Ο αββάς Κασσιανός έλεγε, ότι κοντά στον μεγάλο άγιο Ισίδωρο, τον πρεσβύτερο της Σκήτης, ήταν κάποιος διάκονος Παφνούτιος, που για την αρετή του τη μεγάλη ο Γέροντάς του θέλησε να τον κάνη ιερέα, για να μπορεί μετά το θάνατό του να τον έχει και διάδοχό του. Εκείνος, όμως, από ευλάβεια δεν πλησίασε τη χειροτονία κ’ έμεινε διάκονος. Αυτόν, λοιπόν, το διάκονο, τον τόσο ενάρετο, εφθόνησε κάποιος από τους Γέροντες, που έγινε όργανο του δαίμονος ˙ και, όταν όλοι βρισκόταν για την ακολουθία στην εκκλησία, , βγαίνει ο φθονερός και βάζει ένα δικό του βιβλίο στο κελλί του αββά Παφνουτίου. Μετά, πάει στον αββά Ισίδωρο και του λέει:
- Κάποιος από τους αδελφούς μου έκλεψε το τάδε βιβλίο και δεν το βρίσκω.
Απόρησε ο αββάς Ισίδωρος:
- Τι λες, αδελφέ. Ποτέ δεν έγινε τέτοιο πράγμα στη Σκήτη!
Κι ο μοναχός που είχε βάλει κρυφά το βιβλίο λέει στον Γέροντα:
- Στείλε μαζί μου άλλους δυο πατέρες, να κάνουμε μια έρευνα στα κελλιά.
Έφυγαν , λοιπόν, οι τρεις πατέρες για την έρευνα. Ο φθονερός μοναχός τους οδήγησε πρώτα στα κελλιά των άλλων μοναχών, και στο τέλος τους πήγε και στο κελλί του αββά Παφνουτίου. Εκεί βρίσκουν το βιβλίο και το πηγαίνει επιδεικτικά στον ηγούμενο, που βρισκόταν ακόμη στην εκκλησία. Τότε βάζει μετάνοια ο αββάς Παφνούτιος, μπροστά σε όλο το εκκλησίασμα , στον αββά Ισίδωρο τον πρεσβύτερο λέγοντας:
- Αμάρτησα, Γέροντα! Βάλε μου επιτίμιο.
Κι ο Γέροντας του έβαλε επιτίμιο να μην κοινωνήσει επί τρεις εβδομάδες. Αλλά κάθε φορά που είχαν σύναξη μπρος στην εκκλησία οι πατέρες, έβαζε μπρος σε όλους μετάνοια, λέγοντας:
- Συγχωρήστε με για το αμάρτημα που έκαμα.
Ύστερ’ από τις τρεις εβδομάδες του επιτιμίου, τον δέχτηκαν στην κοινωνία. Αλλά, ευθύς , αμέσως, ο μοναχός που τον είχε συκοφαντήσει δαιμονίστηκε κι άρχισε να εξομολογείται δημόσια:
- Εγώ εσυκοφάντησα το δούλο του Θεού!
Τότε προσευχήθηκαν στην εκκλησία γι’ αυτόν όλοι οι πατέρες, μα εκείνος δεν θεραπεύονταν. Τότε ο μέγας Ισίδωρος λέει, μπροστά σε όλους, στον αββά Παφνούτιο:
- Προσευχήσου εσύ, σε παρακαλώ, αββά Παφνούτιε, γιατί εσένα συκοφάντησε. Κι αν θεραπευτεί, τούτο θα γίνει μόνο με τη δική σου προσευχή.
Και μόλις ο αββάς Παφνούτιος προσευχήθηκε, αμέσως έγινε καλά ο δαιμονισμένος γέροντας.
- Κάποιος από τους αδελφούς μου έκλεψε το τάδε βιβλίο και δεν το βρίσκω.
Απόρησε ο αββάς Ισίδωρος:
- Τι λες, αδελφέ. Ποτέ δεν έγινε τέτοιο πράγμα στη Σκήτη!
Κι ο μοναχός που είχε βάλει κρυφά το βιβλίο λέει στον Γέροντα:
- Στείλε μαζί μου άλλους δυο πατέρες, να κάνουμε μια έρευνα στα κελλιά.
Έφυγαν , λοιπόν, οι τρεις πατέρες για την έρευνα. Ο φθονερός μοναχός τους οδήγησε πρώτα στα κελλιά των άλλων μοναχών, και στο τέλος τους πήγε και στο κελλί του αββά Παφνουτίου. Εκεί βρίσκουν το βιβλίο και το πηγαίνει επιδεικτικά στον ηγούμενο, που βρισκόταν ακόμη στην εκκλησία. Τότε βάζει μετάνοια ο αββάς Παφνούτιος, μπροστά σε όλο το εκκλησίασμα , στον αββά Ισίδωρο τον πρεσβύτερο λέγοντας:
- Αμάρτησα, Γέροντα! Βάλε μου επιτίμιο.
Κι ο Γέροντας του έβαλε επιτίμιο να μην κοινωνήσει επί τρεις εβδομάδες. Αλλά κάθε φορά που είχαν σύναξη μπρος στην εκκλησία οι πατέρες, έβαζε μπρος σε όλους μετάνοια, λέγοντας:
- Συγχωρήστε με για το αμάρτημα που έκαμα.
Ύστερ’ από τις τρεις εβδομάδες του επιτιμίου, τον δέχτηκαν στην κοινωνία. Αλλά, ευθύς , αμέσως, ο μοναχός που τον είχε συκοφαντήσει δαιμονίστηκε κι άρχισε να εξομολογείται δημόσια:
- Εγώ εσυκοφάντησα το δούλο του Θεού!
Τότε προσευχήθηκαν στην εκκλησία γι’ αυτόν όλοι οι πατέρες, μα εκείνος δεν θεραπεύονταν. Τότε ο μέγας Ισίδωρος λέει, μπροστά σε όλους, στον αββά Παφνούτιο:
- Προσευχήσου εσύ, σε παρακαλώ, αββά Παφνούτιε, γιατί εσένα συκοφάντησε. Κι αν θεραπευτεί, τούτο θα γίνει μόνο με τη δική σου προσευχή.
Και μόλις ο αββάς Παφνούτιος προσευχήθηκε, αμέσως έγινε καλά ο δαιμονισμένος γέροντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου