ΤΗΝ ΣΕΠΤΗΝ ΣΟΥ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ, Η ΔΙΑ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΕΠΕΣΤΗ, ΘΑΥΜΑΣΤΩΣ ΕΝ ΤΗ ΠΟΙΜΝΗ ΣΟΥ, ΤΙΜΩΜΕΝ ΩΣ ΑΓΙΑΣΜΑ ΣΕΠΤΟΝ , ΚΑΙ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ ΣΟΥ ΠΙΣΤΩΣ.
ΕΞ ΑΥΤΗΣ ΓΑΡ ΑΝΑΒΛΥΖΕΙΣ ΤΑΣ ΔΩΡΕΑΣ, ΤΟΙΣ ΠΟΘΩ ΕΚΒΟΩΣΙ ΣΟΙ. ΔΟΞΑ ΤΟΙΣ ΘΑΥΜΑΣΙΟΙΣ ΣΟΥ ΑΓΝΗ, ΔΟΞΑ ΤΗ ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ ΣΟΥ, ΔΟΞΑ ΤΗ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΣΟΥ ΠΛΟΥΣΙΑ ΧΡΗΣΤΟΤΗΤΙ.
Την περίοδο της εικονομαχίας, στην Νίκαια της Κωνσταντινούπολης, είχε την εικόνα της Παναγίας της Πορταϊτισσας μια ευσεβής χήρα, η οποία για να την σώσει από την μανία των εικονομάχων, μια νύχτα με τον γιο της την έριξε στην θάλασσα, και αμέσως έγινε το θαύμα.
Η συνέχεια, κλικ πιο κάτω στο : Read more
Η εικόνα στάθηκε όρθια πάνω στο νερό και κατευθύνθηκε δυτικά. Η ευλαβής χήρα, όμως, έκλαιγε και θρηνούσε για την απώλεια αυτού του θησαυρού, αλλά στον ύπνο της την παρηγόρησε η Παναγία λέγοντας: «Θα στείλω την εικόνα μου σε ένα μοναστήρι, να την προσκυνούν στους αιώνες λαοί, φυλές και γλώσσες. Θα στείλω και τον γιο σου εκεί. Θα πάρω και σένα μαζί μου για βλέπεις εμένα και όχι μια Εικόνα μου». Μετά από αυτό, η γυναίκα χάρηκε και έδωσε την ευχή της στον μοναχογιό της να αναχωρήσει στον Άθωνα. Στη μονή των Ιβήρων γίνεται μοναχός και ζει βίο ενάρετο και διηγείται την ιστορία της εικόνας.
Το έτος 1004 παρουσιάζεται στην παραλία της Μονής Ιβήρων ένα έκτακτο φαινόμενο. Μία φλόγα που έφτανε ως τον ουρανό, ένας στύλος πύρινος που έκανε τα πλήθη του Αγίου Όρους να δουν τι; Μία εικόνα της Παναγίας να πλέει όρθια στην θάλασσα και να μην μπορεί να την πάρει κανείς από αυτούς που πλησίαζαν μα πλοιάρια. Θερμά παρακάλεσαν οι μοναχοί την Παναγία να τους χαρίσει την εικόνα.
Στα όρια της Μονής Ιβήρων ασκήτευε ο όσιος Γαβριήλ, στον οποίο παρουσιάζεται στον ύπνο του η Παναγία και του λέει: «Εσύ θα κατεβείς να παραλάβεις την Εικόνα μου. Έχεις το όνομα του νυμφαγωγού μου. Σε κρίνω άξιο. Θα βαδίζεις άφοβα πάνω στα ύδατα». Έτσι κι έγινε. Ο όσιος βάδισε πάνω στα νερά της θάλασσας και παίρνει την Εικόνα στον ώμο του. Όσοι έβλεπαν αυτά τα θαυμαστά έψαλλαν, δοξολογούσαν και ευχαριστούσαν τον Θεό και την Παναγία. Απόθεσαν την εικόνα στον Κεντρικό Ναό της Μονής. Την επόμενη μέρα όμως, δεν την βρίσκουν στον Ναό, αλλά στην πόρτα του μοναστηριού. Την επαναφέρουν στον ναό, αλλά αυτό επαναλήφθηκε τρεις φορές, οπότε παρουσιάζεται η Παναγία στον όσιο Γαβριήλ και του λέει: «Να πεις στον Ηγούμενο ότι έφερα την Εικόνα στην Μονή αυτή για να φρουρώ και φυλάγω εγώ το μοναστήρι σας. Και όχι μόνο στη ζωή αυτή, αλλά και στην μέλλουσα να ελπίζουν όλοι στην ευσπλαχνία του Υιού μου και Δεσπότη, όλοι οι μοναχοί που ζουν με ευλάβεια και φόβο Θεού στο Άγιον Όρος. Αυτή την χάρη την ζήτησα εγώ και την πήρα από τον Υιό μου και Δεσπότη. Και σας δίνω αυτό το σημείο: Όσο βλέπετε την εικόνα αυτή στην Μονή των Ιβήρων, η χάρη και το έλεος του Υιού μου δεν θα σας αφήσει». Την υπόσχεση αυτή την άκουσαν όλοι οι μοναχοί του Άθωνα και χάρηκαν. Οι πατέρες της Μονής ονόμασαν από τότε την αγία εικόνα, «Πορταϊτισσα», δηλαδή θυρωρό και κατασκεύασαν δίπλα στην πόρτα της μονής ιδιαίτερο ναό όπου και απέθεσαν την εικόνα.
Στο σαγόνι της Παναγίας φαίνεται μέχρι σήμερα η πληγή που προκάλεσε το ξίφος κάποιου Άραβα πειρατή ονόματι Ραχάϊ, ο οποίος όταν είδε το αίμα που αναπήδησε από την πληγή να τον περιλούζει , και που όπως είπαμε φαίνεται μέχρι σήμερα αποκρυσταλλωμένο στην εικόνα, πίστεψε, βαπτίστηκε και έγινε ο πλέον ενάρετος μοναχός. Έλεγε μάλιστα στους πατέρες, κλαίγοντας, σε όλη την ζωή, το αμάρτημά του και τους ζητούσε να μην τον αποκαλούν με το μοναχικό του όνομα, το λέγανε Δαμασκηνό, αλλά «Βάρβαρο».
Λέγεται, μάλιστα, ότι εάν χαθεί η εικόνα από την θέση της, τότε θ’ αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την δευτέρα παρουσία του Κυρίου μας. ========
Η θεραπεία της πριγκίπισσας.
Το 1651 οι 365 Ιβηρίτες μοναχοί δοκίμαζαν οικονομική στενότητα, για αυτό ανέθεσαν στη Θεοτόκο να μεριμνήσει για τη συντήρησὴ τους. Αμέσως η φιλόστοργη Μητέρα έτρεξε για εξεύρεση πόρων με το ακόλουθο χαριτωμένο θαύμα. Εκείνη την περίοδο ήταν βαριά άρρωστη η κόρη του τσάρου της Ρωσίας Αλεξίου Μιχαήλοβιτς. Τα πόδια της ήταν παράλυτα και για τούς γιατρούς αθεράπευτα. Τη θλίψη της πριγκίπισσας και των βασιλέων γονέων της έρχεται τώρα να μεταβάλει σε χαρά η θαυματουργή Πορταϊτισσα. Παρουσιάζεται μια νύχτα στον ύπνο της, κι αφού της έδωσε θάρρος και υποσχέθηκε να τη θεραπεύσει της λέει: – Να πεις στον πατέρα σου να φέρει από την μονή των Ιβήρων την εικόνα μου την Πορταϊτισσα. Το πρωί η άρρωστη διαβίβασε την εντολή κι αμέσως ξεκίνησε έκτακτη αποστολή, για να μεταφέρει στους Ιβηρίτες μοναχούς την επιθυμία του τσάρου. Εκείνοι φοβήθηκαν μήπως η εικόνα δεν επιστραφεί, και αποφάσισαν να στείλουν ένα πιστό αντίγραφο με τιμητική συνοδεία τεσσάρων ιερομονάχων. Μόλις μαθεύτηκε ο ερχομός της σεπτής εικόνας στη Μόσχα, η πόλη άδειασε. Όλοι, βασιλείς και λαός, έτρεξαν να την προϋπαντήσουν. Στ᾿ ανάκτορα όμως η πριγκίπισσα κειτόταν στο κρεβάτι, χωρίς να γνωρίζει τίποτε. Κάποια στιγμή ζήτησε τη μητέρα της και τότε πληροφορήθηκε το μεγάλο γεγονός. – Τι; φώναξε. Έρχεται η Παναγία, κι εμένα με άφησαν εδώ; Πηδά αμέσως από το κρεβάτι, ντύνεται και τρέχει να υποδεχθεί κι εκείνη την Παναγία. Ο κόσμος είδε την παράλυτη πριγκίπισσα και τα έχασε. Η συγκίνηση κορυφώθηκε, όταν από την άλλη μεριά έφθασε η αγία εικόνα κι έγινε η τελετή της υποδοχής και της προσκυνήσεως. – Μεγαλειότατε, είπαν οι απεσταλμένοι, προσφέρουμε τη σεπτή αυτή εικόνα σαν δώρο στο ευσεβές ρωσικὸ έθνος. – Σας ευχαριστώ, είπε συγκινημένος ο τσάρος. Σε ένδειξη της ευγνωμοσύνης μου σας παραχωρώ μία από τις καλύτερες μονές της πρωτεύουσας, τον άγιο Νικόλαο. Επίσης ετήσιο επίδομα από 2.500 ρούβλια, ατέλεια σε ʽο,τι εισάγετε από την χώρα μου, καθώς και δωρεάν μετακίνηση των απεσταλμένων σας. Το μετόχι αυτό παρέμεινε στην κυριότητα της μονής Ιβήρων μέχρι το 1932 και της εξασφάλιζε τόσες προσόδους, ώστε κάλυπτε όλες σχεδόν τις υλικές της ανάγκες.
Ο πεινασμένος οδοιπόρος.
Η μονή των Ιβήρων είναι πολύ φιλόξενο μοναστήρι. Αυτό αποδίδεται και στο ακόλουθο περιστατικό:Ένας φτωχός εργάτης, κουρασμένος από τον δρόμο, έφθασε το μεσημέρι πεινασμένος στην πύλη της μονής. Ζήτησε μόνο λίγο ψωμί από τον πορτάρη, γιατί βιαζόταν να συνεχίσει την πορεία του. Ο πορτάρης, άγνωστο γιατί, δεν του έδωσε, οπότε ο φτωχός αναστέναξε βαθιά κι έφυγε νηστικός. Ανεβαίνοντας προς τις Καρυές, σταμάτησε για λίγο στη σκιά ενός δέντρου. Λυπημένος και κουρασμένος καθώς ήταν, ξάπλωσε καταγής. Ξαφνικό ακούει βήματα να πλησιάζουν. Ανασηκώνεται και βλέπει κοντά του μια γυναίκα μʼ ένα βρέφος στην αγκαλιά. Με ύφος συμπαθητικό και φωνή γλυκεία τον ερωτά: – Τι έχεις; Μήπως είσαι άρρωστος; –Όχι, απάντησε εκείνος, αλλά πεινώ. Παρακάλεσα τον θυρωρό της μονής Ιβήρων να μου δώσει ψωμί, αλλά δεν μου έδωσε. – Άκου, παιδί μου. Δεν πρέπει να παραπονείσαι για τον θυρωρό. Θυρωρός της μονής αυτής είμαι εγώ. Να επιστρέψεις αμέσως και να ζητήσεις ψωμί εκ μέρους μου. Κι αν δεν σου δώσουν, πλήρωσέ το μʼ αυτά τα χρήματα. Σε περιμένω εδώ. Λέγοντας αυτά έδωσε στον εργάτη τρία φλουριά. Εκείνος, ανύποπτος για όσα έβλεπε και άκουγε, ξεκίνησε για το μοναστήρι. Χτύπησε την πύλη και κρατώντας επιδεικτικά τα χρήματα ζήτησε και πάλι από τον θυρωρό ψωμί, χωρίς να παραλείψει νʼ αναφέρει τη συνομιλία με τη γυναίκα. Όταν άκουσε ο μοναχός για γυναίκα και είδε τα σπάνια νομίσματα, κατάλαβε ότι πρόκειται για θαύμα. Χτύπησε την καμπάνα, συγκεντρώθηκαν οι αδελφοί και άκουσαν με θαυμασμό το παράδοξο γεγονός. Διαπίστωσαν μάλιστα ότι τα νομίσματα εκείνα ήταν αφιερωμένα πριν από πολλά χρόνια στη θαυματουργή εικόνα. Βλέποντας όμως η Παναγία την ανάγκη του φτωχού, τα παρέλαβε και του τα έδωσε με μητρική ευσπλαχνία. Οι μοναχοί με φόβο και ευλάβεια τα επανέφεραν στην αγία εικόνα της Πορταϊτισσας, η οποία με το θαύμα αυτό τους δίδαξε τη μεγάλη αρετή της φιλοξενίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου