To Άγγιγμα του Φόβου

«Ο λοιμός έγινε αφορμή για μεγαλύτερη ανομία στην πόλη(..)

Κανένας δεν έχει διάθεση να επιμένει περισσότερο σε κάτι που το θεωρούσε καλό, αφού δεν ήταν βέβαιος, ότι δεν θα πέθαινε προτού να το πραγματοποιήσει»

-Θουκυδίδης, Ιστορία, ΙΙ, 53

 

Η επιδημία της κοινωνικής αποστασιοποιήσεως, ως οργανικό επακόλουθο της φρενίτιδας της πανδημίας ένεκεν της εργαλειοποίησης του «ιού» εκ της πολιτικής, δια της επί μακρόν, αδικαιολόγητης αλλά και αλυσιτελούς, αναστολής των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών, δημιούργησε, εις το συλλογικό ψυχοσυναισθηματικό υπόστρωμα τον «φόβο του αγγίγματος».

Το νεοπαγές αυτό σύνδρομο εγκαταστάθηκε εις το συλλογικό υποσυνείδητο μίας συμπαγούς και παθητικής μάζας, η οποία διχοτόμησε θεμελιώδεις ζωτικές εμπειρίες, της βιολογικής ανθρωπίνης οντότητας μας,  αφενός την σωματικής πνευματικής και εξ ετέρου της συναισθηματικής, πολιτισμικής, υπό το πρόσχημα της δημόσιας υγείας, όπως ασυστόλως προπαγάνδιζαν, τα ανέλεγκτα και εξωνημένα συστημικά Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, δια να πειθαναγκάσουν τελεσφόρως την κοινή γνώμη, να αποδεχθεί απερίσκεπτα, άκριτα, ασμένως και παραχρήμα, τον υποχρεωτικό εμβολιασμό.

Η ως άνω μεθοδευμένη φαιά προπαγάνδα, περί του απροσδιόριστου αόρατου εχθρού εν είδει ασυμμέτρου απειλής, απέβλεπε εις την ενεργοποίηση του αυτοματοποιημένου θυμικού της μη επιστημονικά πληροφορημένης μάζας, και συνακόλουθα δια της μετέλευσης ανορθόλογων επιχειρημάτων, υπό του Κράτους, τα οποία κατέτειναν εις την καλλιέργεια, τρόμου, φόβου και ανησυχίας προς το συλλογικό υποσυνείδητο των πολιτών, ίνα υφαρπάξει εν τέλει το Κράτος ευχερώς την συναίνεσή τους προς μία αδηρίτως αναγκαία ιατρική πράξη προς σκοπό οικοδομήσεως ενός τοίχους δήθεν ανοσίας, εξ αυτού του λόγου, παρήλαυναν ορισμένα μόνο πρόσωπα, ειδικοί περί της νόσου, εξοπλισμένοι με την νομική ασυλία του ακαταδίωκτου, ούτως ώστε να δύνανται ατιμωρητί να υπηρετούν επάπειρον την Κρατική προπαγάνδα περί του υποχρεωτικού εμβολιασμού, ο οποίος ουδόλως εδράζεται εις την σύνθεση απόψεων της επιστημονικής κοινότητας, αλλά εις την αυθαίρετα κρατούσα καθεστωτική άποψη των ημέτερων ιατρών και κατ’ επέκταση των εγχωρίων και υπερεθνικών συμφερόντων.

 Εις το σημείο τούτο εις επίρρωση των ως άνω παραθέτω τις ρήσεις πρωτουργών ολοκληρωτικών καθεστώτων, διαρκούντος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφενός του Ι.Β Στάλιν : «οι προπαγανδισταί είναι οι μηχανικοί των ανθρώπινων ψυχών». Καθώς και του Α. Χίτλερ : «Θεμελιώδες όρος επιτυχίας μιας Προπαγάνδας είναι μία συστηματικώς μονόπλευρη στάσις απέναντι σε κάθε πρόβλημα»

Εν άλλοις λόγοις, ο τρόπος «μαζικής» πληροφορήσεως του ιατρικώς και αντικειμενικώς ιδιαίτατα επικίνδυνου ιού, ήτο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των πρακτικών επιβολής της ιδεολογικής προπαγάνδας των κομμάτων, δηλαδή, στερούμενη σοβαρότητας, ανεπίδεκτη αμφισβήτησης και μη επιστημονικά τεκμηριωμένη, δηλαδή μία κίβδηλη ή ανεπαρκής ανορθόλογη είδηση, απευθυνόμενη προς μία υδαρή, αδαή και ψοφοδεή μάζα.

Ως εκ τούτου τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας κλυδωνίζονται καθότι, συμφώνως προς τον σημαίνοντα κρατικό ευφημισμό, η θεωρία της κοινωνικής αποστασιοποιήσεως, εξαιτίας και συνπεία, της υπό έξαρση, άκρατης και ασφυκτικής ψηφιοποιήσεως των πάντων, άγει την ζωή μας προς μία καινοφανή μάστιγα, της πλήρους ανθρώπινης αποξένωσης, του κατακερματισμού των ανθρωπίνων σχέσεων, χάριν τίνος άραγε;

Ο αντεστραμμένος άλογος κόσμος καλά κρατεί, καθότι δια της κηρύξεως της πανδημίας ,καταργήθηκε η διάκριση των εξουσιών, η εκτελεστική εξουσία απέκτησε υπερ-εξουσία με πρόδηλα αντισυνταγματικούς νόμους, πλην όμως, οι δικαστές, εθελοτυφλούν περί αυτού, τασσόμενοι συντεταγμένα και αναφανδόν, δίκην της αόριστης έννοιας ως μόνιμη επωδού, ήτοι της δημόσιας υγείας, όμως εις τον αντίποδα, σιωπούν εκκωφαντικά για την αναστολή του Συνταγματικώς κατοχυρωμένου δικαιώματος, περί της εργασίας πολιτών, όπου τιμωρούνται, όντες ακουσίως εγκλωβισμένοι, εις ένα παράφρονα μεσαιωνικό εργασιακό καθεστώς επί μακρόν, άνευ μισθοδοσίας, ιατροφαρμακευτικής περιθάλψεως και ασφαλιστικών εισφορών.

Ως προς τους δικαστές τα ως άνω επαχθή μέτρα κατά του θεμελιώδους δικαιώματος της εργασίας των πολιτών καθίστανται Συνταγματικά (..), προπάντων, πληρούν σωρευτικά τα ευχολόγια της Κυβερνήσεως περί της αγάπης περί της Υγείας των πολιτών…Φευ υπερεκχειλίζουσα υποκρισία!!!

Συνελόντι ειπείν ας παρακάμψουμε την λογοκρισία της σύγχρονης αστυνομίας της σκέψεως και της ιδιότυπης βιούμενης δικτατορίας και ας τείνουμε αμελλητί ευήκοον ούς, προς την ίδια την ζωή,  κατά τούτο, εις επίρρωσιν των ως άνω και εν είδει κατακλείδας παραθέτω άρτι κάτωθι την εξής στιχομυθία :

 

Ο C. S. LEWIS ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ 1941

Ένας νεαρός προς τον διάβολο:

- Πώς κατάφερες να στείλεις στην κόλαση τόσες ψυχές;

Ο διάβολος:

– Μέσω του φόβου!

Ο νεαρός:

Και τι φοβόντουσαν; Πολέμους; Πείνα;

Ο διάβολος:

– Όχι… Μια αρρώστια!

Ο νεαρός:

– Δεν αρρώστησαν; Δεν πέθαιναν; Δεν υπήρχε γιατρειά;

Ο διάβολος:

-….. αρρώστησαν. Πέθαναν. Υπήρχε γιατρειά…

Ο νεαρός:

– Δεν καταλαβαίνω…

Ο διάβολος:

– Πίστεψαν, καταλάθος, ότι το μοναδικό πράγμα που πρέπει να κρατήσουν με κάθε κόστος είναι η ΖΩΗ!!!

Σταματήσαν να αγκαλιάζονται…

Σταματήσαν να χαιρετάει ο ένας τον άλλον!!!

Παράτησαν όλες της ανθρώπινες επαφές….

Αφήσαν οτιδήποτε ήταν ανθρώπινο!

Έμειναν χωρίς χρήματα.

Έχασαν την δουλειά τους.

Επέλεξαν όμως να φοβούνται για την ζωή τους ακόμα κι αν δεν είχαν ψωμί να φάνε.

Πίστεψαν ότι άκουσαν, διάβασαν εφημερίδες και πίστεψαν τυφλά ότι διάβασαν.

Παράτησαν την ελευθερία.

Δεν έφυγαν ξανά από το σπίτι.

Δεν πήγαν πουθενά.

Δεν επισκέφθηκαν ποτέ ξανά φίλους και συγγενείς.

Όλος ο κόσμος μετατράπηκε σε μια τεράστια φυλακή με εθελοντές κατάδικους.

Δέχτηκαν τα πάντα!!!

Όλα αυτά για να επιβιώσουν μια ακόμα μίζερη ημέρα….

Δεν έζησαν, πέθαιναν κάθε μέρα!

Ήταν πολύ εύκολο να πάρω την μίζερη ψυχή τους...»

Χαράλαμπος B. Κατσιβαρδάς

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω