Γέροντος ᾿Ιωσὴφ τοῦ Σπηλαιώτου ῾Ησυχαστοῦ ῾Αγιορείτου († 15.8.1959)

«Φράσον εἰς ἡμᾶς, γλυκειά μας Μανούλα, τὸ μυστήριον τῆς ἀπορρήτου οἰκονομίας Σου καὶ τῆς μετὰ Σοῦ καὶ ἡμῶν συγγενείας»*

῞Ενας σύγχρονος «λάτρης» καὶ ἐραστὴς τῆς Γλυκυτάτης Παρθένου Παναγίας

Θεοτόκου ἀποκαλύπτει θεῖα φθεγγόμενος καὶ διεγείρει εἰς ἔκπληξιν καὶ θείαν ἀγάπησιν.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος ᾿Ιωσὴφ τοῦ ῾Ησυχαστοῦ, γραμμένης ἀπὸ τὰ σπήλαια τῆς Μικρᾶς ῾Αγίας ῎Αννης τοῦ῾Αγίου ῎Ορους  τὸ ἔτος 1947 πρὸς Μοναχὴν καὶ πρὸς τὴν ᾿Αδελφότητα ἱστορικῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου(σ.σ. των παλαιοημερολογιτών. Τότε είχε κοινωνία με την Σύνοδο του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου) στὴν ᾿Αττική, στὸ ὁποῖο μὲ ἐκπλήσσουσα χάρι καὶ τόλμη εἰσδύει στὰ βάθη καὶ πετᾶ στὰ ὕψη τῆς γνωστῆς εἰς αὐτὸν πνευματικῆς πραγματικότητος, γιὰ νὰ μᾶς μυήση στὰ «μυστήρια τοῦ Θεοῦ» καὶ μάλιστα στὸν τρόπο «συγγενείας» μας μὲ τὴν Παναγία Μητέρα μας.

«..᾿Ακούσατέ μου, λοιπόν, ἐνωτίσασθέ μου τοὺς λόγους, ὅτι μέλλω εἰπεῖν εἰς ὑμᾶς ὄντως φοβερὸν καὶ ἀπόκρυφον καὶ τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ τὸ μέγα Μυστήριον. Οὐ φθονῶ τὴν ὠφέλειαν, οὐ κρύπτω ὅ οἶδα ὡς ὁ κρύψας τὸ τάλαντον, οὐ δειλιῶ τὰς ἀπειλὰς τῶν δαιμόνων ὅπου ὠρύονται κατ᾿ ἐμοῦ ἐμφανίζοντος τοιαῦτα μυστήρια, ἀλλ᾿ ἐλπίζω εἰς τὰς εὐχάς σας.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

᾿Ελᾶτε λοιπὸν πᾶσαι ὁμοῦ κατὰ τάξιν· καθάρατε στόματα δι᾿ ἀληθείας, ἁγνίσατε σώματα διὰ νηστείας καὶ ἁγιάσατε πνεύματα διὰ προσευχῆς· γίνετε νήπια σώματα καὶ ἡγεμονικὰ πνεύματα· πτεροφυήσατε καὶ ἀπὸ σκώληκες γίνετε πεταλοῦδες· μηδὲν γήϊνον ἀφήσετε εἰς τὸν νοῦν σας· πετασθῆτε πλησίον μου, κἀγὼ ὑμῶν προπορεύομαι· μέλλει γὰρ νὰ διέλθωμεν τὸν αἰθέρα! Μὴ φοβῆσθε ποσῶς, κἀγὼ πολλάκις ἀνῆλθον καὶ γινώσκω τὸν δρόμον. ᾿Ακολουθῆτε λοιπὸν δορκάδες τοῦ ᾿Ιησοῦ μου κατόπιν ἡ μία τὴν ἄλλην· ἀφήσατε τὸν νοῦν σας ἐλεύθερον νὰ φαντασθῆ τὰ οὐράνια καὶ ἰδοὺ μᾶς ἀνοίγεται ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου!...

῎Ενθεν κἀκεῖθεν οἱ ῎Αγγελοι παραστέκονται, Χερουβὶμ καὶ Σεραφίμ· ῾Εξαπτέρυγα περιΐπτανται δεξιὰ καὶ ἀριστερά· ἀδαμάντινα τείχη· μυρίπνοα ἄνθη χρυσοφαῆ εὐωδιάζουν τὰ πέριξ, ἔνθα στρουθία διάφορα μυριόχρωμα μελιρίζουν διάφορα τερερίσματα καὶ τὸν νοῦν μας ἀπὸ θεωρίας εἰς θεωρίαν ἀνάγουν· τὸ ἔδαφος ὡσεὶ χιὼν λευκὸν καὶ μέσον αὐτοῦ τῆς ᾿Ανάσσης ἡμῶν καὶ Παναχράντου Μητρὸς τὸ μέγα Παλάτιον!...Τρεχάτε, λοιπόν, διότι ἐμᾶς περιμένει ἡ γλυκειά μας Μανούλα! Μὴ προσέχετε εἰς τοὺς ᾿Αγγέλους, διότι γέγραπται μήτε οἱ ῎Αγγελοι νὰ μᾶς χωρίσουν ἐκ τῆς ἀγάπης τοῦ ᾿Ιησοῦ... Καὶ ἰδού, ὁ καλὸς θυρωρὸς μᾶς ἀνοίγει, ὁ πυρίμορφος ῎Αγγελος καὶ ἡ γλυκειά μας Μανούλα, ὡσεὶ χιὼν λευκή, ἐγείρεται καὶ μᾶς κάμνει ὑποδοχήν!...

῎Ω γλυκειά μας Μανούλα, ὤ φῶς τῆς ψυχῆς μας, ὤ ἀγάπη ἀνόθευτος, ὤ ζωὴ τῆς ψυχῆς μας! Μὲ τὸ ὄνομά Σου στὸ στόμα νὰ ξεψυχίσωμε, μὲ ἕνα γλυκύτατον φίλημα νὰ μᾶς παραλάβης καὶ εἰς τοὺς κόλπους Σου νὰ ὑποδεχθῆς! ῎Ω μάννα, μέλι καὶ νέκταρ γκυκύτατον, ὤ εὐωδία καὶ μυρίπνοον ἄρωμα!...

Πέσατε, λοιπόν, χάμω καὶ ἀσπασθῆτε τὴν γλυκειά μας Μανούλα - πόδας, χεῖρα καὶ στόμα - καὶ λάβετε εὐωδίαν ἄρρητον ἀπὸ ῾Αγίαν Παρθένον! Μὴ διστάζετε, ὅτι Αὐτὴ μόνη τὸν τρόπον μοὶ ἐδίδαξε καὶ τὴν παρρησίαν καὶ ἀγάπην μοὶ ἔδειξε καὶ μοῦ ἔδωσε!...

Φράσον εἰς ἡμᾶς, γλυκειά μας Μανούλα, τὸ μυστήριον τῆς ἀπορρήτου οἰκονομίας Σου καὶ τῆς μετὰ Σοῦ καὶ ἡμῶν συγγενείας. ᾿Εσύ, Μανούλα γλυκυτάτη, ὅπου βαστάζεις διαπαντὸς τὸ γλυκύτατον Βρέφος στὴν ἀγκαλιά Σου – ᾿Εκεῖνο ὅπου βαστάζει τὰ πάντα διὰ τοῦ νεύματος, τὸ Μικρουλάκι δι᾿ ἡμᾶς ἐν χρόνῳ καὶ ῎Αχρονον καὶ Παλαιὸν ῾Ημερῶν – εἰπὲ εἰς ἡμᾶς μὲ τὸ μυρίπνοον στοματάκι Σου αὐτά, ὅπου οὐ δύνανται ῎Αγγελοι παρακύψαι, τὰ ὁποῖα ἡμεῖς ἠξιώθημεν!... Καὶ ἀκούσατε, ἀδελφές μου ἠγαπημένες, καὶ πάλιν: ῾Οπόταν τελῆται ἡ Θεία Μυσταγωγία, δίδει ἡ γλυκειά μας Μανούλα τὸ Βρέφος, καὶ θύεται δι᾿ ἡμᾶς καὶ ὁπόταν ἡμεῖς κοινωνοῦμεν ἀξίως διὰ προηγησαμένης νηστείας, διὰ προαιρετικῆς ἀγρυπνίας, διὰ κατανυκτικῆς προσευχῆς, ἐσθίομεν τὸ Σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ τὸ Αἷμα αὐτὸ ποὺ ἔλαβεν ἀπὸ τὸ Πανάχραντον Αἷμα τῆς Παναγίας. ᾿Επίσης, τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου ἐσθίοντες, θηλάζομεν συνεχῶς τὸ γάλα τῆς Παναγίας, ὁπότε τί γίνεται εἰς ἡμᾶς; Γινόμεθα γνήσια τέκνα τῆς Παναγίας καὶ ἀδελφοὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ κατὰ χάριν υἱοὶ καὶ τέκνα Θεοῦ. Καὶ ὁπόταν ἡμεῖς τὸν Χριστὸν περιέχομεν ἀπορρήτως εἰς τὴν ψυχὴν καὶ εἰς τὸ σῶμα, “ἀνουσίως” (σημ. συντ.: ὄχι κατ᾿ οὐσίαν, ἀλλὰ κατὰ χάριν) – ἐπειδὴ εἶναι σὺν Πατρὶ ἀδιαίρετος – καὶ τὸν Πατέρα συνέχομεν ὁμοῦ καὶ τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα! Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑπερφυεστάτη συγγένεια ὅπου ἀπὸ τὴν Παναγία καὶ γλυκειά μας Μανούλα ἐλάβομεν! Βλέπετε ὁποίας δωρεᾶς μᾶς ἠξίωσε ἡ γλυκειά μας Μανούλα; Βλέπετε πόσον χρεωστοῦμεν νὰ ἀγαπῶμεν Αὐτήν; Δι᾿ αὐτὸ πρέπει ἀδιαλείπτως ὡς βρέφη νὰ προσεγγίζωμεν καὶ συχνὰ τὸν θεῖον μαστόν Της νὰ λαμβάνωμεν νὰ θηλάζωμεν ὡς ἄκακα τέκνα της. Εἰς κάθε φορὰν ὅπου μέλλει νὰ κοινωνήσωμεν, νοερῶς νὰ λαμβάνωμεν τὸν μαστὸν νὰ θηλάζωμεν καὶ ὁ γλυκὺς ᾿Ιησοῦς ὁ μικρούλης εἰς τὴν ἀγκάλην Της, ὑποχωρεῖ καὶ μᾶς δίδει τὴν ἄδειαν· δὲν ζηλοτυπεῖ εἰς τὴν ἄφθονον διανομὴν τῆς Μανούλας Του, ἀλλὰ χαίρεται καὶ μᾶς προσκαλεῖ: Τυλιχθῆτε ὡς βρέφη εἰς τὸ φόρεμα τῆς Μανούλας μας καὶ πληρωθῆτε ἁγνείας ἀπὸ θεῖον σῶμα παρθενικόν· εὐωδιάσατε ἀπ᾿ Αὐτήν! Δὲν εἶδα ἐγὼ ἄλλον τι ὅπου τόσον νὰ ἀρέση ἡ Παναγία ὡς τὴν ἁγνείαν, καὶ ὅποιος θέλει νὰ ἀποκτήση τὴν πολλήν Της ἀγάπην, ἄς φροντίζη νὰ καθαρεύη καὶ διαρκῶς θὰ τὸν περιθάλπη στοὺς κόλπους Της καὶ κάθε οὐράνιον θὰ τοῦ δίδη...».