Οι εκ των ημετέρων πρωτεργάτες της πρωτοφανούς αυτής αποστασίας, όπως εν τοις πράγμασι αποδείχθηκε, καθησύχαζαν και καθησυχάζουν τις δικές τους συνειδήσεις αλλά και την δικαιολογημένη αγωνία του εκκλησιαστικού πληρώματος, ισχυριζόμενοι ότι η συμμετοχή των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση αποβλέπει στην μαρτυρία της Ορθοδόξου Πίστεως, στο να βοηθήσουμε τις άλλες εκκλησίες «να ίδουν την αλήθειαν, να διαφωτίσωμεν την σκέψιν των με αδελφικόν τρόπον, πληροφορούντες αυτάς περί της διδασκαλίας της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, ήτις είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία, αναλλοίωτος από της αποστολικής εποχής», όπως γράφεται στην Δήλωση της Ορθοδόξου αντιπροσωπείας ενώπιον του Συνεδρίου της Λούνδης (1952). Απέκλειαν και αποκλείουν φραστικά την «κοινωνίαν εν τοις μυστηρίοις», πριν αποκατασταθεί η ενότητα στην πίστη. Συνιστούν ακόμη και την αποφυγή των συμπροσευχών.
Έτσι, στην Δήλωση πάλι της Ορθοδόξου αντιπροσωπείας στο Β΄ Συνέδριο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στο Evanston (1954) γράφεται· «όταν εξετάζωμεν το πρόβλημα της ενότητος της Εκκλησίας, δεν δυνάμεθα να αντιμετωπίσωμεν αυτό κατ΄ άλλον τρόπον, παρά ως πλήρη αποκατάστασιν ολοκλήρου της πίστεως και της επισκοπικής διαρθρώσεως της Εκκλησίας, άτινα είναι βασικά δια την μυστηριακήν ζωήν αυτής». Και παρακάτω: «Πιστεύομεν ότι η επιστροφή απασών των Ομολογιών εις την πίστιν της αρχαίας ηνωμένης και αδιαιρέτου Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων, ήτοι εις την καθαράν και ακαινοτόμητον και κοινήν κληρονομίαν των προγόνων πάντων των διηρημένων (σήμερον) Χριστιανών, θα επιφέρη μόνη αύτη, την ποθητήν επανένωσιν όλων των διηρημένων Χριστιανών. Διότι μόνον η ενότης και η κοινωνία πάντων των Χριστιανών εν τη μια κοινή πίστει θα έχη ως αναγκαίον αποτέλεσμα και την κοινωνίαν αυτών εν τοις μυστηρίοις και την εν αγάπη αδιάσπαστον ενότητα αυτών ως μελών του ενός και του αυτού σώματος της μιας Εκκλησίας του Χριστού». Και, για να μην υπάρχει καμμία αμφιβολία και εκκλησιολογική εκκρεμότης και ασάφεια για το πού υπάρχει η Εκκλησία, επιλέγουν: «Εν συμπεράσματι οφείλομεν να διαδηλώσωμεν την βαθείαν πεποίθησιν ημών, ότι μόνον η αγία Ορθόδοξος Εκκλησία διεφύλαξε την "άπαξ παραδοθείσαν τοις αγίοις πίστιν" εν πάση τη πληρότητι και καθαρότητι αυτής».
Έτσι, στην Δήλωση πάλι της Ορθοδόξου αντιπροσωπείας στο Β΄ Συνέδριο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στο Evanston (1954) γράφεται· «όταν εξετάζωμεν το πρόβλημα της ενότητος της Εκκλησίας, δεν δυνάμεθα να αντιμετωπίσωμεν αυτό κατ΄ άλλον τρόπον, παρά ως πλήρη αποκατάστασιν ολοκλήρου της πίστεως και της επισκοπικής διαρθρώσεως της Εκκλησίας, άτινα είναι βασικά δια την μυστηριακήν ζωήν αυτής». Και παρακάτω: «Πιστεύομεν ότι η επιστροφή απασών των Ομολογιών εις την πίστιν της αρχαίας ηνωμένης και αδιαιρέτου Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων, ήτοι εις την καθαράν και ακαινοτόμητον και κοινήν κληρονομίαν των προγόνων πάντων των διηρημένων (σήμερον) Χριστιανών, θα επιφέρη μόνη αύτη, την ποθητήν επανένωσιν όλων των διηρημένων Χριστιανών. Διότι μόνον η ενότης και η κοινωνία πάντων των Χριστιανών εν τη μια κοινή πίστει θα έχη ως αναγκαίον αποτέλεσμα και την κοινωνίαν αυτών εν τοις μυστηρίοις και την εν αγάπη αδιάσπαστον ενότητα αυτών ως μελών του ενός και του αυτού σώματος της μιας Εκκλησίας του Χριστού». Και, για να μην υπάρχει καμμία αμφιβολία και εκκλησιολογική εκκρεμότης και ασάφεια για το πού υπάρχει η Εκκλησία, επιλέγουν: «Εν συμπεράσματι οφείλομεν να διαδηλώσωμεν την βαθείαν πεποίθησιν ημών, ότι μόνον η αγία Ορθόδοξος Εκκλησία διεφύλαξε την "άπαξ παραδοθείσαν τοις αγίοις πίστιν" εν πάση τη πληρότητι και καθαρότητι αυτής».
2 σχόλια:
Τα ανωτέρω ήταν η λεγόμενη "στάχτη στα μάτια", όπως ήταν κάποιες λαοσυνάξεις με λάβαρα, κάτι από αναθέματα, αντιμασονικά και αντισιωνιστικά άρθρα και πολλά όμοια στο χαρτοβασίλειο του "υπέρ πίστεως και πατρίδος" πολέμου
Τι ακολούθησε στη συνέχεια όλοι το γνωρίζουμε.
Αδελφέ Κυπριανέ Χαίρε εν Κυρίω!
Υπάρχουν Κληρικοί και λαϊκοί οι οποίοι μας κατηγορούν ότι είμεστε βαστικοί, ότι δεν γνωρίζουμε εκκλησιαστική ιστορία, ότι την έναρξη της "επίθεσης" την αποφασίζουν οι στρατηγοί, ότι... ότι..
Παρ΄ όλα αυτά ο πιστός λαός του Κυρίου, το λείμμα, ο Φύλαξ της Ορθοδοξίας (6 Μαϊου 1848 εγκύκλιος των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας), μπρος στο γενικό πλέον "ξεχαρβάλωμα" όπου δεν έμεινε σχεδόν τίποτα όρθιο, νουθεσίες "Ποιμένων" και "Γεροντάδων" για υπομονή "άχρι καιρού" (Θεοδωροπούλειος κατήχησις) δεν μας αναπαύουν "η νυξ προέκοψεν η δε ημέρα ήγγικεν", ημέρα πάλης και αγώνα αν θέλουμε να είμαστε εντός της "άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει".
"Ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν..."
Δημοσίευση σχολίου