Ἀγάπη καί παράδοσις

Tοῦ ἀγωνιστοῦ καί πατριώτου Μητροπολίτου Ράσκας καί

Πριζρένης κ. Ἀρτεμίου.

Πρωταρχική προσφορά ἡμῶν τῶν ὀρθοδόξων ὡς μόνων φορέων τοῦ μεγαλείου τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς κατά παράδοσιν ἀληθείας αὐτῆς, μέσα εἰς ἕνα ὁλόκληρον κόσμον πλάνης, προσφορά εἰς τήν ἐπίλυσιν τῶν συγχρόνων προβλημάτων καί διά τήν ἀνανέωσιν τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τό νά ζῶμεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, νά ζῶμεν ἐν τῷ Χριστῷ “ἐρριζωμένοι καί ἐποικοδομούμενοι ἐν αὐτῷ καί βεβαιούμενοι ἐν τῇ πίστει καθώς ἐδιδάχθημεν” (Κολ. β´ 7). Δι᾽ ἡμᾶς πρό πάντων ἰσχύουν οἱ λόγοι τοῦ ἁγίου Βασιλείου “δεῖ γάρ ἡμᾶς βαπτίζεσθαι μέν ὡς παρελάβομεν, πιστεύειν δέ ὡς βαπτιζόμεθα, δοξάζειν δέ ὡς πεπιστεύκαμεν”. Καί συμπληρώνω· νά διδάξωμεν καί τούς ἄλλους ὅπως ἡμεῖς ἐμάθομεν. Τό νά ἀποσιωπᾷ τις τήν ἀλήθειαν μέ τάς συναισθηματικάς προφάσεις περί τοῦ «πνεύματος τῆς ἐποχῆς» ἤ περί «πνεύματος τοῦ οἰκουμενισμοῦ», τό ὁποῖον ἐπικρατεῖ εἰς τόν κόσμον, ἤ περί   τοῦ «διαλόγου τῆς ἀγάπης», ὁ ὁποῖος δῆθεν θερμαίνει τάς καρδίας τῶν συγχρόνων μας ἔναντι τοῦ μέχρι τοῦδε αἰωνίου μίσους, ἤ μέ ἄλλας παρομοίας ὑποκριτικάς προφάσεις, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά προδοσία τῆς ἀληθείας, προδοσία τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, προδοσία δηλαδή αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ. Εἰς τήν Παράδοσιν ἀνήκει, ἐάν θέλετε, καί ἡ «σκληρή γλῶσσα» καί τό «μῖσος» ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν καί τῶν ἀπίστων, ἐάν τις ἀποτολμᾷ νά ὀνομάσῃ οὕτως τόν ζῆλον τῶν πατέρων διά τήν ἀλήθειαν καί νά θεωρῇ τόν ἑαυτόν του ὡς ἔχοντα μεγαλυτέραν ἀγάπην ἀπό τούς ἁγίους τοῦ Θεοῦ. “Ἐγώ λοιπόν ὁρίζω ὡς μισανθρωπίαν καί χωρισμόν ἀπό τήν θείαν ἀγάπην”, λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος, “τήν προσπάθειαν νά ἐνισχύῃ τις τήν πλάνην ἐκείνων οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται εἰς αὐτήν, ὥστε  νά γίνηται μεγαλυτέρα ἡ καταστροφή τους”. Ἀκριβῶς τοῦτο τό ὁποῖον ὁ ἅγιος ὀνομάζει μισανθρωπίαν πράττουν σήμερον, καί μάλιστα εἰς τό ὄνομα τῆς ἀγάπης, πολλά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἐπηρεασμένα ὑπό τοῦ ψευδοοικουμενισμοῦ. Τούτους θά ἔπρεπε νά ἐρωτήσῃ τις μέ τούς λόγους τοῦ Χομιακώβ: «ἐπιτρέπεται εἰς ἡμᾶς τούς υἱούς τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦμεν εἰς τό ὄνομά της, νά μή ὁμιλοῦμεν τήν γλῶσσαν αὐτῆς; Ἠμποροῦμεν ἡμεῖς νά ἐξαναγκάσωμεν τήν Ἐκκλησίαν νά ὁμιλῇ τήν λεπτήν, τρόπον τινα γλυκεῖαν φωνήν;… Διά νά ὁμιλῇ μέ τούς ἀνθρώπους, διά νά τούς κατευθύνη καί διορθώνῃ,  ἡ ἀλήθεια δέν ἔχει ἀνάγκη νά ἐπικαλῆται ταπεινωτικά τήν συνεργασίαν τῆς πλάνης». Εἶναι γεγονός ὅτι σήμερον ὑπάρχει μία κρίσις εἰς τόν κόσμον· ὑπάρχει καί μεταξύ ἡμῶν τῶν ὀρθοδόξων. Ἡ κρίσις αὕτη ὅμως δέν λύεται μέ τήν ἀλλαγήν μερικῶν μορφῶν, ἐκφράσεων ἔστω καί θεσμῶν, καί μέ τήν ἀντικατάστασίν των μέ ἄλλας «πιό κατανοητάς διά τόν σημερινόν ἄνθρωπον». Αἱ ρίζαι τῆς κρίσεως αὐτῆς εἶναι πολύ βαθύτεραι, καί εὑρίσκονται  εἰς τήν ὁλοκληρωτικήν στάσιν ἡμῶν τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει ἔναντι τῆς σωτηρίας ἡμῶν καί τῶν περί ἡμᾶς. Σήμερον ἕν εἶναι ἀναγκαῖον καί σωτήριον· νά ὁμολογήσωμεν μέ εἰλικρίνειαν διά τοῦ στόματος τοῦ ἁγίου Μαξίμου “οὐαί ἡμῖν τοῖς ἀθλίοις, ὅτι κατελίπομεν τήν ὁδόν τῶν ἁγίων πατέρων, καί διά τοῦτο ἔρημοί ἐσμεν παντός ἔργου πνευματικοῦ”. Καί ὄχι μόνον νά ὁμολογήσωμεν τοῦτο, ἀλλά καί νά διορθωθῶμεν καί νά ἐπιστρέψωμεν εἰς τήν ὁδόν τῶν ἁγίων πατέρων, εἰς ὅλους τούς τομεῖς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί διακονίας. Τοῦτο θά εἶναι ἡ μεγαλυτέρα προσφορά ἡμῶν τῶν ὀρθοδόξων πρός τόν σύγχρονον κόσμον, διά τῆς ὁποίας θά λυθοῦν πολλά προβλήματα, διότι τοῦτο θά εἶναι γνησία μαρτύρια τῆς ἀληθείας, τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκην καί σήμερον ὅπως καί πάντοτε.  Ἐάν πάλι  πάλι κατέχεταί τις ὑπό τοῦ πνεύματος ἀνανεώσεως καί ἀλλαγῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἄς κάμνῃ τοῦτο, συμφώνως μέ τήν συνείδησίν του, μή λησμονῶν ὅτι ἐάν δέν διατυπώσῃ τήν πίστιν κατά τήν Παράδοσιν  τῆς Ἐκκλησίας ὑπόκειται εἰς τήν φοβεράν ἀπειλήν τοῦ Ἀποστόλου ἀπό τήν ὁποίαν δέν ἐξαιρεῖ οὔτε τόν ἑαυτόν του, οὔτε τούς ἀγγέλους: “Ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ᾽ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω” (Γαλ. α´ 8). Λοιπόν ἡ Ἐκκλησία ζῇ, καί ἐάν παραστῇ ἀνάγκη αὕτη δύναται, ὁδηγουμένη ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά ἐκφράσῃ τήν ζωήν της καί μέ ἄλλας μορφάς, πάντοτε ὅμως ὀργανικῶς συνδεδεμένας μέ τήν αἰώνιον Παράδοσίν της. Τοῦτο μαρτυρεῖται ἀπό ὅλην τήν ἱστορίαν της. Οὐδεμία ἀλλαγή, τήν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία υἱοθέτησε ὡς ἰδικήν της, δέν ἐξεκίνησε ἁπλῶς μέ τόν σκοπόν ἀλλαγῆς, ἀλλ᾽ ἀντιθέτως ἡ Ἐκκλησία ἀγωνιζομένη διά τήν διαφύλαξιν τῆς Παραδόσεως, ἐδημιούργησε νέους τρόπους πρός ἔκφρασιν καί διαφύλαξιν αὐτῆς. Ὅλαι δέ αἱ ἀλλαγαί εἶχον ἀποκλειστικῶς καί μόνον σωτηριολογικόν χαρακτῆρα. Ἡ Ἐκκλησία δέν ὁμιλεῖ καί δέν ἀλλάζει ἄνευ μεγάλης ἀνάγκης· ὅταν χρειασθῇ ὅμως προσφέρει τόν λόγον της, ὁ ὁποῖος παραμένει εἰς κληρονομίαν τῶν ἐρχομένων αἰώνων.

Πηγή :  «Ορθόδοξος Τύπος»