Η απελευθέρωσις της Κορυτσάς

Καθώς εις το θεοφρούρητον Βυζάντιον η πολιούχος και Υπέρμαχος Στρατηγός αυτού, Υπεραγία Θεοτόκος, έσπευδεν εις βοήθειαν αυτού εν ώρα κινδύνου και νίκας εχορήγει, ούτω και εις το έπος του 1940 εγένετο. Η προστάτις του Έθνους ημών, Υπεραγία Θεοτόκος έσπευσεν εις βοήθειαν αυτού κατά των ασεβών εισβολέων και επί 6μηνον συνεχώς και οφθαλμοφανώς «νίκας κατά βαρβάρων» εχορήγει και ενθουσιασμόν εις τον φιλόχριστον ημών στρατόν και εις τον κόσμον όλον εδημιούργει. Τούτο εγένετο και με την πρώτην μεγάλην νίκην, κατά την εορτήν της μνήμης της «των Εισοδίων εις τον ναόν» (21/11/1940), την απελευθέρωσιν της Κορυτσάς προ 74 ετών την νυν ημέραν. Μετά την καταστροφήν μιας Ιταλικής Μεραρχίας εις την Πίνδον δια της αντεπιθέσεως των Ελλήνων την 1^ην Νοεμβρίου, και την ολοκλήρωσιν της επιστρατεύσεως, ήρχισεν η γενική εφ΄ όλου του μετώπου επίθεσις του Ελληνικού Στρατού τη 14 Νοεμβρίου κατά των Ιταλών.

Κατόπιν σκληρού, συνεχούς και νυχθημέρου αγώνος ο φιλόχριστος στρατός ημών την 22αν Νοεμβρίου και ώραν 12.45 μ.μ. εισήλθεν εις την πολυπαθή Κορυτσάν, την πλέουσαν εις την κυανόλευκον Σημαίαν μας και εις τον καθεδρικόν Ναόν αυτής τελεί ευχαριστήριον δοξολογίαν εις την Υπέρμαχον Στρατηγόν αυτού Θεομήτορα δια την οφθαλμοφανή βοήθειαν και προστασίαν Της. Εις την μάχην της Κορυτσάς, που ήτο κέντρον εφοδιασμού των Ιταλών και ορμητήριον κατά την εισβολήν εις την Ελλάδα, έπαθον πανωλεθρίαν επτά Ιταλικαί Μεραρχίαι, χιλιάδες δε αιχμαλώτων και άφθονον πολεμικόν υλικόν περιήλθεν εις χείρας των Ελλήνων νικητών. Η αγγελία της απελευθερώσεως της Κορυτσάς προυκάλεσεν άφατον ενθουσιασμόν εντός και εκτός της Ελλάδος. Ο πρωθυπουργός Ιω. Μεταξάς εις ομιλίαν του από Ραδιοφώνου προς τον λαόν και τον Στρατόν είπεν: «Αγωνιζόμεθα δι΄ αγαθά, των οποίων η σημασία υπερβαίνει τα σύνορα και τα σύνορα τα Βαλκανικά και επεκτείνεται εφ΄ ολοκλήρου της ανθρωπότητος» και κατέληξε: «Πρέπει να ευχαριστήσωμεν τον Θεόν, διότι η πρόνοια Αυτού προώριζεν εκ νέου την Ελλάδα πρόμαχον εις τοιούτους υψηλούς αγώνας». Αι ακόλουθοι ημέραι της μεγάλης ταύτης νίκης επί 6μηνον, υπήρξαν κατάφορτοι δόξης αμαράντου, εκπάγλου εθνικού μεγαλείου, παγκοσμίου θάμβους και εγκωμίων, γλυκείς καρποί της πίστεως εις τον Τριαδικόν Θεόν ημών των ηγετών του Έθνους, του Λαού και Στρατού. Διο δέον να μη λησμονώμεν τας ημέρας ταύτας της δόξης, αλλά να τας μνημονεύωμεν και εν Κυρίω να σεμνυνώμεθα. Η λήθη τούτων άγει εις εθνικήν πτώσιν και πνευματικόν θάνατον, η δε μνήμη εις εθνικήν άνοδον και ζωήν αθάνατον.