Η Ορθοδοξία είναι το μέγα και αξιοθαύμαστον χάρισμα, δια το οποίον
εσεμνύνετο αείποτε το γένος ημών, αδελφοί. Χείμαρρος όμως ορμητικός εκ Δύσεως
ηπείλησε κάποτε το Γένος ημών, θέλων να καταπνίξη το αγαθόν τούτο και εξαφανίση
από προσώπου της Γης την του Γένους ημών Ορθοδοξίαν. Και θα επετύγχανεν ίσως
εις την προσπάθειάν του αυτήν, αν δεν ευρίσκετο, κατά την εποχήν εκείνην, ο
μέγας ανήρ των εν Βυζαντίω Ευγενικών, ο έσχατος και ευγενικώτατος κλάδος αυτών,
Μάρκος ο της Εφέσου φωστήρ. Τους αγώνας αυτού εναντίον του τρομερού εκείνου
χειμάρρου, όστις ολίγον έλειψε να καταπνίξη την Ορθοδοξίαν, και τα χαρακώματα
τα οποία ανήγειρε προς προστασίαν των ομοδόξων και ομογενών, σοφοί κάλαμοι
εξύμνησαν.
Ο μέγας εκκλησιάρχης Σίλβεστρος ο Συρόπουλος, Θεόδωρος ο Γαζής,
Γεώργιος ο Σχολάριος ο μετά ταύτα Πατριάρχης Γεννάδιος, Νεκτάριος και Δοσίθεος
οι Πατριάρχαι Ιεροσολύμων, Αθανάσιος ο Πάριος και άλλοι, τους οποίους έχοντες
υπ’ όψιν και ημείς θα επιχειρήσωμεν, όση ημίν δύναμις, να εκθέσωμεν ενταύθα τα
όντως υπερφυά αυτού κατορθώματα, ίνα δείξωμεν πόσον ημείς οι μεταγενέστεροι
είμεθα εις αυτόν οφειλέται. Διότι εάν ούτος ενέδιδεν εις τους αγρίους του
χειμάρρου της δυτικής κακοδοξίας φοβερισμούς, ως εκπροσωπών και τας άλλας
Εκκλησίας της Ανατολής, η μεν Ορθοδοξία θα εξηφανίζετο, η θεσπεσία γλώσσα και
παιδεία του Γένους ημών θα διεφθείρετο, ο δε εθνικός αυτού χαρακτήρ θα
ηλλοιούτο, καταποντιζομένου εις τα θολερά του χειμάρρου ρεύματα, και παντελώς
εξαφανιζομένου από προσώπου της Οικουμένης. Και τα μεν περί του βίου του της
Εκκλησίας φωστήρος Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, εκτιθέμενα εν πλάτει αλλαχού,
αντιπαρερχόμεθα ενταύθα κατά τας λεπτομερείας αυτού, περιοριζόμενοι να
αναφέρωμεν ότι ούτος γέννημα και θρέμμα ων της βασιλίδος των πόλεων και πλησίον
σοφών και περιωνύμων διδασκάλων φοιτήσας μετά του αδελφού αυτού Ιωάννου,
εγένετο ονομαστός επί σοφία και διαβόητος επί αρετή. Δια τούτο, έτι Ιερομόναχον
όντα, ο τότε Πατριάρχης Αλεξανδρείας αυτόν εξέλεξεν ως τοποτηρητήν και
εκπρόσωπον αυτού εις την μελετωμένην Σύνοδον. Τόση δε ήτο η υπόληψις και
τοσαύτη η φήμη του Μάρκου και προ της Αρχιερωσύνης αυτού, ώστε με κανονικήν μεν
ψήφον της Ιεράς Συνόδου, κατ’ επίμονον δε αξίωσιν και επιταγήν του βασιλέως
Ιωάννου του Παλαιολόγου ανεβιβάσθη εις την υψηλήν καθέδραν της Μητροπόλεως των
Εφεσίων, ως λύχνος αρετής και σοφίας φωτίζων την Οικουμένην ολόκληρον. Από του
σημείου δε τούτου θέλομεν παρακολουθήσει ενταύθα λεπτομερέστερον την δράσιν του
θείου Μάρκου, διότι εντεύθεν άρχονται και αι μεγάλοι υπέρ της Ορθοδοξίας αγώνες
αυτού. Ο ρηθείς βασιλεύς Ιωάννης ο Παλαιολόγος, μωρανθείς, τον μεν Θεόν, όστις
έκαμεν αυτόν βασιλέα, εγκατέλειψε, συνέλαβε δε την ολεθρίαν σκέψιν να μεταβή
μετά της Ανατολικής Συνόδου εις την Ιταλίαν προς τον αντίθεον Πάπαν, ίνα μετά
των Λατίνων συγκροτήση Οικουμενικήν Σύνοδον, σκοπόν έχουσαν τας μεν από μακρού
εσχισμένας Εκκλησίας να ενώση, ο δε Πάπας, μετά την ένωσιν των Εκκλησιών, να
παρακινήση τους υπ’ αυτόν βασιλείς να παράσχωσιν εις τον βασιλέα Ιωάννην
στρατιωτικήν βοήθειαν, ίνα αποκρούση τους βαρβάρους Τούρκους, οι οποίοι
ηπείλουν ήδη να υποδουλώσουν και αυτήν την Κωνσταντινούπολιν. Συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου