Είναι πρόδηλο ότι πέραν από την θεμελίωση της οιονεί Νομικής Θεολογίας, ένεκεν της νομικής προσεγγίσεως με θεολογική υπόβαθρο, της Συνταγματικής εννόμου τάξεως, όπως αναλύθηκε ανωτέρω βάσει των υφισταμένων άρθρων του Συντάγματος, περαιτέρω συμπληρωματικής και ενισχυτικώς η Ιστορική επίσης προσέγγιση ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους, μας επιτρέπει να εισάγουμε τον όρο η θεολογία της Ανεξαρτησίας ή της απελευθερώσεως.
Η κυρίαρχη ψυχική υποδομή της ενάρξεως του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, ερείδεται εις την ζώσα και διαχρονική Ορθόδοξη παράδοσή μας, ως εκ τούτου, τόσο συμβολικά, δεσπόζουν τα θρησκευτικά μας σύμβολα, όσο και συμειολογικά εις όλα τα κείμενα (ιδρυτικές διακηρύξεις, μεμονωμένες ρήσεις κτλ) συνυφαίνεται αρμονικά αφενός ο διακαής πόθος δια την ελευθερία, την ανεξαρτησία του έθνους κατά του Τουρκικού ζυγού και αφετέρου η αδιαμφισβήτητη πίστη προς τον χριστό με αποτέλεσμα, Ο Χριστός , το σημείο του Σταυρού και εν γένει εκκλησιαστική παράδοση να συμπορεύεται της αγώνος δια την ελευθερία, αποτελώντας σταθερώς πυγή Αλήθειας και εμπνεύσεως, μέχρι την Θεόθεν ίδρυση του Ελλαδικού Κράτους.
Ενδεικτικό
ως προς άνω είναι το από 30.11.1822 έγγραφον της «Προσωρινής Διοικήσεως της
Ελλάδας», το οποίο απευθύνεται προς τον πρόεδρο αυτής, ζητώντας την συμφωνία
του ιδίου μετά του βουλευτικό σώματος, δια της επικλήσεως της αυτής πίστεως :
«Εις
την Ομοούσιον λοιπόν Τριάδα (την οποίαν ημείς πιστεύουμε αδιστάκτως) κι εις την
αγάπη της πατρίδας….σας ορκίζομεν να συμφρονήσετε με το βουλευτκόν σώμα»[1]
Ειδικότερον
τα επαναστατικά κείμενα βρίθουν με θεολογικές φράσεις και διαρκή αναφορά προς
τον Θεό ή Αγία Τριάς, ο Ύψιστος, Η θεία Χάρις, η οποία σκέπει και ενδυναμώνει
τον αγώνα των Ελλήνων δια Ελευθερία, επικαλούνται την εξ ουρανή αρωγή δια την
εξανάσταση του γένους από τον ζυγόν του Οθωμανού δυνάστη.
Άρα λοιπόν διακρίνουμε ότι ο Θεός ευρίσκεται πανταχού
παρών, οποιαδήποτε συλλογική προσπάθεια άρχεται εκ Θεού και εξικνείται εις
Αυτόν, όπως λ.χ, η περίφημος ρήσις του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη : «Ο
Θεός έβαλε την υπογραφή του για την Ελευθερία της Ελλάδας και δεν την παίρνει
πίσω", ως εκ τούτου δηλαδή, ο αγών βαίνει παράλληλα
με τον Θεό, όπου τελείται κανονικά ο μυστηριακός βίος, η Θεία κοινωνία, δοξολογίες,
προσευχή.
Περαιτέρω ο Ρήγας Φεραίος
εις την «Νέα Πολιτική Διοίκηση» προτείνει το εξής έμβλημα της σημαίας και της
στολής των αγωνιστών : «Η σημαία όπου βάνεται εις τα μπαϊράκια και
παντιέρες της Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι ρόπαλον του Ηρακλέους με τρεις
σταυρούς».
Ο σκοπός της Φιλικής
Εταιρίας συνίσταται : « Η Εταιρία συνίσταται από
κάθ’ αυτό Έλληνας Φιλοπάτριδας και ονομάζεται Εταιρία των Φιλικών. Ο σκοπός των
μελών αυτής είναι η καλύτερη του ιδίου έθνους και αν ο Θεός συγχωρήση και την
ελευθερίαν του.»
Περαιτέρω εις Γ’ εθνοσυνέλευση, μετά την λήξη
των εργασιών της διεκήρυξεν ότι : «Έλληνες….οι κάτοικο της δεν είναι πράγματα
του (εννοεί του Σουλτάνου), αλλά λογικά όντα πλασμένα κατ’ εικόνα του Θεού και
καθ’ ομοίωσιν.
Ο πρόεδρος δε της ιδίας εθνοσυνελεύσεως (Γ.
Σισίνης) αναφέρει την ίδιαν ημέραν δια προκήρύξεώς τους προς άπαντες του
πισεύοντας εις Χριστόν. Ο όρος Χριστιανός εις τα κείμενά είναι ισοδύναμος προς
τον όρον Έλλην και αντιστρόφως.
Εις επίρρωση της ιδιαίτερης γλώσσας την οποία μετέρχονται
με μόνιμη επωδό το αγωνιστικό επαναστατικό πνεύμα με συστατικό στοιχείο την
ζώσα Ορθόδοξη παράδοση, την πίστη εις τον Χριστό και τους Αγίους μας, εξάλλου
τούτο τεκμηριώνεται αδιάσειστα από την δεσπόζουσα χρήση του Τιμίου Σταυρού, ως
το επίκεντρο και η κεφαλή του αγώνος, δηλαδή το σημείο της θυσίας του ανθρώπου,
της Σταυρώσεως και της Αναστάσεως, της απολύτως λυτρώσεως από την φθορά του
Θανάτου.
Ως
εκ τούτου με γνώμονα το πρόσωπο και την ζωή του Θεανθρώπου, οι αγωνιστές
εμπνεύστηκαν την αξιακή υποδομή του Τίμου αγώνα τους για την Πίστη και την
Ελευθερία, την θυσιαστική αυταπάρνηση των πολεμιστών με σκοπούμενο αποτέλεσμα
την εξανάσταση του Γένους, την κατάκτηση της εσωτερικής λυτρώσεως δια της
εξωτερικής Ανεξαρτησίας εκ του θηριώδους τυράννου του Τουρκικού ζυγού, εξ αυτού
του λόγου λοιπόν, ονοματίζουν τον πόλεμο Ιερό, υπό την έννοια ότι υφίσταται η
σκέπη του Πανάγαθου και Δίκαιου Θεού ανυπερθέτως παρά τω πλευρώ τους, αποτελεί
εγγυητή του αγώνος των, εξ ου και το περίφημο «για του Χριστού την πίστιν την
Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία.»
Για
τους ως άνω λόγους ο Ι. Καποδίστριας απευθυνόμενος εις την Δ’ Εθνική Συνέλευση
των Ελλήνων εν έτει 1829 αναφέρει χαρακτηριστικά :
«Ας δοξάσωμεν ολοψύχως τον Ύψιστον Θεόν! Ας
ευλογήσωμεν το ΆΓΙΟΝ Αυτού όνομα…..Η ευσπλαχνία του δια θαυμάτων έσωσε την
Ελλάδα, ας είμεθα άρα ενδομύχως πεπεισμένοι, ότι δεν εθαυματούργησεν ματαίως.».
Η
ιδιοτυπία ακριβώς της εξαναστάσεως του Γένους έγκειται εις το γεγονός ότι το
έθνος έστω και σε λανθάνουσα μορφή ουδέποτε έπαψε να υφίσταται, υπό την έννοια
των δομικών στοιχείων της ταυτότητάς μας, παρέμενε αλώβητο, καίτοι σκλαβωμένο
άχρι της καθολικής επαναστάσεώς μας, η ειδοποιός διάφορά δε, των οραμάτων, των
μεγάλων ανδρών, του Κοσμά του Αιτωλού, του Ρήγα του Βελεστινλή του Μακρυγιάννη,
ήταν «η πείνα και η δίψα» δια την ελευθερία και την ανεξαρτησία, εξ αυτού του
λόγου διαφέρει άρδην από την Γαλλική επανάσταση η οποία ενείχε έντονο
αντικληρικαλισμό και εναντίωση προς το θρησκευτικό στοιχείο, αλλά και την
Αμερικανική λόγω της αποικιοκρατίας, άρα η Ελλαδική επανάσταση είχε ως στόχο
την Θεόθεν ήτοι δια της εξ ουρανού αρωγής η ίδρυση ενός Ελλαδικού Κράτους,
αυτόνομου και ανεξάρτητου.
Η
νεκρανάσταση του έθνους επετεύχθη κατά τον εθνικό-απελευθρωτικό αγώνα, με
πυλώνα της το έθνος-πατρίδα και την Εκκλησία, ως προς τούτο βεβαίως πέραν από
την γενναία συμβολή των αγωνιστών, συνετέλεσαν δια της πνευματικής συμβολής των, προς εισέτι της
απελευθερώσεως, τόσον ως Κοσμάς ο Αιτωλός όσο και ο Ρήγας Φεραίαος, το όραμα
των οποίων υπηρέτησε με συνέπει και με θυσιστική αυταπάρνηση ο Μακρυγιάννης :
«…την
εσπλαχνία του μεγάλου Θεού, όπου έκαμεν νεκρανάσταση, τους χαμένους και
σβησμένους τόσους αιώνες από τον κατάλογο του κόσμου να τους αναστήσει».
