Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

α΄. Ὁ φόβος ὅτι ἡ ἀποτείχισις

θά ὁδηγήση σέ σχίσμα

Τό πρῶτο καί βασικό ἐπιχείρημα τό ὁποῖον κατά κόρον ἀκούγεται καί εἶναι γεγονός ὅτι ἀναστέλλει τήν ἀποτείχισι πολλῶν ἀνησυχούντων, εἶναι ἡ ἀποφυγή τοῦ

σχίσματος. Ἀναφέρουν δηλαδή οἱ ὑπέρμαχοι αὐτῆς τῆς θεωρίας ὅτι τά σχίσματα ἀπαγορεύονται καί δυσκόλως θεραπεύονται, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία πρέπει νά εἶναι ἑνωμένη, ὅτι ἀποτείχισις σημαίνει σχίσμα στήν Ἐκκλησία καί ὅτι τό σχίσμα εἶναι ἡ χειρότερη ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν. Ἀπαντῶντας εἰς αὐτό τό ἐπιχείρημα ἀναφέρομε τά ἑξῆς:

1. Εἶναι ἐξόφθαλμο καί αὐτονόητο ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν καταδικάζει τήν ἀποτείχισι (ἀφοῦ αὐτή τήν ἔχει θεσμοθετήσει, καί φυσικά, ἐφ’ ὅσον πραγματοποιεῖται μέ τούς ὅρους πού ἡ ἴδια ἔχει διδάξει), ἀλλά καταδικάζει τό σχίσμα, τό ὁποῖον ὄντως εἶναι μεγίστη ἁμαρτία. Καταδικάζει δηλαδή τήν ἀπόσχισι, τήν ἀπομάκρυνσι πιστῶν ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅταν αὐτή ἡ ἀπόσχισις (σχίσμα) δέν πραγματοποιεῖται γιά θέματα πίστεως, ἀλλά ἐξ αἰτίας ἄλλων ἀφορμῶν, (θέματα διοικητικά δηλαδή, τάξεως, πνευματικά κλπ.). Εἰς αὐτό εἶναι ἀρκετά σαφής ὁ πρῶτος Κανών τοῦ Μ.Βασιλείου, τόν ὁποῖο ἀναφέραμε στήν σελίδα 61. Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἀποτείχισις εἶναι μέν ἀπόσχισις (ἀπομάκρυνσις), πλήν ὅμως ὄχι ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἀπό κάτι πού ἔχει τό ὄνομα Ἐκκλησία,ἀλλά εἶναι στήν πραγματικότητα κάτι νεκρό ἤ νεκρούμενο

καί κάτι μολυσματικό, τό ὁποῖο ἔχει τή δύναμι νά μολύνη καί τούς ὑγειῶς φρονοῦντας καί πράττοντας. Ἔτσι, τό σχίσμα τό ὁποῖον καταδικάζουν οἱ Πατέρες προϋποθέτει ὅτι δέν γίνεται διά λόγους πίστεως καί αἱρέσεως, ἀλλά ἀπεναντίας ἡ ἐφάμαρτος αὐτή ἀπόσχισις γίνεται ἀπό τόν Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος ἔχει μέν ὀρθόδοξο πίστι καί εὐσέβεια, ἀλλά πιθανόν σφάλλει σέ διάφορα ἄλλα ἐκκλησιαστικά καί εὐκολοϊάτρευτα θέματα. Ὡς ἐκ τούτου ἡ ταύτισις τοῦ σχίσματος μέ τήν ἀποτείχισι γίνεται ὑπό τήν καθοδήγησι τοῦ δαιμονικοῦ πνεύματος τῆς πλάνης, μέ σκοπό τήν σύγχυσι τῶν ὀρθοδόξων ἀνησυχούντων καί τήν καταστολή τῶν περαιτέρω ἐνεργειῶν των. Οἱ δέ προβάλλοντες αὐτό ὡς ἀποτρεπτικό τῆς ἀποτειχίσεως, ἀσφαλῶς βοηθοῦν τούς Οἰκουμενιστές Ἐπισκόπους καί μάλιστα πρέπει, ἄν θέλωμε νά ἀξιολογήσωμε τήν προσφορά τῶν ὑπερμάχων τῆς θεωρίας τοῦ σχίσματος, νά ἀναφέρωμε ὅτι εἶναι οἱ πρῶτοι βοηθοί, συμπαραστάτες καί συνοδοιπόροι των εἰς τήν προώθησι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Συνεχίζεται.