Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Εν τω Θεανθρωπίνω Προσώπω του Χριστού επραγματοποιήθη η ριζικωτάτη και λογικωτάτη και πληρεστάτη ενότης της εδώ ζωής και της επέκεινα και εν ταυτώ η ενότης της εδώ γνώσεως και της επέκεινα, και η ενότης της ανθρωπίνης αισθήσεως και της θείας. Τούτο δε σημαίνει ότι και η ζωή και η σκέψις και η αίσθησις του ανθρώπου έχουν γεφυρώσει την άβυσσον που χαίνει μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού, μεταξύ αυτού του κόσμου και εκείνου. Δια τούτο ο εν Χριστώ άνθρωπος αισθάνεται ζωηρώς την ενότητα αυτού του κόσμου με τον άλλον, του Θεού με τον άνθρωπον, του ενδοκοσμικού με το υπερβατικόν, του φυσικού με το υπερφυσικόν. Αισθάνεται εντόνως και αντιλαμβάνεται καθαρώς ότι εντός του επραγματοποιήθη η μετάβασις από του θνητού εις το αθάνατον, από του προσκαίρου εις το αιώνιον. Αυτή η αίσθησις της αιωνίου ζωής καθιστά δυνατήν και εξασφαλίζει δια τον εν Χριστώ άνθρωπον και την αιωνιότητα των σκέψεων και την αθανασίαν των αισθήσεων.                                                                                                          
Αλλά μολονότι ο εν Χριστώ άνθρωπος διευρύνεται κατ΄ αυτόν τον τρόπον, διαστέλλεται, βαθύνεται μέχρι του θείου απείρου, δεν χάνει όμως την ανθρωπίνην οντότητά του, την προσωπικότητά του, τους χαρακτήρας του, αλλά παραμένει άνθρωπος, άνθρωπος όμως τέλειος, θεανθρωποποιηθείς. Εν τω Θεανθρώπω Χριστώ δια πρώτην φοράν ο άνθρωπος ανυψώθη εις την κορυφήν της τελειότητος, εις την υπεράνω όλων των κορυφών κορυφήν. Διότι ουδείς άλλος εδόξασε τόσον την ανθρωπίνην φύσιν, τον άνθρωπον, όσον ο Θεάνθρωπος. Εν τω Θεανδρικώ Προσώπω Αυτού εδόθη εις τον άνθρωπον η μεγίστη δυνατή δικαιοσύνη. Δεν υπετιμήθη εις τίποτε ο άνθρωπος εν σχέσει προς τον Θεόν, ούτε πάλιν ο Θεός εν σχέσει προς τον άνθρωπον. Ο άνθρωπος εμεγαλύνθη και ανυψώθη και εδοξάσθη απείρως, εδοξάσθη όμως δια του Θεού.  

             Συνεχίζεται.