Ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση τῶν Ὀρθοδόξων ποιμένων ἀπέναντι στοὺς Μουσουλμάνους;

Οἱ Μητροπολίτες τῆς Θράκης θέτουν τοὺς ἑαυτούς τους ἀπέναντι ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ κατακεραύνωσαν τὸ Ἰσλὰμ καὶ τὸν Μωάμεθ. Ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς σύγχρονους ταγοὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ποὺ ὅταν πρέπει νὰ ἐκφράσουν τὴ δογματικὴ συνείδησή της ἔναντι τῶν αἱρετικῶν Μουσουλμάνων, λιποψυχοῦν καὶ ἀναλώνονται σὲ κοινωνιολογικὲς προσεγγίσεις καὶ πολιτικοὺς βερμπαλισμούς, οἱ Ἅγιοι Πατέρες ποὺ κλήθηκαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸ Ἰσλὰμ δὲν δίστασαν νὰ ἀρθρώσουν θεολογικὸ λόγο ἀπέναντι στὸ φονταμενταλιστικὸ τζιχὰντ τοῦ Κορανίου, ἀκόμη κι ὅταν κινδύνευαν νὰ χάσουν τὸ κεφάλι τους καὶ νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.

***

Ο   IOANNIS PYROGRAFOS άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση τῶν Ὀρθοδόξων ποιμένω...":

Είμαστε ορθόδοξοι και ως ορθόδοξοι πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε "επόμενοι τοις αγίοις πατράσι".  Διαφορετικά δεν θα αποκτήσουμε ποτέ "νουν Χριστού".

Εἶναι σὲ ὅλους γνωστὴ ἡ περιπέτεια τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ (ὅπως μᾶς τὴ διασῴζει ὁ γνησιότερος τῶν μαθητῶν του, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Ἅγιος Φιλόθεος Κόκκινος), ὅταν αἰχμαλωτίστηκε ἀπὸ τοὺς ἐπελαύνοντες τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴ Μικρὰ Ἀσία Ἀχαιμενίδες. Σὲ μία ἐξαιρετικὰ δύσκολη στιγμὴ γιὰ τὸν ἴδιο, μὲ τὸ σπαθὶ τοῦ Τούρκου νὰ κρέμεται κυριολεκτικὰ πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι του, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος κατατρόπωσε μὲ θεολογικὰ ἐπιχειρήματα τὶς πλάνες τῶν Ἀγαρηνῶν, μὴ διστάζοντας νὰ στραφεῖ ἐνάντια στὸν ἴδιο τὸν Μωάμεθ καὶ στὸ Κοράνι, λέγοντας τὰ ἑξῆς: “Τὸν δὲ Μαχοῦμετ δὲν τὸν εὑρίσκομε οὔτε ἀπὸ τοὺς Προφῆτες νὰ μαρτυρεῖται οὔτε τίποτε θαυμαστὸ καὶ ἀξιόλογο ποὺ ὁδηγεῖ πρὸς τὴν πίστη νὰ ἔχει ἐπιτελέσει. Γιὰ αὐτὸ δὲν πιστεύουμε σὲ αὐτὸν οὔτε στὸ βιβλίο ποὺ παρέδωσε”. Ὡς “μάρτυς ἀναίμακτος καὶ τῆς εὐσεβείας λαμπρὸς ἀθλητὴς”, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὄχι μόνο δὲν χάϊδεψε τὰ αὐτιὰ τῶν ἄπιστων Ἀγαρηνῶν, ἀλλὰ ἀκολουθώντας μὲ ὑπομονὴ καὶ ἀνδρεία τὴν προσταγὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου τοὺς ἤλεγξε ἀνοιχτὰ γιὰ τὶς πλάνες τους. Ὄχι μὲ πνεῦμα διπλωματίας καὶ δειλίας, ποὺ “ἀναπαύει” τὸν αἱρετικὸ στὴν ἀρρωστημένη καὶ φθοροποιὸ πλάνη του, ἀλλὰ ἐφαρμόζοντας τὴ γνήσια Ὀρθόδοξη ποιμαντική, ποὺ ὡς ὕψιστο στόχο θέτει τὴν ὁριστικὴ πνευματικὴ θεραπεία καὶ ἀποκατάσταση τοῦ πάσχοντος πεπλανημένου ἀνθρώπου: “ἐν πραότητι παιδεύοντα τοὺς ἀντιδιατιθεμένους μήποτε δῶ αὐτοῖς ὁ Θεὸς μετάνοιαν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας καὶ ἀνανήψωσιν ἐκ τῆς τοῦ διαβόλου παγίδος ἐζωγρημένοι ὑπ’ αὐτοῦ εἰς τὸ ἐκείνου θέλημα”.