Η
ταυτότητα της επαναστάσεως λοιπόν, βάσει των ανωτέρω απαρτίζεται από την
καταφανή και διαρκή αγαστή συνύπαρξη μεταξύ έθνους και Ορθοδόξου παραδόσεως, το
«θρησκευτικό στοιχείο» σε κάθε έκφανση του αγώνα και η βαθιά πίστη των
αγωνιστών το καθιστούν εγγυητή και αναμφιβόλως συστατικό στοιχείο του
επαναστατικού αγώνος.
Άρα
η επιστημονική τεκμηρίωση της σύμπλευσης του έθνους και της Χριστιανικής
πίστεως, ευρίσκονται εις το σύνολο των πρωτόλιων κειμένων, διακηρύξεων των
αγωνιστών εισέτι και όπως έχω πολλαχώς αναφέρει και εις τα πρώτα Συντάγματα και
εις τα προοίμια αυτών, άρα λοιπόν ο αγών της εθνικής παλιγγενεσίας με επίκεντρο
της θυσία και της Ανάσταση του Ιησού Χριστού, οι Έλληνες Αγωνιστές θυσιάστηκαν
με αυταπάρνηση με σκοπό την εκζητούμενη λύτρωση η οποία δεν είναι άλλη από την
κτήση της νεκρανάστασης του γένους συν Θεώ.
Εις επίρρωση των ως άνω παραθέτω ένα απόσπασμα από την
διακήρυξη η οποία περιλαμβάνεται εις τα τελευταία πρακτικά (ΝΒ. 18-04-1823) εν
ονόματι του Ελληνικού Έθνους, ενώπιον Θεού και ανθρώπων την πολιτικήν των
Ελλήνων ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν…..με αμετάθετον απόφασιιν όλοι, όλοι οι Έλληνες….Να
ανεξαρτηθώμεν εντελώς έθνος χωριστόν, αυτόνομον και ανεξάρτητον
αναγνωριζόμενοι, δι την δόξαν της αγίας ημών πίστεως και την ευτυχίαν των
ανθρώπων ή με τα όπλα εις τας χείρας όλοι, όλοι οι Έλληνες να καταβώμεν εις τους
τάφους, αλλά Χριστιανοί και ελεύθεροι»
Επιπλέον
το έτος 1827 η Διοικητική επιτροπή της ελλάδας απευθύνει στην Γ’ εθνοσυνέλευση
εις το οποίο ομιλεί περί έθνους κι «υπέρ ελευθερίας και πολιτικής υπάρξεως των
Ελλήνων». Εις το ίδιο δε έγγραφο σημειώνεται ότι :
« Αι
ελπίδες της (εννοείται της επιτροπής) εθεμελιούντο εις την εξ Ύψους Αντίληψιν,
η οποία ποτέ δεν εγκατέλειψε την Ελλάδα».
Εν
κατακλείδι, η κατάτασις καθίσταται ιδιαίτατα δυσχερής, η εργαλειοποίηση της
δημόσιας υγείας και δια μέσου αυτής η καλλιέργεια ιδεολογικής, πολιτικής και
Εκκλησιαστικής Τρομοκρατίας, χάριν δήθεν της προασπίσεως της ζωής μας
καθίσταται ιδιαίτατα παροιμιώδης, έχουμε απωλέσει υποτελώς τις ελευθερίας μας,
με αποτέλεσμα, εκόντες άκοντες, να έχουμε καταστεί διανοητικά οκνηροί και απολύτως
εξανδραποδισμένοι εις τα δυσώδη κελεύσματα των μηχανισμών της ανθρωποβόρας
εξουσίας.
Η
αδράνεια του πνευματικά ευνουχισμένου ελληνικού λαού και ο συνειδησιακός
εκμαυλισμός του καθίσταται υπερεκχειλίζον, εξ αυτού του λόγου βάλλεται
πανταχόθεν, μην έχοντας κατ’ ουσίαν άδολη αγάπη για την πατρίδα , το έθνος και
την πίστη, εν τω πλαισίω αυτό της προϊούσας παρακμιακής αποσυνθέσεως παραθέτω
το άρτι κάτωθι διαχρονικό ποίημα το οποίο συμπυκνώνει εύγλωττα το σήμερα.
«Εσβέσθη ό,τι άγιον, δεσπόζει το χυδαίον
Οσμή πτωμάτων έλαβε την θέση των ανθέων.
Αντί θρησκείας ο χρυσός, αντί οικογενείας
Της Αφροδίτης ο ναός το αίσχος της νοθείας.
Κι έπεισαν, όλα έπεσαν. Το αν εις τέφραν κείται
Υψούνται μόνον τράπεζαι και μόνον τραπεζίται»
Αχιλλεύς Παράσχος (Ποιήματα 1881)
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
[1] Έρευνα υπό του Ηλία Β.
Οικονόμου-ομοτίμου καθηγητού, τ. Κοσμήτορος Θεολογικής σΧολής, του Εθνικού και
Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, « Ο Θεός και το 1821-Το θείον εις τον
λόγον και την πράξιν των πρωτουργών και
του λαού κατά την εθνεγερσίαν σελ 16»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου