Ἀγαθόν καί σπουδαῖον εἶναι καί τίμιον ὁ ὀρθόδοξος πιστός, πρώτιστα νά διεκδικεῖ μέ ἀνδρεία καί νά ἀμύνεται γιά τήν οὐράνια πατρίδα του. «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν».[1]
Ἔγκειται ὁ ἀγώνας αὐτός, στό πῶς νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά πάθη, ὥστε νά ἔρχεται ἡ Χάρις, γιά νά ἀντιμετωπίζεται ὁ πειρασμός. Ὁ Χριστός δίνει τό χέρι Του, σέ ὅποιον τό ζητεῖ, διά τῆς πίστεως καί τηρήσεως τῶν ἁγίων Του ἐντολῶν. Ἐπέρχεται ἔτσι ὁ Παράκλητος στήν καρδιά καί ἡ ψυχή γεύεται τήν ἐν Χριστῷ εἰρήνην καί ἀνάπαυσιν. Δεῖγμα καί ἀπόδειξις, σέ ὅσους ζοῦν με μετάνοια.
Συνέπεια
ὅλων αὐτῶν, ἡ ἐνοίκησις καί παραμονή τῆς Ἁγίας Τριάδος, στόν ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπον.
Σέ ἐκείνους ὅμως, πού ἁμαρτάνουν ἀμετανόητα, ἀπομακρύνεται ἡ Ἄκτιστος Χάρις καί
παραχωρεῖ ὁ Θεός κατ’ ἄκραν οἰκονομίαν, στό πονηρό πνεῦμα νά εἰσέρχεται καί νά
κτίζει θρόνο στόν ἀχάριστο καί ἀμετανόητο, ὥστε ὁ ἄνθρωπος αὐτός μέ πολύ πόνο,
νά ἀποκτᾶ ἰδίαν πεῖραν τῆς κακίας τῶν δαιμόνων καί εἰ δυνατόν , νά συνετίζεται.
Ὁ
πόνος αὐτός, εἶναι ἡ ἐσχάτη εὐκαιρία πού δίνει ὁ Ἰησοῦς, ὥστε νά ἀνέλθει ἐπάνω
καί πάλι ἡ ψυχή στό Φῶς, στόν Παράδεισο, παρέχοντας τήν ἀνωτάτη σωτηρίαν καί ἐν
ταὐτῷ, τήν άπομάκρυνσιν ἀπό τόν Ἅδη γιά νά μή βρίσκουν οἱ δαίμονες, καρδιές
σαρωμένες καί ἕτοιμες γιά κατοικία τους.
Συνεπῶς,
σεβαστή γερόντισσα, εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν, τό ἄσβεστον πῦρ τῆς κολάσεως, πού ἔχει
ἀναφθεῖ γιά τούς πονηρούς ἀγγέλους, πού ἔχουν ἀμετάβλητη τήν ἕξη τῆς κακίας καί
ἀλλοίμονον, ὥς ἀναγνώσαμε σήμερα στό Εὐαγγέλιο, στό ταλαίπωρο πλάσμα τοῦ Θεοῦ,
πού θά συνδέσει τήν βούλησή του μέ τήν ραθυμία καί τήν ἀκηδία.
Σημαίνει
αὐτό, ὅτι συμφώνησε μέ τίς πράξεις του, μέ τήν ἀμετανόητη γνώμη τῆς ψυχῆς του,
μ’ ἐκείνους τούς ψεῦστες καί ἀνθρωποκτόνους, ἔχοντας σάν ἀποτέλεσμα νά γίνεται ἐθελοντική
ἡ συμβίωση του μέ τόν Ἑωσφόρο καί τούς δαίμονες, πού μπροστά στόν Ἰησοῦ, οἱ ἴδιοι
ὁμολόγησαν ὅτι τό ὄνομά τους εἶναι «λεγεών». Ἐντούτοις, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός
εἶναι ἐδῶ. Ὁ Υἱός καί λόγος τοῦ Πατρός ἐνηνθρώπησε καί ἔλαβε σάρκα καί ψυχή,
ξέχωρη τῆς Θεότητος, ἀπό τά ἄχραντα αἵματα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου
Μαρίας καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου.
Στό σημερινό
Εὐαγγέλιο, ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς, ἀπογυμνώνει καί φανερώνει, ἔμπροσθεν μας, τήν ἀδυναμία
καί τραγικότητα τῶν πονηρῶν πνευμάτων.
Παρακαλῶ
σε, χριστιανέ, δές ὅτι τό στῖφος τῶν δαιμόνων δέν μπορεῖ νά μείνει πουθενά, ἀκόμη
κι ὅταν παίρνει τήν ἄδεια καί τήν παραχώρηση· γι’ αὐτό καί μολονότι διατάχθηκε ἀπό
τόν Κύριο νά ἀπέλθει, μή ἔχοντας ἐντολή ὅμως ποῦ νά ἀπέλθει, καταλήφθηκε ἀπό
μεγάλη βία καί βρῆκε καταφύγιο στούς χοίρους, πού ἔβοσκαν στό ὅρος, γιά νά
διαφύγει δι’ αὐτῶν. Ἀλλά δέν εἶχε οὔτε ἐναντίον ἐκείνων(τῶν χοίρων) ἐξουσία,
πολύ περισσότερο μάλιστα, ἐναντίον ἀνθρώπων ὀρθοδόξων, βαπτισμένων καί
μυρωμένων καί κοινωνούντων μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης, τά ἄχραντα
μυστήρια, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Γι’ αὐτό
καί ὁ ἰαθείς σήμερα, ζήτησε διακαῶς νά ἀκολουθήσει τόν Μεσσία. Ὅμως ὁ Κύριος τοῦ
συνέστησε νά γίνει πρῶτα ἱεροκήρυκας στήν πατρίδα του, στούς συμπολίτες του, ὥστε
βλέποντας αὐτοί τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, νά ἔρθουν εἰς μετάνοιαν.
Ὦ πλοῦτος
Θεοῦ καί ἄφατος φιλανθρωπία! Φιλῶ, σημαίνει ἀγαπῶ. Πόσο μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Χριστός! Ὦ
σοφία καί λόγε τοῦ Πατρός, Ἰησοῦ γλυκύτατε· Ἐσύ εἶσαι ἡ ἐνυπόστατος Ζωή πού ὁμιλεῖς
μέ ἐξουσία, αὐθεντικά καί τρέμουν οἱ δαίμονες καί Σέ ὑπακούουν τά σύμπαντα.
Παρακαλοῦμε Σέ, Σωτῆρα, προστάτεψέ μας ἀπό τήν κακία καί τόν δόλο τῶν δαιμόνων
πού μετέρχονται, κάνοντας τά πάντα μέ τήν ἀτιμία τῶν δολίων ὀργάνων τους, τούς
αὐτόκλητους σωτῆρες, ἀπατεωνίσκους, πού σάν σκοπό καί στόχο ἔχουν να κλονίσουν
τήν πίστη στόν Ἕνα, μοναδικό, ἀληθινό, Τριαδικό Θεό καί ὄν ἀπέστειλε Σωτῆρα
στόν κόσμον, Ἰησοῦν Χριστόν.
Ἀφηνιάζουν,
φοβερίζουν, καταπιέζουν καί προσπαθοῦν μέσω αὐτῶν τῶν τραγικῶν ὀργάνων τους, νά
ἐμποδίσουν, νά μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἀλήθεια, τήν ἀγάπη, τή δικαιοσύνη πού εἶναι
ὁ Χριστός, ὁ Μεσσίας. Κινοῦνται τάχα ἀπό ἀγάπη καί συμπάθεια καί παρακινοῦν
μικρούς καί μεγάλους, σέ ἀνώμαλες καί βορβορώδεις σωματικές μίξεις, σέ δῆθεν
προοδευτικές ἀναπαύσεις καί μεθοδεύσεις πού αἰσχρόν ἐστί καί λέγειν. Ὅταν δέ,
κάποιος ἀπ’ τούς ἀγωνιστές ὀρθοδόξους, τούς ἀκούσει καί γίνει ὅμοιός τους, αὐτοί
ἀλλάζουν καί γελοῦν καί εἰρωνεύονται μέ κακία, γιά τήν ἀπώλειά τους. Ἄν πάλι
βρεθεῖ δυνατός κάποιος καί δέν ἀκούσει τά λόγια τους, ἀλλά κρατᾶ τόν ἑαυτό του
ξένο ἀπ’ ὅλα αὐτά καί σκεπτικό καί συνεσταλμένο, ἀγωνιζόμενον μέ προσευχή,
μυστηριακή ζωή, ἀνδρεία καί διάκριση, ἀρχίζουν τότε νά τόν φθονοῦν καί κάνουν
τά πάντα, γιά νά τόν διώξουν, στερώντας του, κάθε δικαίωμα γιά τήν ζωή. Καί τοῦτο
γιατί, ὅταν ἡ κενοδοξία δέν τιμᾶται (βλέπε ἀγαλματίδια καί βραβεῖα Νόμπελ), δέν
ὑποφέρει νά βλέπει ἀπέναντί της, νά ἐπαινοῦν τήν ταπείνωσιν.
Ἐντούτοις
ἀδελφοί μου, ἀς μή ξεχνᾶμε ὅτι οἱ πειρασμοί, τό ἀγκάθι καί ἡ δοκιμασία, κατ’ οἰκονομίαν
Θεοῦ γίνεται, σέ ὅσους ἀπό τήν πρώτη ἀπάθεια, προχώρησαν στήν δεύτερη καί ἐν
Χριστῷ πορεύονται στό καθ’ ὁμοίωσιν. Συμβαίνει αὐτό διότι, ὅταν πειραζόμεθα νά
θυμούμαστε τήν φυσική μας ἀδυναμία καί νά μήν ὑπερηφανευόμεθα, ἀλλά βλέποντας
τόν νόμο τῆς ἁμαρτίας νά ἀντιστρατεύεται τόν νόμο τῆς συνειδήσεως, τόν λόγο τῆς
ἀρετῆς καί τῆς θυσίας, μέ τήν ὀρθόδοξον πίστιν μας συνεργό, νά ἀποτινάζουμε καί
τήν ψιλή μνήμη τὴς ἁμαρτίας, μέ φόβο καί τρόμο, τήν ἑαυτόν σωτηρίαν
κατεργαζόμενοι.
Συνέπεια,
ἐντούτοις, εἶναι, νά μήν κατεβάσουμε ποτέ τόν νοῦ μας καί τά μάτια τῆς ψυχῆς
μας, ἀπό τό ὕψος τῆς θεωρίας τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, ἀπό τήν μνήμη τοῦ Τριαδικοῦ
Θεοῦ καί Σωτῆρος Χριστοῦ.
Πάντοτε
δέ, ἐν πάσῃ ὥρα, νά εὑρισκόμαστε σέ νήψη καί ἐγρήγορση, χωρίς νά ξεχνᾶμε ὅτι ὁ
δαίμονας μετασχηματίζεται καί σέ ἄγγελο φωτός.[2]
Ὁ
Χριστός νά μᾶς φυλάει , ἁγία γερόντισσα, ἀδελφοί μου, ἀπό κάθε πλάνη καί κακία.
Σ’ Αὐτόν, τόν Ἰησοῦν, ἡ Δόξα καί ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου