλαδή εξουσιάζουν φαρμακερά φίδια και αψηφούν το νερό και τη φωτιά (πυροβάτες), όπως οι σύντροφοι του Ιαννή και Ιαμβρή, που αντιτάχθηκαν στον Μωϋσή, και όπως ο μάγος Σίμων, που αντιτάχθηκε στον Απόστολο Πέτρο.