+π.Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : Ορθόδοξος και Βατικάνιος Συμφωνία περί Ουνίας Μπαλαμάντ Λίβανος, Ιούλιος 1993.

50) Η εν λόγω συμφωνία ότι ο λόγος υπάρξεως της Ουνίας δεν υφίστατο πλέον, συνεπάγεται οριμένα φυσιολογικά σενάρια. Από το 1965 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 29 χρόνια και έχουν μεγαλώσει πλέον οι τότε γεννηθέντες Ορθόδοξοι της Δυτικής Ευρώπης, της Βορείου και Νοτίου Αμερικής, της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, Αφρικής και Ασίας, όπου ζούν ως μικραί μειονότητες. Από τα νεανικά τους χρόνια οι εν λόγω Ορθόδοξοι έχουν ποτισθεί από τους Λατίνους φίλους τους ότι το Βατικανό και το Φανάρι έχουν κοινά μυστήρια. Κατά τρόπον συστηματικόν η Ορθόδοξος νεολαία του εξωτερικού ζεί κάτω από την σκιά της ιδέας ότι μόνον η μισαλλοδοξία ημπορεί να είναι η αιτία της εκ μέρους των Ορθοδόξων αρνήσεως της μυστηριακής συγκοινωνίας και της ιερατικής συλλειτουργίας με τους Λατίνους.

51) Από τουλάχιστον το 1975 το Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών καλλιεργεί με μεγάλη επιτυχία την εικόνα των Ορθοδόξων από τους οποίους λείπει η Χριστιανική αγάπη επειδή αρνούνται την μυστηριακήν κοινωνίαν με τους άλλους Χριστιανούς. Τούτο μάλιστα αρνούνται οι Ορθόδοξοι όχι μόνον εις τους Προτεστάντας, αλλά και εις τους Λατίνους οι οποίοι, υποτίθεται από την εν λόγω συμφωνίαν, ότι έχουν τα ίδια έγκυρα μυστήρια με τους Ορθοδόξους.

52) Οι υπογράψαντες την εν λόγω συμφωνίαν εταύτισαν την από κοινού αναγνώρισιν των μυστηρίων με αυτήν ταύτην την μυστηριακήν κοινωνίαν. Τούτο σημαίνει κατά συνέπειαν ότι ο λόγος υπάρξεως της Ουνίας δεν υφίσταται πλέον. Το πρακτικό αποτέλεσμα θα είναι ότι όπου υπάρχουν Ουνίτες θα καταργηθούν γενόμενοι μέρος του ποιμνίου του τοπικού Ορθοδόξου Πατριάρχου ή Αρχιεπισκόπου.

53) Έτσι, ενώ οι Ουνίτες θα αφομοιωθούν στα παραδοσιακά μέρη της Ορθοδοξίας, παρομοίαν αφομοίωσιν θα υποστούν οι Ορθόδοξοι εις την Δύσιν. Από το 1965 μέχρι σήμερα αυξάνεται ο αριθμός των Ορθοδόξων του εξωτερικού που προτιμούν να εκκλησιάζωνται και να κοινωνούν στην γειτονικήν Λατινικήν Εκκλησίαν όπου συνήθισαν να συνοδεύουν τους Λατίνους φίλους τους. Πηγαίνουν στην μακρυνήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν το Πάσχα με τα παιδιά τους, που έχουν βαπτισθεί ή στην Λατινικήν ή στην Ορθόδοξον Εκκλησίαν. Παίρνουν μαζί τους και Λατίνους φίλους τους δια να θαυμάσουν και αυτοί την λαμπρότητα των Ορθοδόξων ακολουθειών κυρίως του Πάσχα. Το κλειδί της τακτικής αυτής είναι ότι οι Λατίνοι κληρικοί έχουν εντολήν να μη κάμνουν προσυλητισμόν των Ορθοδόξων, και κυρίως αυτών που εκκλησιάζονται σ' αυτούς. Τουναντίον τους κάμνουν να αισθάνωνται υπερήφανοι δια την Ορθοδοξίαν τους. Παραλλήλως ποτίζουν τους Λατίνους πιστούς τους με χαράν όταν Ορθόδοξοι έρχονται και κοινωνούν στην εκκλησίαν τους.

Συνεχίζεται.