«Ὁ Διάβολος, ὅταν εἶδε ὅτι πλέον ἡ ἰσχύς του κυριολεκτικὰ κατερρακώθη µὲ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, ἄρχισε νὰ πολεµᾶ τὴν Ἐκκλησία µὲ µίαν νέαν µέθοδον, µὲ τὴν µέθοδον τῆς νοθείας. Δὲν ἔρχεται νὰ πῆ ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι τίποτε, γιατὶ ἐνικήθη· ἔρχεται ὅµως νὰ µιλήση µὲ τὴν γλῶσσα τῆς νοθείας καὶ νὰ πῆ: “Ναί, βεβαίως! ἐγὼ δέχοµαι τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Βεβαίως! Ἀλλά, ξέρετε, ὁ Ἰησοῦς Χριστός - σπουδαῖος ἄνθρωπος! Ἀλλά... δὲν εἶναι Θεός”! Ἤ τὸ ἄλλο: “Βεβαίως! εἶναι Θεός!.... Ἀλλὰ δὲν ἔγινε ἄνθρωπος, ἤτανε φαινοµενικὰ ἄνθρωπος”! Καὶ οὕτω καθ᾽ἑξῆς. Δηλαδή µὲ κάθε τρόπο ἐπιδιώκει νὰ δηµιουργήση ὁ Διάβολος µίαν ἀπόκλισιν ἀπὸ τὴν ἀλήθεια. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀπόκλισις ἀπὸ τὴν ἀλήθεια λέγεται αἵρεσις».
----------------------------------
Αίρεση, να 'ταν μόνο αυτή! Παντού φυτρώνουν αιρέσεις, σαν τα μανιτάρια. Τι λέω, σαν τα γαιδουράγκαθα άγονου χωραφιού. Να ΄χουν να τρώνε τα γίδια και οι γάιδαροι χειμώνα καλοκαίρι! Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει από τη πληθώρα των αιρέσεων της εποχής. Μα καλά, πού πήγε εκείνη η διάκριση που λένε οι πατέρες της Εκκλησίας; Ό καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Αιρέσεις και πλάνες, ένα μίγμα που το τρώνε πολλοί. Από την άρνηση του Θεανθρώπου ως το μαρμαρωμένο Βασιλιά που θα ξυπνήσει και θα πάρουμε τη Πόλη, κι ακόμη παραπέρα ως τη κόκκινη μηλιά, ενώ στο εσωτερικό δε μιλάμε πια την ίδια γλώσσα. Κι αυτές οι προφητολαγνείες, εκεί να δεις, ο καθένας κι από μια προφητεία, τύφλα να ΄χει ο Νοστράδαμος! Αντί να ασχολούμαστε με την άκρως προβληματική ζωή μας, τον εαυτό μας, αντί να ιχνηλατούμε τα θεία ίχνη του Σωτήρος, αντί να βαδίζουμε επί αυτών και να αγωνιζόμαστε το καλό αγώνα της πίστεως, θα πάρουμε την Αγιασοφιά που δεν είμαστε ικανοί να ικανοποιήσουμε το τάμα του Έθνους και να ευχαριστήσουμε και να δοξάσουμε το δημιουργό μας που μας ελέησε και ελευθερωθήκαμε, και μιλάμε τη γλώσσα των προγόνων μας.
1 σχόλιο:
Αίρεση, να 'ταν μόνο αυτη! Παντού φυτρώνουν αιρέσεις, σαν τα μανιτάρια. Τι λέω, σαν τα γαιδουράγκαθα άγονου χωραφιού. Να ΄χουν να τρώνε τα γίδια και οι γάιδαροι χειμώνα καλοκαίρι! Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει από τη πληθώρα των αιρέσεων της εποχής. Μα καλά, πού πήγε εκείνη η διάκριση που λένε οι πατέρες της Εκκλησίας; Ό καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Αιρέσεις και πλάνες, ένα μίγμα που το τρώνε πολλοί. Από την άρνηση του Θεανθρώπου ως το μαρμαρωμένο Βασιλιά που θα ξυπνήσει και θα πάρουμε τη Πόλη, κι ακόμη παραπέρα ως τη κόκκινη μηλιά, ενώ στο εσωτερικό δε μιλάμε πια την ίδια γλώσσα. Κι αυτές οι προφητολαγνείες, εκεί να δεις, ο καθένας κι από μια προφητεία, τύφλα να ΄χει ο Νοστράδαμος! Αντί να ασχολούμαστε με την άκρως προβληματική ζωή μας, τον εαυτό μας, αντί να ιχνηλατούμε τα θεία ίχνη του Σωτήρος, αντί να βαδίζουμε επί αυτών και να αγωνιζόμαστε το καλό αγώνα της πίστεως, θα πάρουμε την Αγιασοφιά που δεν είμαστε ικανοί να ικανοποιήσουμε το τάμα του Έθνους και να ευχαριστήσουμε και να δοξάσουμε το δημιουργό μας που μας ελέησε και ελευθερωθήκαμε, και μιλάμε τη γλώσσα των προγόνων μας.
Δημοσίευση σχολίου