36. Η ζωή εν τη Εκκλησία δεν είναι άλλο παρά μία ακατάπαυστος κοινωνία του ανθρωπίνου πνεύματος μετά του Αγίου Πνεύματος. Το γεγονός τούτο εδώρησεν εις ημάς ο φιλάνθρωπος Θεός—ο Κύριος Ιησούς. Χάρις εις τον Χριστόν κατήλθεν ο Αγαθός Παράκλητος εις τον κόσμον μας και παρέμεινεν εις το θεανθρώπινον σώμα Του ως ψυχή της Εκκλησίας. Δια της χάριτός Του το Άγιον Πνεύμα ενώνει όλα τα μέλη της Εκκλησίας εις μίαν ψυχήν και μίαν καρδίαν, την καθολικήν ψυχήν της Εκκλησίας και την καθολικήν καρδίαν της Εκκλησίας. Και δια τούτο αυτά «το αυτό φρονούσι», «την αυτήν αγάπην έχουσι», διότι φρονούν με την καθολικήν ψυχήν της Εκκλησίας, και αισθάνονται με την καθολικήν αίσθησιν της Εκκλησίας. Και το φρόνημά των και το αίσθημά των είναι προσωπικόν και συνάμα καθολικόν, διότι έκαστος ανήκει εις όλους και όλοι ανήκουν εις έκαστον. Έκαστος εν τούτοις παραμένει ακέραιον πρόσωπον, διατηρών όλα τα προσωπικά ιδιώματά του… Μήπως αυτό «το αυτό φρονείτε» δεσμεύει και υποβιβάζει την σκέψιν; Όχι, διότι δια την σκέψιν του χριστιανού ανοίγονται όλα τα βάθη του θείου απείρου και μέσα εις αυτά όλαι αι θείαι τελειότητες. Και όταν ο χριστιανός σκέπτεται, σκέπτεται δια του Χριστού εν Πνεύματι Αγίω, και όταν αισθάνεται, αισθάνεται δια του Χριστού εν Πνεύματι Αγίω. Αυτό είναι εκείνο, που εξασφαλίζει πάντοτε την θείαν ελευθερίαν και την θείαν απεραντοσύνην και εις την σκέψιν και εις το αίσθημα του χριστιανού.
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου