Από καθαρώς οντολογικής απόψεως, ο Θεάνθρωπος δεν είναι
θαύμα, αλλά αναγκαιότης δια τοιούτον κόσμον και τοιούτον άνθρωπον. Δια τούτο
ελέχθη εις το άγιον Ευαγγέλιον, ότι ο Θεός Λόγος ενσαρκωθείς «εις τα ίδια ήλθε»
(Ιωάνν. 1, 11). Τι δε είναι εκείνο το οποίον κάμνει ώστε οι άνθρωποι να είναι
«ίδιοι» Αυτού, εάν όχι η θεοειδής ψυχή των; Ακόμη ελέχθη: «Του γαρ και γένος εσμέν» (Πράξ. 17, 18).
Πάλιν δηλαδή με την θεοειδή ψυχήν μας. Ακόμη ελέχθη: Ο Θεός Λόγος είναι «το φως το αληθινόν, το φωτίζον πάντα
άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιωάνν. 1, 9). Δια τούτο, όταν εσαρκώθη,
ήλθεν όχι εις τους αλλοτρίους, αλλά εις τους ιδίους. Και ημείς, ομολογούντες
τον Θεάνθρωπον, ομολογούμεν εμμέσως τον χριστοειδή άνθρωπον, την θείαν
καταγωγήν του ανθρώπου, το θείον μεγαλείον του ανθρώπου, και εν ταυτώ και την
θείαν αξίαν και ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου. Εάν δεν έχουν ούτω τα
πράγματα, τότε δια τίνος πράγματος είμεθα ημείς «ίδιοι» του Θεού Λόγου και
«γένος» του Θεού; Εις την ουσίαν ο αγών δια τον Θεάνθρωπον είναι αγών δια τον
άνθρωπον. Όχι οι ουμανισταί, αλλά οι άνθρωποι της θεανθρωπίνης πίστεως και ζωής
αγωνίζονται δια τον αληθινόν άνθρωπον, άνθρωπον θεοειδή και χριστοειδή.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου