Εν Αθήναις τη
21 Δεκεμβρίου 1907
Θυγάτηρ εν
Κυρίω αγαπητή Ξένη, εύχομαί σοι πατρικώς.
Εγκλείστως σοι
πέμπω επιστολήν προς την Φεβρωνίαν, εις την οποίαν γράφω να σοι την διαβάση.
Ήρχισα, να σκέπτωμαι περί της αναγκαιότητος της παρουσίας μου εις την μονήν.
Ιδρύσαμεν μονήν με νέας απείρους μοναχάς, ήδη το πρώτον δοκιμαζομένας, εχούσας
μεν προαίρεσιν και αγάπην προς το πολίτευμα, αλλ΄ αγνοούσας έτι τι εστιν
αυταπάρνησις υπέρ της τελειότητος εν τη αρετή, τι εστιν αγών προς ημάς αυτούς,
ήτοι αγών προς τον εγωϊσμόν και προς τα πάθη της ψυχής και του σώματος, τι
εστιν αγών προς τον κόσμον, ήτοι τας εκ του κόσμου παραστάσεις, και τι εστιν
αγών προς τον αντίπαλον, τον αρχαίον εχθρόν. Ριπίζονται υπό παντοίων ανέμων και
κυμαίνονται υπό της ζάλης της θαλάσσης του βίου και το σκάφος αυτών
κλυδωνίζεται και ο τρόμος αυτάς καταλαμβάνει, και αρχαίων ναυκλήρων στερούνται,
και θάρρος αυτάς καταλείπει και οι ενθαρρύνοντες δια του παραδείγματος
παλαίμαχοι δεν υπάρχουσι. Τούτο με εμβάλλει εις σκέψεις. Ήθελον να είμαι μεθ΄
υμών, όπως ενθαρρύνω υμάς και διδάσκω, και ως μοι λέγει ο λογισμός, το
βραδύτερον τούτο δεν θέλει επιβραδύνη πολύ, τότε θα δυνηθώ να μένω επί πολύ
παρ΄ υμίν και θέλω παρέχει πάσαις υμίν την αναγκαίαν υποστήριξιν και
διδασκαλίαν. Όταν ηρχόμην εις την Αίγιναν, ίνα σας αποκαταστήσω εις την μονήν,
ηγνόουν, ότι ανελάμβανον υποχρέωσιν, ήτις θα με έφερε και εμέ εις Αίγιναν. Ο
νους μου και ο πόθος μού εισιν αλλαχού, εις τον Πρόδρομον της Σκοπέλου, αλλά
μία φωνή ενδόμυχος μοι λέγει, ότι ανέλαβες καθήκοντα εις την Αίγιναν και οφείλεις
να εκπληροίς αυτά μένων εις Αίγιναν. Εύχεσθε να με φωτίση ο Θεός να πράξω, ό,τι
είναι το θέλημα Αυτού. Η Φεβρωνία μοι έγραψεν, ότι είχετε στενοχωρίας τινάς.
Δυνάμεθα να μάθωμεν το είδος των στενοχωριών σας; Εκ των πειρασμών σας και των
στενοχωριών σας και εξ όλων των δεδομένων κατανοώ, ότι ο Θεός θέλει ν΄ αναδείξη
την μονήν πρότυπον γυναικείας μονής, προάγων τας μοναχάς εις τελειότητα. Επειδή
δ΄ αύται πάσί εισιν αρχάριαι και πλήρεις ελαττωμάτων, τας μαστιγοί ο Κύριος
πολύ συνεχώς, ίνα συνέλθωσι και νοήσωσι, ότι ήλθον να ζήσωσι μόνον δι΄ Αυτόν,
ουχί δε δι΄ εαυτάς. Τούτο εγώ το ηννόησα και οφείλουσι πάσαι να το εννοήσωσι
καλώς και ν΄ απαρνηθώσιν εαυτάς και υποταχθώσιν εις το θέλημα του Θεού εν πάση
ταπεινότητι και υποταγή. Διότι μόνον ούτως θέλουσιν ευδοκιμήσει. Συνιστώ όμως
να μη απελπίζωνται, αγωνιζόμεναι, διότι η θεία χάρις, η γινώσκουσα την εαυτών
αγαθήν προαίρεσιν, δεν θέλει επιτρέψη να πειρασθώσιν υπέρ δύναμιν. Πάντως ο
πειρασμός έσται κατά δύναμιν. Πεποίθατε επί Κύριον, ανδρίζεσθε και κραταιούσθω η
καρδία υμών, διότι ο Θεός εστιν μεθ΄ υμών. Αμήν. Εύχομαι πάσαις υμίν τα άριστα.
Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η
κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μεθ΄ υμών. Αμήν. Επίσης εύχομαι, να εορτάσητε
εν χαρά την Γέννησιν του Σωτήρος ημών. Αμήν.
Ο Πνευματικός
Πατήρ
+Ο Πενταπόλεως
Νεκτάριος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου