Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα  18^ον.

1. Ας προστρέξουμε με προθυμία στο Δεσπότη Χριστό που μας καλεί και, ανοίγοντας σ΄ Αυτόν τις καρδιές μας, ας μη απελπιζόμαστε για τη σωτηρία μας. Ο εχθρός της ψυχής μας, θυμίζοντάς μας περασμένες αμαρτίες, μας ανοίγει το δρόμο προς την απόγνωση. Ο Κύριος, που θεράπευσε και θεραπεύει τόσες ασθένειες του σώματος, δεν θα θεραπεύσει και την αθάνατη ψυχή, που κυριεύθηκε από την ασθένεια της πολύμορφης αμαρτίας; Γιατί δικά Του είναι τα λόγια: «Ο ουράνιος Πατέρας μου δεν θ΄ αποδώσει δικαιοσύνη σ΄ εκείνους που φωνάζουν σ΄ Αυτόν νύχτα-μέρα;». Και «Αιτείτε, και θα σας δοθεί· ζητάτε, και θα βρείτε· χτυπάτε, και θα σας ανοίξει η θύρα». Μονάχα εμείς να προσηλωθούμε στον Κύριο, απομακρυνόμενοι μ΄όλη μας τη δύναμη από κάθε τι, που είναι και λέγεται αμαρτία.                                                                                                                

2. Ένας βαριά άρρωστος, που δεν μπορεί να φάει φαγητό ή να πιεί νερό, απελπίζεται και τον κλαίνε οι συγγενείς του. Έτσι και ο Θεός και οι Άγγελοι λυπούνται και θρηνούν για τις ψυχές, που δεν μπορούν να πάρουν την επουράνια τροφή (=Θ. Κοινωνία). Αν λοιπόν έγινες θρόνος του Θεού, αν η ψυχή σου έγινε όλη πνευματικός οφθαλμός κι΄ όλη Φως. Αν τράφηκες με την τροφή εκείνη του Αγίου Πνεύματος, αν πίνεις από το ζωντανό νερό και από το πνευματικό κρασί που ευφραίνει την καρδιά. Αν η ψυχή σου φόρεσε τα ενδύματα του ανεκφράστου φωτός. Αν ο εσωτερικός σου άνθρωπος έλαβε πείρα και βεβαιότητα όλων αυτών, τότε ζεις από τώρα την πραγματική αιώνια ζωή και αναπαύεσαι από τώρα μαζί με το Δεσπότη Χριστό! Αν όμως ακόμη δεν τα έλαβες αυτά, ούτε τα έκανες κτήμα σου, να κλαις θερμά και να οδύρεσαι, που δεν απέκτησες ακόμη αυτόν τον πλούτο και να παρακαλείς αδιάκοπα τον Κύριο για τη φτώχεια σου. Γιατί λέει ο Κύριος: «Καθένας που ζητά ευρίσκει· και όποιος κτυπά θα του ανοιχτεί η θύρα».                                                                                                                                                     
3. Αν το λάδι εκείνο των προφητών έδινε το βασιλικό αξίωμα, πόσο περισσότερο εκείνοι που χρίονται στον εσωτερικό άνθρωπο με το αγιαστικό λάδι της αγαλλιάσεως και δέχονται τον αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος, θα φτάσουν τα μέτρα της τελειότητος και θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Πανβασιλέως Χριστού! Γιατί λόγω του αρραβώνα του Πνεύματος που πήραν είναι σίγουρες οι ελπίδες τους, ότι θα συμβασιλεύσουν με το πανβασιλέα Χριστό! Διότι από τούτη τη ζωή δοκίμασαν μέσα τους την ηδονή και τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Οι τέτοιοι άνθρωποι αρπάζονται από τώρα νοερά σ΄ εκείνον τον αιώνα και βλέπουν τα κάλλη και τα θαύματά του με τις άδυτες λάμψεις του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.