Λένε μερικοί πως ο Θεός δεν οργίζεται. Διότι, όπως εδήλωσε
μετά την πυρπόληση της Αττικής ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, ο Θεός είναι μόνον αγάπη. Συνεπώς πάσαι αι
καταστροφαί είναι φυσικά γεγονότα ή ανθρώπιναι υπαιτιότητες και όχι θεομηνίαι. Αλλά και οι φόνοι και οι πόλεμοι
και αι αδελφοκτονίαι ταύτα πάντα του ανθρώπου έργα εισίν. Είναι δηλαδή φυσικός
και ηθικός αυτουργός ο οργισμένος άνθρωπος,
ο κύριος καταστροφεύς εαυτού και
του κόσμου. Μερικοί το πάνε ακόμη πιο πέρα. Ισχυρίζονται όπως ο γνωστός άθεος καπετάν Γλέζος, ότι ο άνθρωπος είναι ένα «γεωφυσικό
γεγονός», ένα «συμβεβηκός» όπως θα
συμπλήρωνε ο Αριστοτέλης. Επομένως είναι θύμα των γηϊνων αναγκών του και του
φόβου του θανάτου. Καίει, σκοτώνει, καταστρέφει και δικαιολογημένα, διότι, λένε, οργίζεται με την φύση και τους
άλλους ανθρώπους που του στερούν την ηδονή και του προκαλούν την οδύνη.
Το Ευαγγέλιο λέει ακριβώς τα αντίθετα. Ο Θεός οργίζεται
με την αμαρτία, δηλαδή με τον διάβολο και τους ανθρώπους του. Τιμωρεί για να
προστατεύση την Εκκλησία Του και για να προειδοποιήση τους αμαρτωλούς να
σταματήσουν την κατηφόρα τους και να μετανοήσουν (π.χ Σόδομα, Νινευϊ).
Οργίζεται και τιμωρεί ο Θεός, όχι επειδή είναι
παθιασμένος και κατέχεται από πάθη όπως οι δαίμονες του δωδεκαθέου, αλλά για να εμποδίση το κακό
της αμαρτίας να εξαπλωθή (π.χ Κατακλυσμός, AIDS). Και
πως οργίζεται ο Θεός; Στέλνει τους αγίους Αγγέλους του με φωτιά και θειάφι (Σόδομα, Μάτι, Κινέτα), νερό ( Κατακλυσμός
Νώε, Μάνδρα Αττικής, Μαρούσι)) ή
επιτρέπει σε αγγέλους σατάν να κολαφίζουν ( Λαθρομετανάστες και Τούρκοι). Η οργή Θεού λοιπόν είναι παιδεία μετανοίας και αποτροπής
πτώσεως εις αμαρτίαν.
Μερικά ακόμη ελάχιστα παραδείγματα. Ο Κύριος ερωτά τους φαρισαίους αν πρέπει το
Σάββατον να αγαθοποιή ή να κακοποιή (Μαρκ.γ΄). Εκείνοι δεν του απαντούν και ο
Κύριος «περιβλεψάμενος αυτούς μετ΄ ΟΡΓΗΣ,
συλλυπούμενος επί τη πωρώσει της καρδίας αυτών…». Δηλαδή ο Κύριος οργίσθηκε,
αλλά διατί; Επειδή ΕΛΥΠΗΘΗ με την πώρωσιν της καρδίας αυτών. Αλλά τι σημαίνει
πώρωσις καρδίας; Η λέξις πώρωσις, αδελφοί μου, αφορά την πέτρα που έγινε
«κεφαλοτύρι» από ΔΙΑΒΡΩΣΗ του νερού. Ήταν δηλαδή που ήταν η καρδία των Φαρισαίων πέτρινη, δεν φύτρωνε
πάνω της ο λόγος του Θεού, αλλά είχε και κάτι παραπάνω. Ήταν γεμάτη τρύπες,
ήταν διαβρωμένη, σαθρή, λίγο ακόμη και θα διελύετο, θα εγίνετο σκόνη. Οι
Φαρισαίοι σε λίγο, όπως λέει ο λαός μας, «δεν θα είχαν καθόλου καρδιά». Αλλά τι
είναι η καρδία του ανθρώπου; Ο Κύριος μας το λέει καθαρά. Είναι η αγαπητική
δύναμις του ανθρώπου, με την οποία μπορεί να εκτελέση την μεγαλυτέρα των
εντολών, «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου». Οι Φαρισαίοι
λοιπόν είχαν φθάσει στο τελευταίο σκαλί
της αμαρτίας, εις την πώρωσιν της καρδίας, δεν μπορούσαν πλέον να αγαπήσουν
κανέναν, πόσο μάλλον τον Κύριον. Για τον λόγο αυτόν αποφασίζουν να Τον δολοφονήσουν.
«Εξελθόντες συμβούλιον εποίουν κατ’ αυτού, όπως αυτόν απολέσωσι». Βλέπομε
δηλαδή ότι η πώρωσις της καρδίας οδηγεί με μαθηματικό τρόπο σε Θεοκτονία.
Μερικοί συγκρίνοντες λέγουν ότι και ο οικουμενισμός οφείλεται εις την πώρωσιν
ταύτην.
Ο Κύριος βέβαια μακροθυμεί. Όταν όμως προσήλθαν οι μαθηταί Του «επιδείξαι αυτού τας
οικοδομάς» του ναού του Σολομώντος ο
Κύριος τους προφήτευσε ότι «ου μη αφεθή ώδε λίθος επί λίθον» (Ματθ. Κδ΄).
Πράγματι εβδομήντα χρόνια αργότερα οι Ρωμαίοι επί Τίτου κατέλαβαν την
Ιερουσαλήμ, εσταύρωσαν όλους τους άνδρες, σε σημείο να μην υπάρχουν πια ξύλα
δένδρων γιατί τα έκοψαν όλα για να κάνουν σταυρούς, εσκλάβωσαν όλες τις
γυναίκες και τα παιδιά, εγκρέμισαν όλα τα σπίτια, τον ναό και τα τείχη, πέταξαν
τις πέτρες όλες στην θάλασσα, έσκαψαν το χώμα της Ιερουσαλήμ και έσπειραν αλάτι
για να μην φυτρώνη μέχρι σήμερα τίποτε (Ιώσηπος).
Σήμερα
βλέπομε να γίνεται κάτι ανάλογο στην πατρίδα μας, αλλά χάρις στην Παναγία μας
και τους Αγίους μας η οργή Κυρίου είναι ακόμη σε σμίκρυνση,. Ο Κύριος έχει
σίγουρα οργισθή μαζί μας . Η ειδωλολατρεία
της ύλης, οι μαγείες, η σαρκολατρεία, η αποθέωσις του σοδομισμού (ίδε Μάτι
Αττικής ποιόν εψήφισαν για δήμαρχο), η πορνεία, η μοιχεία, η εχθρότητα προς την
Εκκλησία, όχι μόνο από τους εξωτερικούς εχθρούς της, αλλά και από τους
εσωτερικούς (ίδε οικουμενιμό και ψευδο-αντιοικουμενισμό) οργίζουν τον Κύριο και
επιτρέπει στους αγγέλους σατάν και τους ανθρώπους τους να μας κολαφίζουν. Σε
αυτή την πάλη ας έχωμε βοηθούς την μετάνοιά μας, τους Αγίους μας και –κυρίως-
την Υπεραγία Θεοτόκον. Αδελφοί προσπέσωμεν και κλαύσωμεν ίνα ρύσηται ημάς
Κύριος εκ της επερχομένης αυτού δικαίας και τρομεράς οργής. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου