«ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ» ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ
Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεόν εις θάνατον, ο Θεός όμως
δια της αναστάσεώς Του «καταδικάζει» τους ανθρώπους εις αθανασίαν. Δια τα
κτυπήματα τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς, δια τας ύβρεις τας ευλογίας, δια
τον θάνατον την αθανασίαν. Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσον μίσος προς τον
Θεόν, όσον όταν Τον εσταύρωσαν, και ποτέ δεν έδειξεν ο Θεός τόσην αγάπην προς
τους ανθρώπους, όσην όταν ανέστη. Οι άνθρωποι ήθελαν να καταστήσουν τον Θεόν
θνητόν, αλλ΄ ο Θεός δια της αναστάσεώς Του κατέστησε τους ανθρώπους αθανάτους.
Ανέστη ο σταυρωθείς Θεός και απέκτεινε τον θάνατον. Ο θάνατος ουκ έστι πλέον. Η
αθανασία κατέκλυσε τον άνθρωπον και όλους τους κόσμους του.
Δια της αναστάσεως του Θεανθρώπου η ανθρωπίνη φύσις ωδηγήθη τελεσιδίκως
εις την οδόν της αθανασίας, και έγινε φοβερά και δι΄ αυτόν τον θάνατον. Διότι
προ της αναστάσεως του Χριστού ο θάνατος ήτο φοβερός δια τον άνθρωπον, από δε
της αναστάσεως του Κυρίου γίνεται ο άνθρωπος φοβερός δια τον θάνατον. Εάν ζη
δια της πίστεως εις τον Αναστάντα Θεάνθρωπον ο άνθρωπος, ζη υπεράνω του
θανάτου. Καθίσταται απρόσβλητος και από τον θάνατον. Ο θάνατος μετατρέπεται εις
«υποπόδιον των ποδών αυτού»: «Που σου, θάνατε, το κέντρον; Που σου, άδη, το
νίκος;» (πρβλ. Α΄ Κορ. 15, 55-56). Ούτως, όταν ο εν Χριστώ άνθρωπος αποθνήσκη,
αφήνει απλώς το ένδυμα του σώματός του δια να το ενδυθή εκ νέου κατά την ημέραν
της Δευτέρας Παρουσίας.
Μέχρι
της αναστάσεως του Θεανθρώπου Χριστού ο θάνατος ήτο η Δευτέρα φύσις του
ανθρώπου, η πρώτη ήτο η ζωή, και ο θάνατος η Δευτέρα. Ο άνθρωπος είχε συνηθίσει
τον θάνατον ως κάτι το φυσικόν. Αλλά με την ανάστασίν Του ο Κύριος ήλλαξε τα
πάντα: η αθανασία έγινεν η Δευτέρα φύσις του ανθρώπου, έγινε κάτι το φυσικόν
εις τον άνθρωπον, και το αφύσικον κατέστη ο θάνατος. Όπως μέχρι της αναστάσεως
του Χριστού ήταν φυσικόν εις τους ανθρώπους το να είναι θνητοί, ούτω μετά την
ανάστασιν έγινε φυσική δι΄ αυτούς η αθανασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου