Τό πρωτότυπο γαλλικό κείμενο τῆς συμφωνίας τοῦ 1965 ἀναφέρει ὅτι:

Ὁ Πάπας Παῦλος ὁ ΣΤ´ καί ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας αἴρουν τήν «ἀκοινωνησία» μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Συγκεκριμένα ἡ σωστή μετάφραση τῆς παραγράφου 4, ἐδάφιο β´, τῆς συμφωνίας λέγει τά ἑξῆς: «ἀποδοκιμάζουσιν ὡσαύτως καί αἴρουσιν ἀπό τῆς μνήμης καί ἐκ μέσου τῆς Ἐκκλησίας τάς ἀποφάσεις ἀκοινωνησίας (=lessentences d’ excommunication), ὧν ἡ ἀνάμνησις ἐπενεργεῖ μέχρι σήμερον ὡς κώλυμα εἰς τήν ἐν ἀγάπῃ προσέγγισιν, παραδίδουσι δέ αὐτάς τῇ λήθῃ»! Ὁ ἀείμνηστος καθηγητής π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἐπισημαίνει ὅτι «οἱ New York Times μετέδωσαν τήν ἀπό κοινοῦ ἀγγελίαν τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Φαναρίου τῆς 7ης Δεκεμβρίου 1965 διά τήν ἄρσιν τοῦ excommunicatio (τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ Λατινικοῦ κειμένου) εἰς τήν πρώτην σελίδα, ὡς τό τέλος τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί ὡς τήν ἐπανέναρξιν τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας, πού εἶχε τότε δῆθεν διακοπεῖ. Φαίνεται πλέον σαφῶς, ὅτι τό ἑλληνικόν κείμενον, πού ἀναγγέλλει τήν «ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων», ἦτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται εἶχε σκοπόν νά ἀμβλύνη ἐνδεχομένας ἀρνητικάς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Ἀπό τά παραπάνω συμπεραίνουμε ὅτι, τοὐλάχιστον γιά τό Φανάρι, (ἀπό Ὀρθοδόξου πλευρᾶς), ὅπως καί γιά τό Βατικανό, «ἀκοινωνησία», «σχίσμα», πλέον δέν ὑφίσταται καί ἡ ἕνωση τῶν «Ἐκκλησιῶν» ἤδη ἔγινε.

-----------------------

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Αν και δεν είμαι ειδικός ιστορικός από όσα έχω διαβάσει επί του θέματος η Κοινωνία μεταξυ Κωνσταντινούπολις και Ρώμης σταμάτησε το 1014 όταν η Ρώμη αποδέχθηκε επίσημα την προσθήκη του φιλιόκβε στο σύμβολο της Πίστεως. Το 1054 έγινε το Σχίσμα οριστικό μετά τα αμοιβαία Αναθέματα που εξεδόθησαν με Συνοδικές πράξεις εκατέρωθεν. Η αρση των Αναθεμάτων τυπικά ισοδυναμεί με αρση του Σχίσματος μεταξύ Ρώμης και Φαναρίου, αλλά κατά επίσημο τουλάχιστον τρόπο δεν εχει τολμηθεί κοινό ποτήριο σε συλλειτουργο μεταξύ κληρικών των δύο πλευρών που συνιστά Εκκλησιαστικά την έννοια της πλήρους Εκκλησιαστικής Κοινωνίας.

------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@19 Αυγούστου 2022 - 2:52 μ.μ.: «κατά επίσημο τουλάχιστον τρόπο δεν εχει τολμηθεί κοινό ποτήριο».

Στό ἐξωτερικό ὑπάρχει (βλ. π.χ. Ραβέννα, 2007). Στήν Ἑλλάδα, ἀπ' ὅ,τι διάβασα πρό ἐτῶν στόν «Ὀρθόδοξον Τύπον», στήν Σῦρον τά γυμνασιόπαιδα τῆς «Ὀρθοδόξου» καί τῆς παπικῆς κοινότητος «ἐκκλησιάζονται» καί κοινωνοῦν ἐναλλάξ σέ Ὀρθόδοξον καί σέ παπικόν ναόν. Ναί, δέν ἔχει φθάσει ἀκόμη τό κοινόν ποτήριον καί στό τελευταῖον χωριό τῆς Ἑλλάδος, γιά νά «ξεσηκωθῇ» ὁ «μητροπολίτης Πειραιῶς» (ἐδῶ γελᾶμε πικρά), ἀλλά δέν μπορεῖς νά πῇς καί ὅτι δέν τό ἐτόλμησαν ἀκόμη.

-----------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 19 Αυγούστου 2022 - 9:44 μ.μ.

Ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἰς τό Πηδάλιον (βλ. ὑποσημειώσεις τῆς σελ. 35), οἱ ἔννοιες τοῦ ἀφορισμοῦ καί τοῦ ἀναθέματος εἶναι σήμερα ταυτόσημες. Τό ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας εἶναι μικρότερον ἐπιτίμιον. Ἀκοινωνησία ἤ «μικρός ἀφορισμός» μπορεῖ νά ἐπιβληθῇ σέ κάποιον πού ἔπεσε σ' ἕν ἐκκλησιαστικόν παράπτωμα, ἀλλά χωρίς νά τόν θέτῃ ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀφορισμός ἤ ἀνάθεμα εἶναι μεγαλύτερον ἐπιτίμιον, διότι θέτει τόν ἄνθρωπον ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι τόν παραδίδει εἰς τόν Διάβολον, ἐννοεῖται δέ ὅτι ἀπαγορεύεται πᾶσα κοινωνία τῶν πιστῶν μαζί του. Δηλαδή, τό ἀνάθεμα συνεπάγεται καί ἀκοινωνησίαν, ἐνῷ τό ἀντίστροφον δέν ἰσχύει. Μέ βάσιν τούς ὁρισμούς πού χρησιμοποιοῦμε σήμερα, ἡ φράσις σου «Αφορισμός σημαίνει αποτείχιση,δηλαδή διακοπή κοινωνίας» δέν εἶναι σωστή, διότι ὁ ἀφορισμός (καί πάλιν, μέ τήν ἔννοιαν πού χρησιμοποιεἶται αὐτός ὁ ὅρος σήμερα) εἶναι ἐπιτίμιον, ἐνῷ οἱ λέξεις «ἀποτείχισις» καί «διακοπή κοινωνίας» ὑπονοοῦν ἑκουσίαν διακοπήν ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, π.χ. διά λόγους πἰστεως.