Το ταξίδι στη “Μάλτα” -- Του Αλεξάνδρου Καλόμοιρου(1931-1990)

Επειδή δεν μπορούμε να είμαστε χριστιανοί σαν άτομα αλλά μόνον σαν Εκκλησία σημασία καίρια έχει όχι μόνον η δική μας πίστη να είναι αληθινή αλλά και αυτή των αδελφών και των πατέρων μας. Το ποικιλόπιστο άθροισμα δεν έχει σχέση με την Εκκλησία του Χριστού  που είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Στην Εκκλησία υπάρχει μία πίστη, η αληθινή, και συμφωνία όλων στην Ορθοδοξία και ομόνοια. Δεν το νοιώθουν, άραγε, αυτό οι ευσεβείς και καλοπροαίρετες ορθόδοξες ψυχές; Αλλά τότε τι είναι αυτό που τις συγκρατεί μέσα σ΄ αυτό το όζον σύμπλεγμα της ψευτιάς; Είναι το ότι δεν βλέπουν που να πάνε. Γιατί δυστυχώς καμιά οργανωμένη Εκκλησία σήμερα δεν έχει  εχέγγυα πιστότητας στη γνήσια Πατερική Ορθοδοξία, αφού φυσικά Ορθοδοξία δεν είναι μόνον η τήρηση του ακενοτόμητου εορτολογίου. Γιατί όμως αισθάνονται οι χριστιανοί τόσο πολύ έντονα την ανάγκη να καταφύγουν οπωσδήποτε σε μια διοικητικά οργανωμένη Εκκλησία; Αυτό γίνεται γιατί η ιστορία έχει μεγάλη δύναμη στην ψυχή μας. Eπειδή την Εκκλησία μέσα στους αιώνες, την γνωρίσαμε οργανωμένη σε Πατριαρχεία και σε Συνόδους την ταυτίσαμε με την οργάνωσή της αυτήν, ξεχνώντας ότι κατά την διάρκεια των αιρέσεων, η οργάνωση αυτή χανόταν για τους Ορθοδόξους και γινόταν το όπλο της κακοδοξίας εναντίον τους. Όμως στους αποκαλυπτικούς καιρούς που ζούμε έχουμε αφήσει πια πίσω την ιστορία και μπήκαμε στην Εσχατολογία.

----------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Τό ἐξαιρετικόν αὐτό κείμενον ἐγράφη πρό 35ετίας περίπου. Γιά τότε, ἴσως γιά μερικούς (ὅσους δέν ἐγνώριζαν τά ἐκκλησιαστικά) ἐφάνταζεν ὡς ὑπερβολικόν. Σήμερα, ὅμως, τό κείμενον αὐτό ἰσχύει 1000 φορές περισσότερον, καθότι οἱ Οἰκουμενισταί ἔχουν πλέον πλήρως ἀποδειχθῆ ὡς φανατικοί ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν Σατανισταί. Οἱ ἐν γνώσει κοινωνοῦντες μέ αὐτούς κολάζονται!

Η πνευματική μας επιβίωση εξαρτάται από τη συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος. Έπεσαν πια όλα τα ιστορικά μας αντερείσματα. Η αποστασία άλλαξε τους ποιμένες σε λύκους, και η οργανωμένη Εκκλησία που ξέραμε είναι σήμερα αγέλη λύκων και θάνατος προβάτων. Ο διάβολος είναι πια λυμένος. Για να επιβιώσουμε πρέπει να δούμε την Εκκλησία στη μυστική και μυστηριακή της ουσία, γυμνωμένη από την διοικητική της οργάνωση που γνωρίσαμε στην ιστορία. Στην αρένα οι μάρτυρες γυμνοί αντιμετώπιζαν τα θηρία. Γυμνή και η στρατευομένη Εκκλησία των εσχάτων καιρών θα παλέψει μαζί τους, χωρίς Συνόδους, χωρίς Πατριαρχεία, χωρίς σύνδεσμο των κατά τόπους μικρών Εκκλησιών άλλον από τον Χριστό και την κοινωνία τους με την θριαμβεύουσα Εκκλησία. Το συνηθισμένο λοιπόν ερώτημα: «Καλά να φύγουμε από τον Οικουμενισμό, αλλά σε πια Εκκλησία να πάμε;» δεν έχει τη θέση του σήμερα. Γιατί δεν πρόκειται να πάμε πουθενά αλλά να μείνουμε, να μείνουμε στην Εκκλησία του Χριστού, στην Εκκλησία των Πατέρων, ν΄ αρνηθούμε τις παραποιήσεις και να μείνουμε στην Αλήθεια που από απαλών ονύχων γνωρίσαμε αλλά δυσκολευόμαστε πια ν΄ αναγνωρίσουμε σ΄ αυτό που μας λέγουν ότι είναι δήθεν Εκκλησία. Αυτή την άρνηση του ψεύδους και των παραποιήσεων θα την πραγματοποιήσουμε εκεί που βρισκόμαστε, διακόπτοντας απλά κάθε κοινωνία μαζί της. Και τότε, όταν θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα που περιμένει από μας ο Θεός, θα έλθει ο ίδιος σε συνάντησή μας, και θ΄ ανοίξει τα μάτια μας, που μέχρι τότε όνομα είχαν ότι βλέπουν αλλά ήταν ανίκανα να δουν τον αληθινό Χριστό. Και όταν τον δούμε θα τρέξουμε στον πιο ακριβό μας φίλο, όπως έτρεξε ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ και θα τον καλέσουμε να ΄ρθει να δει κι΄ αυτός, όσο και αν αμφιβάλλει για το καλό που μπορεί να έλθει από την Ναζαρέτ. Έτσι σχηματίζεται το μικρό ποίμνιο, η μικρή τοπική Εκκλησία. Οι αληθινοί Ισραηλίτες βρίσκουν ο ένας τον άλλον και έρχονται μαζί στο Χριστό, λαϊκοί και Ιερείς και Επίσκοποι. Αυτή η δραματική αλλά ευλογημένη διαδικασία είναι ήδη από δεκαετίες γνωστή στη Ρωσία. Η λεγομένη «Εκκλησία των Κατακομβών» δεν έχει καμιά εξωτερική ομοιότητα με τις οργανωμένες Εκκλησίες που ξέρουμε, και μόνον με τις Εκκλησίες της εποχής των μεγάλων διωγμών ομοιάζει. Η κατάσταση που επικρατεί τώρα στη Ρωσία, σιγά-σιγά θα γενικευθεί παντού. Ορθόδοξοι Επίσκοποι ελάχιστοι, διάσπαρτοι στον κόσμο, κρυμμένοι και άγνωστοι στους πολλούς. Ιερείς μετρημένοι θα εκτελούν αποστολικές περιοδείες από πόλη σε πόλη, από ενορία σε ενορία, από χώρα σε χώρα, ανακουφίζοντας τις πνευματικές ανάγκες των πιστών και ενώνοντάς τους όλους γνωστούς και άγνωστους μεταξύ τους, με τους άφθαρτους δεσμούς του αναστημένου Σώματος και Αίματος του Χριστού. Μνημονεύοντας «πάσης Επισκοπής Ορθοδόξων» για να μη προδίδεται ο πλησιέστερος αληθινός Επίσκοπος ή και από πραγματική άγνοια για το που βρίσκεται αληθινός Επίσκοπος. Και η εποχή του Αντιχρίστου θα προχωρεί προς την αποκορύφωσή της. Το ποίμνιο του Χριστού όλο και θα μικραίνει. Όμως όσο πιο δυνατός ο πόνος των ημερών που έρχονται τόσο κοντύτερά μας θα είναι ο Κύριος, φθάνει να μείνουμε πιστοί μέχρι το τέλος. Το πλοίο που μας έφερε μέχρι εδώ, η συνοδική διοικητική, οργανωμένη μορφή της Εκκλησίας εξόκειλε στα ρηχά της αποστασίας και διαλύεται από την βία των κυμάτων, όπως τότε εκείνο το άλλο πλοίο στην παραλία της Μάλτας (Πράξ. κζ-κη 6). Όμως όπως τότε, κανένας από τους επιβαίνοντας δεν θα χαθεί. Θα σωθούν όλα τα αληθινά μέλη της Εκκλησίας αφού εγκαταλείψουν το καταδικασμένο πλοίο δύο-δύο, τρεις-τρεις κολυμπώντας σε μικρές ενορίες, βοηθώντας ο ένας τον άλλον, και θα πατήσουν επί τέλους το σίγουρο ακρογιάλι της Καινής Γης του Παραδείσου. Ας μη φοβηθούμε το πήδημα στα άγρια κύματα. Είναι πήδημα σωτηρίας. Το ταξίδι στο σκοτεινό φουρτουνιασμένο πέλαγος τελειώνει. Ορθρίζει η ατελεύτητη μέρα. Μαραναθά.