Στην ΜΓ´ Ὁμιλία του ο Μέγας Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος γράφει:

«Ὁ Χριστιανὸς ὀφείλει νὰ ἔχει πάντοτε στὴν μνήμη του τὸν Θεόν. Διότι ἔχει γραφεῖ: “Νὰ ἀγαπήσης τὸν Κύριον καὶ Θεὸν σου μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς καρδιᾶς σου” (Ματθ. ΚΒ´37). Nὰ μὴ ἀγαπᾶ τὸν Κύριον μόνο ὅταν μπαίνη στὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ ὅταν περπατᾶ καὶ ὅταν μιλᾶ καὶ ὅταν τρώγη νὰ ἔχει τὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν στοργὴ γι᾽ Αὐτόν. Γιατὶ λέγει: “ Ὅπου εἶναι ὁ νοῦς σου, ἐκεῖ βρίσκεται καὶ ὁ θησαυρός σου” (Ματθ. ΣΤ´ 21). Διότι σὲ ὅποιο πρᾶγμα εἶναι δεμένη κάποιου ἡ καρδιὰ καὶ ὅπου ἡ ἐπιθυμία τὸν ἕλκει, ἐκεῖνο εἶναι ὁ Θεός του. Ἐὰν ἡ καρδιὰ ἐπιθυμεῖ πάντοτε τὸν Θεόν, αὐτὸς εἶναι ὁ κύριος τῆς καρδιᾶς του…
Ὅπως τὰ ξερὰ κλαδιά, ὅταν ρίχνονται στὴν φωτιὰ δὲν μποροῦν νὰ ἀντισταθοῦν στὴν δύναμή της, ἀλλὰ κατακαίγονται ἀμέσως, ἔτσι καὶ οἱ δαίμονες, ποὺ θέλουν νὰ πολεμοῦν τὸν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἀξιώθηκε νὰ δεχθῆ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, καίγονται καὶ ἐκμηδενίζονται ἀπὸ τὴν φωτιὰ τῆς θείας δυνάμεως, ἀρκεῖ μόνον ὁ ἄνθρωπος νὰ εἶναι πάντοτε προσκολλημένος στὸν Κύριον καὶ νὰ ἔχει στραμμένη πάνω σ᾽ Αὐτὸν τὴν πεποίθηση καὶ τὴν ἐλπίδα του. Καὶ ἄν οἱ δαίμονες εἶναι δυνατοί σὰν ψηλὰ καὶ σιδερένια βουνά, κατακαίονται ἀπὸ τὴν προσευχή, ὅπως ἀκριβῶς τὸ κερὶ ἀπὸ τὴν φωτιά».