+πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης
Μεταξύ των ετών 973-1003
και κυρίως μεταξύ του 1003-1009, οι Ρωμαίοι της Παπικής Ρωμανίας έκαναν
γενναίες προσπάθειες να διατηρήσουν την ελευθερία και ανεξαρτησία τους από τον
Φραγκικό φεουδαλισμό, έχοντας ή προσπαθώντας να έχουν δικούς τους Πάπες. Τουλάχιστον
τούτο έγινε μια φορά με τη βοήθεια του Ανατολικού Ρωμαϊκού στρατού, που είχε
φθάσει στη Ρώμη και εισέλθει στην πόλη. Οι Γερμανοί αυτοκράτορες όμως,
επινόησαν μια προσωρινή μέθοδο για να κρατήσουν ειρηνικούς τους Ρωμαίους,
επικυρώνοντας την εκλογή Ρωμαίων παπών της οικογενεία των Τουσκουλάνων, η οποία
εξασφάλιζε το θρόνο για τον εαυτό της, σε αντάλλαγμα της προδοσίας προς την
Κωνσταντινούπολη και προς την Ορθοδοξία της, που αντιπροσωπευόταν από την
οικογένεια Κρεσέντι. Παρά ταύτα κι αυτή η προσωρινή υποκρισία καταργήθηκε με τη
Σύνοδο της Σούτρης το 1046. Από τότε και στο εξής οι Γερμανοί πάπες διορίζονταν
πάλι από τους Γερμανούς αυτοκράτορες, ώσπου οι Νορμανδοί έγιναν ο αποφασιστικός
παράγοντας, που επέτρεψε στους μεταρρυθμιστές Φράγκους να αποσπάσουν τον
παπισμό από τους Γερμανούς αυτοκρατορικούς. Ακόμη και οι Ιταλοί πάπες, όπως ο
Γρηγόριος Ζ', κατάγονται από τον Φραγκικό στρατό κατοχής, που εγκαταστάθηκε
στην Ιταλία την εποχή του Καρλομάγνου. Δεν είναι περίεργο, οτι η Βεατρίκη και η
Ματίλδη, σύζυγος και θυγατέρα αντίστοιχα του Βονιφατίου Β', μαρκησίου της
Τοσκάνης, θα γίνονταν οι μεγάλες υποστηρίκτριες του μεταρρυθμισμένου Παπισμού,
αφού ανήκαν σε μια επίσης Φραγκική οικογένεια, που είχε εγκατασταθεί εκεί από
τόν ένατο αιώνα.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου