«Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, Φίλη Ὀρθοδοξία· οὐ ψευσόμεθά σου Πατροπαράδοτον Σέβας·ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα· εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα!» Ἰωσὴφ Βρυέννιος (1350-1431)
“Οὐκ ἀρνησόμεθά σε…” Πολύ εύκολα λέγονται τα λόγια τα μεγάλα, από μας τους μικρούς και μηδαμινούς… Πανεύκολα σκορπίζουμε περίτρανες ομολογίες και αποδεχόμαστε χειροκροτήματα και επευφημίες. Προβαίνουμε σε πρόωρες «αγιοκατατάξεις» εν ζωή και σε μεροληψίας μακαρισμούς προ τέλους. Ταύτα πάντα, «ποιητική αδεία». Καταντούμε αηδία με τον αυτοέπαινο, την φιλοφρόνηση και την κολακεία.
“Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία!” Οι μεγάλοι Πατέρες που τα είπαν, τα εννοούσαν και τα επισφράγισαν με τους διωγμούς τους, τα παθήματά τους, τις θυσίες τους και τα μαρτύριά τους τα οποία έπαθαν για την δική Του Αγάπη και την δική Του Αλήθεια. «Τας αλγηδόνας των Αγίων ας υπέρ Σου έπαθον…» Όλα όσα έλεγαν, τα βίωναν, τα ζούσαν. Την πράξη βρήκαν ως Θεόπνευστοι, «εις θεωρίας επίβασιν».
Κρίμασιν οις οίδεν Κύριος, εμείς, μένουμε στα λόγια “της παχυάς φακής”. Κάνουμε βαρύγδουπες ομολογιακές δηλώσεις: “Οὐκ ἀρνησόμεθά σε…” Και σε αρνούμαστε, Φίλη Ορθοδοξία. Σε απαρνούμαστε με αρνήσεις τρεις και χίλιες δεκατρείς. Σε αρνούμαστε, όχι μόνο όπως ο Απόστολος Πέτρος, αλλά όπως όλοι οι Απόστολοι. Το αναφέρει ξεκάθαρα ο Ευαγγελιστής Μάρκος: “ἐάν με δέῃ συναποθανεῖν σοι, οὐ μή σε ἀπαρνήσομαι. ὡσαύτως δὲ καὶ πάντες ἔλεγον.” (Μαρκ. 14, 31).
Όλοι τα ίδια έλεγαν, «δεν πρόκειται να Σ΄ αρνηθούμε.» Μη μου λέτε για ήρωες και μαχητές επισκόπους. Μη μου μιλάτε για «χαλκέντερους» διδασκάλους και λέοντες-χαμαιλέοντες μητροπολίτες. Εδώ ολόκληροι Απόστολοι θαυματοποιοί, με εξορκισμούς, ιάσεις και νεκραναστάσεις και όμως πρόδωσαν, αρνήθηκαν και απαρνήθηκαν ενώ ορκίζονταν και επιδείκνυαν μάχαιρα απειλητική: «δεν πρόκειται να Σ΄ αρνηθούμε.»
Θεέ μου, τί μεγάλα λόγια! “Ακόμη κι αν χρειαστεί να πεθάνω μαζί σου, δεν θα σ΄ αρνηθώ!” Κι όμως… αμέσως ευθύς, μπροστά σε μία παιδίσκη, σ΄ ένα τόσο δα μικρό, ανήμπορο και ντροπαλό δεκάχρονο κοριτσάκι: “ουκ οίδα τον Άθρωπον!” Συγκλονίζομαι, ανατριχιάζω. Έπρεπε να σταματήσω να γράφω, εδώ…
Στ΄ αλήθεια κλαίω και απορώ. Δεν κλαίω για αυτούς. Τα δικά μου χάλια κλαίω. Πόσε φορές και εγώ, σε απαρνήθηκα Χριστέ μου. Ορθοδοξία μου, Φίλη μου, Φιλτάτη μου Αλήθεια! Φίλος ο “Πλάτων” ο πνευματικός, φίλος ο γέροντας και ο παπούλης, φίλος ο επίσκοπος και διδάσκαλός μου. Φιλτάτη η Αλήθεια! “Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία!”
Και κάτι σημαντικό επ΄ αυτού. Ο τίτλος του παρόντος άρθρου «Φίλη και Φιλτάτη Ορθοδοξία» σημαίνει στην κυριολεξία: «Ερωμένη Ορθή Δόξα και προσφιλεστάτη Ορθή Λατρεία!» Το “φίλη Ορθοδοξία”, δεν το λέγουν οι Άγιοι Πατέρες με την έννοια της απλής φιλίας αλλά της Ερωμένης! Αναφέρονται στον Θείο Έρωτα, ο οποίος αποτελεί τα διάπλατα ανοιχτά πρόθυρα της Θεώσεως. Η Θέωση πρέπει πάντοτε να γράφεται με “Θ” Κεφαλαίο διότι αναφερόμαστε στον Θεό, στον Ένα και Μόνο Αληθινό Θεό, όχι σε κάποια θεότητα ή θεοποίηση του “εγώ”.
Οι Άγιοι Πατέρες είχαν τέτοιο απερίγραπτο Έρωτα Θεϊκό με την Ερωμένη τους Ορθοδοξία που δεν περιγράφεται με λόγια, όσες θεολογίες ακαδημαϊκές κι αν “σκαρφιστούμε”, όσα μεγάλα λόγια και να πούμε. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ οι πεπερασμένοι εμείς, να το διανοηθούμε. Δεν είναι θέμα διανοήσεως, κατανοήσεως και λογικής. Είναι θέμα υπέρλογο περί Λόγου Θεού, Σοφίας και Δυνάμεως.
Άλλο πράγμα η δύναμη της αγάπης και άλλο η εξ΄ ύψους δύναμις του Αγιοπνευματικού Έρωτος. Αυτή η Τριαδολογική Θεία Δύναμις, την οποία ψάλλουμε μεγαλοπρεπώς στο Τρισάγιο, του Αμαλήκ-Οικουμενισμού την δύναμιν ετροπώσατο. Την φλόγα των αιρέσεων και των παθών κατέσβεσεν.
Οι Άγιοι Πατέρες νίκησαν τον ανθρώπινο έρωτα με Έρωτα Θεϊκό, Έρωτα Απερίγραπτο, Ανέκφραστο και Ακατάληπτο για την Ορθοδοξία. «Ακατάληπτον εστί» το τελούμενον αυτοίς περί Έρωτος Ορθοδοξίας. Εμείς μένουμε υποταγμένοι στον ανθρώπινο έρωτα, υποδουλωμένοι στα φρικτά μας πάθη και τολμούμε έπειτα και θεολογούμε. Ευθύς αμέσως όμως προχωρούμε στην άρνηση της Αγιοπατερικής Αληθείας.
Δεν αρνούμαστε απλά την Θρησκεία, ούτε μόνο την Αποκεκαλυμμένη Πίστη. Αρνούμαστε την Αλήθεια Αυτήν, όχι ως ιδέα ή ως ιδανικό, αλλά ως Πρόσωπο, ως Υπόσταση, αρνούμαστε τον Ίδιο τον Χριστό. Η Ορθοδοξία είναι η Αλήθεια. Ο Χριστός είναι η Ενυπόστατη Αλήθεια. Δεν είπε “έχω αλήθεια” ή “λεγω την αλήθεια” αλλά “ΕΙΜΑΙ Η Αλήθεια!” – “Είμαι ο Ων, η Ούσα, η Κυριαρχούσα και Παντοκρατορικώς Επικρατούσα Αλήθεια! Η μόνη Αλήθεια. Η Αυτοαλήθεια.”
«Οὐ ψευσόμεθά σου, Πατροπαράδοτον Σέβας!» Δεν θα σε διαψεύσουμε διότι δεν είσαι μία παράδοση απλή, από «πάπου προς πάπου…» Είσαι Παράδοση Ιερή, Γραπτή και Προφορική. Παράδοση Συνοδική. Το «Πατροπαράδοτον Σέβας» σημαίνει, η Σεβάσμια Πίστη και Ορθή Λατρεία παραδομένη από τους Αγίους Πατέρες. Η Ορθοδοξία είναι αποκλειστικά και συγκεκριμένα «Πατροπαράδοτη» και όχι «γεροντοπαράδοτη» ή «ασκητοπαράδοτη».
Επί πλέον το «Πατροπαράδοτον Σέβας» αναφέρεται σαφέστατα στην Αγία Ορθόδοξη Πίστη, όπως αυτή συγκροτείται από τις Αγίες Εννέα (όχι Επτά) Οικουμενικές Συνόδους της Ορθοδοξίας. Ο Θεάνθρωπος Χριστός εβράβευσε τις Συνόδους με Θεοπνευστία, Θρίαμβο έναντι των αιρετικών και Νίκη εναντίον των αιρέσεων. Άλλη καλύτερη περιγραφή για «Πατροπαράδοτον Σέβας», δεν υπάρχει παρά μόνο αυτή:
«Οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἐβράβευσεν· οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν, Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ τοὺς αὐτοῦ ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὰ τὸν κοινὸν δεσπότην ὡς αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες!» «Οὐ ψευσόμεθά σου, Πατροπαράδοτον Σέβας!» αλλά δυστυχώς σε διαψεύδουμε, σε διαγράφουμε, σε ακυρώνουμε, σε καταργούμε, σε καταπατούμε και… λιθοβολούμε!
Πώς όμως σε διαψεύδουμε;
Η Αγία Α΄ Οικουμενική Σύνοδος σε ονομάζει Μία. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη θεολογία, ούτε γνώση ειδική. Είσαι Μία και Μοναδική. Όμως, ο αιρεσιάρχης πατριάρχης Βαρθολομαίος σε διαψεύδει διδάσκοντας πως είσαι πολλές, «αδελφικές» και «βαπτισματικές».
Πώς αλλιώς σε ακυρώνουμε;
Ο Χριστός διδάσκει ότι Αυτός είναι η Μοναδική Οδός σωτηρίας. Όμως, ο αιρεσιάρχης πατριάρχης Βαρθολομαίος ακυρώνει τον Χριστό διδάσκοντας πως όλες οι αρέσεις οδηγούν στην σωτηρία! Ο Εβραϊσμός, ο Παπισμός και ο Ισλαμισμός. Ακόμη και ο Μασονισμός ο οποίος λατρεύει τον Εωσφόρο ως «Θεό». Πολλοί οικουμενικοί πατριάρχες ήταν δεδηλωμένοι Μασόνοι και ποτέ δεν αρνήθηκαν δημοσίως αυτή την κατηγορία. Αυτό αποτελεί ασυγχώρητη αμαρτία και βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος.
Πώς σε καταργούμε;
“Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον, όλον συγκροτεί τον (Συνοδικό) Θεσμό της Εκκλησίας η οποία Νίκησε και Θριάμβευσε εναντίον των Εικονομάχων και όλων των αιρετικών ανά τους αιώνες. Η Θεόπνευστη Αγία Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος θέσπισε Θεαρχείω Νεύματι τα Θριαμβευτικά, Ιστορικά, Διδακτικά, Διαφωτιστικά και Προστατευτικά Αναθέματα, τα οποία διαβάζονται κατά την Ένδοξη και Πανένδοξη Κυριακή της Ορθοδοξίας, την Ονομαστική Εορτή της Πίστεώς μας.
Ο Μασώνος πατριάρχης Αθηναγόρας καταργεί το Σχίσμα και επαναφέρει το αιρετικό όνομα του Πάπα στα Ιερά Δίπτυχα της Εκκλησίας μας. Καταπατεί τον Συνοδικό Θεσμό της Εκκλησίας μας και καταργεί τα Θεόπνευστα Αναθέματα! Όχι μόνο διότι αυτά αναθεματίζουν τους φίλους του, τους αιρετικούς, αλλά διότι προσβάλλουν τους “έλληνες” ειδωλολάτρες και ως παγανιστής και εωσφοριστής, δεν άντεχε τέτοια καταδίκη από όλη την οικουμένη.
Ω Πατροπαράδοτον Σέβας, σε καταργούμε μονομιάς, σε διαγράφουμε διαβολικώς, σε ραπίζουμε δουλικώς και σε φτύνουμε κατά πρόσωπο, οι αχάριστοι και Γαϊδαρινοί σου Νεορθόδοξοι. Κανένας ιερέας της Ανίερης Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, δεν διαβάζει τα Θεόπνευστα και σωτηριολογικά σου Αναθέματα!
Πέφτουν όλοι τους κάτω από τον ίδιο Αναθεματισμό: “Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον, Εὐτυχέα καὶ ᾿Ωριγένη…. καὶ τοὺς ἄλλους πάντας αἱρετικοὺς…..ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω!” (Ενδέκατος (ΙΑ’) Κανών της Αγίας Πέμπτης Οικουμενικής Συνόδου). Είναι οι αναθεματισμένοι. Οι χωρισμένοι από τον Θεό. Είναι οι εκτός της Εκκλησίας Χριστού και εντός της Νέας Διαθρησκειακής “Εκλλησίας” του Οικουμενισμού. Είναι οι ρασοφόροι απατεώνες οι οποίοι δεν λέγουν την αλήθεια στον ανύποπτο λαό. Κοροϊδεύουν και εξαπατούν τους πιστούς. Τους χρειάζονται μόνο για να τους αρμέγουν…
Δεν διαβάζεις τα Αναθέματα; Είσαι ο ίδιος αναθεματισμένος και παναθεματισμένος, πανάθεμά σε! Κάνεις υπακοή σε μασόνο και όχι σε Θεόπνευστη Οικουμενική Σύνοδο; Πειθαρχείς σε ανθρώπους και όχι στον Ίδιο τον Θεό;;; Πανάθεμά σε, μετανόησε για αυτήν την μεγίστη βαλσφημία! Δεν μπορείς εσύ, να ακυρώνεις τον Χριστό, να καταργείς εκατοντάδα Αγίων Θεοφόρων Πατέρων και στο όνομα μίας αρρωστημένης αντορθόδοξης «υπακοής» να καταπατείς την Αγία Ορθόδοξή μας Πίστη, το Πατροπαράδοτον Σέβας!
Πώς σε καταπατούμε, Αγία μας Ορθοδοξία;
Ο Παντοκράτωρ Χριστός ονομάζει την διαφοθορά της Αληθείας ως βλασφημία και τις φρικτές αιρέσεις ως «αιρέσεις απωλείας» (Β΄ Πέτρου 2, 1).Ο αιρεσιάρχης πατριάρχης Βαρθολομαίος διαψεύδει την Ευαγγελική και Χριστολογική Αλήθεια και ονομάζει τις αιρέσεις ως «Κλάδους σπερματικής αληθείας» και αιρέσεις σωτηρίας. Ονομάζει και μνημονεύει τον Πάπα ως “Αγιώτατο” και τον θεωρεί “κανονικότατο” επίσκοπο της “Εκκλησίας.” Της δικής του όμως, όχι του Χριστού.
Και πώς σε λιθοβολούμε, Φίλη και Φιλτάτη μας Ορθοδοξία;
Ο Νυμφίος Χριστός διδάσκει πως το πολύ μικρό σύνολο των Πιστών είναι το Αποκλειστικό Σώμα Του με ένα και Μοναδικό Βάπτισμα. “Ομολογώ εν Βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών.” Αυτοί οι λιγοστοί έχουν ως κέντρο της Εκκλησίας την Ορθόδοξη Αλήθεια και όχι κάποιον επίσκοπο-άνθρωπο ο οποίος δύναται να σφάλλει και να διδάσκει αίρεση δημοσίως.
Αυτό ακριβώς κάνουν και οι οικουμενιστές πατριάρχες. Αναγνωρίζουν το Βάπτισμα και την χειροτονία των αιρετικών (Μεταξάκης) ενώ ο Βαρθολομαίος προχωρεί στο χειρότερο και βλασφημότερο και κάνει τάχα «Αγία» ψευτοσύνοδο ληστρική στο Κολυμπάρι της Κρήτης όπου θεσπίζει συνοδικώς την Παναίρεση του Οικουμενισμού και αναγνωρίζει όλες τις αιρέσεις ως Εκκλησίες του Χριστού!
Ω Φίλη και Φιλτάτη Ορθοδοξία, «ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν» αλλά δεν παραμείναμε Ορθόδοξοι πραγματικοί. Παραμένουμε πεισματικά σε κοινωνία με αιρετικούς εν ονόματι μιας πλάνας «άχρι καιρού αναμονής». «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς αἱρετικοῖς, ἀνάθεμα!» (Ζ΄ Οἰκουμενικῆ Σύνοδος).
«Σοὶ ζῶμεν» αλλά συνυπάρχουμε και συζούμε με αιρετικούς, οικουμενιστές ψευδεπισκόπους και λυκοποιμένες. Δεν φεύγουμε όπως εντέλλεται ο Χριστός: «Τα πρόβατά Μου φεύξονται!» (Ιωάν. 10, 5). Δεν εξερχόμαστε από αυτούς όπως εντέλλεται ο Κύριος Παντοκράτωρ! «Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε και ακαθάρτου μη άπτεσθε!» (Β’ Κορ. 6, 17). Μένουμε προσκολλημένοι στην μολυσματική ακαθαρσία του Παγκοσμίου Συμβουλίου Βλασφημιών και στον μολυσμό της Μνημονεύσεως αιρετικών.
«᾿Εν σοὶ κοιμηθησόμεθα» αλλά «κοιμόμαστε όρθιοι.» Κοιμόμαστε τον ύπνο του «δικαίου», του «καθωσπρεπισμού», του «ωχαδερφισμού», του ηθικισμού και της ψευδοευσεβείας. Κοιμόμαστε στο πάπλωμα της αιρέσεως του «Αχρικαιριτισμού». Ζεσταινόμαστε με τα σκεπάσματα της πλάνης του «Οικονομισμού».
«Διό ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός» (Εφεσ. 5, 14). Ξύπνα, Ορθόδοξε Έλληνα και Ορθόδοξε Πιστέ όπου γης. Ξύπνα και απομακρύνσου, αποτειχίσου από τους αιρετικούς οικουμενιστές ψευδεπισκόπους. Παύσον κάθε εκκλησιαστική / μυστηριακή κοινωνία και μή λέγεις χαίρε, ώστε να μην «παίζεις σκηνικώς», θεατρικώς και εμπαίζεις τον Θεό και γίνεσαι συνυπεύθυνος των σκοτεινών τους έργων και συγκοινωνός μαζί τους, στην Μνημόνευσή τους.
«Εἰ δὲ καλέσει καιρός καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα!» Μακάρι… αλλά δεν το βλέπω. Οι «Άγιοι Μάρτυρες, οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες» έπαθαν πολλά, μαρτύρησαν πολύ, βασανίστηκαν πολύ. Εμείς τί πάθαμε; Τίποτε. Με το αζημίωτο. Βολευόμαστε και συμβιβαζόμαστε. Ειρηνεύουμε με τους αθεόφοβους οικουμενιστές διότι φοβούμαστε μη χάσουμε όλα όσα συνδέονται με την σχέση μας μαζί τους.
Μας αρέσει πολύ που μας χειροκροτούν. Λοιδορούν ως διαφωνούν μαζί τους και πατούν επί πτωμάτων συναποτειχισμένων τους αδελφών ώστε να πραγματώσουν την καινοτομία του “δι΄ ευχών των αγίων γερόντων ημών.” Χαχανίζουν ανέμελοι στα βιντεάκια, επικαλούμενοι τα πτυχία τους, την εμπειρία τους και την ακαδημαϊκότητά τους.
Οδύρεται και θρηνεί, με θρηνωδία Ανέσπερη Αγιοπατερική, η Θεόνυμφη Ορθοδοξία. Ας ακούσουμε το κλάμα της, ας ενσκύψουμε στο τραύμα της:
«Οἱ φύλακες οἱ κυκλοῦντες ἐν τῇ πόλει, ἐπάταξάν με, ἐτραυμάτισάν με· ἦραν τὸ θέριστρόν μου ἀπ᾿ ἐμοῦ φύλακες τῶν τειχέων. (Άσμα Ασμ. 5, 7). Με συνήντησαν οι περιπολούντες νυχτοφύλακες εις την πόλιν, με εκτύπησαν, με ετραυμάτισαν, αφήρεσαν την καλύπτραν του προσώπου μου οι φύλακες των Τειχών της πόλεως.
«᾿Εγὼ τεῖχος, καὶ μαστοί μου ὡς πύργοι.» (Άσμα Ασμ. 8, 10). Πύργοι της Πόλεως στα Τείχη της Πόλεως: Μαστούς αγάπης και αληθείας. Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας. Από μέσα από αυτά τα χαρακώματα των Τειχών Πολεμούμε. «Έως θανάτου αγώνισαι υπέρ της Αληθείας και Κύριος ο Θεός, πολεμήσει υπέρ σου!» Αρνούμαστε να γίνουμε ακοινώνητοι, διά της κοινωνίας μας με ακοινώνητους και αιρετικούς, «προ συνοδικής διαγνώμης.» Αρνούμαστε να διαφθείρουμε την Πίστη.
Οι δήθεν τσοπάνηδες και «φύλακες», πήδηξαν τα Τείχη της Πόλεως και τα έφτιαξαν με την Παπική Προβατίνα, τον Βατικάνειο Λύκο της Πόλεως Βαβυλώνος της Μεγάλης. Έφταιξαν δική τους Νέα Διαθρησκειακή «Εκκλησία.» Εμείς οι ολίγοι πιστοί, το μικρόν ποίμνιον, παραμένουμε πιστά εντός των Ιερών Αγιοπατερικών Τειχών της Πόλεως και στήνουμε γερά Τείχη γύρω από αυτήν. Αποτειχιζόμαστε και εντοιχιζόμαστε στο Πατροπαράδοτον Σέβας.
«Ού γέγραπται ὅτι ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν; ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε σπήλαιον λῃστῶν!» (Μαρκ. 11, 17). Σπήλαιο λυκοποιμένων και οικουμενιστών. Αυτοί οι πολλοί, «ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον Αμπελώνα Μου» (Ιερ. 12, 10). Εσείς οι διεφθαρμένοι οικουμενιστές, οι καταφρονητές και καταπατητές, οι προδότες και ξεπουλητές, «διεσκορπίσατε τα πρόβατά Μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3). Τα ξεπουλήσατε στις πρόστυχες «βασίλισσες – Ευδοξίες – ετεροδοξίες» και παλλακίδες μνημονευτικές επισκοπές: «ανθ΄ ων ουκ έγνως τον καιρόν της επισκοπής σου…»
«ἑξήκοντά εἰσι βασίλισσαι, καὶ ὀγδοήκοντα παλλακαί, καὶ νεάνιδες ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός. Μία ἐστὶ περιστερά μου, τελεία μου, μία ἐστὶ τῇ μητρὶ αὐτῆς, ἐκλεκτή ἐστι τῇ τεκούσῃ αὐτήν. εἴδοσαν αὐτὴν θυγατέρες καὶ μακαριοῦσιν αὐτήν, βασίλισσαι καί γε παλλακαὶ καὶ αἰνέσουσιν αὐτήν. (Άσμα Ασμ. 6, 8-9).
Για Μένα όμως, τον Λατρευτό της Νυμφίο και Εκλεκτό της καρδιάς της, «δι Εμέ Μία είναι η (Λευκή, κατάλευκη κι Αγνή) Περιστερά μου, η απολύτως Τελεία γαι Μένα, η Μοναχοκόρη της μητρός σου, η Εκλεκτή και δι’ εκείνην που την εγέννησε!»
“Ω Θείας, ώ Φίλης, ω γλυκυτάτης Σου Φωνής!” Ω τέλεια Κόρη και Μοναχοκόρη Αγία! Ω Φίλη και Φιλτάτη Ορθοδοξία! Χρόνια σου πολλά! Και μετά των τέκνων σου, όπου γης, εις έτη πολλά! Έτη Αποτειχίσεως, Ομολογιακά, Νικηφόρα και Θριαμβευτικά!
ΖΗΤΩ Η ΑΓΙΑ ΜΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!
«Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν!»
Νικόλαος Πανταζής
Πηγή: http://www.wallingoff.com/greek-articles/973/
Ο αρθρογράφος δεν ενδιαφέρεται για σχόλια και δεν τα επιθυμεί κάτω από τα δικά του άρθρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου